babysitter or mother?

"his mother left us, years ago. that's why he's longing for his mother's love."

"eh bakit ako? fyi navi-" naputol ang pag sasalita ko dahil biglang sumingit itong lalakeng to, walang respeto!!

"i said it's navier, my name is navier"

"EDI NAVIER fyi bata pa lang ako at sa ganda kong to?? muka ba akong nanay na ha??"

"no, that's not what i meant. about later, I'm very surprised that u're able to touch him."

"bakit may virus ba yang anak mo na nakakahawa kaya ayaw mong pahawak?"

"no, we have that some called disease. walang pwedeng makahawak saming dalawa. that's why im surprised that nothing happened to nevi when u touch him" saad niya, that made me speechless and confused at the same time.

Lalo akong natigagal dahil sa nalaman. Anong klaseng sakit iyon? Kaya ba tinago niya ang anak niya’t may suot itong gloves?

Or he’s just telling me this to accept his request?

Tila nakaramdam tuloy ako ng lungkot. Isipin ko palang na hindi niya magawa ang mga bagay na nagagawa ng ibang bata ay ako ang nasasaktan.

Pero bakit nahahawakan niya ’yung bata?

“I don’t know where that diseasé came from, but it passes from generation to generation.”

Ibig sabihin namamana ang sakit na iyon. Pero kung mayroong ganoong klase ng sakit ang anak niya, ibig sabihin–

“Ibig sabihin may sakit ka rin?”

"just like what I've said earlier, WE have that disease, but even professional doctors can't even find or know what's the antidote for that fucking disease."

Pasimple kong minura ang sarili ko dahil hindi ko nanaman napigilang paganahin ang bibig ko. Sa halip na sagutin ko si navi, ay natameme ako. halata namang wala akong balak tugunin kahit na alam ko naman na ang totoo.

Hindi naman siya magsusuot ng gloves at magtatago sa mga tao kung wala.

“Would you mind me asking where his mom is?” he paused then took a deep breath and diverted his gaze to avoid me.

“His mom diéd a year ago. Mula noon hindi ko na nakausap ang anak ko. His mom’s deàth caused a big impact to him. Hindi ko na nakita pang muling ngumiti o nagsalita manlang si Nevi,” he then looked at me once again, “Until now. Ngayon ko na lang narinig ulit ang boses niya’t ngayon ko na lang ulit nakitang masaya siya noong nakita ka.”

“That’s why I called you here. Please think carefully first–”

“Ayoko,” putol ko sa kaniya.

Masiyado akong maganda para maging yaya ng bata, ’no!

Alam kong pinagkakatiwalaan niya ako dahil hindi naman niya sasabihin ang sikreto nila ng pamilya niya sa akin nang ganoon kadali pero, masiyadong malaking obligasyon ang binibigay niya! Paano kung malingat lang ako sandali’t biglang hawakan ng kung sino ang anak niya? Ako pa ang may kasalanan kapag nagkataon.

Hindi nga ako nag-anak dahil maikli ang pasensya ko, e, tapos gagawin niya pa akong babysitter.

“I’ll make your salary, thrice.”

“Ayoko pa rin. Hindi ako madadaan sa pera. Maghanap ka na lang ng iba na kaya ring hawakan ang anak mo.”

Napabuntong hininga siya.

“1 million.”

Tinignan ko siya nang masama.

“HIndi ako mahirap! Anong tingin mo sa akin, mukhang pera?!”

Taràntado ’tong taong ’to ah! Nakaka-offend, ha!

“3 million a month.”

“Kahit lakihan mo pa ang sahod, ayoko.”

“Fine. 5 million.”

“Hindi mabibili ang diplomang pinaghirapan ko kaya tigilan mo ako.”

Hinilot niya ang sentido, tila nauubos na rin ang pasensya sa akin.

“10 million a week.”

“Ayoko sab–”

Nanlaki ang mata ko.

Sampung milyon?! Kada linggo?!

Mataas pa iyon sa isang taong sahod ko sa dati kong trabaho!

“Please, just take care of my child.”

“Yung anak lang ang aalagaan ko? ’Yung tatay hindi kasama?” umarko ang kilay niya kaya ngumisi akong malapad.

Para sa sampung milyon.

Pilyo ko siyang tinignan.

“Sabihin mo lang, kayang-kaya naman kitang alagaan kahit habang buhay pa.”

Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa utak ko’t napapayag ako ako sinabi niya dahil lamang sa sampung milyon. Sino ba naman kasing tatanggi kung kada linggo milyu-milyones ang matatanggap ko?

Kapag tumatagal ako rito ng ilang taon ay baka maging mas mayaman pa ako kay Navi.

Nakangusong tinitigan ko ang uniporme na binigay sa akin ng isa sa mga katulong dito dahil parehong-pareho ito sa suot nila. Hindi ako kumportableng magsuot ng damit na pangkatulong ng mga mayayaman.

Sinong shungà ang magsusuot ng dress na hanggang sahig? Ganitong-ganito ’yung mga uniporme na sinusot ng mga katulong sa disney movies sa palasyo. ’Yung mga suotan noon ng sinaunang tao.

Kinareer ni Navi ’yung pagiging classical ng bahay niya, ha. Paano kaya kapag nagmamadaling mag-cr ang mga katulong niya rito? Marami pa silang kailangang hubàrin bago makaraos.

Jusko.

Bumuntong hininga ako at lumabas ng kuwarto ko na tabi lang ng kuwarto ni Nevi at pumunta sa opisina ni Navi para magreklamo. Ayokong magsuot ng ganito, ’no!

Sa lahat ng katulong, ako lang ata ang may kuwartong nasa 12th floor. Nabanggit kasi sa akin ng katulong na naghatid ng uniporme na sa ground floor ang mga kuwarto nila. Dito naman daw ang kuwarto ni Nevi at Navi pati ang opisina niya. Siya ang nagdesisyon na dito na rin ang kuwarto ko para raw mabilis kong matignan si Nevi.

Hindi na ako nag-abalang kumatok at agad na binuksan ang pinto ng opisina ni Navi kaya walang emosyon itong napatingin sa akin. Tila nagtatrabaho ito dahil sa kumpol ng papeles sa harap niya.

“Ayoko ng uniporme na ’to, hindi ako komportable. Palitan mo.” Bungad ko sa kaniya na ikinakunot niya ng noo.

“Who said you’re gonna wear that?”

“Ang katulong mo. Binigay niya ’to sa akin sa kuwarto.”

Inayos niya ang salaming suot at muling bumaling sa mga papel na kaharap niya.

“Forget about that, hindi ka naman isa sa mga katulong.”

“What? Babysitter ang trabaho ko ’di ba?”

“No.”

Taka ko siyang tinignan dahil hindi ko siya maintindihan.

“Eh, ano? Akala ko ba babysitter ang trabaho ko rito? Huwag mong sabihing janitress ako ng buong mansyon mo?” salubong ang mga kilay kong tanong kaya muli siyang tumingin sa akin.

“You neither be a maid nor a janitress.”

“Oh, eh, ano nga? Driver? Butler? Chef?”

“Nanay.”

Nanlaki ang mga mata ko’t malakas na napahàmpas sa mesa niya.

“Ano?!”

“You will be my son’s mother.”

Haha t@ng1na.

Nagkaanak pa ako ng wala sa oras.

“Nevi believes that you’re his mom so I don’t want to ruin his happiness. Just pretend you are for the meantime until he fully healed from his past.”

Tanging buntong hininga na lang ang iginanti ko matapos iyon sabihin ni Navi sa akin noong isang araw. Kahit ako ay ayoko ring sirain ang kasiyahan niya dahil sa murang edad, alam kong naghahanap pa siya ng kalinga ng isang ina.

Isang taon pa lang siya nang mawala ang mama niya kaya tiyak akong hindi na niya naalala ang mukha ng kaniyang ina’t wala siyang ideya kung nasaan na ito ngayon kaya siguro inakala niyang ako ang mama niya.

Mula noong araw na pumunta ako, ganoong araw rin nagsimula ang trabaho ko kaya hindi na ako nakapagpaalam pa kay Hafiz sa personal. Sinubukan ko itong tawagan pero hindi siya sumasagot.

Hanggang ngayon.

Malalim akong nakahugot ng hangin dahil hindi nanaman niya sinasagot ang tawag ko. Nag-aalala na tuloy ako dahil baka napababayaan na niya ang sarili niya katatrabaho.

“Mama!” napangiti ako nang marinig ang maliit na boses na iyon sa likuran ko. Narito ako ngayon sa kusina dahil nagpresinta akong magluto ng umagahan ng mag-ama.

“Good morning, love,” nakangiting bungad ko kay Nevi at kinarga ito matapos halikan sa pisngi. Magulo pa ang kaniyang buhok at suot pa ang pajama. Kasunod niya ang tatay niyang nakapajama rin at bagsak ang mga mata na tila kulang pa sa tulog. Marami nanaman sigurong pinirmahan ang taong ’to kagabi.

Ngayon pa lang ay hindi na kailangan ng DNA test dahil magkamukhang-magkamukha silang dalawa. Ang kaibahan nga lang ay hindi naman ni Nevi ang ugali ng tatay niyang akala mo nakatira sa Antarctica sa sobrang lamig.

Terno pa ang suot nilang pantulog kaya ang cute nilang tignan.

“What about papa?” inosenteng tanong ni Nevi kaya napatingin ako sa kaniya.

“What about him?” balik kong tanong.

“You didn’t say good morning and kíss papa.”

Nanlaki ang mata ko at unti-unting napatingin kay Navi na ngayon ay natigilan din sa narinig.

“Don’t you love him anymore?” napalitan ng malungkot na tono ang boses niyang iyon kaya peke akong napa-ubo.

“Of course, I l-love... him.”

Gusto ko nalang kainin ng lupa dahil ramdam ko ang tingin ni Navi sa akin maging ang ilang katulong na nakarinig. Nag-init ang pisngi ko sa sobrang kahihiyan kaya hindi ako makatingin nang diretso.

“Really?! Then say good morning to him...”

“...and kíss him too!”

Nagmamakaawang tumingin ako kay Navi para humingi ng tulong pero inirapan lang ako ng loko. Aga-aga nirereglà nanaman ang taong ’to.

Hindi kami puwedeng magdikit ni Navi dahil hindi ko pa alam kung pareha ba sila ng anak niya na walang mangyayari kapag hinawakan ko siya. Bukod pa roon, usapan naming bawal kaming magdikit sa isa’t-isa dahil babawasan niya ang sahod ko kapag nagkataon.

“Uhm, mama has a cough, baby. Baka mahawa ang papa mo,” pagdadahilan ko’t pekeng umubo.

“But you kíssed me,” malungkot nanaman niyang tugon.

“Daddy is strong, he won’t get sick easily.”

May sakit na nga ang tatay mo e.

“Oo nga naman, ma’am. Likas na sa mag-asawa ang batiin ang isa’t-isa tuwing umaga at maging sweet,” sambit naman ng isang katulong na halata namang inaasar lang ako sa mga kasama niya.

Pinandilatan ko ng mata ang mga ito dahil alam naman nilang ginagawa ko lang ang trabaho ko.

Dinig ko ang pagtikhim ni Navi kaya muli akong nabaling sa kaniya.

Naglakad ito papalapit sa akin habang nakapamulsa. “Morning...” walang emosyong saad niya, “...love.” dugtong niya pa.

Natigilan ako sa narinig. Maya-maya ay hinalikan niya ang noo ko kaya lalo akong namula.

Napahigpit ang karga ko kay Nevi dahil biglang kumabog nang malakas ang dibdib ko. Dinig ko bulungan ng mga katulong na nakakita sa amin kaya ilang beses akong napakurap.

Bakit tila nakipagkarera ang puso ko?

Nang mabalik sa wisyo ay tumingin ako kay Navi na ngayon ay para bang wala itong pakialam sa sinabi at normal lang sa kaniya ang ginawa sa akin, hindi inalintana ang maaaring mangyari sa kaniya dahil sa ginawa niya. Sinuri ko ang kabuohan nito dahil baka may nararamdaman na itong kakaiba pero mukha naman siyang normal dahil nanatili pa rin siyang walang emosyon.

Mali, abnormàl na ata ang taong ’to.

Sino nagsabi sa kaniyang puwede niya akong halikan nang walang permiso?! May pasabi-sabi pa siyang rules na kailangan kong sundin tapos siya itong lumalabag.

“What are you still looking at? We’re hungry.”

Mabilis kong inilapag si Nevi sa upuan niya nang marinig iyon dahil tila nawala nanaman ako sa tamang katinuan.

“Are you okay?” hindi ko na napigilang magtanong.

“Papa is not okay, mama. I think he needs another kíss.”