ก้างชิ้นโต

ไนท์ได้พาฟีฟ่ามาร้านหมูกระทะแถบชานเมือง ฟีฟ่ารู้สึกได้เปิดหูเปิดตาเพราะเขาไม่ได้มานานหลายปี

            “พี่ฟีฟ่านั่งรอผมอยู่ที่นี่ก็ได้นะ พี่อยากได้อะไรบอกผมได้เลย เดี๋ยวผมไปหยิบมาให้”

            “ไม่ต้องหรอก พี่อยากไปเดินดูด้วย”

            “ถ้างั้นเราไปตักอาหารกันก่อน”

            ฟีฟ่าเดินไปที่แผนกกุ้งเป็นอันดับแรก เพราะเขาชอบกินและแพงด้วย ฟีฟ่าจึงหยิบกุ้งตัวโตๆใส่จานจนพูน สายตาของฟีฟ่ามองกุ้งอีกตัวที่ใหญ่พอสมควร เขารู้สึกเสียดายถ้าไม่ได้เอาไปด้วย ฟีฟ่ากำลังยื่นมือคีบกุ้งตัวนั้น แต่กุ้งตัวนั้นไมเป็นใจเพราะมีที่คีบอีกอัน มาอยู่ส่วนหัวของกุ้ง ฟีฟ่ารีบดึงมาในจานของเขา แต่กลับถูกดึงแย่งไป ฟีฟ่าใจคอหงุดหงิดจึงหันไปมอง

            “ช่างกัน”ฟีฟ่าพูดเสียงดัง

            “พูดชื่อค่อยๆหน่อยอายเขา เรียกไอกันดีกว่า ไม่ต้องถึงกับช่างหรอก เพราะเราเริ่มสนิทกันแล้ว”

            “ไม่ต้องมาเปลื่ยนเรื่อง เอากุ้งตัวนั้นมาให้เราเดี๋ยวนี้”

            “ไม่ให้ นั่นก็เต็มจานพูน อดยากมาจากไหน”

            “ช่างกัน ปากไม่ดีเลยนะ”ฟีฟ่าว่างที่คีบไว้ที่เดิม แล้วเดินดุ่มๆไปที่โต๊หมูกระทะใกล้ๆทางออก โดยมีไนท์กลับมานั่งรอย่างเนื้อไปพลางๆ

            “พี่ฟีฟ่าเป็นอะไรครับ”ไนท์สังเกตเห็นสีหน้าของฟีฟ่า ที่ไม่สบอารมณ์จึงถามขึ้น

            “เจอคนไม่อยากเจอ”ฟีฟ่าวางจานกุ้งอย่างแรง

            “ใครล่ะ”ฟีฟ่ามองไปรอบๆเขาก็เห็นช่างกันเดินมา นั่งอีกโต๊ะที่มีผู้ชายสามคนนั่งอยู่

            “เห็นแล้วใช่ไหม กะว่าจะกินกุ้งย่างให้อร่อยซะหน่อย ดันมาเจอกางกุ้ง”

            “พี่ฟีฟ่าก็ใจเย็นๆอย่าไปสนใจเขาเลย เราก็อยู่ส่วนของเรา”

            “ก็ต้องตามนั้นแหละ”

            “เดี๋ยวผมย่างกุ้งให้ครับ”

            “ก็ได้”

            ฟีฟ่าไม่ค่อยจะสะดวกแกะกุ้งซักเท่าไร เพราะเขาแอบเห็นช่างกันหันมามองบ่อยๆ จนเริ่มรำคาญอยากจะไปต่อว่า แต่ก็ไม่กล้าไปเพราะช่างกันมากับเพื่อนตั้งสามคน

            “กินสองคนไม่เหงาเหรอ รวมโต๊ะกันไหม”ช่างกันขยับมานั่งริมสุดของโต๊ะแล้วเอ่ยขึ้น

            “ไอ้กัน เพื่อนมึงคนนี้คุ้นๆกูว่าเคยเห็นที่ไหน”เพื่อนคนหนึ่งของกันในสนามแข่งรถพูดขึ้น

            “หน้าโหลอย่างนี้เห็นได้โดยทั่วไป”

            ฟีฟ่าไม่ตอบโต้อะไรได้แต่มองค้อน สองมือนั้นก็หยิบกุ้งใส่ปาก เพราะไนท์แกะไว้ให้จนเต็มจาน

            “พี่กัน พี่ฟีฟ่าเขาไม่สะดวกจะคุยกับพี่ในตอนนี้”ไนท์มองหน้าช่างกัน

            “/ไม่สะดวกฟีฟ่าแต่สะดวกพี่กัน แล้วน้องไนท์มีปัญหาอะไร”

            “ไม่มีหรอกครับ แต่รบกวนพี่ฟีฟ่าเขา”

            “รบกวนพี่ฟีฟ่าไม่ได้รบกวนน้องไนท์นี่”

            “ผมมากับพีฟีฟ่าเราก็เหมือนคนเดียวกันนั่นแหละ”

            “เหมือนกันตรงไหน”

            “หยุด นายหยุดพูดได้แล้วช่างกัน”ฟีฟ่าหันไปมองช่างกัน

            “ถ้าฟีฟ่าสั่งให้กูหยุดก็ได้ แต่มึงไม่มีสิทธิ์มาสั่งกูไอ้น้องไนท์”

            “พอเถอะ น้องไนท์”ฟีฟ่ายกมือห้ามไว้ เพราะฟีฟ่าเห็นไนท์กำลังขยับปากจะพูดตอบโต้

            ช่างกันหยุดพูดก็จริงอยู่แ ต่สายตาของเขายังไม่หยุดมองฟีฟ่า ด้วยจิตใจในตอนนี้ของช่างกันอยากจะเข้าไปนั่งแทนตรงที่ไนท์ ถึงกระนั้นช่างกันได้แต่คิด เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมถึงได้มีความรู้สึกเช่นนี้กับฟีฟ่าได้

            ช่วงเวลาสองชั่วโมงไนท์กับฟีฟ่าแสนอึดอัด เพราะสายตาของช่างกันไม่คลาดจากพวกเขาทั้งสอง เหตุนั้นนั่งเองที่ทำให้ความอร่อยในอาหารนานาชนิดลดน้อย

            “กลับกันเถอะ”ฟีฟ่าเอ่ยขึ้น

            “ครับ”ไนท์กวักมือเรียกพนักเสริฟมาเช็คบิล

            “กินเด็กอิ่มแล้วเหรอ”ช่างกันยื่นหน้ามาข้างๆหูของฟีฟ่าพร้อมกระซิบเบาๆ

            “กินเด็กนุ่มอร่อย ดีกว่ากินรุ่นเดียวกันหนังเหนียว”

            “ว่าซะตัวเองไม่แกอย่างงั้น แต่ก็อยากกินรุ่นเดียวกันว่าจะเหนียวจริงหรือเปล่า”

            “ฝันไปเถอะ”

            “คอยดูนะฝันจะเป็นจริง”ช่างกันยื่นหน้ากลับตามเดิม

            ฟีฟ่ามองหน้าช่างกันแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาจึงรอพนักงานเสริฟมาคิดเงิน ซึ่งก็ใช้เวลานานพอสมควรเพราะลูกค้าค่อนข้างเยอะ เมื่อพนักงานเสริฟมาถึงไนท์และฟีฟ่าก็ควักเงินออกมาคนละสามร้อยให้พนักงานเสริฟ

            “คนละครึ่ง เด็กคนนี้ก็ถือว่ายังดีที่ไม่ให้พี่ฟีฟ่าออกให้”ช่างกันกระซิบเบาๆอีกครั้ง

            “จุ้น”

            “ไปกันเถอะครับพี่ฟีฟ่า”ไนท์เอ่ยขึ้น

            “ฮือ”

            ฟีฟ่าและไนท์รีบลุกขึ้นและเดินออกจากร้านไปยังที่จอดรถ ส่วนช่างกันควักเงินจากในกระเป๋าสามร้อยพร้อมกุญแจรถบิ๊กไบค์ไว้ที่เพื่อน

            “ฝากจ่ายฝากขับกลับด้วยนะ”

            “มึงจะไปไหน”

            “ไม่ต้องรู้หรอก”

            “อะไรของมันวะ เดี๋ยวนี้มันแปลกๆ”เพื่อนคนหนึ่งของช่างกันพูดขึ้น

            ฟีฟ่ากำลังจะเปิดประตูรถ แต่เขาก็ต้องหยุดชะงักเพราะช่างกัน ตะโกนเรียกชื่อของเขาอย่างเสียงดัง

            “อะไรอีกล่ะ”ฟีฟ่าเอ่ยขึ้น

            “ไปด้วยคน พอดีไม่ได้เอารถมา เพื่อนมารับ เพราะอย่างไงเราอยู่ทางเดียวกันทั้งสามคน”

            ฟีฟ่ายังไม่ได้ทันตอบรับ ช่างกันก็เปิดประตูเข้าไปนั่งท้ายรถทันที เพราะที่นั่งตรงหน้า ไนท์ยืนขวางประตูรถไว้อยู่

            “นายนี่มันยุ่งไปซะทุกเรื่องเลย”ฟีฟ่าพูดขึ้นแล้วเปิดประตูเข้าไปในรถ พร้อมกันไนท์ที่ถอนหายใจก่อนที่จะเปิดประตูรถเข้าไปพร้อมกัน

            ฟีฟ่านั่งนิ่งชั่วครู่หลังจากนั้นเขาก็ขับรถแล่นออกจากร้านหมูกระทะ โดยมีไนท์นั่งข้างๆส่วนช่างกันนั่งท้ายอย่างสบายใจ

            “จะไปไหนกันต่อหรือกลับเลย”ช่างกันเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ

            “กลับเลยซิ มีตัวถ่วงนั่งมาด้วยนิ”ฟีฟ่าโต้กลับได้เต็มที่เพราะมีกันแค่สามคน

            “ไอ้น้องไนท์ ฟีฟ่าว่ามึงป็นตัวถ่วงว่ะ”

            “พี่ฟีฟ่าเขาว่าช่างกันต่างหาก เพราะนั่งท้ายมันหนักเลยถ่วง”

            “ใช่ น้องไนท์พูดถูก”ฟีฟ่าอดขำไม่ได้ เขาจึงยิ้มเบาๆ

            “แต่ก็ไม่ได้หนักหัวมึงนี่ว่าไอ้ไนท์ แค่หนักรถ มันก็หนักกันทุกคนนั่นแหละ”

            “แต่ผมว่าพี่หนักกว่านะ เท่าที่สังเกตผมเห็นช่างกันกินเยอะมาก ถ้ามีคนแบบช่างกันซักร้อยคน ร้านหมูกระทงคงจะเจ็งแน่ๆ ไม่รู้ว่ามากินครั้งแรกหรือมาบ่อยจนชิน”

            “มันเรื่องของกูไม่ใช่เรื่องของมึงไอ้น้อง”

            “ครับเรื่องของพี่ กระเพาะของพี่ ไม่หนักท้องผมอยู่แล้วแต่หนักท้องพี่”

            “ไอ้นี่ปากดีนะ”

            “พอเลยช่างกัน เป็นผู้ใหญ่แล้วยังไปเถียงกับเด็กอยู่นั่นแหละ”ฟีฟ่าห้ามศึกเพราะเริ่มรำคาญวาทกรรมทั้งสอง

            “กูว่าไม่เด็กแล้วนะ ถ้าเด็กมึงจะกดถูกใจเฟสไอ้น้องไนท์ทุกรูปเหรอ โดยเฉพาะรูปที่ใส่ชุดว่ายน้ำเห็นเป็นลำ ไอ้น้องเราก็ขยันโชว์ส่วนพี่ก็ขยันดู”

            “ช่างกันนายไม่มีมารยาทเลยนะ แอบไปส่องเฟสเรา”

            “มึงก็เหมือนกันนั่นแหละ ชอบมาส่องเฟสกูเหมือนกัน ชอบกดหัวเราะกดตกใจ ไม่เคยกดหัวใจ ถูกใจให้กูเลย”

            “ไม่มีอะไรให้น่าชวนมองและถูกใจ จะกดทำไมโพสต์แต่ละอย่างมีแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้”ฟีฟ่าหัวเราะออกมานิดหน่อย

            “ใช่ ผมก็เห็นโพสต์คำคม ถ้าเมียดีมีเมียเดียว เจ็บแล้วจำคือคนเจ็บแล้วทนคือควาย อะไรของพี่เขาก็ไม่รู้”

            “หุบปากไปเลยไอ้น้อง มันเรื่องของกู มึงสองคนไม่ต้องมายุ่ง”ช่างกันรู้สึกเสียหน้าเขาจึงคิด กลับถึงบ้านจะถอดเสื้อโชว์บ้าง ก่อนอาบน้ำจะใส่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว

            “ถึงอู่ช่างกันแล้ว”ฟีฟ่าจอดรถหน้าอู่

            “ไม่ต้องบอก อู่ตัวเองใครจะไม่รู้”ช่างกันลงจากรถด้วยความหงุดหงิด เพราะวันนี้เขาโดนรุมสอง เขาจึงเดินไม่หันหลับกลับมามอง รีบเดินเข้าไปในอู่ซ่อมรถของตัวเอง

            “ดูๆไปช่างกันก็เป็นคนตลกดีหนอ”ไนท์พูดไปพรางขำนิดๆ

            “ไม่ตลกบ้ามากกว่า”

            “บ้า แต่พี่ฟีฟ่าก็ซ้อนท้ายรถของเขากลับมาด้วยนี่เมื่อคืนวานนี้”

            “เรื่องมันยาววันหลังพี่จะเล่าให้ฟัง แต่พี่ไม่ได้ตั้งใจจะไปกับช่างกันหรอก”

            “ถ้าเป็นอย่างงั้นก็ดีเลย ผมก็มีสิทธิลุ้นเหมือนกัน”

            “ลุ้นอะไร”

            “ลุ้นอยู่ในใจพี่ฟีฟ่าไง”

            “แก่แดด จะมาอยู่ในใจอะไรของพี่”

            “หรือว่าพี่มีคนอื่นอยู่ในใจ ใครนะช่างน่าอิ จฉา”

            “พี่ไม่มีใครอยู่ในใจหรอก”คำพูดของไนท์ได้กระแทกใจของฟีฟ่าอย่างจัง เพราะเขาคิดถึงไอโซนัททันที ที่เขาแอบมีใจเล็กๆมาพักหนึ่ง

            “หวังว่าคงจะเป็นความจริง ผมอาจจะได้สมหวังไปอยู่ในใจพี่ฟีฟ่าบ้าง”

            “พูดไปเรื่อยเอาเวลาคิดเรื่องเรียน และซ้อมว่ายน้ำดีกว่า”

            “ก็ได้ครับ ถ้าผมผ่านการคัดเลือกอีกครั้ง ที่จะไปแข่งซีเกมส์ พี่ฟีฟ่าจะมีอะไรให้ผมบ้างไหมครับ”

            “จะเอาอะไร เหรียญทองก็ได้ เงินก็ได้ ชื่อเสียงก็ได้ หน้าตาอย่างน้องไนท์เนี่ยนะ ถ้าประสบความสำเร็จขึ้นมา ดังฉุดไม่อยู่แน่นอน พี่ต่างหากที่ไนท์อาจจะลืมก็ได้”

            “ผมไม่มีวันลืมพี่ฟีฟ่าหรอก เพราะพี่ฝังอยู่ในใจมานานแล้ว”

            “พอๆถึงบ้านแล้วไปเปิดประตูหน่อย”

            ไนท์รีบลงจากรถและเลื่อนประตูออก เขาเกาะประตูรั้วมองรถของฟีฟ่าวิ่งเขามาภายในบ้าน หลังจากนั้นเขาจึงเลื่อนปิดประตูบ้านและเดินเข้ามาหาฟีฟ่าที่กำลังมาจากรถ

            “วันนี้ผมมีความสุขมากเลย ที่ได้อยู่กับพี่ฟีฟ่าสองคน ถึงจะมีช่างกันมารบกวนบ้างก็ไม่เป็นไร”

            “บางครั้งออกจะน่ารำคาญ แต่แกก็ตลกดี บางทีอยู่กับแก่ก็คลายเครียดได้บ้าง”ฟีฟ่าหัวเราะออกมานิดหน่อย

            เสียงหัวเราะของฟีฟ่านั้น ทำให้ไนท์ใจหาย เขาไม่แน่ใจความรู้สึกของฟีฟ่าในขณะนี้ เหตุใดถึงอมยิ้มเมื่อพูดถึงช่างกัน

            “มองหน้าพี่ทำไม ไปนอนได้แล้ว เราต้องตื่นมาวิ่งอีกไม่ใช่เหรอ”

            “ครับพี่ฟ่า ฝันถึงผมด้วยนะ อย่างมัวแต่คิดถึงคนอื่นจนลืมผมล่ะ”

            “ไปนอนได้แล้วยังจะมาปากหวานอีก”

            “ครับ ผมจะทำตามคำสั่งพี่ฟีฟ่าทุกอย่าง”

            ไนท์ยิ้มให้ฟีฟ่าด้วยสายตาที่ไม่ไว้วางใจความรู้สึกของฟีฟ่า ส่วนฟีฟ่ามองย้อนกลับไปที่สายตาของไนท์ เมื่อฟีฟ่าเห็นสายตาของไนท์เขาถึงกับต้องรีบหลบเบี่ยงไปทางอื่น  ด้วยใจของฟีฟ่าขณะนี้รู้สึกถึงความหวั่นไหว และกลัวเผลอใจคิดอะไรกับเด็กคนนี้ เขาเลยต้องรีบวิ่งเข้าไปภายในบ้าน ปล่อยให้ไนท์ยืนยิ้มอยู่ตามลำพัง