Chapter 2: THE SECRETS

Dalawang linggo na ako sa Montenegro Corporation, at sa wakas, pakiramdam ko’y nasasanay na ako sa mabilis at walang-patawad na trabaho rito. Pero kahit anong gawin ko, tila hindi pa rin ako makakuha ng matinong feedback mula sa boss kong si Dylan Montenegro. Araw-araw, pareho lang ang routine—matataray na utos, malamig na titig, at sandamakmak na paperwork.

Minsan, gusto kong iuntog ang ulo ko sa pader.

"Sir, here's your coffee," sabi ko habang maingat na inilapag ang tasa sa harapan niya.

Hindi man lang siya lumingon. "Did you double-check the budget proposal for the board meeting later?"

"Yes, Sir! Triple-checked pa nga po," sagot ko, pilit na ngumiti kahit kinakabahan.

"Good." Malamig ang tinig niya, parang robotic, habang nakatutok pa rin sa mga papeles.

Napapikit ako sandali at napailing. Parang walang araw itong hindi nakasimangot, tsk… pero ang gwapo mo kahit ganyan mukha mo.

Habang naglalakad ako pabalik sa desk ko, napadaan ako sa conference room kung saan nagmi-meeting ang marketing team. Narinig kong nagtatawanan ang ilan sa kanila.

"Grabe, no? Si Sir Dylan parang hindi marunong ngumiti. Ang sungit 24/7!"

"Oo nga! Buti pa si Trixie, parang hindi tinatablan."

Napangiti ako nang bahagya. Kung alam lang nila kung anong klase ng tiyaga at dasal ang kailangan para lang makasabay sa mood swings ni Boss Dylan. Para akong may PhD sa "Pagtitimpi at Pagsasawalang-bahala 101".

 

Kinahapunan, habang abala ako sa pagrerevise ng Cebu Project proposal, biglang bumukas ang pinto ng opisina kaya nagulat ako.

"Kuya, nandiyan ka ba?!" sigaw ng isang pamilyar na boses.

Napalingon ako. Si Lance Montenegro, ang nakakabatang kapatid ni Dylan, mabilis na pumasok sa opisina na may dalang folder. Kitang-kita sa mukha niya ang pagmamadali.

Napatigil ako sa ginagawa at sinulyapan si Boss. Naku, wala sa mood ‘to ngayon… Good luck na lang sayo, Lance!

Pagkapasok ni Lance, agad siyang sinalubong ng matalim na tingin ni Dylan.

"What is it, Lance? I told you, don’t come here unless it’s urgent."

"Kuya, this is urgent!" sagot ni Lance, may diin ang boses. "May problema sa isang project sa Cebu. I need your signature for this."

Nakita kong napabuntong-hininga si Dylan bago sumagot. "Fine. Leave it here, I’ll look at it later."

Paglabas ni Lance, halatang inis ito. Pagkakita niya sa akin, agad siyang ngumiti na parang walang nangyari.

"Grabe, ang sungit talaga ni Kuya. Paano mo siya natitiis?" tanong niya, sabay upo sa gilid ng desk ko.

Napatawa ako. "Sanayan lang siguro. At least ikaw, pwede kang umalis anytime. Ako, hindi."

"Hindi ka naman mukhang nahihirapan," biro ni Lance. "Mukhang nag-e-enjoy ka pa nga."

"Enjoy? Baka ikaw 'yung enjoy sa buhay. Ako, nagdadasal na lang araw-araw para makaraos."

Tumawa si Lance, pero may kakaibang kislap ang mata niya. "Alam mo, Trixie, ikaw lang siguro ang may tiyagang tumagal kay Kuya. Baka ikaw na lang ang pag-asa namin para mapalambot 'yang bato niyang puso."

Natigilan ako. "Ha? Anong kalokohan 'yan? Hindi niya ako therapist, no."

"Just saying," sagot niya bago tumayo. "Good luck! Mukhang kailangan mo talaga ng maraming dasal."

 

Business Trip to Cebu

Sa mga sumunod na araw, naging abala ako sa paghahanda ng mga dokumento para sa Cebu project. Hindi ko akalaing isasama ako ni Dylan sa mismong business trip.

"Sir, sigurado po ba kayo na kailangan akong sumama?" tanong ko nang iniabot niya ang ticket sa akin.

"Yes. You're my secretary. I need you there," sagot niya, walang bakas ng alinlangan.

Sa isip ko, Ano bang kasalanan ko at pati out-of-town trip, kasama pa rin kita, Boss?

Dumating ang araw ng flight, at doon ko lang napansin kung gaano ka-intense ang schedule ni Dylan. Pagkalapag namin sa Cebu, dumiretso agad kami sa isang business meeting na tumagal ng mahigit tatlong oras. Habang pinapanood ko siyang magsalita, hindi ko maiwasang humanga. Ang talino niya. Ang bilis niyang mag-isip. Pero ang kapal pa rin ng mukha niyang hindi ngumiti kahit minsan.

Pagkatapos ng meeting, napansin kong biglang nagbago ang mood ni Dylan. Tahimik siya habang nasa sasakyan pabalik sa hotel, nakatingin lang sa labas ng bintana.

 

Isang Lihim na Larawan

Kinagabihan, habang inaayos ko ang schedule para sa susunod na araw, tumawag si Lance.

"Trixie, kumusta ang Cebu trip?"

"Okay naman. Pero parang pagod si Sir Dylan."

"Si Kuya? Pagod? Bihira mangyari 'yan. Alam mo, minsan kailangan din niyang mag-relax. Subukan mong kumbinsihin siyang magpahinga kahit sandali."

"Ha?! Ako? Paano ko naman gagawin 'yun?"

"Ikaw na ang bahala. I have faith in you," sagot ni Lance bago ibaba ang tawag.

Kinabukasan, nagising ako nang maaga para ipaghanda si Dylan ng kape. Pero pagdating ko sa lobby ng hotel, nakita ko siyang mag-isa sa coffee shop, nakatitig sa isang lumang litrato na hawak niya.

Dahan-dahan akong lumapit dahil baka mamaya bigla nalang akong sigawan ng kumag na ito.

"Sir." Mahinahong kong sambit sa kanya.

Napatingin siya sa akin, pero hindi nagsalita kaya kinakabhan ako. Tahimik niyang iniabot sa akin ang isang folder kaya nagtataka ako. "Review this. I want it done before the next meeting."

"Yes, Sir." Pero sa likod ng folder, napansin ko ang larawan na hawak niya kanina.

Isang babaeng nakangiti, may hawak na bouquet ng bulaklak. Mukhang luma na ang larawan, pero halata ang saya sa mukha ng babae.

Napakunot ang noo ko. Sino siya? At bakit parang ang lungkot ni Sir Dylan kanina habang tinitingnan ito?

Sa gitna ng lahat ng misteryo, isang bagay ang malinaw—may nakaraan si Dylan na hindi pa niya nalalampasan. At kahit hindi ko pa alam kung bakit, alam kong may dahilan kung bakit ang isang tulad niya ay nagpakulong sa mundo ng trabaho at malamig na pananalita.