Ang mundo ni Dylan Montenegro ay umiikot sa kita at kapangyarihan hanggang sa araw na makilala niya si Trixie Lopez, isang masiglang babae na ang walang pakialam na personalidad ay yumanig sa kanyang matibay na buhay. Nang hindi alam na nag-a-apply para sa isang kalihim na tungkulin sa ilalim ng kasumpa-sumpa na CEO, ang maliwanag na ugali ni Trixie ay sumasalungat sa malamig na aura ni Dylan, na humahantong sa komedya na hindi pagkakaunawaan at hindi inaasahang mga sandali ng kahinaan. Kung ano ang nagsisimula bilang patuloy na pagtatalo ay nagiging mas malalim, ngunit hindi walang mga hamon ng paninibugho, personal na mga lihim at tunggalian.
View More
Sa isang lungsod na hindi natutulog, kung saan ang ilaw ng mga skyscraper ay parang mga bituin sa lupa, doon matatagpuan ang pinakamalaking negosyo ng Montenegro Corporation. Sa pinakataas na palapag ng isang modernong gusali, nakaupo si Dylan Montenegro—ang CEO na kilala hindi lamang sa kanyang husay sa negosyo kundi pati na rin sa kanyang malamig na ugali.
"Sir, here’s the report for the third quarter." Ang nanginginig na boses ng kanyang assistant ay tumawag sa atensyon ni Dylan.
Tumango lang siya at tinanggap ang dokumento, hindi man lang binigyan ng tingin ang kawawang empleyado. Sa mundo ni Dylan, walang puwang para sa emosyon. Ang lahat ay tungkol sa resulta. Sa bawat pagkakamali, may kabayarang kabawasan sa sahod o mas malala—termination.
Ngunit sa likod ng kanyang matigas na anyo, may sugat na hindi na gumaling. Labing-dalawang taon na ang nakalipas mula nang masaktan siya ng babaeng minahal niya ng buo niyang pagkatao. Mula noon, isinumpa niyang hindi na siya magtitiwala sa kahit sino. Ang kanyang mundo ay umiikot na lamang sa negosyo, pera, at tagumpay.
Samantala, sa kabilang bahagi ng lungsod, sa isang simpleng apartment, nagmamadaling nagbibihis si Trixie Lopez. Ang matamis niyang ngiti ay bumabagay sa kanyang maamong mukha. Kahit pa simple lang ang kanyang suot na corporate attire, parang nagkakasilipan ang araw dahil sa kanyang saya at enerhiya.
"Good luck, self! First day mo today!" sabi niya sa salamin bago sumubo ng isang malaki’t mabilis na kagat ng sandwich.
Bagong trabaho, bagong simula. Ito ang mantra ni Trixie sa tuwing haharap siya sa panibagong yugto ng kanyang buhay. Sa kabila ng lahat ng pagsubok—mula sa mga dating boss na wala nang ginawa kundi pahirapan siya, hanggang sa mga kaibigan na minsang sumuko na sa kanya—hindi niya kailanman hinayaang mawalan siya ng pag-asa.
Pagdating niya sa lobby ng Montenegro Corporation, hindi maiwasang bumagal ang kanyang hakbang. Parang isang pelikula ang paligid—malalaki ang chandelier, ang marmol na sahig ay kumikislap, at ang mga empleyado ay nagmamadaling naglalakad habang may hawak na mga dokumento.
"Grabe, ganito pala dito! Parang nasa ibang planeta," bulong niya sa sarili.
"Miss, may kailangan ka?" tanong ng receptionist na halatang kinabahan nang makitang medyo clueless si Trixie.
"Ah, yes po! Ako po yung bagong secretary ni Mr. Montenegro!" proud na sagot ni Trixie, sabay abot ng identification card na ibinigay sa kanya noong interview.
May halong awa at kaba ang naging tingin ng receptionist. "Good luck, miss. Sana magtagal ka."
Hindi napansin ni Trixie ang ibig sabihin ng receptionist. Sa halip, sinabayan niya ito ng tawa. "Ay, salamat po! Mukhang mabait naman si Sir, eh!"
Kung alam lang niya.
Pagdating ni Trixie sa 30th floor, agad niyang nakita ang opisina ni Dylan. Malamig ang paligid, hindi lang dahil sa aircon kundi pati na rin sa aura ng mga empleyado. Wala ni isa ang nagkakalokohan o nag-uusap nang malakas. Lahat ay naka-focus sa trabaho, takot na makagawa ng kahit kaunting pagkakamali.
"Okay, self. Kaya mo 'to!" bulong ni Trixie bago siya kumatok.
"Come in," malamig na sagot mula sa loob.
Pagpasok niya, bumungad agad ang isang matangkad at guwapong lalaki na naka-black suit. Pero ang kanyang mata—o, ang malamig nitong titig—ay parang nag-freeze ng buong kwarto. Sa sandaling iyon, biglang nag-flashback sa isip ni Trixie ang insidenteng nangyari kaninang umaga.
FLASHBACK
Habang tumatawid si Trixie sa pedestrian lane, nagmamadali siya dahil malapit nang mag-stop ang timer ng ilaw. Hindi niya napansin ang paparating na black luxury car.
"Hey! Watch where you’re going!" sigaw ng driver.
Tumingin siya sa loob ng sasakyan, at ang nakita niya ay isang gwapong lalaki na mukhang naistorbo niya sa kanyang mabilis na takbo. Hindi siya nakapagsalita sa kaba.
"S-sorry po!" sagot niya, sabay alis sa daan.
Hindi niya alam na ang lalaking iyon ay si Dylan Montenegro—ang CEO na magiging boss niya.
Ngayon, kaharap na niya ito sa opisina. Ang kanyang boss na sa unang araw pa lang ay tila gusto nang ibalik siya sa HR.
"So, you’re the new secretary?" malamig nitong tanong, habang pinagmamasdan siya mula ulo hanggang paa.
"Yes po, Sir!" sagot ni Trixie na pilit na pinapalabas ang kanyang natural na sigla.
"Let me get this straight. Wala akong oras para sa mga incompetent. If you can’t handle this job, pack your things and leave."
Napakurap si Trixie. "Opo, Sir. I’ll do my best."
Ngunit sa likod ng kanyang maamong ngiti, iniisip na niya: Naku, mukhang masamang balita ‘to.
Sa mga susunod na araw, napatunayan ni Trixie kung gaano kahirap maging secretary ni Dylan. Masyado itong perfectionist, at kahit ang pinakamaliit na pagkakamali ay parang malaking kasalanan. Pero sa kabila ng lahat, hindi siya natitinag. Sa bawat sigaw at galit ng kanyang boss, natutunan niyang ngumiti at magpatawa sa mga sitwasyon.
Hanggang sa unti-unti, napansin ni Dylan ang kakaiba kay Trixie. Ang lakas ng loob nitong tumayo sa harapan niya, kahit pa parang gusto na niyang paalisin ito araw-araw. Hindi tulad ng ibang empleyado, hindi ito natatakot sa kanya.
Sa kabila ng kanyang malamig na anyo, naramdaman ni Dylan ang init ng presensya ni Trixie. Hindi niya maintindihan, ngunit sa tuwing magkasama sila, tila may liwanag na pumapasok sa kanyang madilim na mundo.
Dito magsisimula ang kwento ng dalawang magkaibang tao—isang CEO na nasanay sa lamig ng mundo, at isang sekretaryang puno ng sigla’t saya.
Sa kanilang hindi inaasahang paglalakbay, mahahanap kaya nila ang bagay na matagal nang nawawala sa kanilang dalawa?
Naramdaman ni Trixie ang tensyon sa opisina habang patuloy na nagri-ring ang phone niya. Ang mga mata ni Dylan ay matalim na nakatutok sa pangalan sa screen.Adrian.Parang automatic na nag-scan si Trixie sa utak niya ng kahit anong excuse, pero bago pa siya makagalaw, mas lalong sumeryoso ang mukha ni Dylan."Sagutin mo," malamig nitong sabi.Napalunok siya.Kung ibababa niya ang tawag, siguradong mas maghihinala ito. Pero kung sasagutin naman niya, ayaw niyang magalit lalo si Dylan.Bago pa siya makapagdesisyon—BAGO PA SIYA MAKAGALAW—Hinablot ni Dylan ang phone niya."D-Dylan!"Napatayo siya sa gulat, pero huli na. Sinagot na nito ang tawag."Hello?" Malalim at matigas ang boses ni Dylan habang nakatitig kay Trixie.Alam niyang si Adrian ang nasa kabilang linya, pero hindi niya narinig ang sagot nito dahil naka-on ang speaker ng phone."Yeah, si Dylan ‘to," dagdag pa ng binata. "Bakit ka tumatawag kay Trixie?"Napalunok si Trixie at napatingin kay Samantha at sh*t, hindi niya nag
Hinalikan ko siya.As in, HINALIKAN KO SI DYLAN.OH MY GOD.Pero bago pa niya ma-panic ang sarili, bigla siyang hinatak ni Dylan palapit.At ang balak lang niyang mabilis na halik?Naging mas malalim.Damn it.Ramdam na ramdam niya kung paano lumalim ang halik ni Dylan.Paano nito marahang sinakop ang mga labi niya.Paano nito dahan-dahang hinaplos ang batok niya, hinihigop ang bawat segundo ng halik nila.She felt weak.Nanghina ang mga tuhod niya, at kung hindi siya mahigpit na hawak ni Dylan, malamang bumagsak na siya sa sahig."Uhm… Dylan…"Ramdam niyang unti-unti na siyang nauubusan ng hangin.Pero hindi pa rin siya nito binitawan.Instead, lalo lang itong naging mapanukso.Hanggang sa…KNOCK. KNOCK."Sir Dylan, may naghahanap po sa inyo."Putangina.Halos manigas si Trixie sa kinatatayuan niya.Dylan, on the other hand, clearly looked pissed.With a heavy sigh, slowly, he pulled away.Pero bago siya tuluyang bumitaw, muli nitong hinalikan ang gilid ng labi niya."Tapos tayo mama
From a distance, nakamasid lang si Samantha habang pinapanood ang tatlo.Nakatayo si Trixie sa pagitan nina Dylan at Adrian—halatang nasa awkward situation.Nakangiti siya. Perfect timing.She turned to her phone and sent a quick message."Nandito na siya. Siguraduhin mong aabot si Sir Ethan."Pagkatapos, ibinalik niya ang tingin sa tatlo.Now, let’s see how much pressure Dylan can handle.Pakiramdam ni Trixie ay literal siyang nasa gitna ng nagbabanggaang kidlat at kulog.Nakaharap siya kay Adrian, na mukhang kalmado pero may bahagyang amusement sa mga mata, habang nasa likuran naman niya si Dylan—at kahit hindi pa siya lumilingon, alam niyang ang lalaki ay parang isang bulkang handa nang sumabog.Oh my God, bakit ngayon pa?"Ano'ng ginagawa mo rito?" ulit ni Dylan, mas mababa at mas matalim ang tono."Sinusundo ko si Trixie," simpleng sagot ni Adrian, walang bahid ng kaba o alinlangan. "Bakit, may problema ba?"Trixie wanted to run away. NOW.Pero bago pa siya makakilos, naramdaman
Trixie was doomed.Kitang-kita niya ang paghigpit ng panga ni Dylan habang nakatitig sa pangalan sa screen ng cellphone niya. Adrian.Tangina. Ngayon pa talaga tumawag si Adrian?!Lumingon siya kay Samantha, na tahimik na nakamasid lang sa kanila. Pero hindi iyon ang focus ni Trixie ngayon—ang mas kinatatakutan niya ay ang lalaking nakaupo sa harapan niya.Dylan was staring at her like he was seconds away from murder."Are you not going to answer that?" malamig na tanong ni Dylan.Nagkibit-balikat si Trixie, pilit na hindi nagpapahalata na kinakabahan. "Bakit? Akin naman ‘tong phone, ‘di ba?"Napakuyom ng kamao si Dylan. "Sagutin mo."Oh, hell no.Alam niyang delikado kapag sumunod siya. Alam din niyang delikado kapag hindi.Lose-lose situation ‘to, Trixie. Good luck sa buhay mo.Sa isang iglap, napansin niyang tumigil na ang pag-ring ng phone niya. Thank God!Pero bago pa siya makahinga nang maluwag, biglang…RING!Adrian is calling again.Halos mapamura siya nang makita ang galit sa
“Trixie, gusto mo bang ipakita ko kung gaano ako ka-OA?” SH*T. Halos hindi makahinga si Trixie habang unti-unting bumaba ang mukha ni Dylan papunta sa kanya. Too close. Too intense. At sa sobrang lapit nila, ramdam niya ang mainit nitong hininga sa labi niya. Napakapit siya sa gilid ng desk, pilit na nilalabanan ang tuksong pumikit at hayaang mangyari ang hindi dapat mangyari. Pero bago pa man may mangyari— TOK. TOK. TOK. “Dylan?” BIGLANG NATIGIL ANG MUNDO NI TRIXIE. Wait… THAT VOICE. Parang binuhusan siya ng malamig na tubig habang napaatras si Dylan, halatang naistorbo. Nanatili siya sa pagkakaupo sa desk, hindi pa rin makagalaw. Napatingin siya sa pintuan. Kilala niya ang boses na ‘yon. At nang bumukas ang pinto— Nagkatotoo ang hinala niya. SAMANTHA. Nakatayo ito sa may pintuan, nakaputing fitted dress, nakaayos ang buhok, at may matamis na ngiti sa labi. Pero kahit nakangiti ito, hindi maikakaila ang lungkot at kakaibang tensyon sa mga mata nito. "L
Nanigas si Trixie sa kinatatayuan niya.Si Justin. SI JUSTIN ANG NAKAHULI SA KANILA.“Oh. My. God.”Kitang-kita niya ang unti-unting pag-angat ng kilay nito, kasabay ng paglaki ng ngiti. Tangina, mukhang may mababago na namang chismis sa office!"Uhh… Boss? Trixie?" May halong pang-aasar sa boses ni Justin habang napapakamot sa batok. "Mukhang… wrong timing yata ako?"Shit. Wrong timing ka nga, Justin.Agad niyang sinubukang kumawala sa yakap ni Dylan, pero mas lalong humigpit ang kapit nito.“D-Dylan!” bulong niyang sigaw, pero ni hindi siya tinapunan ng tingin nito.Sa halip, kalma lang itong sumandal sa desk niya habang hawak pa rin siya sa baywang.“What do you want, Justin?” malamig na tanong ni Dylan.Kunot-noong tumingin si Justin sa kanila, halatang pinipigil ang ngiti. "Sabi ko lang, boss… may meeting ka in five minutes.""Tsk. Reschedule it.""HA?!" sabay nilang reaksyon ni Justin.Napanganga si Trixie. Dahil lang sa eksenang ‘to, willing siyang ipagpaliban ang meeting?!Per
“You’re mine.”Paulit-ulit na umalingawngaw ang mga salitang iyon sa isip ni Trixie.Nanlaki ang mga mata niya habang nakatitig kay Dylan, pero ang lalaking nasa harapan niya confident, dominant, and completely serious ay parang wala lang."A-Anong sinabi mo?" halos pabulong niyang tanong.Dahan-dahang ngumiti si Dylan, pero hindi iyon ‘yung usual na nakakalokong smirk. Ito ‘yung delikadong ngiti niya."You heard me," sabi nito habang dahan-dahang inaabot ang pisngi niya at marahang hinaplos iyon."DYLAN!" Napaatras siya, pero agad siyang sinundan nito.Bago pa siya tuluyang makatakas, sinandal siya ni Dylan sa pader, ang isang kamay nito ay nakapirmi sa tabi ng kanyang mukha.Wala na siyang takas.Mabilis ang tibok ng puso niya. "H-Hindi ako iyo!"Napataas ang kilay ni Dylan, halatang naiinis sa sagot niya."Oh?" Bumaba ang mukha nito, halos magdikit na ang kanilang ilong. "Sabihin mo ‘yan ulit nang hindi namumula."Kahit anong gawin niya, hindi niya maitatanggi na natataranta siya s
Naguguluhan pa rin si Trixie nang makalabas siya ng opisina ni Dylan. Kanina lang, parang gusto na siyang lunukin ng lupa sa tindi ng titig nito, tapos ngayon? Bigla na lang siyang pinalaya?Weird.Napailing siya at tinapik ang pisngi. Wag mong isipin, Trixie. Magkikita lang kayo ni Adrian, wala namang masama dun!Pero kahit anong pilit niya, hindi niya maiwasang balikan ang ekspresyon ni Dylan kanina. Iba 'yung paraan ng pagtitig nito—halatang hindi lang basta inis.Parang… territorial.Argh! Anong pinagsasabi mo, Trixie?! Hindi ka naman aso para ariin niya!After 30 Minutes…Nasa café na siya at nakaupo sa isang private booth kasama si Adrian. Nakasuot ito ng navy blue dress shirt na nakatupi hanggang siko, may suot pang wristwatch na halatang mamahalin. Likas na gwapo si Adrian tall, charming, at may refined aura bilang isang doktor."Salamat at nakipagkita ka, Trix," nakangiting sabi nito matapos sumipsip ng kape.Ngumiti rin siya. "Ano ka ba, wala ‘yon."Napansin niyang panay ang
Pagkarating ni Trixie sa pantry, agad niyang tinungga ang isang basong tubig para pakalmahin ang sarili.Pero kahit anong pilit niyang burahin sa isip ang nangyari kanina, hindi niya magawa."Are you jealous?"Gusto niyang batukan ang sarili. Bakit siya napaka-obvious? At bakit parang natutuwa pa si Dylan?!She groaned in frustration, pero bago pa niya maituloy ang pagsisisi sa sarili, biglang bumukas ang pinto ng pantry.Hindi siya na kailangang lumingon para malaman kung sino iyon.Ramdam niya pa lang ang presensya ni Dylan, alam na niya.Napatayo siya nang maayos at nagkunwaring abala sa pagsasaayos ng baso. "Anong ginagawa mo rito?"Narinig niya ang marahang pagsara ng pinto."You ran away," sagot nito, ang boses ay mababa at parang may bahid ng amusement.Hindi siya lumingon. "Hindi ako tumakbo. May kailangan lang akong gawin."Ramdam niya ang paglapit ni Dylan. Mula sa gilid ng paningin niya, nakita niyang nakasandal ito sa counter, bahagyang nakahalukipkip habang nakatitig sa k
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Comments