Chapter 3: ANG LARAWAN SA LIKOD NG KWENTO

Sa loob ng maaliwalas na conference room ng hotel kung saan ginaganap ang meeting, hindi maipinta ang mukha ni Trixie habang patuloy na pinagmamasdan si Dylan. Para itong robot na walang emosyon habang nagpapaliwanag sa kliyente. Malinaw na sanay itong magdala ng presensya sa kwarto—isang CEO na laging handa, matalino, at hindi natitinag ng anumang sitwasyon.

Pero bakit hindi mawala sa isip ni Trixie ang nakita niyang larawan?

Matapos ang halos tatlong oras na pagpupulong, nagpaalam na ang mga kliyente. Bumalik si Dylan sa kanyang upuan, at kitang-kita ni Trixie ang bigat ng responsibilidad sa mga mata nito. Lumapit siya bitbit ang notebook niya.

"Sir, may kailangan po ba kayong idagdag sa agenda natin mamaya?" tanong niya, sinusubukan ang normal na tono.

Bahagyang nagtaas ng tingin si Dylan. "Nothing. Prepare the minutes for this meeting. Make sure to send it to my email before 5 PM."

"Noted, Sir," sagot niya.

Habang paalis na siya, biglang tumikhim si Dylan. "Trixie."

Nagulat siya pero agad na lumingon. "Yes, Sir?"

Sandaling tumahimik si Dylan, parang may gustong sabihin pero nag-aalangan. Sa wakas, nagsalita ito. "Do you need anything? Or may problema ba?"

Halos mabitawan ni Trixie ang notebook niya. Hindi niya inaasahan ang tanong na iyon mula sa boss na ito. "Ah, wala naman po, Sir. Ako nga dapat ang magtanong kung okay lang po kayo."

Napakunot ang noo ni Dylan. "I'm fine. Bakit mo naman naisip 'yan?"

Napailing si Trixie, pero naglakas-loob siyang magsalita. "Wala lang po. Parang... ang bigat kasi ng aura niyo nitong mga nakaraang araw. Kung may gusto po kayong sabihin o pag-usapan, willing po akong makinig."

Tila nagulat si Dylan sa sinabi niya, pero mabilis din nitong binalik ang malamig na ekspresyon. "Focus on your work, Trixie. I don't need distractions."

Ayun na nga ba ang sinasabi ko. Bato talaga 'tong si boss, isip niya habang papalabas ng conference room.

Kinagabihan, habang tahimik na nagta-type si Trixie ng minutes ng meeting sa kanilang hotel room, hindi niya mapigilan ang sarili. Binalikan niya ang nakita niyang litrato sa folder. Sino kaya ang babaeng iyon? At ano ang kinalaman nito kay  sir Dylan?

Naputol ang pag-iisip niya nang biglang tumunog ang telepono. Si Lance.

"Uy, Trixie! Kumusta na? Mukhang abala ka ah," bungad ni Lance sa kabilang linya.

"Lance, anong ginagawa mo? Late na ah. Hindi ka pa ba natutulog?" tanong niya, pilit na ibinabalik ang focus sa trabaho.

"Eh kasi naman, curious lang ako. Kumusta si Kuya? Still acting like a robot?" biro ni Lance.

Napatawa si Trixie. "Grabe ka. Hindi naman robot. More like... yelo na hindi natutunaw kahit mainit na."

"Haha! That's my brother. Pero alam mo, Trixie, hindi naman talaga 'yan ganyan dati."

Natigilan si Trixie. "Talaga? So may panahon pala na... normal siya?"

"Of course! Pero—" biglang natigilan si Lance. "Never mind. I don't think it's my story to tell."

Napakunot ang noo ni Trixie. "Lance, ano ba? Bitin ka magsalita! Sino ba 'yung babaeng nasa litrato?"

Tahimik si Lance sa kabilang linya. Halos naririnig ni Trixie ang paghinga nito. "You saw the picture?"

"Oo. Kaninong litrato 'yun? Girlfriend ba niya? Asawa? Ex?"

Nagbuntong-hininga si Lance. "Trixie, alam kong madaldal ka, pero this time, promise me you won't ask Kuya about it."

"Bakit?"

"Because..." Tumigil muli si Lance. "That woman in the picture, she's someone Kuya doesn’t want to talk about. At kung gusto mong manatili bilang secretary niya, trust me—don’t bring it up."

Hindi mapakali si Trixie buong gabi. Sinubukan niyang huwag isipin ang sinabi ni Lance, pero lalo lang itong nagdagdag ng tanong sa isip niya. Sino ang babaeng iyon? At bakit tila napakalaki ng epekto nito kay Dylan?

Kinabukasan, maaga pa lang ay nasa lobby na si Dylan, naghihintay para sa kanilang susunod na meeting. Tila mas tahimik ito kaysa dati, at hindi man lang ito nakipag-usap habang nasa biyahe sila.

Habang nasa meeting, tila wala sa sarili si Trixie. Hindi niya maiwasang mag-isip ng mga posibilidad. Ngunit nang matapos ang meeting, tila hindi na niya mapigilan ang sarili.

"Sir," tawag niya habang naglalakad sila pabalik sa kotse.

"Yes?" malamig na tugon ni Dylan.

Napabuntong-hininga si Trixie bago naglakas-loob. "May tanong po sana ako. Pero kung ayaw niyong sagutin, okay lang."

Bahagyang lumingon si Dylan, halatang nagtataka. "What is it?"

"Yung babae po sa litrato... Sino siya?"

Biglang tumigil si Dylan sa paglalakad. Para bang nagyelo ang paligid sa biglaang pagbabago ng kanyang ekspresyon. Tumingin ito kay Trixie, malamig at seryoso ang mga mata.

"Who told you about that?" tanong nito, halos pabulong pero ramdam ang bigat ng tono.

"Ah, wala po... nakita ko lang po sa—"

"Trixie." Tumigil si Dylan sa harap niya, ang tingin nito ay parang espada na tumatagos sa kanya. "Never ask about her again."

Hindi nakapagsalita si Trixie. Sa unang pagkakataon, naramdaman niya ang bigat ng pader na itinayo ni Dylan sa paligid nito.

Pagbalik nila sa hotel, iniwan siya ni Dylan na parang walang nangyari. Ngunit sa loob-loob ni Trixie, alam niyang may malalim na sugat sa puso ng kanyang boss—isang sugat na tila matagal nang naghilom, pero nananatiling masakit kapag nahipo.

Habang nakatingin siya sa kanyang laptop, hindi niya maiwasang mag-isip. Paano mo malalaman ang kwento ng isang taong ayaw magkwento?

Alam niyang mali, pero tila hindi siya titigil hangga’t hindi niya nalalaman ang totoo. At sa hindi maipaliwanag na dahilan, gusto niyang makita kung paano maibabalik ang ngiti sa malamig na mundo ni Dylan Montenegro.