ดอกหญ้าในดงหงส์

งานรีวิวบ้านจัดสรรพผ่านไปด้วยดี ซึ่งในตอนค่ำได้มีนัดสังสรรค์ทีมงาน และบรรดาเพื่อนของไอโซนัท ทางครอบครัวของยศให้ฟีฟ่าไปคนเดียว ทีแรกยศก็ไม่อยากให้ไปแต่ฟีฟ่าขอร้องจนยศใจอ่อน เมื่อฟีฟ่ามาในงานก็พบกับความตื่นตาตื่นใจ เพราะเป็นครั้งแรกที่เขาได้เข้ามาในงานสังคมอีกระดับหนึ่ง

       “น้องฟีฟ่ามาพอดีเลย เดี๋ยวพี่จะแนะนำเพื่อนพี่ให้รู้จัก”ไอโซนัทจับมือของฟีฟ่าและดึงมาหาเพื่อนๆของเขา ซึ่งมีแต่คนระดับลูกหลานไอโซร้อยล้านถึงพันล้านบางคนหมื่นล้าน

       “น้องฟีฟ่าหวัดดีพี่เขาซิ เพื่อนพี่ทั้งนั้นเลย”

       “สวัสดีครับ”ฟีฟ่ายกมือไหว้ ยิ้มแบบฝืนๆเพราะการแต่งตัวแต่ละคนหรูหรามาก ทั้งตัวมีแต่แบรนด์เนม ส่วนฟีฟ่ามองตัวเองก็เสื้อผ้าขึ้นห้างเหมือนกัน แค่หลักพันเท่านั้นไม่ถึงหมื่นถึงแสนอย่างเพื่อนไอโซนัท

       “น้องฟีฟ่าน่ารักสมคำบอกเล่าของนายจริงๆ”เพื่อนคนหนึ่งของไอโซนัทพูดขึ้น

       “แน่นอนอยู่แล้ว”ไอโซนัทกอดคอฟีฟ่าไว้

       “แล้วน้องฟีฟ่าทำงานอะไรเหรอครับ”

       “น้องเขาเป็นบรรณารักษ์ที่ห้องสมุดในมหาวิทยาลัยน่ะ”ไอโซนัทตอบแทน

       “พี่ก็นึกว่าน้องฟีฟ่าทำธุรกิจ หรือ ไม่ก็ช่วยคุณพ่อทำธุรกิจ แต่เป็นบรรณารักษ์ก็ดีน่ะ ได้อยู่กับนักศึกษาจึงทำให้น้องฟีฟ่าหน้าเด็กเหมือนนักศึกษาไปด้วยเลย”

       “ครับ”ฟีฟ่ายิ้มอย่างเดียว

       “คุณพ่อคุณแม่น้องฟีฟ่าทำงานอะไรครับ”เพื่อนคนหนึ่งของนัทถามฟีฟ่า

       “คุณพ่อน้องฟีฟ่าเป็นโค้ชว่ายน้ำทีมชาติน่ะ อดีตก็เป็นนักกีฬาว่ายน้ำทีมชาติเหมือนกัน ส่วนคุณแม่น้องฟีฟ่าเป็นแม่บ้าน”ไอโซนัทตอบแทนอีกครั้ง

       “พี่ก็นึกว่าพ่อของน้องนัททำธุรกิจอะไรสักอย่างหนึ่ง แต่ก็ดีไม่ต้องรับผิดชอบอะไรมาก”

       “ไม่รับผิดชอบอะไร มีความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่กว่าพวกเราอีกนะ เราแค่ทำเพื่อตัวเองแต่พ่อของฟีฟ่าทำเพื่อประเทศชาติ”ไอโซนัทหันหน้ามายิ้มให้ฟีฟ่า ซึ่งฟีฟ่าก็ยิ้มฝืนๆอีกครั้ง

       “ทำไมน้องฟีฟ่าไม่พูดกับพวกเราเลยล่ะ”

       “น้องฟีฟ่าเป็นคนไม่คอยพูด”ไอโซนัทพูดแทนอีก

       “นัทนายน่ะแย่งน้องฟีฟ่าพูดหมด เราไม่แย่งนายหรอก แหมหวงของเล่นคนใหม่เหลือเกิน”เพื่อนไอโซนัทคนหนึ่งพูดขึ้น

       “ไม่ใช่ของเล่นนะ นายพูดดีดีคนนี้เราจริงจัง”ไอโซนัทมีสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก

       “ล้อเล่นนะ พูดแค่นี้ทำเป็นจริงจังไปได้”

       “เรื่องแบบนี้มาล้อเล่นไม่ได้นะ เรากับฟีฟ่าเสียหายรู้ไหม”

       “โอเค เราขอโทษนายก็แล้วกัน ใครจะไปแย่งนายไม่ใช่สเปคเราเลย”

       ฟีฟ่าฟังคำพูดของเพื่อนไอโซนัท ใจของเราสั่นไหวอยากจะหนีหายออกไปจากที่นี่ ฟีฟ่าคิดว่าไม่น่ามาให้คนดูถูกเหยียดหยามเลย แต่เขาก็เข้าใจและซึ้งในน้ำใจของไอโซนัท ที่พยายามแก้ต่างและพูดแทนเขาทุกอย่าง

       “ฟีฟ่าอย่าไปสนใจพวกนี้เลยนะ พวกมันก็พูดไปเรื่อยๆนั่นแหละ”

       “ใช่ พวกพี่ก็พูดไปเรื่อยตามภาษาของพวกเรา น้องฟีฟ่าอย่าโกรธพวกพี่เลยนะ”

       “ครับ”ฟีฟ่ายิ้มฝืนๆ

       “เอ่อ นัทได้ข่าวว่านายจะทำบ้านจัดสรรเฟสใหม่นี่ โครงการนี้ทำที่ไหนเหรอ”

       “ที่ต่างจังหวัด เป็นที่ดินของน้องฟีฟ่านั่นแหละ”

       “ว้าวฟีฟ่ามีที่ดินด้วย”เพื่อนไอโซนัทมีท่าทีตกใจ

       “ที่ดินของพ่อครับ”

       “เห็นแบบนี้พ่อของฟีฟ่าเป็นเศรษฐีที่ดินเชียวนะ”ไอโซนัทพูดขึ้นเพื่อให้ฟีฟ่าดูดีขึ้นมาหน่อย

       “คราวนี้ครอบครัวน้องฟีฟ่าก็เป็นเศรษฐีใหม่แล้วซิเนาะ”

       “พวกนายพูดจาไม่น่าฟังอีกแล้วนะ”ไอโซนัทเริ่มมีสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก

       “เอาล่ะ พวกเราไม่คุยเรื่องของน้องฟีฟ่ากันแล้ว”

       “ดี แล้วนายล่ะได้ข่าวว่าจะสร้างคอนโดเฟสใหม่ไม่ใช่เหรอ”ไอโซนัทถามเพื่อนของเขา

       “จริง เรากำลังหาทำเลอยู่ ว่าแต่น้องฟีฟ่ามีที่ดินแถวกรุงเทพหรือไม่ก็ชานเมืองไหม”

       “มีครับ แต่ไม่พอสร้างคอนโดหรอก”

       “ทำไมมีน้อยจัง”

       “นายจะถามซอกแซกน้องฟีฟ่าอะไรนักหนา”

       “เอาล่ะพอแหละ เรามาคุยเรื่องธุรกิจของเราดีกว่า เราจะชวนนายร่วมหุ้นคอนโดด้วย นายสนใจที่จะทำร่วมลงทุนกับเราไหม”

       “น่าสนใจดีนะ แต่ก็ยังไม่มีทีนี่”

       “มีแล้ว แต่มันต้องใช้เงินทุนเยอะไง ถ้าสองคนนี่ก็พอไหว”

       “น่าสนใจดีนะ”

       ไอโซนัทและเพื่อนต่างคุยเรื่องธุรกิจจบจากเรื่องนี้ ต่อเรื่องอื่นทันทีโดยไม่มีเวลาให้ฟีฟ่าเลยแม้แต่น้อย ฟีฟ่าเลยอยากจะหนีออกไปจากที่นี่

       “ฟีฟ่าขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”

       “ฮือ”ไอโซนัทแค่พยักหน้าเพราะกำลังเพลินเรื่องการทำธุรกิจกับเพื่อนของเขา

       ฟีฟ่าเดินมาเรื่อยๆเข้าไปในห้องน้ำ และเขาก็ได้ยินเสียงคนสองคน ที่เข้าห้องน้ำตามมาทีหลังเขาพูดคุยกันเสียงดัง

       “นายว่าเด็กใหม่ของพี่นัทคนนี้เป็นไงบ้าง”

       “พูดถึงหน้าตาก็น่ารักดีนะ แต่จนไปหน่อย”

       “จนแต่พี่นัทเขารักนี่”

       “ฐานะมันต่างกันเกินไป”

       “แต่เราว่าพี่นัทคงจะเล่นๆมากกกว่า สุดท้ายเขาก็ต้องหาคนที่ฐานะใกล้เคียงกัน”

       “เราก็ว่างั้นแหละ ถ้าเราเป็นน้องน่ะ เราไม่มาให้อายหรอก พวกเพื่อนพี่นัทชอบดูถูกคนจะตาย ขนาดพวกเรารวยกว่าน้องเขาตั้งเยอะ ยังไม่วายถูกนินทราเลย แถมไม่อยากคบกับพวกเราอีก แต่พี่นัทเขาดีไม่ถือตัว”

       “มัวแต่เม้าท์ออกไปข้างนอกกันเถอะ ไปดูตลกน้องคนนั้นดีกว่า แต่เมื่อกี้ไม่เห็นนี่ไม่รู้ไปไหน”

       “จะไปไหนได้คงอยู่แถวๆนี้แหละไปกันเถอะ”

       เมื่อสองคนนั้นออกจากห้องน้ำไปแล้ว ฟีฟ่าจึงออกมาด้วยความรู้สึกที่ปั่นป่วนจิตใจอย่างหนัก ฟีฟ่าจึงรีบล้างมือและออกไปที่งาน ตอนแรกเขาจะเข้าไปหาไอโซนัท แต่ที่นั่งไม่เหลือว่างไว้สำหรับเขาแล้ว ฟีฟ่าจึงตัดสินใจที่จะหนีออกไปจากงานนี้ เพราะเขาคิดว่าขืนอยู่ก็คงเป็นตัวตลกอย่างสองคนนั้นที่อยู่ในห้องน้ำว่าไว้จริงๆ

       ฟีฟ่าค่อยๆออกจากประตูรั้วที่บ้านของไอโซนัท และเดินเลาะตามไหล่ทางไปเรื่อยๆ ใจของฟีฟ่าตอนนี้ซอกซ้ำอย่างหนักหน่วง เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าสังคมที่เขาอยากจะเข้าไปนั้น มันไม่น่าอภิรมย์อย่างที่เขาคิดไว้

       ในระหว่างทางที่เขากำลังคิดอะไรเพลินๆ เสียงรถบี๊กไบค์ที่แล่นมาจากด้านหลัง และจอดดักหน้าฟีฟ่า เขาตกใจรีบเดินหันหลังกลับ เพื่อที่จะไปบ้านไอโซนัท เพราะเขาคิดว่าที่นั่นก็น่าจะปลอดภัยกว่า

       “จะไปไหนพึ่งออกมาไม่ใช่เหรอ”ฟีฟ่าคุ้นเสียงนี้เขาจึงหันหน้ามามอง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับช่างกันเปิดกระจกหมวกกันน็อค

       “นายมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไง”ฟีฟ่ามีท่าทีสงสัย

       “ก็พ่อของมึงนั่นแหละ วานให้กูตามมึงมา และก็เป็นจริงดังที่พ่อมึงพูดไว้”

       “พูดอะไร”

       “ก็พูดว่ามึงอยู่ที่นี่ไม่จบงานหรอก เพราะสังคมนี้มันคนละระดับกับพวกเรา อย่างมึงต้องระดับกูนี่แหละ”

       “นายก็คนละระดับกับเราเหมือนกันนั่นแหละ”

       “พออยู่กับกูนี่ปากดี พออยู่กับพี่นัทนี่ เงียบเป็นเป่าสาก”

       “ช่างกัน”

       “ฟีฟ่า”

       “เรียกทำไม”

       “ก็เรียกมึงขึ้นรถไง”

       “ไม่ขึ้นจะเดินกลับเอง”

       “ไม่เชื่อหรอก อาจจะรอรถหรูมารับ แต่เขาคงไม่มาแล้วแหละ”

       “เราไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย อย่ามาดูถูกเรานะ”

       “ถ้าไม่อยากให้กูดูถูกมึง ถ้างั้นมึงก็ขึ้นรถกูเดี๋ยวนี้”

       “ก็ได้”ฟีฟ่าเดินมาใกล้ๆที่รถช่างกัน

       ช่างกันหยิบหมวกอีกใบมาสวมใสที่ศีรษะของฟีฟ่า ช่างกันมองใบหน้าของฟีฟ่าที่นับวันยิ่งน่ารักในความรู้สึกของเขา

       “เวลามึงใส่หมวกก็น่ารักดีเหมือนกัน”

       “ไม่ต้องบอกหรอก ใครๆเขาก็ชมกันทั้งนั้นแหละ”

       “ไม่หลงตัวเองเลยนะ”

       “หลงตัวเองดีกว่าหลงคนอื่น”

       “มาหลงกูบ้างก็ดีนะ”

       “ฝันไปเถอะ”

       “ก็เหมือนมึงนั่นแหละที่หลงไอโซนั่น”

       “เพลี้ยะ”

       “มึงตีกูทำไม กูพูดเรื่องจริงนี่”

       “เพลี้ยะ”ฟีฟ่าฟาดไปที่แขนของช่างกัน

       “ไม่มีใครเคยตีกูอย่างนี้นะมึงเป็นคนแรก อย่างงั้นมึงก็ต้องเป็นผู้ชายคนแรกที่กูจูบมึง”ช่างกันจับศีรษะของฟีฟ่าไว้ แล้วประกบปากของฟีฟ่า

            ฟีฟ่าผลักร่างของช่างกันให้ออกห่างจากตัวเขา ฟีฟ่าใช้มือเช็ดปากตรงที่ช่างกันประทับรอยไว้

       “เป็นไงอยากตีกูดีนัก”

       “เราจะฟ้องพ่อเรา”

       “เชิญแลย กูจะได้ไปขอมึงด้วยเลย”

       “ใครเขาจะให้ขอ”

       “ก็กูจะขอไง”

       “หยุด ไม่อยากฟัง พาเรากลับบ้านเดี๋ยวนี้”

       ฟีฟ่าเดินไปรอที่ข้างรถ สักพักช่างกันก็ขึ้นคร่อมหน้ารถ ส่วนฟีฟ่าขึ้นคร่อมตามหลัง

       “กอดเอวกูไว้แน่นๆนะ”

       “ไม่กอด”

       “ถ้าไม่กอดเดี๋ยวกูจะลงไปจูบมึงอีก”

       ฟีฟ่ากอดเอวช่างกันทันที ส่วนช่างกันก็สตาร์ทรถออกไปอย่างเร็ว ใจของช่างกันตอนนี้มีความสุขมาก ยิ่งร่างของฟีฟ่ากระทบหลังเขาบ่อยๆ ช่างกันอยากยืดเวลานี้ให้นานออกไป เขาจึงขับรถวนมาวนไป เพื่อที่จะได้ใกล้ชิดสัมผัสฟีฟ่าอย่างนี้ตลอดไป