just 2 more months.

Alam ko ang sinasabi nilang chip na nasa katawan ko.

Pero hindi nila sinabing nasa puso ko iyon.

Hindi ko alam ang itutugon, hindi ako makapagsalita. Tila nawala sa wisyo ang isip ko sa dami ng pumapasok sa akin.

Bakas ang lungkot sa doktor habang tahimik na nakatingin sa akin.

Tears from my eyes wanted to flow down my cheeks again but I restrained myself because It won’t help the situation. Ilang minuto kaming naging tahimik, tila binibigyan ako ng doktor na makapag-isip nang mabuti kaya hindi ko alam ang gagawin.

Parang sirang plaka na nagpaulit-ulit ang sinabi niyang iyon sa akin. Seeing Navi in this state hurts me, so I don’t want him to suffer again.

I was trying to catch my breath as it became heavy and heavy again, not because of my illnéss, but because of what I was feeling.

I don’t want to dié... but I don’t want to leave him suffering either.

Bumalik sa ala-ala ko ang sinabi ng doktor ko na mayroon din akong sakit gaya ng kay lolo kaya hindi ko na napigilan ang lu