I swallowed hard and refrained myself from making a noise and looked at the two who are now sleeping peacefully beside me. Ilang araw na kaming ganito dahil madalas maalimpungatan si Nevi at sasabihing gustong tumabi sa aming matulog. Wala akong magawa dahil naghahanap lang siya ng pagmamahal mula sa mga magulang niya. Ramdam ko kung gaano kahirap mawalan ng mga magulang kaya habang bata pa siya ay gusto kong sulitin ang pagkakataon na maiparamdam ang pagiging isang ina sa kaniya kahit na trabaho ko lang naman ito.Nevi doesn't have friends, he can’t do whatever he wants just like what those normal children can do at tanging kami lang ni Navier ang puwede niyang makasama kaya maging ang tatay niya ay ibinibigay ang lahat ng gusto niya para makabawi manlang.Wala naman iyong problema sa akin as long as he’s setting limitations to his child. Mabait na bata si Nevi, he’s well mannered and mature enough to handle situations and his emotions. Marunong siyang umintindi kapag minsan ay hind
Third Person’s POV“Do you still have difficulties when breathing?” tanong ng pribadong doktor ni Navi habang sinusuri nito ang test result patungkol sa kaniyang sakit. Linggo-linggo siyang sinusuri nito para ma-monitor kung ano na ang kalagayan niya.“No, it came back to normal these past few days. Even my son.”Hirap kasi ang mga ito sa paghinga mula pa man noon kaya ngayon ay nagtataka si Navi kung bakit bigla niyang naramdaman muli ang paghinga nang normal. Nagsimula iyong bumalik noong unang beses niyang nakita si Viene na hawak ang anak niyang umiiyak sa loob ng isang kumpanya, ang babaeng ngayon ay nag-aalaga sa anak niyang si Nevi. Sa hindi malamang dahilan ay gumaan ang kaniyang pakiramdam kahit na wala naman itong iniinom na gamot. “It’s strange,” napahawak sa baba ang doktor dala ng naguguluhan.“The test result of your skin suddenly became normal as well. Are you still injecting the medicine I’m giving to you?”Umiling si Navi.Ang medisina na tinutukoy ng doktor ay hind
“It’s your fault” taranta kong saad at napakagat ng ibabang labi dahil sa bilis ng pangyayari. Hindi ako mapakali at kanina pa pabalik-balik sa puwesto kung nasaan kami. Sa opisina niya. Habang kumakain kasi kami kanina ng pang-umagahan ay hindi na nawala sa usapan ang kasal na si Navi ang dahilan.“What do you mean? You’re the one who started it,” aniya habang may pinipirmahan nanaman.Inis ko siyang tinignan.“Sino ba kasing nagsabing sabihin mong balak nating magpakasal? Sa dami ng puwedeng sabihin, iyong tungkol doon pa talaga!”Balak ng lola niyang bukas na agad kami ikakasal. Tama, bukas. Sinong matinong tao ang maiisipang ikasal agad bukas?! Ang ikinatataranta ko pa ay wala naman sa usapan namin iyon!Matapos kumain ng mga magulang niya ay umalis ang mga ito agad dahil sila raw ang mag-aasikaso ng lahat. Lahat-lahat. Ang isusuot, venue, pagkain, at invitations, at iba pa., dahil gusto raw ng lola niya ng engrandeng kasal.T@ng1na, anong gagawin ko? Alam kong tutol ang mama
Hindi kami magkasintahan! Tinawag ng Pari ang ring bearer na si Nevi na para bang hindi pa naiintindihan ang nangyayari bitbit ang dalawang singsing pero lumapit itong bakas ang saya sa mga mata. Hinalikàn ko ang noo niya’t nagpasalamat bago ito bumalik sa kaniyang puwesto. Dinasalan ng Pari ang mga singsing bago bumaling kay Navi. “You may now say your vows.” Nanatili akong tahimik at nakatitig lamang sa kaniya. Marahan nitong pinisil ang kamay ko’t sinsero akong tinignan sa mga mata, animo’y ayaw niya nang alisin ang tingin sa akin para iparating ang mga nais niyang sabihin. Ang tingin niya’y tila ito ang unang pagkakataong ikinasal siya. Tinging bakas ang saya. Ganito rin ba siya tumingin noon kay Seraphina? Hindi ko alam kung bakit panandaliang kumirot ang puso ko. “I, Navi, accept you, Viene, as my companion and my wife. I promise to care for you, honor you, and cherish you, for as long as we both shall love...” Kinuha niya ang singsing maging ang kamay ko. “...I give
"navier baka masakit" saad ko dahil nasa pito o walong purgada ata ang kanyang hari. "I can't promise to be gentle viene, that's not on my vocabulary" saad naman ni gago at ngumisi ba, talagang dumura pa siya at pinahid sa kanyang hari. "edi itigil natin 'to kung dimo kayang dahanin tangina" saad ko sabay alis sa kanyang bisig "viene, wait for me!!" saad niya, sinuot niya ang kaniyang roba at sumunod sa akin at he balcony "dapat nga'y hindi natin 'to ginagawa navier, hindi naman ito kasama sa kasunduan natin" "but wife, this is part of the wedding." sabay higit sakin "navier, insert it pls" "I'll try my best to be gentle wife" sabay pasok ng ulo ng kaniyang hari sa akin "ughh, faster navi im Cumming" "can i?" paalam niya na sa loob niya ipuputok "just please" after that we both fell sleep dahil nadin sa pagod. back to the reality (continuation of the story) Hindi ko na hinintay pang magsalita si Navi at agad na lumabas. Napapikit ako nang malanghap ang sa
“Huwag mong sabihin sa aking lasing ka na sa dalawang tagay ng lambanog?” dinig kong tanong ni Tito sa sala kaya napatingin ako kay Navi.Napahilot ako sa sentido nang makitang namumula na ito at mapupungay na ang mga mata dahil sa kalasingan. Hindi siya umiinom at ngayon ko lang siyang nakitang ganito dahil hindi naman siya makatanggi kay tito.Matapos kasi nilang gumawa ng lambanog ay diretsong uminom ang mga ito kasama ang ilang kapitbahay para raw sa selebrasyon ng pagdating ko at ni Navi. Mga matatanda talaga ang daming alam sa buhay.Pero tignan mo, ilang minuto pa lang silang nagsimulang uminom lasing na agad siya. Hindi puwedeng uminom mag-isa ang taong ’to kung mababa ang tolerance niya sa alcohol.“Hindi pa ho ako lasing,” dispensa niya’t pasuray-suray na kung umupo bago laklakin ang isang baso ng alàk. Napatampal ako sa noo’t lumapit.“Halika na, matulog ka na.” sinubukan kong hilahin patayo si Navi pero sa bigat nito ay wala akong nagawa.“I’m not drunk yet.”“Hayaan mo m
Camers didn’t stop from its flashing and people started to throw questions at him kaya pumirmi ako sa iisang upuan kahit na hindi pa rin ako mapakali. “Why did you hide yourself from everyone? Ayaw mo bang makilala ka ng mga tao o may iba ka pang tinatago?” Hindi nakapagsalita agad si Navi nang tumayo ang isang reporter para tanungin siya na sinang-ayunan ng iba. “Showing myself won’t change anything. The only important thing is that I’m living my life, so does it matter?” Si Navi ’yung tipong ayaw sa puri ng iba, pagkaguluhan, at sabihan ng magagandang salita dahil ayaw niya ng atensyon ng mga tao. “Is it true that you have a son?” “Yes.” People gasps. Nabanggit niya sa aking ayaw niyang ipakita si Nevi sa lahat dahil delikado rin ang sitwasyon ng anak niya. Hangga’t maaari ay ayaw niyang i-expose ang anak sa social media. “Totoo ba ang kumakalat na balitang kasal ka na? Sino ang babae?” “Is it also a celebrity?” “Paano kayo nagkakilala?” “Who’s the mother of your child?
“B-bakit hindi mo sinabi?” galit kong tanong kay Sean dahil nalaman kong malala na pala ang kalagayan ni lolo bago ako makarating dito. Marami na raw butas sa puso niya’t may ilang ugat nang pumutok pero ni isa ay wala akong nalaman. “S-sorry ate... ayaw ko l-lang na mag-alala ka..." Hindi matapos sa pagbuhos ang mga luha ko ngayon sa bigat ng nararamdaman. Pakiramdam ko pinaglalaruan nalang ako. Nakaburól siya ngayon dito sa hospital mismo’t mula noong mamatày siya, ni isa ay walang dumalaw para tignan ang kalagayan niya. Tanging kami lang tatlo ang nakikiramày sa kamatàyan ni lolo dahil wala naman kaming ibang kamag-anak dito. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Gusto ko nang magpahinga, gusto kong pumunta sa iisang lugar at sumigaw nang sumigaw para maibsan ang bigat sa dibdib ko. Gusto ko Siyang tanungin kung ano ba ang ginawa ko’t pinarurusahan niya ako nang ganito. Gusto kong umiyak nang umiyak sa iisang kuwarto. Wala na akong mapagsasabihan. Wala na ’yung nag-iisang taong
Years passed, and everything came back to normal. Maayos na ang lahat. Anim na taon na si Nevi ngayon at magpipito sa susunod na buwan kaya masiyado akong abala sa pagpaplano dahil gusto ng mga lola niya na magarbo ang pitong kaarawan ng anak ko. Magaling na si Navi, maging si Nevi, dahil nakagawang muli ng gamot si Ma’am Viska. May bago na siyang organisyon na binuo ngayon at isa na rin siya sa mga sikat na siyentipiko sa buong Pilipinas. I’m really proud and thankful to her because she treats me as her own child. At si Navi? Iyon, lalong naging busy dahil sa dami at sunud-sunod na proyekto nila sa kumpanya. Everyone already knows him, even me, because he already introduced me to everyone kaya hindi na namin kailangang magtago sa midya. Nakapagtapos na rin si Sean ng kolehiyo at mayroon nang magandang trabaho. Ang mas ikina-pproud ko pa lalo ay isa na siyang magaling na Lawyer ngayon. He pursued his dreams despite of the problems we faced. I am really proud of him. N
Her POV (End of Flashback) 2 Months After. I don’t know what to feel and react after realizing how much Eirin suffered more than me. I couldn't imagine she did all of that to save me but all I did was nothing. I was f*cking dúmb for not remembering the only best friend I had all those f*cking years. Akala ko mag-isa ako. Pinaniwalaan kong tanging sarili ko lang kakampi ko pero hindi ko inisip na may mga tao palang handang gawin ang lahat ng bagay na iyon para sa akin. She diéd... because of me. Sarili ko ang sinisisi ko sa lahat. Kung hindi siguro ako naaksidenté noong araw na iyon ay mapipigilan ko pa siya sa bagay na ginawa niya. Ang sakit isiping mas pinili niyang mamatày para sa amin. Gusto kong balikan ang lahat. Kung may kakayahan lang akong balikan ang araw na iyon ay gagawin ko para bumawi sa kaniya. Gusto kong humingi ng tawad, gusto ko siyang yakapin at sabihing kung gaano siya kahalaga sa akin. Mas pipiliin kong ako ang mawala kaysa nagdudusa ako nang ganito.
(5 MONTHS AFTER)“I’m sorry...” kinuha ni Navi ang larawan ni Seraphina tabi ng abo nito’t hindi napigilang mapaluha dahil sa pagsisisi.Nagsisisi siyang wala siyang alam sa nangyari’t nagsisisi siyang may babaeng nagsakripisyo para mailigtas ang buhay niya. Nasasaktan ito dahil hindi manlang siya nakapagpasalamat, hindi manlang niya napigilan si Seraphina sa gusto nito. Namatày ang babae dahil sa kaniya... para mabuhay siyang muli.“I’m sorry for everything... I’m sorry.”Wala siyang ibang gustong sabihin kundi humingi ng tawad dahil nasasaktan ito. “W-why didn’t you tell me?” pinunasan ni Navi ang mga luha. “Why didn’t you tell me you’re suffering? Bakit? Ako dapat ang nasa kalagayan mo... b-bakit hindi mo sinabi sa akin ang totoo?” Tila nakikiramay sa kaniya ang alon mula sa dagat sa lakas ng hampas nito sa tubig. Alas singko na ng hapon kaya palubog na rin ang araw. Narito siya para tuluyang mamaalam sa babaeng minsan na ring naging parte ng buhay niya. Kay Seraphina. “I ho
THIRD PERSON'S POVDinig ang malakas na tunog mula sa pulis at bumbero habang tinatahak nang mabilis ang daan papunta sa hospital. Sakay ng mga ito ang isang babaeng puno ng dugó sa katawan at halos maligo na sa pulang likido dahil sa malakas na pagtama ng isang kotse’t truck sa sinasakyan nito.Hinang-hina at halos hindi na makahinga nang maayos si Viene– mali, si Seraphina, bago pa man siya maisalba ng mga ambulansya. Nang makarating sa hospital kung saan din isinugod si Navi ay mabilis na itinakbo ng mga nurse si Seraphina sa emergency room pero nakasalubong ng mga ito si Dr. Lim, ang doktor ni Navi.“A-anong nangyari?!” gulat nitong tanong nang makilala si Seraphina na asawa ni Navi. “She got into an accidént, doc...”Kahit nanghihina ay pinilit na minulat ng babae ang mga mata’t tinignan ang doktor habang patuloy sa pag-agos ang mga luha. “P-please... s-save Navi...” Umiling ang doktor at iginayak ang mga ito papunta ang mga ito sa emergency room kung nasaan din si Navi.“Jus
“Sino ba kasing nagsabing sumama ka pa?” inis kong panenermon kay Navi matapos nitong magreklamo dahil masiyado raw masikip ang suot niyang t-shirt polo. Ilang beses ko na itong sinasabihang manatili nalang sa opisina niya’t magpakalulong sa trabaho nang matuwa ako. Nagpresinta kasi akong ako nalang ang magdilig ng mga halaman sa hardin ngayon kasama si Nevi dahil wala naman kaming gagawin buong maghapon pero itong tatay niya ay namimilit pang tumulong. Ewan ko sa taong ’to. Simula noong nagising sa hospital ay hindi na pumapasok at sa bahay nalang nagtatrabaho kaya sa akin nangungulit. “Mas maraming gagawa mas madali,” suhestiyon niya na ikinairap ko. “Hindi ka naman marunong magdilig, papa,” bulol na ani Nevi kaya natawa ako. Naglalakad kami papunta sa hardin ngayon suot ang damit na sinusuot ng mga hardinero’t hardinera. Hawak ni Nevi ang kamay ko sa kanan habang kay Navi ang sa kaliwa. Naiilang tuloy ako dahil sa tinginan ng mga katulong na parang inaasar pa kami dahil sa
Alam ko ang sinasabi nilang chip na nasa katawan ko. Pero hindi nila sinabing nasa puso ko iyon. Hindi ko alam ang itutugon, hindi ako makapagsalita. Tila nawala sa wisyo ang isip ko sa dami ng pumapasok sa akin. Bakas ang lungkot sa doktor habang tahimik na nakatingin sa akin. Tears from my eyes wanted to flow down my cheeks again but I restrained myself because It won’t help the situation. Ilang minuto kaming naging tahimik, tila binibigyan ako ng doktor na makapag-isip nang mabuti kaya hindi ko alam ang gagawin. Parang sirang plaka na nagpaulit-ulit ang sinabi niyang iyon sa akin. Seeing Navi in this state hurts me, so I don’t want him to suffer again. I was trying to catch my breath as it became heavy and heavy again, not because of my illnéss, but because of what I was feeling. I don’t want to dié... but I don’t want to leave him suffering either. Bumalik sa ala-ala ko ang sinabi ng doktor ko na mayroon din akong sakit gaya ng kay lolo kaya hindi ko na napigilan ang lu
“B-bakit hindi mo sinabi?” galit kong tanong kay Sean dahil nalaman kong malala na pala ang kalagayan ni lolo bago ako makarating dito. Marami na raw butas sa puso niya’t may ilang ugat nang pumutok pero ni isa ay wala akong nalaman. “S-sorry ate... ayaw ko l-lang na mag-alala ka..." Hindi matapos sa pagbuhos ang mga luha ko ngayon sa bigat ng nararamdaman. Pakiramdam ko pinaglalaruan nalang ako. Nakaburól siya ngayon dito sa hospital mismo’t mula noong mamatày siya, ni isa ay walang dumalaw para tignan ang kalagayan niya. Tanging kami lang tatlo ang nakikiramày sa kamatàyan ni lolo dahil wala naman kaming ibang kamag-anak dito. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Gusto ko nang magpahinga, gusto kong pumunta sa iisang lugar at sumigaw nang sumigaw para maibsan ang bigat sa dibdib ko. Gusto ko Siyang tanungin kung ano ba ang ginawa ko’t pinarurusahan niya ako nang ganito. Gusto kong umiyak nang umiyak sa iisang kuwarto. Wala na akong mapagsasabihan. Wala na ’yung nag-iisang taong
Camers didn’t stop from its flashing and people started to throw questions at him kaya pumirmi ako sa iisang upuan kahit na hindi pa rin ako mapakali. “Why did you hide yourself from everyone? Ayaw mo bang makilala ka ng mga tao o may iba ka pang tinatago?” Hindi nakapagsalita agad si Navi nang tumayo ang isang reporter para tanungin siya na sinang-ayunan ng iba. “Showing myself won’t change anything. The only important thing is that I’m living my life, so does it matter?” Si Navi ’yung tipong ayaw sa puri ng iba, pagkaguluhan, at sabihan ng magagandang salita dahil ayaw niya ng atensyon ng mga tao. “Is it true that you have a son?” “Yes.” People gasps. Nabanggit niya sa aking ayaw niyang ipakita si Nevi sa lahat dahil delikado rin ang sitwasyon ng anak niya. Hangga’t maaari ay ayaw niyang i-expose ang anak sa social media. “Totoo ba ang kumakalat na balitang kasal ka na? Sino ang babae?” “Is it also a celebrity?” “Paano kayo nagkakilala?” “Who’s the mother of your child?
“Huwag mong sabihin sa aking lasing ka na sa dalawang tagay ng lambanog?” dinig kong tanong ni Tito sa sala kaya napatingin ako kay Navi.Napahilot ako sa sentido nang makitang namumula na ito at mapupungay na ang mga mata dahil sa kalasingan. Hindi siya umiinom at ngayon ko lang siyang nakitang ganito dahil hindi naman siya makatanggi kay tito.Matapos kasi nilang gumawa ng lambanog ay diretsong uminom ang mga ito kasama ang ilang kapitbahay para raw sa selebrasyon ng pagdating ko at ni Navi. Mga matatanda talaga ang daming alam sa buhay.Pero tignan mo, ilang minuto pa lang silang nagsimulang uminom lasing na agad siya. Hindi puwedeng uminom mag-isa ang taong ’to kung mababa ang tolerance niya sa alcohol.“Hindi pa ho ako lasing,” dispensa niya’t pasuray-suray na kung umupo bago laklakin ang isang baso ng alàk. Napatampal ako sa noo’t lumapit.“Halika na, matulog ka na.” sinubukan kong hilahin patayo si Navi pero sa bigat nito ay wala akong nagawa.“I’m not drunk yet.”“Hayaan mo m