Her POV (End of Flashback) 2 Months After. I don’t know what to feel and react after realizing how much Eirin suffered more than me. I couldn't imagine she did all of that to save me but all I did was nothing. I was f*cking dúmb for not remembering the only best friend I had all those f*cking years. Akala ko mag-isa ako. Pinaniwalaan kong tanging sarili ko lang kakampi ko pero hindi ko inisip na may mga tao palang handang gawin ang lahat ng bagay na iyon para sa akin. She diéd... because of me. Sarili ko ang sinisisi ko sa lahat. Kung hindi siguro ako naaksidenté noong araw na iyon ay mapipigilan ko pa siya sa bagay na ginawa niya. Ang sakit isiping mas pinili niyang mamatày para sa amin. Gusto kong balikan ang lahat. Kung may kakayahan lang akong balikan ang araw na iyon ay gagawin ko para bumawi sa kaniya. Gusto kong humingi ng tawad, gusto ko siyang yakapin at sabihing kung gaano siya kahalaga sa akin. Mas pipiliin kong ako ang mawala kaysa nagdudusa ako nang ganito.
Years passed, and everything came back to normal. Maayos na ang lahat. Anim na taon na si Nevi ngayon at magpipito sa susunod na buwan kaya masiyado akong abala sa pagpaplano dahil gusto ng mga lola niya na magarbo ang pitong kaarawan ng anak ko. Magaling na si Navi, maging si Nevi, dahil nakagawang muli ng gamot si Ma’am Viska. May bago na siyang organisyon na binuo ngayon at isa na rin siya sa mga sikat na siyentipiko sa buong Pilipinas. I’m really proud and thankful to her because she treats me as her own child. At si Navi? Iyon, lalong naging busy dahil sa dami at sunud-sunod na proyekto nila sa kumpanya. Everyone already knows him, even me, because he already introduced me to everyone kaya hindi na namin kailangang magtago sa midya. Nakapagtapos na rin si Sean ng kolehiyo at mayroon nang magandang trabaho. Ang mas ikina-pproud ko pa lalo ay isa na siyang magaling na Lawyer ngayon. He pursued his dreams despite of the problems we faced. I am really proud of him. N
“’Pag ako natangal sa trabaho, isusumpà ko kayong lahat!” inis kong bulyaw habang ilang beses na bumusina dahil sa haba ng trapiko. Magkakalahating oras na ako rito pero wala pa ring usad kaya lalo na akong natataranta. Malutong akong napamura nang makitang tatlompung minuto na lang ang natitira sa akin. Sa haba ng trapik sa edsa, simut na simot na ang pasensya ko. Ano ba kasi ang mayroon?! Kapag nalaman ng manager ko na late nanaman ako, tiyak akong sisisantehin na ako no’n. Ang laki ng galit sa akin ng hipokritàng babaeng iyon. Pinagbabantaan pa naman ako no’ng kapag na-late pa ako ng isang beses ay maghanap na raw ako ng bagong trabaho. T@ng1na niya! Muli akong bumusina dahil ni ilang metro ay walang usad. Bwisît talaga na Pinas ’to, hindi na umasenso! Masama akong napatingin sa gilid nang may malakas na kumatok sa pinto ng passenger seat. Umarko muna ang kilay ko bago ibaba ang salamin at inis na tinignan ang lalaking hindi katandaan pero wala nang buhok na natitira. N
Nagulat ang lalaki nang marinig iyon at magtama ang mata namin. Marami siyang alahas na suot sa katawan at puno rin ng tattoo sa iba’t ibang parte. “Sino ka? Huwag kang lalapit!” aniya’t lumayong bahagya sa akin. Napairap ako nang mas lumapit pa ito sa railing kaya napasigaw ang mga tao. Alam kong wala itong balak na magpakamatày. “Ano bang problema mo?” mahinahon kong gawad kahit na gusto ko itong sigawan. Biglang lumungkot ang mukha ng lalaki at tila pinipigilan ang sariling maging emosyonal. Hindi siya iyung tipong mga adîk na nakikita ko sa nga clúb o bàr. Mukha siyang disenteng tao kahit na puno siya ng tattoo sa katawan. “Wala na ang lahat sa akin. Wala na akong trabaho, namatày ang asawa ko, puno pa ako ng utang... hindi ko na alam kung paano ko pa palalakihin ang nag-iisa kong anak,” problemadong aniya. Umarko ang kilay ko. “Oh, tapos?” Hindi siya makapaniwalang tumingin sa akin. Napatingin ako sa kamay nitong kumuyom habang galit na napalitan ang ekspresyon.
Bagsak ang balikat at ilang beses akong bumuntong hininga dahil hindi ko na alam ang susunod kong gagawin. Tiyak akong mahihirapan nanaman akong maghanap ng trabaho nito. Dumiretso ako sa elevator pababa pero natigilan ako nang makitang may kumpol ng mga empleyado sa isang gilid at tila may pinagkakaguluhan. Dala ng kuryosidad ay lumapit ako para maki-usyoso. Ito ang isa sa mga kinaiinisan ko sa sarili ko, mas nauunahan ako ng kuryosidad. Tatanungin ko na sana ang isang babae kung anong mayroon pero biglang kumunot ang noo ko nang makitang may isang bata sa kanilang harapan na umiiyak. Pinapatahan nila ang mga ito pero mas lalo itong humahagulgol. Bakit may bata rito? Ngayon lang ako nakakita ng bata dito sa trabaho. Hindi pinapayagan ang mga empleyado na magdala ng bata rito. Bukod doon, mukhang marangya ang bata base sa kaniyang suot. Tingin ko ay dalawang taong gulang pa lamang ito. Sinubukan nilang bigyan lollipop ang bata, nagbabakasakaling tumahan pero patuloy lan
Ilang beses akong napabuntong hininga habang sinulyapan sa huling pagkakataon ang kumpanya na pinagsilbihan ko ng ilang taon bago tuluyang tumalikod. Pumunta akong parking kung nasaan ang kotse ko’t dumiretso sa drivers seat matapos ilagay ang kahon sa compartment.Ano nang gagawin ko ngayon? Pinaandar ko ang makina pero muli akong napamura sa ilang beses na pagkakataon. Ayaw nanaman gumana.Malàs talaga, kainis.Malakas akong napahampas sa manibela sa sobrang irita kaya nakagawa iyon ng malakas na tunog matapos kong matamaan ang busina. Lumabas akong muli ng sasakyang bagsak ang balikat.Natigilan ako nang matanaw sa hindi kalayuan ang lalaki na nagdala sa batang umiiyak kanina. Namangha ako sa ganda ng kotse nito dahil talaga namang mamahalin.Porsche.Lalo tuloy akong nakuryos kung sino ang lalaking ’to.Tumama ang tingin ko sa batang sasakay na sana sa kotse pero nakita ako. Dala niya pa rin ang panyo ko. Lumiwanag ang mukha nito at biglang tumakbo sa akin kaya natigagal ako.“M
This is not a house. It looks more like a luxury mansion. Lahat ng makikitang disenyo ay halatang mamahalin, at bago makarating sa mansyon ay may nadaanan pa muna kaming malaking garden na puno ng mga halaman at bulaklak.The only word I can describe this place is magical. This all seems like a dream to me. Kailan man hindi pumasok sa isip ko na makakikita ako ng ganito kagandang bahay.Classic Mansion ang tema at talagang naka-aakit tignan. Maraming maids ang bumungad sa amin nang makapasok sa loob at lahat ito ay nakasuot ng magagarbong dress na hindi mo aakalaing mga katulong dito. Mukha ngang ako pa ang katulong sa aming lahat. Pansin ko rin ang mga suot nilang gloves na hanggang braso kaya naalala ko nanaman ang bata kanina.The big chandelier at the center is shining as bright as stars. Nakakatakot hawakan ang mga gamit dahil baka mahal pa ang mga ito sa buhay ko.Dumiretso kami sa isang elevator. Pinindot niya ang 12th floor, kung saan ang pinakamataas na palapag, kaya ilang mi
"his mother left us, years ago. that's why he's longing for his mother's love.""eh bakit ako? fyi navi-" naputol ang pag sasalita ko dahil biglang sumingit itong lalakeng to, walang respeto!!"i said it's navier, my name is navier""EDI NAVIER fyi bata pa lang ako at sa ganda kong to?? muka ba akong nanay na ha??""no, that's not what i meant. about later, I'm very surprised that u're able to touch him.""bakit may virus ba yang anak mo na nakakahawa kaya ayaw mong pahawak?""no, we have that some called disease. walang pwedeng makahawak saming dalawa. that's why im surprised that nothing happened to nevi when u touch him" saad niya, that made me speechless and confused at the same time.Lalo akong natigagal dahil sa nalaman. Anong klaseng sakit iyon? Kaya ba tinago niya ang anak niya’t may suot itong gloves? Or he’s just telling me this to accept his request? Tila nakaramdam tuloy ako ng lungkot. Isipin ko palang na hindi niya magawa ang mga bagay na nagagawa ng ibang bata ay ako