Chapter 3: ANG LARAWAN SA LIKOD NG KWENTO

Sa loob ng maaliwalas na conference room ng hotel kung saan ginaganap ang meeting, hindi maipinta ang mukha ni Trixie habang patuloy na pinagmamasdan si Dylan. Para itong robot na walang emosyon habang nagpapaliwanag sa kliyente. Malinaw na sanay itong magdala ng presensya sa kwarto—isang CEO na laging handa, matalino, at hindi natitinag ng anumang sitwasyon.

TRIXIE

Matapos ang halos tatlong oras ng pagpupulong, nagpaalam na ang mga kliyente. Bumalik si Dylan sa kanyang upuan, at kahit na walang sinabi, ramdam ko ang bigat ng mga responsibilidad na nakaatang sa kanya.

"Sir, may kailangan po ba kayong idagdag sa agenda natin mamaya?" tanong ko, sinusubukang magsalita ng normal.

Tumingin siya sa akin ng bahagya, parang naguguluhan sa pag-ibig ng mga tanong ko. "Nothing. Prepare the minutes for this meeting. Make sure to send it to my email before five PM."

"Noted, Sir," sagot ko na lang, hindi na alintana ang mabigat na presensya ng kanyang mga mata.

Papalabas na ako ng conference room nang bigla siyang tumikhim.

"Trixie."

"Yes, Sir?" Saglit akong napalingon, naguguluhan sa tono ng boses niya.

Nagtaglay ng ilang sandaling katahimikan si Dylan, parang may gustong itanong ngunit nag-aalangan. Sa wakas, sumagot siya, "Do you need anything? Or may problema ba?"

Nagulat ako, hindi ko akalain na tatanungin niya ako ng ganoon. "Ah, wala naman po, Sir. Ako nga dapat ang magtanong kung okay lang po kayo," sagot ko, pilit na ikino-comfort ang sarili ko.

Tinutok ni Dylan ang tingin sa akin, at nagkunot ang kanyang noo. "I'm fine. Bakit mo naman naisip 'yan?"

Napatingin lang ako sa kanya, iniwasan ko na ang mag-comment pa. “Wala lang po. Napapansin ko lang po kasi na parang pagod na pagod po kayo sa sunod-sunod na meetings," sagot ko, medyo nag-aalinlangan.

Nagulat siya sa sinabi ko, ngunit mabilis din niyang ibinalik ang malamig na ekspresyon. “Focus on your work, Trixie. I don’t need distractions.” Ang tono niya ay may kabigatan, kaya’t nagmamadali akong umalis sa conference room.

"Kung di lang pogi, eh di kita papansinin," bulong ko sa isip ko. Tsk, paano ba naman ako matututo sa kanya?

Kinagabihan, habang tahimik na nagta-type ng minutes ng meeting sa hotel room, hindi ko maiwasang balikan ang litrato sa folder.

"Sino kaya ang babaeng iyon? At ano ang kinalaman nito kay Sir Dylan?"

Sa kalagitnaan ng pag-iisip ko, biglang tumunog ang telepono. Si Lance.

"Uy, Trixie! Kumusta na? Mukhang abala ka ah," bungad ni Lance sa kabilang linya.

"Lance, anong ginagawa mo? Late na ah. Hindi ka pa ba natutulog?" tanong ko, pilit na ibinabalik ang focus ko sa trabaho.

“Eh kasi naman, curious lang ako. Kumusta si Kuya? Still acting like a robot?” biro ni Lance.

Napatawa ako sa biro ni Lance. "Grabe ka. Hindi naman robot. More like... yelo na hindi natutunaw kahit mainit na." Sagot ko sa kanya.

“Haha! That’s my brother. Pero alam mo, Trixie, hindi naman talaga siya ganyan dati.”

Napahinto ako sa sinabi niya. "Talaga? So may panahon pala na... normal siya?" biro ko, sabay ngisi.

“Of course! Pero—" Biglang natigilan si Lance, may biglang naisip na hindi na yata niya kayang sabihin. "Never mind. I don't think it’s my story to tell."

"Anong ibig mong sabihin, Lance?" tanong ko, hindi na malaman kung dapat ba akong magtanong pa.

Tahimik sa kabilang linya si Lance. Naririnig ko ang mabigat niyang paghinga. “You saw the picture?”

"Oo. Kaninong litrato 'yun? Girlfriend ba niya? Asawa? Ex?" Tanong ko na medyo naguguluhan.

Nagbuntong-hininga si Lance. "Trixie, alam kong madaldal ka, pero this time, promise me, you won't ask Kuya about it." Sabi niya na may konting pagbibiro.

"Bakit?" Tanong ko, medyo nalilito na sa mga nangyayari.

“Because...” Tumigil si Lance. "That woman in the picture... she's someone Kuya doesn't want to talk about. At kung gusto mong manatili bilang secretary niya, trust me—don't bring it up." Pagpapa-alalang tugon niya.

Kinabukasan, maaga pa lang ay nasa lobby na si Dylan, naghihintay para sa kanilang susunod na meeting. Hindi ko maiwasang mapansin ang kanyang pananahimik. Mukhang mas tahimik siya ngayon, hindi tulad ng mga nakaraang araw na tila may nangyayaring mabigat sa kanyang isipan.

Habang nasa meeting, hindi ko maiwasang titigan siya habang nagsasalita sa gitna ng meeting. Hindi ko maiwasang pagpantasyahan siya sa kagwapuhan ba naman ng boss ko. Hindi ko maipaliwanag, pero parang magnet siya na patuloy akong hinihila.

Kaya di ko rin masisisi ang mga kababaihang nagpapakita ng motibo dito. Bukod sa taglay nitong kagwapuhan at talino complete package na ito dahil sa pagiging mayaman at lakas ng karisma nito.

"D*mn, Trixie! Nagde-daydream ka na naman," kastigo ko sa sarili ko.

Hindi ko rin namalayan na nakatingin na pala siya sa akin. Bigla akong napatigil at iniwas ang mata. “Ano ba naman yan, Trixie, nakakahiya ka,” Gigil ko sa sarili ko.

Dahil sa sobrang kahihiyan, nagkunwari na lang akong busy sa pagsusulat ng minutes. Parang napakabagal ng oras ng mga sandaling iyon, at hindi ko maiwasan ang ma-distract sa bawat sulyap ni Dylan. Lalo na nung nagkasalubong ang mga mata namin—napansin ko kung paanong kahit sa kanyang mga titig, ay parang may kung naghahabulan sa dibdib ko.

Nagmadali akong magligpit pagkatapos ng meeting, ngunit nang akala ko ay ligtas na, bigla siyang nagsalita.

"Do you have any problem? Mukhang kanina ka pa parang di mapakali?" Tanong niya, may halong sarcasm.

"Amm, nothing sir," sagot ko na hindi makatingin.

Lumapit siya ng konti kaya't mas tumindi ang kaba ko. Ang distansya namin ay napakaliit na, ramdam ko ang bawat hininga ko.

"You're daydreaming again, Miss Lopez," sinabi niya na may nakangiting nang-aakit.

Habang tinutukso ako, sinubukan kong itago ang nararamdaman. Muling ibinalik ang sarili ko sa pagpapanggap. Alam kong gaano na kapula ang pisngi ko ng mga oras na iyon kaya lalo ako natataranta.

"Ano daw?! Ako nagde-daydream?" Inis ko sa sarili ko habang sinundan siya. “Kapal niya, tsk—apaka-hambog!” maktol ko sa sarili.

Hindi ko kayang magpatalo, kaya nagpatuloy ako sa pagsunod sa kanya, pero nagbigay na ako ng konting distansya—baka mamaya may masabi na naman siya. At dahil sa mabilis na paglakad ni Dylan, halos hindi ko siya maabutan.

"Can you walk faster, Miss Lopez?" Inis na tanong niya.

Napabuntong-hininga ako at binilisan na lang ang hakbang ko, kahit naiinis sa kanya. Ang lakas ng mando!