"navier baka masakit" saad ko dahil nasa pito o walong purgada ata ang kanyang hari. "I can't promise to be gentle viene, that's not on my vocabulary" saad naman ni gago at ngumisi ba, talagang dumura pa siya at pinahid sa kanyang hari. "edi itigil natin 'to kung dimo kayang dahanin tangina" saad ko sabay alis sa kanyang bisig "viene, wait for me!!" saad niya, sinuot niya ang kaniyang roba at sumunod sa akin at he balcony "dapat nga'y hindi natin 'to ginagawa navier, hindi naman ito kasama sa kasunduan natin" "but wife, this is part of the wedding." sabay higit sakin "navier, insert it pls" "I'll try my best to be gentle wife" sabay pasok ng ulo ng kaniyang hari sa akin "ughh, faster navi im Cumming" "can i?" paalam niya na sa loob niya ipuputok "just please" after that we both fell sleep dahil nadin sa pagod. back to the reality (continuation of the story) Hindi ko na hinintay pang magsalita si Navi at agad na lumabas. Napapikit ako nang malanghap ang sa
“Huwag mong sabihin sa aking lasing ka na sa dalawang tagay ng lambanog?” dinig kong tanong ni Tito sa sala kaya napatingin ako kay Navi.Napahilot ako sa sentido nang makitang namumula na ito at mapupungay na ang mga mata dahil sa kalasingan. Hindi siya umiinom at ngayon ko lang siyang nakitang ganito dahil hindi naman siya makatanggi kay tito.Matapos kasi nilang gumawa ng lambanog ay diretsong uminom ang mga ito kasama ang ilang kapitbahay para raw sa selebrasyon ng pagdating ko at ni Navi. Mga matatanda talaga ang daming alam sa buhay.Pero tignan mo, ilang minuto pa lang silang nagsimulang uminom lasing na agad siya. Hindi puwedeng uminom mag-isa ang taong ’to kung mababa ang tolerance niya sa alcohol.“Hindi pa ho ako lasing,” dispensa niya’t pasuray-suray na kung umupo bago laklakin ang isang baso ng alàk. Napatampal ako sa noo’t lumapit.“Halika na, matulog ka na.” sinubukan kong hilahin patayo si Navi pero sa bigat nito ay wala akong nagawa.“I’m not drunk yet.”“Hayaan mo m
Camers didn’t stop from its flashing and people started to throw questions at him kaya pumirmi ako sa iisang upuan kahit na hindi pa rin ako mapakali. “Why did you hide yourself from everyone? Ayaw mo bang makilala ka ng mga tao o may iba ka pang tinatago?” Hindi nakapagsalita agad si Navi nang tumayo ang isang reporter para tanungin siya na sinang-ayunan ng iba. “Showing myself won’t change anything. The only important thing is that I’m living my life, so does it matter?” Si Navi ’yung tipong ayaw sa puri ng iba, pagkaguluhan, at sabihan ng magagandang salita dahil ayaw niya ng atensyon ng mga tao. “Is it true that you have a son?” “Yes.” People gasps. Nabanggit niya sa aking ayaw niyang ipakita si Nevi sa lahat dahil delikado rin ang sitwasyon ng anak niya. Hangga’t maaari ay ayaw niyang i-expose ang anak sa social media. “Totoo ba ang kumakalat na balitang kasal ka na? Sino ang babae?” “Is it also a celebrity?” “Paano kayo nagkakilala?” “Who’s the mother of your child?
“B-bakit hindi mo sinabi?” galit kong tanong kay Sean dahil nalaman kong malala na pala ang kalagayan ni lolo bago ako makarating dito. Marami na raw butas sa puso niya’t may ilang ugat nang pumutok pero ni isa ay wala akong nalaman. “S-sorry ate... ayaw ko l-lang na mag-alala ka..." Hindi matapos sa pagbuhos ang mga luha ko ngayon sa bigat ng nararamdaman. Pakiramdam ko pinaglalaruan nalang ako. Nakaburól siya ngayon dito sa hospital mismo’t mula noong mamatày siya, ni isa ay walang dumalaw para tignan ang kalagayan niya. Tanging kami lang tatlo ang nakikiramày sa kamatàyan ni lolo dahil wala naman kaming ibang kamag-anak dito. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Gusto ko nang magpahinga, gusto kong pumunta sa iisang lugar at sumigaw nang sumigaw para maibsan ang bigat sa dibdib ko. Gusto ko Siyang tanungin kung ano ba ang ginawa ko’t pinarurusahan niya ako nang ganito. Gusto kong umiyak nang umiyak sa iisang kuwarto. Wala na akong mapagsasabihan. Wala na ’yung nag-iisang taong
Alam ko ang sinasabi nilang chip na nasa katawan ko. Pero hindi nila sinabing nasa puso ko iyon. Hindi ko alam ang itutugon, hindi ako makapagsalita. Tila nawala sa wisyo ang isip ko sa dami ng pumapasok sa akin. Bakas ang lungkot sa doktor habang tahimik na nakatingin sa akin. Tears from my eyes wanted to flow down my cheeks again but I restrained myself because It won’t help the situation. Ilang minuto kaming naging tahimik, tila binibigyan ako ng doktor na makapag-isip nang mabuti kaya hindi ko alam ang gagawin. Parang sirang plaka na nagpaulit-ulit ang sinabi niyang iyon sa akin. Seeing Navi in this state hurts me, so I don’t want him to suffer again. I was trying to catch my breath as it became heavy and heavy again, not because of my illnéss, but because of what I was feeling. I don’t want to dié... but I don’t want to leave him suffering either. Bumalik sa ala-ala ko ang sinabi ng doktor ko na mayroon din akong sakit gaya ng kay lolo kaya hindi ko na napigilan ang lu
“Sino ba kasing nagsabing sumama ka pa?” inis kong panenermon kay Navi matapos nitong magreklamo dahil masiyado raw masikip ang suot niyang t-shirt polo. Ilang beses ko na itong sinasabihang manatili nalang sa opisina niya’t magpakalulong sa trabaho nang matuwa ako. Nagpresinta kasi akong ako nalang ang magdilig ng mga halaman sa hardin ngayon kasama si Nevi dahil wala naman kaming gagawin buong maghapon pero itong tatay niya ay namimilit pang tumulong. Ewan ko sa taong ’to. Simula noong nagising sa hospital ay hindi na pumapasok at sa bahay nalang nagtatrabaho kaya sa akin nangungulit. “Mas maraming gagawa mas madali,” suhestiyon niya na ikinairap ko. “Hindi ka naman marunong magdilig, papa,” bulol na ani Nevi kaya natawa ako. Naglalakad kami papunta sa hardin ngayon suot ang damit na sinusuot ng mga hardinero’t hardinera. Hawak ni Nevi ang kamay ko sa kanan habang kay Navi ang sa kaliwa. Naiilang tuloy ako dahil sa tinginan ng mga katulong na parang inaasar pa kami dahil sa
THIRD PERSON'S POVDinig ang malakas na tunog mula sa pulis at bumbero habang tinatahak nang mabilis ang daan papunta sa hospital. Sakay ng mga ito ang isang babaeng puno ng dugó sa katawan at halos maligo na sa pulang likido dahil sa malakas na pagtama ng isang kotse’t truck sa sinasakyan nito.Hinang-hina at halos hindi na makahinga nang maayos si Viene– mali, si Seraphina, bago pa man siya maisalba ng mga ambulansya. Nang makarating sa hospital kung saan din isinugod si Navi ay mabilis na itinakbo ng mga nurse si Seraphina sa emergency room pero nakasalubong ng mga ito si Dr. Lim, ang doktor ni Navi.“A-anong nangyari?!” gulat nitong tanong nang makilala si Seraphina na asawa ni Navi. “She got into an accidént, doc...”Kahit nanghihina ay pinilit na minulat ng babae ang mga mata’t tinignan ang doktor habang patuloy sa pag-agos ang mga luha. “P-please... s-save Navi...” Umiling ang doktor at iginayak ang mga ito papunta ang mga ito sa emergency room kung nasaan din si Navi.“Jus
(5 MONTHS AFTER)“I’m sorry...” kinuha ni Navi ang larawan ni Seraphina tabi ng abo nito’t hindi napigilang mapaluha dahil sa pagsisisi.Nagsisisi siyang wala siyang alam sa nangyari’t nagsisisi siyang may babaeng nagsakripisyo para mailigtas ang buhay niya. Nasasaktan ito dahil hindi manlang siya nakapagpasalamat, hindi manlang niya napigilan si Seraphina sa gusto nito. Namatày ang babae dahil sa kaniya... para mabuhay siyang muli.“I’m sorry for everything... I’m sorry.”Wala siyang ibang gustong sabihin kundi humingi ng tawad dahil nasasaktan ito. “W-why didn’t you tell me?” pinunasan ni Navi ang mga luha. “Why didn’t you tell me you’re suffering? Bakit? Ako dapat ang nasa kalagayan mo... b-bakit hindi mo sinabi sa akin ang totoo?” Tila nakikiramay sa kaniya ang alon mula sa dagat sa lakas ng hampas nito sa tubig. Alas singko na ng hapon kaya palubog na rin ang araw. Narito siya para tuluyang mamaalam sa babaeng minsan na ring naging parte ng buhay niya. Kay Seraphina. “I ho