บทที่ 6 เข้าใจผิด

1 เดือนผ่านไป  

          ใบหน้าสวยตอนนี้เริ่มเอิบอิ่ม แม้ทิมจะกลับมาหาเธอบ้างเป็นบางวันก็ไม่ทำให้พราวมุกตกอยู่ในภวังค์เหมือนดั่งก่อน

          “วันนี้ทิมกลับไปนอนบ้านแม่นะ เดี๋ยววันเสาร์จะกลับมาหาพราว” เขาเอ่ยคำหวานกระซิบข้างหูแฟนสาว

          “ได้เลย พราวจะรอทิมนะ ทำอาหารอร่อยๆไว้รอค่ะ” พราวมุกเผยรอยยิ้มสดใส

          “ขอบใจนะพราว ทิมอยากให้พราวอยู่กับทิมที่นี่ ไม่ไปไหน เป็นตุ๊กตาของทิม อยู่แค่ในห้องนี้ได้ไหม?” คำพูดสุดโรแมนติกออกจากปากแฟนหนุ่มนั้น ยิ่งทำให้พราวมุกใจชื้นมากขึ้น

          “ได้ พราวรักทิมนะ” ร่างบางเขย่งจุมพิตกับแฟนหนุ่มด้วยความรัก

          “พราวอย่าลืมกินยาคุมนะ ทิมแตกนอกเมื่อคืน ไม่แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์” เขาชักสีหน้าเป็นกังวล

          “อื้ม จะรีบไปซื้อยามากิน ไม่ต้องห่วง”

          “ไปทำงานแล้วนะ”

          สองหนุ่มสาวคู่รัก แสดงความรักกันเป็นเรื่องปกติ แต่พอหลังจากร่างสูงโปร่งได้เดินออกจากห้อง แววตาที่ดูอบอุ่นก็เปลี่ยนไปเป็นชั่วร้ายทันที

          เขากระตุกยิ้มที่ริมปาก เด็กน้อยสุดแสนจะใสซื่ออย่างพราวมุก แค่อยู่ในการปกครองเขาก็พอแล้ว

          เธอเหมือนตุ๊กตาที่บอบบาง วางโชว์ได้แต่อยู่ในตู้ ห้ามใครเขามาดูหรือแตะต้อง และเขาคนเดียวเท่านั้นที่จะได้ครอบครองความสาวและความสวยของพราวมุกตลอดไป

          ทิมไม่ได้เดินทางไปทำงานตอนเช้าอย่างที่ว่า เขารีบขับรถตรงไปยังบ้านสองชั้นที่เพิ่งซื้อใหม่ได้ไม่นานทันทีด้วยความคิดถึงคนที่อยู่ที่นั่นใจจะขาด

          “วันนี้มาสายไปหนึ่งชั่วโมง” เสียงแกล้งดุเข้มๆทำให้ทิมยิ้มระบายออกมา

          “โถ่ ปรางครับ” เขาคว้าเอวบางของมะปรางเข้ามาแนบลำตัวก่อนจะหอมแก้มเอซ้ายทีขวาที

          “ปรางไม่ชอบเลยค่ะ เมื่อไหร่คะ? ถึงจะเลิกกับยัยนั่น?” เธอรอแทบไม่ไหวอยู่แล้วนะ อยากเปิดเผยว่าตัวเองเป็นภรรยาของผู้จัดการสาขาบริษัทนำเข้าวัสดุก่อสร้างแล้วแท้ๆ

          “รอเวลาอีกนิดนะครับ ผมสัญญา จะตามใจคุณทุกอย่าง” ทิมออดอ้อนออเซาะหญิงสาว

          เมื่อสองปีที่แล้ว เขากับมะปรางได้เจอกันที่งานเลี้ยงของเจ้านาย มะปรางมาในนามเลขาของโชว์รูมรถชื่อดัง เธอสวยสะท้านสายตา แถมยังเซ็กซี่ไม่เบา หน้าที่การงานเธอดูครบทุกอย่าง ที่สำคัญคือโสดสนิท

          ทิมจึงได้ใช้โอกาสนั้นเข้าหาและแอบคบกับเธอลับหลังพราวมุกมาเรื่อยๆ

          จนเขาและมะปรางมีบ้านอยู่ด้วยกันหนึ่งหลัง

          “ปรางไม่อยากไปทำงานเลยค่ะ วันนี้เวียนหัวมากๆ” มะปรางซบลงกลางอกชายหนุ่ม

          ใช่แล้ว ตอนนี้เธอกำลังตั้งท้องกับทิม อายุครรภ์ได้ สองเดือนนิดๆ งานแต่งใกล้เข้ามาทุกที แต่ทิมกลับไม่เลิกรากับยัยซื่อบื้อคนนั้นด้วยซ้ำ

          “วันนี้ลาเลยงั้น ผมจะดูแลคุณเอง” ทิมช้อนร่างของมะปรางขึ้นสู่อ้อมอกก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์

          “ทิม คนบ้า!” สองคนนัวเนียกันอยู่หน้าบ้านพักใหญ่ก่อนจะถูกใครบางคนถ่ายรูปไว้โดยที่ไม่รู้ตัวกันทั้งคู่

คอนโดทิม

          พราวมุกไล่อ่านข้อความของตัวเองกับชายชื่อเจย์นั่นอยู่คนเดียวบนโซฟาตัวเก่ง เธอหัวเราะกับคำพูดกำกวมของเขาหลายคำแถมหลังๆอีตาคนบ้าก็ชอบส่งรูปเรือนร่างตัวเองมาให้ดูบ่อยๆ เป็นหลักฐานให้เธอเชื่อใจว่าเขาคือเขาจริงๆ

          แต่คนอย่างพราวมุกเธอฉลาดมากพอที่จะไม่เชื่อ เพราะในความคิดของเธอเอง เจย์เป็นผู้ชายที่ถือว่ายังดีคนนึง เขาไม่ชวนเธอคุยเรื่องอะไรที่มันสะเทือนจิตใจเธอเลยสักครั้ง

          มีถามปัญหาช่วงนี้บ้าง เพื่อให้เธอพูดระบายความเศร้าเสียใจ แต่พักหลังๆสำหรับเธอและทิมนั้นมีอาการดีขึ้น

          เธอยอมรับว่ายังระแวงแฟนหนุ่มอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ถึงขั้นวิตกจริตขนาดที่ตามรังควานเขาไม่หยุดแบบนั้น

          “วันนี้หายไปไหนนะ?” คิ้วเรียวขมวดแน่น แปลกใจที่เช้ามาเจ้าตัวที่พายิ้มไม่อยู่ 

         

          IE

          Praw : เช้านี้ยังไม่ตื่นเหรอคะ?

          วันนี้เป็นครั้งแรกที่เธอทักไปหาเขาเวลาเช้า ทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จะแปดโมงแล้วคนรักสุขภาพทำไมไม่ยอมตื่น?

          IE

          Praw : คุณเจจจจจย์ วันนี้พราวมีเรื่องจะเล่าค่ะ

          เงียบกริบ...

          ไม่มีอ่านข้อความเลยแม้แต่นิด

          สิ่งที่พราวมุกหวั่นใจที่สุดคือการที่เจย์ถูกแฟนจับได้เรื่องคุยกับเธอ เพราะเขาไม่เคยพูดออกจากปากจริงๆว่าโสด หรือบอกแต่เธอไม่รู้?

          IE

          Praw : งั้นวันนี้ทานข้าวเช้าด้วยนะคะ คุณคงถูกแฟนจับได้แล้วใช่ไหมคะ? (อีโมจิเศร้า)

          จู่ๆพราวมุกก็รู้สึกซึมเป็นหมาน้อย เธอวางโทรศัพท์ลงข้างกายพร้อมกับเงยหน้าพิงพนักโซฟา ถอนหายใจยาวๆกับความรู้สึกแปลกๆในตอนนี้

          หรือเธอควรจะเว้นระยะห่างจากคุณเจย์นะ?

J Car Auto

          “ประชุมครั้งนี้ยาวนานมาก วันนี้ไม่มีคุณมะปรางด้วย คุณเจย์จะไม่เหนื่อยเหรอครับ?” เกษมผู้ช่วยของใจภักดิ์เอ่ยคำถามขึ้นมาหลังจากที่เจ้านายกำลังเดินเช็ครถหรูไปทีละคัน

          “เหนื่อยหน่อยแต่ต้องเอาคนให้อยู่ ก็ต้องเป็นอย่างงั้นเกษม” ใจภักดิ์หันไปทางห้องประชุมด้วยใบหน้าเรียบตึง งานต่อไปที่ชรัณต้องทำถือว่างานใหญ่มาก

          เขาต้องต่อสู้กับเหล่าโชว์รูมรถอีกหลากหลายแห่ง การที่จะก่อตั้งสาขาใหม่นั้นไม่ง่ายอย่างที่คิดหรอก

          ไม่อย่างนั้นเขาคงทำไปนานแล้ว ไม่เลือกขยายโรงเบียร์หรอก

          “ครับ” เกษมอายุไล่เลี่ยกับเจ้าสัวใจภักดิ์เพราะทำงานด้วยกันมาตั้งแต่ก่อตั้งโชว์รูม บวกกับเป็นลูกของเพื่อนสนิทอีกด้วย ทั้งคู่จึงเหมือนคู่หูและคู่คิด

          หากชรัณก้าวเดินผิดพลาดก็ยังมีเกษมคอยชี้แนะ แถมมีใจภักดิ์คอยสั่งสอน

          ชายหนุ่มวันสามสิบจึงไม่กลัวที่จะเดินก้าวพลาด เขาเหมือนเสือทมิฬที่มาเงียบๆแต่พร้อมจะสู้กับทุกการเคลื่อนไหว แม้แต่กับพ่อตัวเอง

          “เด็กคนนี้อีมีของ” ใจภักดิ์แย้มยิ้มก่อนจะเดินตรวจสอบรถไปเรื่อยๆ

          ส่วนด้านในห้องประชุม คนที่คอยฟังคำอธิปรายจากแผนกต่างๆก็เริ่มตึงเครียด เมื่อเช้ากะว่าจะคุยกับพราวมุกเสียหน่อยขอกำลังใจทำงานใหญ่แต่สุดท้ายต้องมาฟังข่าวลาป่วยของมะปรางและวิ่งเตรียมเอกสารการประชุมเสียเองตั้งแต่เจ็ดโมง จนไม่มีเวลาเปิดโทรศัพท์

          ตอนนี้ก็ล่วงเลยมาเกือบสิบเอ็ดโมง เขายังไม่ได้เนื้อหาสำคัญสักอย่าง เพราะแต่ละคนก็อวดอ้างสรรพคุณ ไม่มีใครพูดถึงปัญหาที่จะเกิดขึ้นในอนาคตเลยด้วยซ้ำ

          “สิ่งที่ผมต้องการตอนนี้คือปัญหาที่จะเกิดตามมา ทุกท่านเลือกมาแต่ข้อดี แล้วข้อเสียที่ผู้คนต้องเจอละครับ?” คำถามตัดบทของผู้อธิปรายทำให้สมาชิกในห้องเงียบกริบ

          “คุณแพรว ไปเอาข้อมูลที่เป็นเนื้อมาให้ผมนะครับ น้ำผมไม่เอา” เสียงเข้มสั่งกับผู้จัดการสาขาใหญ่

          “ค่ะ แพรวรับทราบค่ะ”

          “ทั้งหมดเลิกประชุมครับ ผมไม่มีอารมณ์ทำงานแล้ว อีกสองวันผมจะเริ่มประชุมใหม่ ขอให้ทุกคนตั้งใจทำงานมากกว่านี้” ร่างกำยำหยัดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้อันทรงเกียรติ จากนั้นจึงเดินออกจากห้องประชุมไปในเวลาสิบเอ็ดโมงพอดี

          เสียงฮือฮาดังตามหลังของชายหนุ่มเขาไม่สนใจว่าใครจะคิดกับเขาแบบไหน ตอนนี้เขาเบื่อฟังข้อแก้ตัวเรื่อยไปแล้ว...

          พอถึงห้องชรัณก็ทิ้งตัวลงด้วยความอ่อนเพลีย เขายกขาขึ้นมาไขว้ก่อนจะตั้งศอกแล้วใช้มือนวดขมับตัวเองไปมา

          เขาคิดว่าตัวเองต้องทำได้ งานหลักตอนนี้คือการขยายสาขาไปทางอื่น ออกไปไกลยันสระบุรี ส่วนในกรุงเทพฯตอนนี้ผลตอบรับก็ดีมาตลอด หุ้นไม่ตกซึ่งมันเป็นเรื่องที่น่าพอใจสำหรับเขาเป็นอย่างมาก

          หลังจากคลายเรื่องเคลียดก็เริ่มนั่งตัวตรงมองหาโทรศัพท์มือถือตนเอง มือใหญ่รีบเปิดดูข้อความที่หลั่งมาไม่ขาดทำเขาอดคิดเป็นห่วงแม่คนดีของตนเองไม่ได้ จึงรีบพิมพ์ตอบไป

          IE

          JJ : ขอโทษที่ไม่ได้บอกนะครับ พอดีวันนี้ผมติดงานแต่เช้า

          เขารู้สึกผิดแปลกๆ รู้สึกในใจว่าวันนี้คนสวยของเขาต้องรู้สึกแย่แน่ๆ

          JJ : โกรธจนไม่อยากตอบผมเลยเหรอครับ?

          JJ : ผมไม่ได้มีแฟนจริงๆ ตอนนี้คุณเชื่อผมก่อนได้ไหม?

          เหมือนคุยกับอากาศตอนนี้พราวมุกอ่านเพียงข้อความแต่ไม่ตอบกลับ ยิ่งทำให้เขาร้อนรนจนอยากจะโทรถามด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ทำได้เพียงเก็บความรู้สึกนั้นไว้ก่อน