บทที่ 5 หมาหยอกจนไก่ตื่น

         

          IE

JJ : น่าทานเหมือนคนทำเลยครับ

                *น่ารัก

          จากที่ส่งไปแบบนั้น ขึ้นเพียงว่าอ่านแล้ว ทำให้หัวใจชายหนุ่มที่จดจ่ออยู่แทบร้อนเป็นไฟ

          เขาพิมพ์อะไรผิดไปงั้นเหรอ?

          IE

          Praw กำลังพิมพ์...

          จากที่ใจหล่นตอนนี้กลับมาเต้นปกติดังเดิม ใบหน้าหล่อเหลาคลี่ยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังโต้ตอบเขากลับ

          IE

          Praw : คุณเจย์ พิมพ์เหมือนกำลังจะจีบฉันเลยนะคะ

                   ถ้าฉันไม่หลงตัวเองเกินไป 555

          ไม่เลย เธอไม่หลงตัวเองเลยพราวมุก เขาชอบเธอแทบจะเป็นบ้า ตามติดชีวิตแฟนเธอเหมือนเป็นนักสืบมือดีคนนึงอยู่แล้ว

          IE

          JJ : คุณคิดว่าไงครับ? หรือคิดว่าผมเป็นแค่ที่ปรึกษา

          Praw : เรายังไม่เคยเจอกันเลยนะคะ แถมหน้าตาคุณเจย์ฉันยังไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ ดูลึกลับไปหมด

          JJ : คุณกำลังอยากรู้จักผมให้มากขึ้นใช่ไหมนะ?

          ที่เขาใช้ไอดีลับมาคุยกับเธอแบบนี้เพื่อกันตัวเองออกจากปัญหาเผื่อแฟนเธอจับได้พราวมุกจะได้ไม่ต้องลำบากใจมาก อย่างไรเขาก็หาทางมาคุยกับเธอใหม่ได้เรื่อยๆอยู่ดี อีกทั้งยังไม่อยากให้เธอรู้จักตัวตนเขามากนัก เพราะผู้หญิงในแอคหลักนั้นมีจำนวนมากโข

          IE

          Praw : ก็อยากเห็นตัวจริงคุณเจย์เหมือนกันค่ะ

          นิ้วเรียวสวยกดตอบกลับ ตอนนี้ชายชื่อเจย์ทำให้พราวมุกถึงขั้นยิ้มและหัวเราะออกมาได้อีกครั้ง ไม่ต้องมานั่งจมปลักและคอยหาเรื่องทิมอีก

          แถมช่วงนี้เขาไม่ค่อยกลับมาที่คอนโดเลย ไปถามแม่เขาก็ตอบว่าอยู่บ้านด้วยกัน

          ก็ดีเหมือนกัน แยกกันซักพักเผื่ออะไรๆจะดีขึ้น หรือมันอาจจะทำให้เขาคิดถึงเธอมากขึ้นบ้าง

          IE

          JJ : ผมเองก็อยากเห็นคุณตอนนี้จังเลย ว่าเป็นยังไง?

          พราวมุกเม้มปากอย่างใช้ความคิด ตอนนี้เธออยู่ในสภาพแม่บ้านมาก เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้น เผ้าผมตอนนี้ก็ย่างเหยิง แถมใบหน้าก็สดจนน่ากลัวในสายตาตนเองอีก

          IE

          Praw : แต่ฉันเป็นฝ่ายอยากเห็นคุณก่อนนะคะ

          JJ : งั้นเรามาแลกกัน..

          JJ ส่งรูปภาพ    

          นิ้วเล็กรีบกดดูภาพด้วยใจที่สั่นรัว อยากรู้จังเลยว่าคนที่คุยกับเธอมาเป็นอาทิตย์จะหน้าตาเป็นแบบไหน

          โอ้ย!! อกอีแป้นจะแตกตายรายวัน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพ่อคุณจะหุ่นล่ำบึกน่าสนใจขนาดนี้

          IE

          Praw : คุณเจย์...

          เธอไม่กล้าแม้แต่จะกะพริบตา รูปของชายหนุ่มที่ยืนยกมือถือบังหน้าถ่ายรูปอยู่หน้ากระจกภายในยิมแห่งหนึ่ง แถมเขายังโชว์ซิกแพคขาวๆนั่นอีก

          IE

          JJ : ค้าบบบผม (อีโมจิหน้าอ้อน)

          Praw : แบบนี้ไม่ดีต่อใจเลยค่ะ

          JJ : แล้วแบบไหนถึงจะดีต่อใจคุณครับ? แบบผมไม่ได้เลยเหรอ?

          Praw : แบบนี้เรียกดีสุดๆจนใจหายต่างหากละคะ

          พราวมุกหัวเราะคิกคัก มองๆไปทิมของเธอมีสิ่งที่โดดเด่นคือผิวขาว แต่ไม่แน่น และล่ำขนาดนี้

          แค่เห็นความรู้สึกเสียววูบวาบที่ท้องน้อยก็เกิดขึ้นมาแปลกๆอย่างไม่เคยคิดจะเป็น

          “ทำไมฉันต้องหน้าแดง ใช่ตัวจริงเขาหรือเปล่าก็ไม่รู้?” พราวมุกสลัดเขาคิดแปลกๆออกจากหัว เธอไม่ใช่คนที่จะคล้อยตามใครง่ายๆแบบนี้นะ แต่เห็นภาพที่เขาส่งมาแล้วเล่นเอามือสั่นใจสั่นไปด้วยเลย

          IE

          JJ : แล้วคุณพราวตอนนี้ล่ะครับ?

          พราวมุกรีบส่งรูปทำอาหารไปเพิ่ม ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะโชว์ใบหน้าให้เขาดูจริงๆ

          ส่วนเขาก็เล่นตุกติกไม่โชว์หน้าอีก แต่โชว์ของดีอย่างอื่นแทน

          IE

          JJ : นี่คุณกำลังแกล้งผมเล่นใช่หรือเปล่า?

          Praw : ตอนนี้ฉันยังไม่ว่างเลยค่ะ ขอทานข้าวก่อนนะคะ

          JJ : เห็นคุณทำแล้ว ทำให้ผมอยากไปร่วมโต๊ะด้วย

          Praw : ยินดีเลยค่า

          หลังจากนั้นบทสนทนาของเขาและเธอก็ตัดไปดื้อๆ พราวมุกรอข้อความตอบกลับอยู่เกือบเย็น

          เธอแปลกใจตัวเองมากขึ้นเมื่อจู่ๆก็เริ่มรู้สึกอยากรอแต่เจย์ ไม่ได้สนใจทักถามทิมเลยว่าตอนนี้เขาอยู่ไหน ทำอะไรบ้าง

ร้านเช่าชุดแต่งงาน

          “แน่ใจแค่ไหนว่ามันมานี่วะ?” ชรัณถามเพื่อนที่สวมเครื่องแบบมาเต็มยศนั่งข้างคนขับอย่างเขา

          “พันล้านๆๆ เพราะสายกูรายงานว่า มันต้องมาหาผู้หญิง” เจษตอบกลับด้วยท่าทีมั่นใจ

          “เออ จะคอยดู” เขารีบมาโดยไม่ตอบข้อความของพราวมุกสักคำ เพราะอยากได้หลักฐานเต็มๆสองตาตัวเอง

          เมื่อรถของเป้าหมายมาถึง ชรัณก็รีบยกกล้องมือถือราคาแพงที่เพิ่งถอยมาหมาดๆเพื่อการนี้ซูมไปยังเป้าหมายจนเกือบจะเห็นรูขมขนบนใบหน้าอยู่แล้ว

          “ผู้หญิงคนนี้เหรอ?” ชรัณคุยกับตัวเองก่อนจะขยับกล้องไป

          มือหนาชะงักค้างอยู่กลางอากาศ แววตาคมกระตุกอย่างไม่เชื่อในสายตา ผู้หญิงที่ก้าวขาลงจากรถหมอนั่นตอนนี้ คือเลขาของเขาที่บอกจะมาลองชุดแต่งงาน!

          “ไอ้เชี่ยยย!!” ชรัณโวยวายลั่นรถทำเอาเจษสะดุ้งมองตามสายตาของเพื่อนไป

          “อะไรวะ?”

          “เลขากู!”

          “อ่าว เชี้ยย” เจษทำสีหน้าตกใจก่อนจะขมวดคิ้วแล้วถามเพื่อนตนเองด้วยความสงสัย

          “แล้วยังไง คือกูไม่เข้าใจ มึงชอบเลขาตัวเองว่างั้น?”

          “ปากเสีย แดกหมาเข้าไปหรือไงวะ?” ชรัณตอกกลับ

          “เอ้า กูก็เห็นมึงตกใจ”

          “เอาเป็นว่ามึงอยู่เงียบๆ” เสียงทุ้มตอบกลับ เขาเริ่มมีคำถามกับตัวเองมากขึ้น สรุปแล้วคนที่พราวมุกเห็นกับคนที่เขาเห็นตอนนี้คือคนเดียวกันไหม?

          แล้วพราวมุกจะรู้หรือเปล่าว่าไอ้เวรนั่นมันกำลังจะแต่งงาน?

          ระหว่างที่ถ่ายรูปเสร็จชรัณก็หมุนพวงมาลัยรถกลับไปส่งเพื่อนรักทันที เขาไม่เอ่ย ไม่เล่าอะไรให้เจษฟังแม้แต่นิดเดียว ชายหนุ่มเก็บงำความลับไว้ภายในใจตนเองอย่างงั้น

          หากพลาดเพียงนิด คนที่เสียใจที่สุดก็คือพราวมุก..

คอนโดทิม

          เวลาล่วงเลยมาถึงหนึ่งทุ่มกว่า เวลาเลิกงานของทิมโดยปกติจะใช้เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมงเขาก็ขับรถมาถึงคอนโด แต่ช่วงหลังๆเขาบอกขอกลับไปนอนพักที่บ้านบ่อยๆ แถมยังไม่เคยบอกเธอด้วยซ้ำว่าจะไม่กลับ

          คนที่ตามและคิดถึงกลับมีเพียงพราวมุกคนเดียว

          “ฮัลโหล แม่คะ วันนี้ทิมก็ไม่กลับคอนโดเหรอคะ?” เธอไม่อยากจะเซ้าซี้เวลาที่โทรไปแล้วเขาไม่รับ จึงติดต่อมารดาของชายหนุ่มแทน

          [วันนี้ทิมกลับมากินข้าวเสร็จแล้วก็ขึ้นไปนอนเลยนะลูก หนูพราวมีอะไรหรือเปล่า? ช่วงนี้ทะเลาะกันงั้นเหรอ?] เสียงนุ่มของผู้ใหญ่ทำให้ใจของพราวมุกชื้นขึ้น เธอจึงรีบปฏิเสธทันทีเพราะกลัวแม่เขาไม่สบายใจ

          “ไม่มีอะไรค่ะคุณแม่ ไม่ต้องห่วงนะคะ”

          [จ่ะๆ งั้นแม่พักผ่อนก่อนนะ]

          “ค่ะ ฝันดีนะคะ คุณแม่”

          หลังจากวางสายพราวมุกก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยเขาก็อยู่กับแม่ แม่ไม่มีทางโกหกเธอแน่นอน

          ติ๊ง!

          ในระหว่างนั้นเองข้อความจากใครบางคนก็เด้งขึ้นมาทันที แววตาที่หม่นลงกลับทอประกายขึ้นมาอีกครั้งด้วยความดีใจน้อยๆ

          IE

          JJ : ทานข้าวหรือยังครับ?

          Praw : หายไปไหนมาคะ?

          เธอไม่ตอบคำถามแต่ตั้งคำถามกลับไปด้วยความสงสัย

          IE

          JJ : คิดถึงผมงั้นเหรอครับ?

          คนเจ้าเล่ห์ไม่ยอมตอบ แต่กลับหยอดความหวานมาให้เธอแทน

          IE

          Praw : คุณเจย์ทำให้พราวรู้สึกว่าเรากำลังคุยกันแปลกขึ้นทุกวัน?

          JJ : เรื่องนั้นทำให้คุณกังวลใจงั้นเหรอครับ?

          Praw : เปล่าหรอกค่ะ แบบนี้ก็รู้สึกว่ามีเพื่อนสนิทเพิ่มขึ้นอีกคน (อีโมจิยิ้ม)

          เพื่อนสนิท...

          ชรัณไม่ได้อยากเป็น เขาอยากเป็นมากกว่านั้น ถ้าเธอไม่ถืออะไร เขาอยากขยับความใกล้ชิดให้มากขึ้นกว่านั้น

          แต่ตอนนี้เพียงแค่เพื่อนสนิท ก็ได้แหละ

          ถึงมันจะไม่พึงใจขนาดนั้นก็เถอะ

          IE

          JJ : ขอบคุณนะครับ ที่ให้คนแปลกหน้าอย่างผมได้เข้าไปอยู่ในฐานะนั้น..

          Praw : แล้วเมื่อไหร่คุณเจย์จะบอก สักทีคะ ว่ามีแฟนหรือยัง?

          เขามาทำแบบนี้ลับๆล่อๆอีกแล้ว เธอไม่อยากเป็นความน่าสงสัยของใคร

          IE

          JJ : คุณคิดว่าไง? ผมดูเหมือนคนมีใครงั้นเหรอครับ ฮ่าๆ?

          Praw : หรืออันที่จริงแล้วคุณไม่ชอบผู้หญิงใช่ไหมคะ?

          ชรัณหัวเราะก๊ากกับคำถามต่อไป พราวมุก ทำไมเธอช่างใสซื่อขนาดนี้กันนะ

           IE

          JJ : ว่าไปนั่น ผมไม่ใช่เกย์นะครับ ผมแค่ชื่อเจย์

          สองคนนั่งคุยกันไปหัวเราะให้กับหน้าจอโทรศัพท์ไป ตอนนี้พราวมุกลืมทุกข์ที่เกิดกับทิมแทบทุกอย่าง เธอได้หัวเราะก่อนหลับเพราะมีเจย์ที่เธอไม่เคยเห็นหน้าพูดคุยด้วยตลอด ความรู้สึกในหัวใจเกิดขึ้นทีละนิดโดยที่พราวมุกเองก็ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ...