บทที่ 2 เหมือนโลกใบนี้กำลังสลาย

          ความเสียใจทำให้พราวมุกต้องออกมานั่งปรับทุกข์กับเพื่อนสาวคนสนิทเพียงคนเดียวอย่างไอริ คนนึงร้องอีกคนนึงปลอบ คนนึงระบาย อีกคนคอยลูบหลัง...

          “ไม่เข้าใจว่ะ ฮึก ฉันผิดมากเหรอวะ?” เธอพยายามที่จะเข้าใจแฟนหนุ่มอย่างทิม แต่ยิ่งพยายามทำความเข้าใจหนักแค่ไหน ก็หาคำตอบเหมือนที่เขาพูดไม่ได้อยู่ดี

          “ฉันจะบอกอะไรให้นะพราว คนทำผิดเขาไม่คิดว่าตัวเองทำผิดหรอก ข้อแก้ต่างง่ายๆที่ทำให้แกต้องมาจมปลักแบบนี้มันสมเหตุสมผลที่ไหน?” ไอริถอนหายใจ ถ้าใครฟังก็ดูรู้เลยในทีเดียวว่ามันเป็นเหตุผลที่โคตรจะน่าเกียจ เหตุผลที่เอาแต่ได้ของผู้ชายทั้งนั้น

          “ฮึก ฮือๆ ฉันเหมือนจะขาดใจเลยแก ฮือๆ” เสียงร้องไห้ของพราวมุกช่างบาดใจเพื่อนสนิทแบบเธอเหลือเกิน สองแขนเรียวประคองกอดเพื่อนสาวจนแน่น

          ไอรินึกถึงภาพที่เห็นทิมกระทำทุกอย่างด้วยความรักให้กับเพื่อนเธอมาตลอด ดีมาตั้งแต่ต้นอย่างไร ตอนนี้ก็ไม่ได้แย่ เขาเปิดตัวของพราวมุกทุกอย่าง โซเซียลไหนไม่มีที่ว่างให้ผู้อื่น แต่มาวันนี้ เพื่อนเธอมาร้องไห้แทบเป็นแทบตาย เพราะความเลว และโยนตราบาปมาให้ผู้หญิงตัวเล็กๆที่ดูแลเขามาอย่างดีตลอด

          “เขาไม่ได้รักแกแล้วพราว ถ้าเขารักแก เขาคงไม่นอกใจ” มือเรียวลูบประคองหลังบางเพื่อนสาว ก้มหน้าซ่อนน้ำตาที่อดจะสงสารเพื่อนไม่ได้ไว้

          “ฉันยังไม่อยากเลิกกับเขา” เสียงอู้อี้ของพราวมุกตอบขึ้นมา แม้เพื่อนจะดึงสติเธอแทบทุกอย่างแล้วก็ตาม

          “ฉันยอมเป็นหมาเพื่อแกสักครั้งก็ได้ ขอให้อีทิมมันคิดได้และไม่ทำร้ายหัวใจของแกอีก..”

          “แต่ฉันจะทำยังไงวะแก เขาก็ดูเหมือนไม่ได้อยากให้ฉันไปไหน ไม่บอกว่าจะเลิก และไม่บอกว่าจะทำยังไงต่อไป ฉันยื่นโอกาสให้เขาแล้วทุกอย่าง แต่ตัวฉันเองที่ไม่สามารถทำใจเรื่องนี้ได้เลย..” ความสั่นเครืออ่อนไหวเจือปนอยู่ในน้ำเสียง

          “เอางี้ปะ ลองไปปรึกษาพวกนักจิต หรือพวกจิตแพทย์อะไรงี้ เผื่ออาการจะดีขึ้น” เพราะไอริเองก็ไม่สามารถตอบคำถามมากมายของเพื่อนเธอได้เหมือนกัน

          “เดี๋ยวฉันคงโดนหาว่าเป็นคนบ้าอีก” แค่นี้เธอก็สับสนอยู่มากแล้ว หากว่าทิมรู้เข้าคงเป็นเรื่องใหญ่

          “งั้นแกเอางี้ปะ ลองเข้าไปหาแอปที่ใช้คุยกับพวกนักจิต หรือแอประบายความในใจไรพวกงี้ จะมีนักจิตคอยฟังและปรับทุกข์ให้อะ ลองดูสิ” เธอเห็นโฆษณามาผ่านๆ อย่างไรเสียก็น่าจะช่วยเพื่อนได้บ้าง

          “ฉันจะลองเก็บไปคิดนะ” พราวมุกไม่ได้สนใจอะไรแบบนี้มาก เธอจึงตอบเพื่อนสาวไปแบบนั้น

         

beer house

          เสียงเพลงและความสนุกสนานดังปะทะกันดังกระหึ่ม ร่างชายหญิงต่างพากันโยกย้ายตามจังหวะด้วยความสุขสนุกเฮฮา

          แต่ทว่ากลับมีร่างชายหนุ่มบางคนที่เบื่อหน่ายกับความสังสรรค์แบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

          “ไอ้เจย์ วันๆมึงมาเฝ้าร้านให้พ่อมึงเพื่ออะไรวะ กูไม่เห็นมึงจะหิ้วใครกลับเหมือนปีก่อนเลย” เสียงเพื่อนในวงคนนึงทักลูกชายเพียงคนเดียวของเจ้าสัวใจภักดิ์

          ผู้มีโรงเหล้า โรงเบียร์นับสิบแห่ง อีกทั้งยังเป็นเจ้าของโชว์รูมรถสปอร์ตอีก

          “เบื่อบ้าน” ชรัณตอบกลับด้วยแววตาเบื่อหน่าย เขาแค่ยกแก้วที่มีน้ำสีอำพันขึ้นมากระดกไปวันๆเท่านั้นก็พอแล้ว

          “เชี่ย มึงนี่แม่ง อย่างกับคนไม่มีความรู้สึก นกเขาไม่ขันแล้วไงวะ? ฮ่าๆ” เจษ เพื่อนสนิทอีกครั้งเอ่ยแซว ความตายด้านที่อยู่ๆก็เกิดขึ้นมาเป็นปีๆของชรัณทำให้เหล่าชายโสดอย่างเพื่อนๆแปลกใจไม่น้อย

          ใบหน้าคมเลิกคิ้วหนาขึ้นเล็กน้อย ความหล่อเหลาในวัยสามสิบยังคงไม่สร่างเลย เห็นใครๆต่างก็บอกเขาว่ายิ่งแก่ยิ่งหล่อไม่เบา แววตาสีอำพันที่ได้จากมารดา บวกกับใบหน้าลูกเสี้ยวจีนนี่มันฟ้าประทานมาให้ชรัณเพียงผู้เดียวชัดๆ

          หากเดินมาแต่ไกลคงเป็นเขาที่ได้รัศมีโดดเด่นจนเพื่อนๆต้องยอมหลีกทางให้เลยทีเดียว

          “ตั้งแต่ที่มันเห็นสาวหน้าสวยในโรงบาลวันนั้นก็เลิกเป็นคนร่านราคะเลยมั้ง” คีย์พูดกลั้วหัวเราะ

          “ร่านราคะพ่อมึงสิ” ชรัณหันมองเพื่อนตาขวาง

          “เขาไม่เหมาะกับคนอย่างมึงหรอก เชื่อกู” เจษเสริม

          “ไอ้พวกเชี้ยยย กูบอกตอนไหนว่าไปชอบผู้หญิงจืดๆแบบนั้น!” ชรัณเริ่มพูดมากเมื่อเพื่อนพากันรุม

          “ก็วันนั้นเห็นเตี่ยมึงบอกว่า มึงหันไปมองเขาคอแทบเคล็ด”

          “มึงไปคุยแค่เรื่องรถกับพ่อกูจริงเหรอไอ้คีย์?” เขาละอยากรู้จริงๆ มีเรื่องอะไรบ้างน้อ ที่บิดาจะไม่เอาลูกมาขาย

          “คุยเรื่องเด็กที่พ่อมึงออฟไปแล้วโดนมึงแย่งด้วย” คีย์ทำท่าทางนึก

          “พอเหอะไอ้เหี้ย” ชรัณรีบยกเหล้าขึ้นมากรอกปากเพื่อนหนุ่มแรงๆไปที

          “ฮ่าๆ กูบอกละมึงอย่าไปเล่นกับมัน” เจษหัวเราะเยาะเพื่อนตัวดีเมื่อเห็นสภาพที่ดูไม่ได้ของคีย์

          “กูจะกลับละ เบื่อๆ” ชรัณรีบลุกจากโซนนั่งวีไอพี

          “เอ้า แล้วเด็กที่กูเรียกมาล่ะ?” เจษพูดขึ้น อุตส่าห์เลือกแต่ตัวท็อปๆมาให้ทั้งนั้น

          “ขี้เกียจ เก็บแรงไว้ไปทำงานบ้างนะพวกมึงอ่ะ” พูดจบก็เดินจากไป พร้อมกับทิ้งบัตรเครดิตให้เพื่อนไว้อีกหนึ่งใบ

          “ละป๋าด้วยนะ กูละอยากเห็นหน้าผู้หญิงที่ทำให้มันนกเขาไม่ขันจริงๆ” คีย์พูดขึ้น ใบหน้าหล่อตี๋กระตุกยิ้มเมื่อสบตากับเพื่อนสนิทคล้ายๆกับจะมีแผนเล่นอะไรใส่พ่อคนขี้เบื่อ

บ้านเจ้าสัวใจภักดิ์

          “อาเจย์ ไหงวันนี้ลื้อกลับไว” ชายวัยกลางคนอายุห้าสิบห้าเอ่ยถามบุตรชายที่เดินเข้ามาในบ้านในเวลาสี่ทุ่ม

          “เบื่ออะเตี่ย ไม่มีอะไรสนุกๆ” เขาเหมือนพวกใช้ชีวิตวัยรุ่นจนคุ้ม พอปีนี้ตกมาสามสิบก็เหมือนเบื่อนู่นนั่นนี่ไปหมด

          “โอ๊ะ เป็นผู้ชายแท้ๆ โลกยังอีกกว้างนะ” เจ้าสัวบอกลูกชาย

          “เตี่ยก็พักบ้างนะครับ ห้าสิบแล้วเดี๋ยวช็อกคาเตียงเพราะเด็กรุ่นลูกหลานเอา” เขาเอามือล้วงกระเป๋าเตรียมจะเดินขึ้นบ้าน ไม่อยากต่อปากต่อคำกับบิดาเท่าไหร่

          “ตั้งแต่เห็นอาหนูคนนั้นชีวิตแกก็ดูเปลี่ยนไปเลยนะ เขาก็บอกอยู่ว่าพาแม่แฟนมาหาหมอ ตัดใจเสียเถอะลูกเอ้ย” เจ้าสัวใจภักดิ์มองบุตรชายเพียงคนเดียวด้วยสายตาอ่อนลง

          “ผมบอกหรือไง ว่าชอบ?” ชรัณส่ายหัวไปมา เดินก้าวขาขึ้นบ้านไปฉับๆ

          อย่ามารู้ดีเลย เขาอดทนมาได้ขนาดนี้แท้ๆ แต่เธอกลับมาสะกิดแผลใจเนี่ยนะ

7 ปีก่อน

          ชรัณในวัยยี่สิบสาม มองผู้หญิงบนเวทีด้วยสายตาแทบไม่กะพริบ เขาผู้ไม่เคยพ่ายสายตาให้แก่ใคร วันนี้กลับต้องมามองสาวคนนั้นค้างเติ่ง

          “ยินดีกับน้องพราวมุกด้วยนะครับ ที่ได้ตำแหน่งดาวมหาลัยคนใหม่” เสียงพิธีกรประกาศดังลั่น

          หญิงสาวที่ชื่อพราวมุกคนนั้นกิริยาท่าทีช่างดูอ่อนหวานและเรียบร้อย กระโปรงทรงเอที่สวมมาประกวดยาวถึงเข่าดูน่ารัก ต่างจากดาวคณะอื่นๆที่นุ่งสั่นพร้อมโชว์เรือนร่างไปแล้ว

          “ไหนวะ โชว์วงดนตรีชื่อดัง กูรอจนรากจะงอกแล้วเนี่ย” คีย์พูดติดน้ำเสียงหงุดหงิด

          “แม่ง น้องที่เป็นดาวคณะมนุษย์โคตรแจ่ม นุ่งสั้นเสมอหูเลย” เจษไม่เสริมเพื่อนเลยสักนิด ดวงตาเขามุ่งไปแต่สาวผิวขาวผมสีแดงเท่านั้น

          “โอ้ย แม่งเด็กปีหนึ่งทั้งนั้น นมแค่นี้เอง กูว่าไปหาเด็กเอ็นมาสักคนสองคนยังจะดีกว่า” คีย์ผู้ที่เน้นสาวไซส์คับซีเริ่มประท้วง

          “เอาน่า ดูๆไปก่อน คนที่เป็นดาวนี่ก็เรียบร้อยเกิ้น แต่หน้าตากูให้เต็มล้านอ่ะ มึงว่าไงเจย์?” เจษหันไปสะกิดเพื่อน แต่กลายเป็นว่าเพื่อนเขาตอนนี้มันเหมือนกับคนที่ถูกมนต์สะกดเข้าเสียแล้ว

          เสือผู้หญิงที่สาวๆทั้งมหาลัยต่างก็อยากเข้าหา ตอนนี้มาปิ๊งเด็กสาวตัวเล็กหน้าใสอยู่บนเวทีเสียแล้ว

          “เอาแล้วไง..” เจษหันมองหน้าคีย์ที่อยู่ข้างๆ

          ในสายตาของชายหนุ่มวัยยี่สิบสามตอนนั้นเขาตกหลุมพรางเสน่ห์ของสาวน้อยในวันนั้นเข้าอย่างจัง

          และเมื่อปีที่แล้ว เขาก็ได้เจอกับเธออีกครั้งโดยบังเอิญ..

          “อาเจย์ ลื้อมองใครนานสองนาน” เจ้าสัวใจภักดิ์เอ่ยถามบุตรชายที่นั่งข้างๆด้วยความสงสัย

          “เปล่าเตี่ย ฟังเขาเรียกชื่อเข้าห้องตรวจไปเหอะน่า” ถึงแม้จะเอาหูฟังผู้เป็นพ่อ แต่สายตายังคงจ้องมองหญิงสาวที่กำลังนั่งไขว้ขากดโทรศัพท์อยู่ตรงข้าม

          “อีคนนั้นเหรอ?” เจ้าสัวชี้นิ้วไป

          “เตี่ย! ออกมาข้างนอกอย่าชี้นิ้วเรียกแบบนี้มั่วซั่ว คนสมัยนี้ยิ่งคิดอะไรแปลกๆอยู่” ชรัณรีบเอามือบิดาลงก่อนจะโวยวายใส่

          “อาหนูคนนั้น ตรงสเต๊กแกหรือไง?”

          “สเปก”

          “เออ นั่นแหละ”

          ชรัณพ่นลมหายใจ การมีพ่อวัยห้าสิบกว่าตอนนี้มันรู้สึกเหมือนมีแมงหวี่แมงวันตอมข้างๆหู พูดทุกสองวินาที ให้เงียบหน่อยไม่เคยได้

          รู้งี้ไม่น่าบังคับมาในวันที่เขาหยุด ให้มากับคนขับรถพอดี

          “อีมากับแม่หรือเปล่า? เข้าไปถามสิ” เจ้าสัวใช้มือสะกิดบุตรชายวัยยี่สิบเก้าเบาๆ

          ให้มันได้เมียสักที ทุกวันนี้คนแก่อย่างเขาอยู่ยากขึ้นทุกวัน เอาเด็กมาที เด็กหนีไปวอแวกับลูกชายตลอด

          “เตี่ย ถ้าพูดอีอีกคำเราเห็นดีกันแน่” เพราะอะไรไม่รู้ คำว่าอีของพ่อเขากลายเป็นคำหยาบคายทันทีที่เรียกหญิงสาวคนนั้น

          “แกนี่ จะเก๊กไปถึงไหนกัน ชอบก็ลุยสิวะ ดูอั๊วไว้เป็นตัวอย่างนะ” เจ้าสัวใจภักดิ์ลุกพรึ่บ เดินตรงไปยังหญิงสาวที่นั่งสวมหน้ากากอนามัยอยู่ตรงหน้า

          ทุกการกระทำของบิดาทำให้บุตรชายเริ่มนั่งไม่ติดที่ เขาไม่น่ามากับตาแก่ลงพุงนี่เล้ยยยย!!