“โอ้ยๆ ตายแล้ว” ชายแก่วัยกลางคนแสร้งทำเป็นเดินเซไปมาคล้ายจะเป็นลม
คนที่มีความรู้สึกไวอย่างพราวกมุกจึงรีบเด้งตัวออกมาแล้วประคองเจ้าสัวทันที ด้วยความตกใจ
“คุณลุง เป็นอะไรไหมคะ?” น้ำเสียงใสๆที่ฟังดูว่าเป็นห่วงทำให้คนแก่พึงพอใจเป็นอย่างมาก
ไอ้ลูกคนนี้นับว่ามันเลือกผู้หญิงได้ดีจริงๆ เสียงใส หน้าสวย แถมมีน้ำใจ เตี่ยคนนี้ให้ผ่านแถมยักโรงเหล้าให้อีกห้าที่ไปเลย
“โอยย ตายแล้ว อยู่ๆจะลุกไปเข้าห้องน้ำซักหน่อย หน้าลุงก็มืดขึ้นมา ขอบคุณนะหนูที่มาช่วยประคอง” คนมากเล่ห์เลี่ยมทำเหมือนจะหมดแรงก่อนจะถูกร่างบางพยุงไปนั่งที่เก้าอี้
สายตาคมที่มองมาตลอดยังคงไม่แปรทิศทาง เขาเองก็อยากรู้ว่าพ่อเขาจะเล่นไม้ไหน แม้ทั้งร่างกายจะสั่นรัวไปด้วยความอิจฉาบิดาที่ถูกเธอได้ประคองก็เหอะ
“ให้หนูเรียกพยาบาลไหมคะ? ดูท่าคุณลุงอาการไม่ค่อยดี” เธอเองก็รอพรรณีแม่ของทิมอยู่เหมือนกัน อาจจะพอมีเวลาพาคุณลุงท่านนี้ไปได้
“ไม่ๆ อย่าลำบากเลยหนูเอ้ย ลุงแค่นั่งพักสักหน่อยก็หายแล้ว ว่าแต่หนูเถอะยังสาวยังแซ่มาแผนกอายุรกรรมกับใครงั้นหรือ?” เจ้าสัวใจภักดิ์รีบเปิดประเด็น ถ้าเจ้าตัวบอกโสดเขาจะโปรโมทลูกชายหัวแก้วหัวแหวนให้ทันทีเลยล่ะ
“พอดีหนูพาแม่แฟนมาตามนัดหมอน่ะค่ะ” ใบหน้าสวยนั้นตอบกลับ แม้ไม่เห็นรอยยิ้ม แต่มองสายตาคู่สวยก็ทำให้เจ้าสัวใหญ่พยักหน้าได้
คำตอบของพราวมุกก็ทำให้เจ้าสัวอึ้งหน่อยๆ เขาหาเรื่องคุยไปเรื่อยเปื่อยตามประสาคนแก่อยู่เรื่องสองเรื่องก่อนจะขอตัวกลับไปนั่งที่เดิม
ระหว่างนั้นแม่แฟนของหญิงสาวก็ออกมาพอดี พราวมุกจึงไม่ได้มาสังเกตบุตรชายของเขาที่นั่งทะมึนตึงอยู่ข้างๆ
“แห้วแดก”
“?” ชรัณมองหน้าบิดาด้วยความไม่เข้าใจ
“เขามีผัวแล้ว นั่นแม่ผัวเขา” บทสรุปสั้นๆทำให้ชายหนุ่มนั่งตัวตรง เม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะเอ่ยถามกลับ
“จ้อจี้ปะ?”
“ทุกวันนี้ลื้อเห็นอั๊วเป็นเพื่อนเล่นหรือพ่อ?”
“เตี่ย” ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วก่อนจะถอนหายใจยาวๆ
ตอนนั้นเพราะคิดว่าเธอยังเด็กไป ชอบอยู่แต่ก็เอาไว้ก่อน รอให้น่าขบเผาะมากกว่านี้ แต่กลายเป็นว่ามาใช้ชีวิตทำงานจนลืมเธอไปเสียสนิท
พอมาเจออีกทีก็ยังทำให้หัวใจเขาเต้นแรงได้อีก ผู้หญิงคนนี้ทำไมดูมีอิทธิพลต่อชรัณเหลือเกิน?
ปัจจุบันชายตัวสูง ร่างกายกำยำก็นอนแผ่หลาอยู่บนเตียงด้วยความห่อเหี่ยว
เขาเริ่มมาวิเคราะห์ว่าทำถึงไม่ยอมเอาผู้หญิงคนไหนมาสนุกด้วย แถมยังไม่มีอารมณ์ทางเพศอีก หรือเขาจะนกเขาไม่ขันเหมือนที่เพื่อนๆพูด
ผ่านมาปีนึงแล้ว แต่พอเห็นหน้ายัยคนนั้นก็ทำให้เขาล้างความคาวของตัวเองออกไปเสียดื้อๆอย่างงั้นหรือ?
มือหนาหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูโซเชียลด้วยความเบื่อหน่าย ดวงตาคมไล่ดูหน้าฟีดข่าวก่อนจะเจอกับแอปพลิเคชั่นบางอย่างที่เด้งขึ้นมาโฆษณา
‘หากมีปัญหามาระบายกับเราได้นะ App PunJai’
“นี่มันแอปที่มีพวกนักจิตด้วยนี่หว่า” ดวงตาสีอำพันโตเป็นประกาย เขาเริ่มสนใจก่อนจะใช้นิ้วกดไปยังลิ้งก์ที่มาของแอปพลิเคชั่นทันทีอย่างไม่รีรอ
ชรัณเปิดประสบการณ์ใหม่ด้วยการใส่เพียงรูปการ์ตูนสุดน่ารักก่อนจะเขียนชื่อโปรไฟล์สั้นๆว่า J
ในแอปนี้มีกติกาบอกเขาว่าสามารถเป็นได้ทั้งผู้รับฟัง และผู้เข้ารับมาปรึกษา ส่วนตัวชายหนุ่มครั้งแรกกะว่าจะมาหาคนคอยรับฟังปัญหาและปรึกษา แต่เห็นผู้คนส่วนใหญ่ในแอปแล้ว ชรัณถึงกับเบรกและสลับไปเป็นผู้รับฟังปัญหาแทน
***
ผ่านมาหนึ่งวันเต็มๆที่พราวมุกเอาแต่นอนเสียใจไม่เป็นอันทำอะไร
ทิมปล่อยให้เธอจมปลักอยู่แต่กับความเสียใจ เขาไม่เอ่ยปากบอกเลยว่าจะขอโทษหรือขอโอกาส มีแต่เธอเท่านั้นที่ยังอยากจะอยู่และยังหลอกตัวเองทุกวันว่าเขายังรัก
ยิ่งคิดก็ยิ่งนึกถึงคำพูดมากมายของเพื่อนสนิท แต่สิ่งที่ทำให้พราวมุกนึกได้นั่นก็คือคำแนะนำของไอริ ที่ให้เธอลองไปคุยกับพวกที่บรรเทาอาการทางจิต ส่วนจะช่วยได้หรือไม่ นั่นอีกเรื่อง
พราวมุกคิดเห็นดังนั้นจึงได้ทำการโหลดแอปพลิเคชั่นมาหนึ่งอัน เธอเลือกที่มีคนให้คะแนนมาที่สุดก่อนจะเข้ามาแล้วตกแต่งโปรไฟล์ตัวเอง โดยการใช้รูปที่มีอยู่ไม่กี่รูปมาตั้ง จากนั้นก็เริ่มใช้ชื่อจริงหาใครสักคนที่พอจะให้คำปรึกษาเธอได้
PunJai
J พร้อมให้คำปรึกษา
เมื่อเห็นว่าเป็นรูปการ์ตูนเป็ดสุดน่ารัก ในใจหญิงสาวคิดว่าเป็นผู้หญิงแน่นอน จึงได้กดเข้าไปสนทนา
***
PunJai
พราว ต้องการเข้าร่วมการแชท
ร่างสูงที่เพิ่งเปิดแชทเด้งตัวขึ้นนั่งตรงทันที เขารีบกดเข้าไปดูอย่างสนใจเมื่อเห็นชื่อที่คุ้นหู แต่ไม่รู้เลยว่าจะใช่คนเดียวกันหรือไม่
“เหี้ย ใจสั่น” มือหนาวางทาบอกก่อนจะกดยืนยัน ขอแค่เธอเด้งแชทมา เขาก็จะเห็นรูปโปรไฟล์!
แต่ไอ้เจย์เอ้ย! มึงสามสิบแล้วนะ ตื่นเต้นเป็นเด็กวัยสิบแปดที่เพิ่งหัดเล่นแอปหาคู่ไปได้!
***
พราวมุกขมวดคิ้วนิ่งอยู่นาน มือค้างที่แป้นพิมพ์ เธอไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงก่อนดี
PunJai
พราว
สวัสดีค่ะ
พอดีมีเรื่องอยากได้รับคำปรึกษา..
***
พอเห็นโปรไฟล์เท่านั้นแหละ ชรัณก็แทบกรีดร้องลั่นบ้าน เขาใช้กำปั้นทุบหมอนสองสามทีเพราะกักเก็บความดีใจไว้ไม่มิด
ไอ้เจย์!! มึงนี่มันโคตรจะดวงดี!
PunJai
J
ยินดีครับ..
คุณไม่สบายใจเรื่องอะไรเล่าให้ผมฟังได้นะครับ
***
พราวมุกเลิกคิ้วสูง เขาไม่ใช่ผู้หญิง?
PunJai
พราว
คุณเป็นผู้ชายงั้นเหรอคะ?
J
ครับผม
ไม่สะดวกใจงั้นหรอครับ?
พราว
เปล่าค่ะ ฉันแค่เกร็งๆ
เธอไม่เคยคุยกับผู้ชายคนไหนเลยนอกจากทิม พอมาวันนี้ผู้ให้คำปรึกษาเป็นผู้ชายก็มีประหม่าเล็กน้อย
J
ผมไม่กัดครับ พูดมาได้เลย :)
เมื่อเห็นข้อความแบบนี้เธอก็หลุดขำออกมาทันที
พราว
ไม่ได้กลัวกัดเลยค่ะ ฮ่าๆ
ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ
J
พร้อมครับ
พราว
พอดีว่าเรามีแฟนอยู่คนนึงค่ะ เขาดีกับเรามาตลอดที่คบกันมา 5 ปี..
แต่เมื่อวานนี้เราจับได้ว่าเขานอกใจค่ะ
ข้อความที่พราวมุกส่งไปทำให้คนที่คอยรับฟังอ่านแล้วเงียบทันที เธอชะงักนิ้วอยู่นิดหน่อยก่อนจะพิมพ์ต่อ
PunJai
พราว
เรื่องมันแย่มากใช่ไหมคะ?
J
มากๆครับ ผมเห็นใจคุณมากๆ
เธอจะรู้ไหมว่าเขาอยากกระชากตัวแฟนเธอมาต่อยแค่ไหน ชรัณอ่านข้อความด้วยความโมโหจนเลือดแดงขึ้นหน้า
PunJai
พราว
ขอบคุณที่เข้าใจนะคะ
J
เรื่องมันท่าจะยาวมาก เอาอย่างงี้ไหมครับ ผมขอContactคุณพราวได้หรือเปล่า คุยในนี้ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่
PunJai
พราว
จะดีเหรอคะ?
J
ครับ คุณจะได้ไม่ต้องเครียด และมีผมเป็นเพื่อนคุย ดูท่าทางแล้วตอนนี้คุณคงรู้สึกแย่ไม่น้อย
พราวมุกวิเคราะห์ความคิดของชายหนุ่มคนแปลกหน้าอยู่นานก่อนจะพยักหน้ากับตัวเองแล้วส่งลิ้งก์ไป
PunJai
J
ผมจะทักไปนะครับ
แชทได้ปิดลงแล้ว
เวลาไม่นานก็มีแอคเคาท์ลึกลับทักเธอเข้ามาที่กล่องข้อความ
IE
JJ : ผมเองนะ
พราวมุกตอบตกลงกับการส่งข้อความ เธอกับเขาไม่ได้ส่งคำร้องขอเป็นเพื่อนกันด้วยซ้ำในตอนนี้
Praw : ค่ะ ว่าแต่ว่าคุณชื่ออะไรคะ?
JJ : j ครับผม
Praw : พราวนะคะ ยินดีที่ได้รู้จัก
JJ : น่าจะเป็นผมที่น่ายินดีมากกว่า..
Praw : คะ?
พราวมุกอ่านข้อความของชายแปลกหน้าด้วยความสงสัย
JJ : เปล่าครับ ผมรอฟังคุณระบายอยู่นะครับ :)
เพียงแค่เท่านั้นก็ทำให้พราวมุกน้ำตาร่วงเผลาะ นี่ขนาดไม่รู้จักกัน เขายังเข้าใจเธอขนาดนี้ นิ้วสวยกดระบายทุกเรื่องและทุกคำพูดของแฟนหนุ่มที่ต่อว่าเธอไป
เธอเล่าถึงการกระทำของเธอที่ทำให้เขาทุกอย่าง จนตัวเองน้ำตาเริ่มเหือดหายกลายมาเป็นคิดทบทวนตาม เมื่อเห็นข้อความถัดไปขอหนุ่มแปลกหน้า
IEJJ : ถ้ากลับไปคบกันอีก แน่ใจเหรอครับ ว่าเขาจะไม่เอาโรคแปลกๆมาติดคุณ? Praw : แต่เขาก็ป้องกันกับเราตลอดนะคะ JJ : แต่เขาไม่ป้องกันกับผู้หญิงคนอื่น พอได้เห็นประโยคถัดมาเธอจี๊ดที่หัวใจจนไปต่อไม่ถูก JJ : ผู้ชายถ้ามันได้นอกลู่นอกทางแล้ว ยังไงก็ไม่กลับมาแน่นอนครับ อาจจะมีบางคนคิดได้ แต่ส่วนใหญ่ถ้าได้ติดสัตว์แล้วไม่ค่อยคิดกันครับ ตรงทุกดอกแล้วบอกว่าจะให้คำปรึกษา.. IE Praw : คุณเจย์อายุเท่าไหร่คะเนี้ย รู้สึกว่าโชกโชนจังเลย? JJ : อายุเป็นเพียงตัวเลขครับ แต่ที่ผมให้คำปรึกษาไปกับ หวังว่าคุณจะรับมันได้ Praw : แต่อันที่จริง เราก็อายุ 27 แล้ว สมควรที่จะไปหางานทำอย่างที่เขาบอกจริงๆนั่นแหละค่ะ ถึงแม้ว่าป้าแท้ๆของเธอจะเปิดร้านขายของในตลาด แต่มันก็คงไม่ได้มีเงินมากมายถึงขนาดจะซื้อคอนโดแบบทิมได้เลย IE JJ : ถ้าอยู่กับผมคุณไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นแน่นอนครับ ผมจะไม่ทำให้คุณต้องอด Praw : คุณถึงขั้นจะเลี้ยงดูฉันเลยเหรอคะ? พราวมุกเผลอยิ้มให้กับข้อความของผู้ชายแปลก
IEJJ : น่าทานเหมือนคนทำเลยครับ *น่ารัก จากที่ส่งไปแบบนั้น ขึ้นเพียงว่าอ่านแล้ว ทำให้หัวใจชายหนุ่มที่จดจ่ออยู่แทบร้อนเป็นไฟ เขาพิมพ์อะไรผิดไปงั้นเหรอ? IE Praw กำลังพิมพ์... จากที่ใจหล่นตอนนี้กลับมาเต้นปกติดังเดิม ใบหน้าหล่อเหลาคลี่ยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังโต้ตอบเขากลับ IE&nbs
1 เดือนผ่านไป ใบหน้าสวยตอนนี้เริ่มเอิบอิ่ม แม้ทิมจะกลับมาหาเธอบ้างเป็นบางวันก็ไม่ทำให้พราวมุกตกอยู่ในภวังค์เหมือนดั่งก่อน “วันนี้ทิมกลับไปนอนบ้านแม่นะ เดี๋ยววันเสาร์จะกลับมาหาพราว” เขาเอ่ยคำหวานกระซิบข้างหูแฟนสาว “ได้เลย พราวจะรอทิมนะ ทำอาหารอร่อยๆไว้รอค่ะ” พราวมุกเผยรอยยิ้มสดใส “ขอบใจนะพราว ทิมอยากให้พราวอยู่กับทิมที่นี่ ไม่ไปไหน เป็นตุ๊กตาของทิม อยู่แค่ในห้องนี้ได้ไหม?” คำพูดสุดโรแมนติกออกจากปากแฟนหนุ่มนั้น ยิ่งทำให้พราวมุกใจชื้นมากขึ้น “ได้ พราวรักทิมนะ” ร่างบางเขย่งจุมพิตกับแฟนหนุ่มด้วยความรัก “พราวอย่าลืมกินยาคุมนะ ทิมแตกนอกเมื่อคืน ไม่แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์” เขาชักสีหน้า
3 ทุ่ม IE JJ : ถ้าคุณยังไม่ตอบผมจะโทรไปแล้วนะ JJ โทรหาคุณ พราวมุกขมวดคิ้วมองสายที่สั่นเข้ามา เธอใจสั่นระรัวแปลกใจกับสิ่งที่เขากระทำมากขึ้น ทว่ามือเล็กกลับปัดตัดสายนั้นทิ้ง ไม่ยอมที่จะกดรับ แม้เขาจะติดต่อมาอีกสองสามสายก็ตาม IE JJ : โกรธผมขนาดนั้นเลยเหรอครับ? ผมไม่รู้ว่าทำอะไรผิด แต่ผมทำงานจริงๆ ไม่มีใครครับ
พราวมุกชั่งใจอยู่นานหลังจากที่ปฏิเสธชายหนุ่มไม่ให้มารับ เธอเดินทางมาหาเขาเองยังห้องพักส่วนตัวในโรงแรมดังตามที่เขาบอก ขาสวยเรียวก้าวมาถึงห้องนัดหมาย หัวใจเธอเต้นแรงเหมือนคนโดนผีเข้า จากที่แต่งตัวเรียบง่ายช่วงเย็น กลายเป็นสาวเปรี้ยวสุดเซ็กซี่เมื่อสวมใส่เดรสสีน้ำเงินสายเดียวเข้ารูปมา กลิ่นกลายสาวตอนนี้หอมหวานด้วยกลิ่นดอกแมกโนเลียและผสมคลุกเคล้ากับวนิลา ทำให้พนักงานที่พามาลอบมองร่างกายอันผุดผ่องของเธอมาตลอดทาง คุณเจย์ เขามีเงินมาจองโรงแรมขนาดนี้เพื่อเธอเลยงั้นเหรอ? พราวมุกคิดอยู่ในใจ ก๊อกๆ พนักงานเคาะประตูเป็นมารยาทก่อนจะเปิดให้เธอเข้าไปยังห้องสวีตที่เขาจองมาเป็นพิเศษ&nbs
“ใหญ่ทุกที่!” แววตาคู่สวยเบิกโพลง ยิ่งส่วนนั้นของเขาที่มันตั้งชันชี้หน้าเธอนั่นด้วย “ผมใหญ่นะ คุณไหวไหม?” เขาแกล้งพูดหยอก มือหนารูดความเป็นชายไปมาพร้อมกับกัดปากล่างเอาความเซ็กซี่ เธอจะบ้าตาย นังพราว วันนี้แกตายแน่! ลืมความเจ็บช้ำของทั้งห้าปีไปให้หมด แล้วมาเจ็บกีแค่วันนี้วันเดียวพอ! “ตัวจริงคุณแซ่บกว่าในรูปเยอะ” เธอมองเขาตาละห้อย มือบางลูบไล้เรือนร่างตัวเองด้วยความต้องการเมื่อเห็นเขาจับสไลด์หนอนยักษ์ด้วยตนเอง “แซ่บกว่า ดุกว่า แถมใหญ่กว่าของแฟนคุณไหม?” เขาเลิกคิ้วถาม เอาให้เธอทรมานก่อนที่เขาจะเข้าไปใกล้
ชรัณลืมตาตื่นคนมาอีกทีเป็นเวลาแปดโมงกว่า กลิ่นกายแสนเจือจางคลุกเคล้ากับกลิ่นบุหรี่ที่เขาพ่นควันทิ้งไว้ก่อนหลับเมื่อคืนทำให้รู้สึกได้เป็นอย่างดีว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้ฝันไป ร่างสูงหยัดกายขึ้นมาพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นแผ่นกระดาษที่เขียนข้อความทิ้งไว้บนหมอน ‘ขอบคุณสำหรับเรื่องเมื่อคืนนะคะ ฉันสัญญาว่าจะจำไม่ลืม แต่ตอนนี้มีธุระด่วนต้องไปจัดการ ขอโทษที่จู่ๆก็โผล่มาหาทั้งที่ฉันเคยปฏิเสธคุณไป’ “แสบนักนะ” เมื่อนึกถึงร่างเย้ายวนที่พาเขาพานพบความสุขไม่รู้จบเมื่อคืนก็ทำให้ความโกรธเคืองในวันนั้นหดหายไป เขาเริ่มลุกขึ้นมาจัดการตนเองให้เรียบร้อยก่อนจะกดโทรศัพท์ไปยังเลขาคนใหม่ “นายจัดการเรื่อ
“แกลืมอะไรไอ..” พราวมุกเงียบกินในทันใด เธอมองร่างของทิมที่ตอนนี้สวมเชิ้ตสีขาวคล้ายกับเป็นชุดเจ้าบ่าว ยืนมองหน้าเธอด้วยรอยยิ้มสุดโรคจิต “มึงจะไปไหน!” มือหนากระชากกลุ่มผมดกดำด้วยความแรง ใบหน้าสวยเงยขึ้นด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะปัดป่ายมือเขาออก “ปล่อยฉันนะ!” แม้จะตกใจไม่น้อยแต่พราวมุกก็พยายามที่จะสู้ “ปล่อยก็โง่ กูเฝ้าอุตส่าห์ตามจีบมึงมาตั้งนาน จะหนีไปแบบนี้ดื้อๆเหรอที่รัก?” เขาย่อตัวลงมามองใบหน้าสวยที่ตอนนี้เริ่มหวั่นกลัวเขา “ทิม! พราวเจ็บ” น้ำเสียงเริ่มอ่อนลงเมื่อเห็นเขาย่อเข้ามาใกล้ตัว “ถ
ร่างระหงสวมชุดเจ้าสาวกี่เพ้าสีแดงตามประเพณีของบ้านเจ้าบ่าว เธอมองชุดที่ขับสีผิวตนเองด้วยความปลื้มใจ แม้ว่าตอนเช้าจะไม่ได้สวมชุดไทยตามที่สาวๆหลายคนหมายปอง แต่เธอก็ได้เป็นเจ้าสาวที่ถือว่ามีความสุขที่สุด “มะม๊าขา” เสียงเด็กหญิงตัวน้อยเรียกมารดาของตนเองดังขึ้น เมื่อเห็นเธอดกำลังเหม่อมองตัวเองในกระจก “เฟิ่งของม๊า วันนี้น่ารักมาเลยค่ะ” พราวมุกลูบแก้มเด็กหญิงวัยสามขวบด้วยความเอ็นดู “ปะป๊ามาแล้ว” เสียงเล็กๆบอกมารดาพร้อมกับคลอเคลีย ร่างเล็กๆที่สวมกี่เพ้าเหมือนกับมารดาทำให้เธอหยิกแก้มยุ้ยๆด้วยความหมั่นเขี้ยว “โอเคค่ะ เฟิ่งไปรอปะป๊านะคะ” มือบางลูบหัวนุ่มลื่น
หลังจากที่ชรัณรู้ตัวคนก่อการเรื่องของพริ้งพราว เขาก็ไม่อยู่นิ่ง รีบมาฟาดเพื่อนหนุ่มที่สถานนีตำรวจด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว “ไอ้เหี้ยเจย์!” เจษฎากรสารวัตรหนุ่มลูบหัวตัวเองปอยๆพร้อมกับมองเหลือบสายตามองไปยังนอกห้องว่ามีใครเห็นหรือไม่ที่เขาโดนเพื่อนมาเขกกะบาล “มึงสิเหี้ย ไปทำคนเขาท้องไม่รับผิดชอบ” น้ำเสียงบ่งบอกว่าหงุดหงิด เกือบเขาซวยไปด้วยแล้วไหมล่ะ “กูหาตัวแม่นั่นไม่เจอ!” เขาใช้มือเคาะโต๊ะย้ำๆเป็นการเตือนเพื่อน “กูเจอแล้ว” ชรัณนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามของเพื่อนรัก ถอนหายใจยาวเหยียดขณะที่อีกคนตื่นตาเพ่งมาที่เขา “ใคร??” เจษฎากรตาโตหูตั้งขึ้นมาทันที
“ที่นี่ใช่บ้านเจ้าสัวใจภักดิ์ไหมคะ?” เสียงใสเอ่ยถามแม่บ้านที่วิ่งมาต้อนรับแขก “ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงมาหาใครคะ?” แม่บ้านวัยชราเอ่ยถามด้วยน้ำเสียเป็นมิตร “ถ้าไม่เป็นการรบกวน ช่วยเรียนคุณเจย์ลูกเจ้าของบ้านว่ามีเพื่อนมาหาได้ไหมคะ?” พราวมุกพูดเสียงเบา “ให้เรียนว่าเพื่อนชื่ออะไรดีคะ?” “พราวค่ะ” “ได้เลยค่ะ รอสักครู่นะคะ” แม่บ้านวัยกลางคนเดินเข้าบ้านก่อนจะออกมาในเวลาต่อมา “เชิญคุณพราวไปรอด้านในก่อนค่ะ”&n
1 เดือนต่อมา “เปิดร้านอาหารตามสั่งที่บ้านก็ดีเหมือนกันนะเนี่ย” พราวมุกยืนยิ้มให้กับผลงานใหม่ของตนเอง เธอได้ก่อสร้างร้านเล็กๆที่หน้าบ้าน ติดป้ายไวนิลประกาศบอกว่ามีอาหารตามสั่งและข้าวแกงรสชาติดั้งเดิมของป้าภา ก็มีลูกค้าหลั่งไหลเข้ามาแต่เช้าแล้ว “สองแฝดพายายทำกำไรได้งามทุกอย่างเลยนะ” จันทราภาวางมือลงบนหน้าท้องโตๆของหลานสาว “หลานๆอยากให้คุณยายมีขาเทียมไวๆเลยต้องรีบหาทางทำงานช่วยแม่จ้ะ” ใบหน้าสวยเปื้อนยิ้มมองหน้าท้องสลับกับหญิงพิการ “อดใจไม่ไหว อยากเจอหน้าหลานๆแล้ว” คนมากอายุยิ้มกว้าง&nbs
“คุณเจย์ไม่มาแล้วเหรอพราว?” จันทราภาเอ่ยถามหลานสาวที่ขับรถอยู่ พราวมุกตั้งแต่ออกจากบ้านก็ไม่เอ่ยคำพูดใดเลย เอาแต่นิ่งเงียบมาตลอดทาง เขาบอกไม่ใช่หรือไงว่าจะไปโรงพยาบาลด้วยเหตุใดถึงไม่มีแม้แต่วี่แววสักนิด? “ไม่จ่ะป้าภา เขาติดงานด่วน” เธอตอบสั้นๆ แล้วตั้งใจขับรถต่อไป หลังจากตื่นมาก็ไม่เจอชรัณเลยแม้แต่เงา เธอนั่งรอคิดว่าเดี๋ยวเขาหายโกรธก็คงกลับมาตอนเช้าๆ แต่รอจวนจะแปดโมงแล้วก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา เธอจึงตัดสินใจมากับจันทราภาเพียงสองคน พราวมุกพาจันทราภาเข้ามาตรวจสุขภาพตั้งแต่เช้าจนบ่าย พอเสร็จทุกอย่างแล้วจึงพาคนป่วยเดินทางกลับบ้าน แต่พอถึงบ้านใจก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอมอง
ดวงตาคู่สวยค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมามองรอบๆห้องนอนของตนเอง เธอขมวดคิ้วยุ่ง แปลกใจที่ตนเองขึ้นมายังห้องนอนได้ยังไง? “ตื่นแล้วเหรอครับ?” ประตูบานเล็กเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างสูงที่ถือแก้วนมมาให้ “คุณเจย์” เสียงสะลึมสะลือเอ่ยถามคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าห้อง เธอมองแก้วนมที่เขาใส่มาก่อนจะเบิกตาโต เพราะว่านมที่ชรัณถือมันคือนมผงสำหรับคนท้องที่ต้องกินก่อนนอนเท่านั้น “คุณต้องดื่มนี่ทุกวันถูกไหม?” เขานั่งลงมองใบหน้าที่แตกตื่นของเธอ มือหนายกแก้วขึ้นมาก่อนจะยิ้มบางๆ “อันนี้.. คุณไปชงมาจากไหนคะ?” พราวมุกเอียงหน้ามอง ทำตาใสแจ๋วอย่างมึนงง
ชรัณเดินทางไปกลับบ้านของพราวมุกและโรงแรมของตนเองทุกวัน วันไหนที่งานเขาไม่เยอะเขาก็สามารถปลีกตัวออกไปยังร้านขายแกงของพราวมุกได้ ส่วนวันไหนที่ลูกค้าสำคัญมาเขาก็ต้องเร่งทำยอดไว้เสียก่อน แต่นี่ผ่านมาสามวันแล้วที่เขาไม่ได้เข้าไปหาเธอเลย หลังจากที่ป้าของพราวมุกออกจากโรงพยาบาล เขาก็ได้ช่วยพราวมุกในหลายๆอย่าง และช่วงนี้เธอเองก็ดูไม่ค่อยสู้ดี แม้เขาจะเป็นห่วงแค่ไหน หาคนมาช่วยฟรีๆเธอก็ไม่เอา ชรัณมองเหล่าพนักงานที่วิ่งวุ่นกันทั้งวันเนื่องจากมีลูกค้ารายใหญ่หลายเจ้าเข้ามา เขามองดูนาฬิกาตอนนี้ก็เกือบสองทุ่มเข้าให้แล้วด้วย “วันนี้ลูกค้าหมดแล้วครับ คุณเจย์จะกลับเลยไหม?” ธีร์ถามเจ้านายที่นั่งจ้องเอกสารตรงหน้า “อ่า อื้ม ครับ เดี๋ยวผมไปที่อื่นต่อ” เข
“นี่น่ะเหรอครับ?” ชรัณมองข้าวของที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยสายตาแปลกใจ ถูกเรียกให้ออกมาตั้งแต่ตีสาม สวมเสื้อกันเปื้อนพร้อมอุปกรณ์ทำครัวเสร็จสรรพ “ค่ะ ช่วงนี้ป้าของฉันท่านยังต้องพักผ่อน ส่วนฉันก็ไม่อยากเสียค่าจ้างคนงาน เพราะงั้น นี่คือสิ่งที่คุณต้องทำ ฉันเขียนมันไว้ที่กระดาษแผ่นนี้เรียบร้อย” มือบางหยิบกระดาษที่ว่าวางใส่มือหนา ชรัณรีบเปิดออกดู ก่อนจะตาเบิกโพลง เพราะมันไม่ใช่กระดาษธรรมดา แต่มันแผ่นใหญ่เกินกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก “ตื่นเช้าเวลาตีสาม มาช่วยทำกับข้าว มีหน้าที่เตรียมวัตถุดิบและเป็นลูกมือห่างๆ เจ็ดโมงจัดเรียงข้าวของขึ้นบนรถ แปดโมงตั้งโต๊ะขายกับข้าวเช้า สิบโมงเก็บของกลับบ้าน สิบเอ็ดโมงเตรียม
หลังจากที่จันทราภาฟื้นได้สติ เธอก็แปรเปลี่ยนจากคนใจเย็นเป็นคนขี้หงุดหงิด วันแรกๆทำให้พราวมุกเหนื่อยและใช้แรงกายไปเยอะมากทั้งอาการแพ้ท้องและดูแลคนป่วย เธอแทบไม่ได้พัก แต่หลังจากที่ผ่าตัดได้ถึงสัปดาห์อารมณ์ของคนป่วยก็เริ่มคงที่ลง ตอนนี้จันทราภาไม่ต่างจากไม้ใกล้ฝั่ง เธอนอนมองพื้นเพดานและมองคนรอบข้างที่ได้ออกจากโรงพยาบาลและเข้ามาใหม่ไม่ซ้ำหน้า “ป้าภาคะ วันนี้พราวซื้อเงาะมาให้ด้วย กินซักหน่อยนะคะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นเงาะที่แกะเมล็ดแล้วให้แก่คนป่วย จันทราภาเพียงเหลือบมองแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร ที่ยอมอ้าปากแต่โดยดี “พร