its navier!!

This is not a house. It looks more like a luxury mansion. Lahat ng makikitang disenyo ay halatang mamahalin, at bago makarating sa mansyon ay may nadaanan pa muna kaming malaking garden na puno ng mga halaman at bulaklak.

The only word I can describe this place is magical. This all seems like a dream to me. Kailan man hindi pumasok sa isip ko na makakikita ako ng ganito kagandang bahay.

Classic Mansion ang tema at talagang naka-aakit tignan. Maraming maids ang bumungad sa amin nang makapasok sa loob at lahat ito ay nakasuot ng magagarbong dress na hindi mo aakalaing mga katulong dito. Mukha ngang ako pa ang katulong sa aming lahat. Pansin ko rin ang mga suot nilang gloves na hanggang braso kaya naalala ko nanaman ang bata kanina.

The big chandelier at the center is shining as bright as stars. Nakakatakot hawakan ang mga gamit dahil baka mahal pa ang mga ito sa buhay ko.

Dumiretso kami sa isang elevator. Pinindot niya ang 12th floor, kung saan ang pinakamataas na palapag, kaya ilang minuto pa akong naghintay. Nang bumukas iyon ay nilakad namin ang napaka habang pasilyo hanggang sa tumigil kami sa isang malaking pinto.

Tinignan ako nung lalaking nagpakilalang butler kuno bago magsalita.

“Mr. Navier is waiting for you inside,” aniya’t muling yumuko. Nagtaka pa ako dahil akala ko ay sasamahan ako nito sa loob pero pinagbuksan niya lang pala ako. Wala akong nagawa kundi pumasok.

Hindi na ako nagkaroon pa ng oras na libutin ang tingin sa silid na pinasukan ko dahil bumungad agad sa akin ang likod ng isang lalaki suot ang puting polo. Nakaupo ito sa isang swivel chair habang nakatalikod kaya hindi ko makita ang kaniyang mukha.

I cleared my throat to catch his attention dahil baka hindi nito napansin ang pagdating ko. Maya-maya ay unti-unti itong lumingon sa akin gamit ang malamig niyang titig kaya napasinghap ako dahil sa pamilyar na mukhang nakita ko.

“Ikaw?!”

Siya ’yung lalaking masungit na kasama ng bata kanina!

“Anong ginagawa mo rito?” umawang ang kilay niya.

“Pardon?”

“Don’t tell me you’re also a butler here?”

His lips parted and looked at me in disbelief as if he heard something inappropriate from me to offend him, making my brows crease.

Kaya siguro maganda rin siyang manamit dahil isa rin siya sa mga butler ni Navi. Pero bakit nga ba siya narito? Akala ko ba ang taong iyon ang kakausapin ko?

“Ano ka, spokesperson ni Navi?”

Hindi siya nagsalita na para bang nagtataka na sa mga sinasabi ko at para bang iniisip na bàliw ako.

“Navier, not Navi.”

“Pareha lang ’yon.”

Nilibot ko ang tingin sa silid kung nasaan kami at nanlaki ang mga mata dahil sa dami ng nagtataasang libro. Para itong malaking library. Mukha nanaman tuloy akong nananaginip dahil pangarap ko lang na makapasok sa mga ganito. Mahilig akong magbasa ng mga nobela kaya namamangha ako sa dami ng mga libro.

Sa gitna ng mga nagtataasang estante ay mayroong espasyo para sa desk na kung saan nakaupo ang lalaki ngayon. Gusto ko sanang tignan ang ibang libro pero natatakot akong baka marumihan ko lang ang mga iyon kaya muli kong binalingan ang lalaki.

“Where is he? I thought he’s here.” Nilibot ko ang tingin pero walang ibang tao rito bukod sa kaniya.

Ganoon ba siya katakot sa tao?

“It’s me.”

“Who?”

“The person you’re looking for is in your front.”

Natigilan ako’t tinignan siya.

“Ikaw si Navi?”

“It’s Navier.”

Hindi ko na napigilang matawa dahil parang ito na ang pinaka nakakatawang birong narinig ko sa buong buhay ko. Sinamaan niya ako ng tingin pero lalo lang akong natawa habang pinupunasan ang luha sa gilid ng mga mata ko.

“Nagbibiro ka ba?” gawad ko habang pinapaypayan ang sarili pero sa halip na sagutin ako nito ay nanatili itong nakatitig sa akin nang seryoso na para bang walang biro sa lahat ng kaniyang sinabi.

Natigilan ako sa napagtanto.

Kung totoong siya si Navi... posibleng lahat ng nakikita ko rito ngayon ay sa kaniya at siya ang kilalang lalaking pinakamayaman sa bansa.

Teka.

Kung siya nga si Navi...

Nanlaki ang mga mata ko.

“...anak mo ’yung batang umiiyak kanina?!”

Ibig sabihin totoo nga ang sinasabi nilang may anak na siya? I thought they just did that for clout by using Navier’s name since he’s popular.

But the thing is, who’s the mother?

Walang balitang nagkaroon siya ng nobya o asawa. Or maybe, he hid it as well since he doesn't want to be the center of everyone’s attention.

Hindi sumagot si Navi sa tanong ko’t bumuntong hininga.

“Let me get straight to the point, Miss Viene.”

Umarko ang kilay ko sa tinawag niya.

How did he know me?

He placed his hands on the desk and looked intently as if he was digging my whole being. Kapansin-pansin pa rin talaga sa akin ang gloves niyang suot dahil tila hindi niya ito hinuhubàd mula kanina noong una naming pagkikita. Napapaisip tuloy ako kung sinong babae sa aming dalawa. Grabeng kaartehan, mamamatày ba siya kapag may dumapong alikabok sa kaniya?

“Be my son’s babysitter,” seryoso at direktang aniya.

Natigilan ako at ilang beses na napakurap habang pinaulit-ulit sa isip ko ang sinabi niya dahil baka mali lang ang narinig ko. Nanatili akong tahimik ng ilang segundo’t hindi inalis sa kaniya ang tingin dahil baka nagbibiro lang ito.

Maya-maya ay hindi ko na napigilang matawa nang malakas at napahawak sa tiyan nang rumehistro sa akin ang sinabi niya. Napakapit pa ako sa isang estante dahil nanghina ang tuhod ko sa sobrang tawa.

Pinunasan ko ang luha sa gilid ng mga mata at nagpipigil na tinignan siya na ngayon ay naka-arko ang kilay sa akin.

“Hanep. Anong trip mo? Pinapunta mo ako rito ng alas dos ng madaling araw para aluking maging tagabantay ng anak mo? May sira ka na ba sa ulo?”

“Ayoko,” mariin kong saad na mayroong bahid ng seryoso sa tono.

Hindi ako nagtapos at naging Bachelor’s degree para lang maging katulong, ’no!

“Tsaka ang dami-dami mo nang katulong dito, bakit hindi mo ipaalaga ang anak mo sa mga iyon?”

“You don’t understand–”

“Hindi ko kailangang intindihin! Ayoko, aalis na ako.”

Tumalikod ako sa kaniya at mabilis na naglakad papunta sa pinto. Malakas ko iyong sinara nang makalabas at inis na naglakad pero natigilan ako dahil wala na ang butler na naghatid dito sa akin kanina.

Nasaan na iyon?

Sa dami ng pinto na nadaanan namin at laki ng mansyong ito, nakalimutan ko na ang daan palabas. Napapikit ako nang mariin at inis na bumalik kay Navi at masama siyang tinignan.

Umarko ang kaniyang kilay nang makita akong bumalik.

“Ihatid mo ako palabas!”

Hindi pa man ito nakapagsasalita ay may narinig kaming iyak mula sa labas. Hagulgol ito mula sa isang bata na pamilyar sa akin.

Nagulat ako nang biglang napatayo si Navi sa upuan niya at mabilis na lumabas ng silid kung nasaan kami kaya sumunod ako. Nakita ko siyang binuhat ang anak niyang Nevi ang pangalan habang umiiyak suot ang kaniyang pajama. Napatingin ako sa panyo ko na hanggang ngayon ay hawak niya pa rin.

“I want my mama,” hagulgol niyang sambit. Tumulo ang buong luha nito kaya kumurot ang dibdib ko’t hindi ko na napigilang lumapit.

“Why are you crying again?” malambot kong tanong sa bata. Nang marinig nito ang boses ko ay natigilan ito at napatingin sa akin.

“Mama...” tila nagsusumbong niyang turan. Ang kaninang malungkot niyang mga mata ay napalitan ng saya at iniunat ang kamay sa akin na para bang gustong magpakarga kaya walang nagawa si Navi para ibigay ang bata sa akin.

Marami na akong nakargang bata pero hindi ko alam kung bakit biglang tumibok nang mabilis ang puso ko nang makarga ko ito dala ng saya. Niyakap niya ang leeg ko’t sumandal sa kaliwa kong balikat nang kumalma ito.

Tila galing ito sa pagtulog at naalimpungatan lang.

Dinig ko ang paghingang malalim ng lalaki sa gilid ko.

“He keeps calling you his mom. The reason why I called you here is because he has been crying since you left. Kanina ka pa niya hinahanap at hindi tumatahan sa pag-iyak. Hindi ko alam kung anong ginawa mo sa anak ko’t bigla siyang nagkaganiyan.”