Chapter 5: THE PAST

     Tahimik ang buong opisina habang si Samantha ay pumasok sa silid ni Dylan. Tila ang bawat empleyado ay hindi makagalaw, nangingibabaw ang kaba at pagkagulat. Si Trixie, sa kabilang banda, ay hindi maipaliwanag ang nararamdaman. May halong kaba, inggit, at kuryosidad. Sino ba talaga si Samantha? At ano ang dahilan ng biglaang pagdating nito?

“Sir Dylan, your visitor is here,” mahinang sabi ni Trixie nang kumatok siya sa opisina.

Tumingin si Dylan mula sa kanyang laptop, halatang hindi handa sa sinuman. Ngunit nang makita niya si Samantha, biglang nag-iba ang ekspresyon niya. Napalitan ang malamig niyang aura ng pagkagulat… at kaunting sakit.

“Samantha,” halos pabulong niyang sabi.

Ngumiti si Samantha, halatang kampante sa reaksyon ni Dylan. “Hello, Dylan. Long time no see.”

Hindi agad nakasagot si Dylan. Tumayo siya mula sa kanyang upuan, halatang nag-aalangan kung lalapit o mananatili sa puwesto niya. Si Trixie, na nasa pintuan pa rin, ay tila hindi rin malaman ang gagawin.

“Miss Trixie, you can leave us now,” magiliw na sabi ni Samantha.

Hindi maipaliwanag ni Trixie kung bakit, pero parang ayaw niyang iwan si Dylan sa mga sandaling iyon. Ngunit bilang empleyado, alam niyang wala siyang karapatang manatili.

“Opo, ma’am,” sagot niya, pilit na iniitago ang kung anumang nararamdaman niya. Lumabas siya ng opisina, pero bago siya tuluyang umalis, narinig niya ang mahinang pagsara ng pinto at ang pagtawag ni Samantha kay Dylan, gamit ang tono ng isang taong matagal nang kilala ang isa’t isa.

Sa labas, hindi mapakali si Trixie. Ano ba ang pakialam niya kung may dumating na ex si Dylan? Wala naman siyang karapatan. Pero kahit anong pilit niyang kumbinsihin ang sarili, hindi niya maiwasang maapektuhan.

Sa pantry, nadatnan niya si Lani at Lance. Parehong halatang updated na sa nangyayari.

“Trixie, sino ‘yung babae na ‘yun?” tanong ni Lani habang humihigop ng kape. “Ang classy niya! Parang artista!”

“Hmph. Let me guess,” singit ni Lance na may halong biro. “Bumalik ang multo ng nakaraan ni Kuya.”

“Multo?” tanong ni Trixie, na halos hindi maitago ang kuryosidad.

Tumawa si Lance. “Si Samantha. Siya ‘yung unang babae na minahal ni Kuya. Pero bigla na lang nawala. Ang alam ko, lumipat siya abroad. Malamang, heartbreak story ito.”

Nanlaki ang mata ni Trixie. “Talaga? Bakit siya umalis?”

“Hindi ko alam ang buong detalye, pero ang sigurado ko, iniwan niya si Kuya. At base sa pagkakakilala ko kay Dylan, hindi niya iyon madaling nakalimutan.”

Hindi na sumagot si Trixie. Tumigil siya sa pag-inom ng tsaa, at sa halip, nag-isip nang malalim.

Sa loob ng opisina ni Dylan, tila bumalik ang nakaraan sa pagitan nila ni Samantha. Tahimik na nag-usap ang dalawa, ngunit halata ang tensyon sa kanilang mga mata.

“Bakit ka bumalik?” tanong ni Dylan, diretso at walang paligoy-ligoy.

“I missed you, Dylan,” sagot ni Samantha, na parang napakagaan lang ng lahat. “At na-realize kong… I made a mistake. I never should’ve left you.”

Napatingin si Dylan sa babaeng minsan niyang minahal. Ang ganda pa rin nito, walang nagbago. Pero sa puso niya, may halong sakit at galit na hindi pa tuluyang nawala.

“Samantha, alam mo ba kung gaano kahirap ang iniwan mo ako nang walang paliwanag? You disappeared, just like that.”

“Alam ko. And I’m sorry, Dylan. Pero I had to leave dahil sa pamilya ko. Hindi ko kayang sabihin sa’yo noon.”

“Kung talagang mahal mo ako, you could’ve trusted me,” malamig na sagot ni Dylan.

Nagkaroon ng ilang minutong katahimikan. Si Samantha, kahit nakangiti, halata ang lungkot sa mga mata.

“Maybe I was a coward,” sagot niya sa wakas. “But I’m here now, Dylan. I want to fix things. If you’ll let me.”

Samantala, sa labas, hindi mapakali si Trixie. Hindi niya mapigilan ang sarili at sinilip nang bahagya ang loob ng opisina mula sa salamin. Nakita niya ang seryosong usapan nina Dylan at Samantha, at hindi niya maiwasang makaramdam ng kakaibang kirot sa kanyang dibdib.

“Trixie?” biglang tawag ni Lance mula sa likod niya. “Nangangarap ka ba diyan?”

“Ha? Hindi! May inaayos lang ako,” pilit niyang sagot, bagama’t halata ni Lance na hindi siya nagsasabi ng totoo.

“Relax lang. Kung ano man ang nangyayari sa loob, hayaan mo na. Wala ka namang dapat ipag-alala,” sabi ni Lance habang nakangiti. Pero kahit anong biro ang gawin nito, alam niyang malayo ang iniisip ni Trixie.

Matapos ang halos isang oras, lumabas na si Samantha mula sa opisina ni Dylan. Nakaayos ang buhok nito at tila may sinag ng tagumpay sa mukha. Tumigil siya saglit sa mesa ni Trixie.

“Thank you for letting me in, Trixie,” magiliw nitong sabi.

“Wala pong anuman, Ma’am,” sagot ni Trixie, pilit na nagpapaka-propesyonal.

Ngumiti si Samantha at may iniabot sa kanya. Isang card na may pangalan at numero. “If you ever need anything, just call me. I’m sure we’ll be seeing each other often.”

Hindi alam ni Trixie kung ano ang ibig sabihin nito, pero tinanggap niya ang card at muling ngumiti. Nang makalabas si Samantha, napabuntong-hininga siya.

“Trixie,” tawag ni Dylan mula sa loob ng opisina.

Tumayo si Trixie at agad na pumasok. Ang bigat ng aura ni Dylan, halatang may naiwan pang tensyon sa pag-uusap nila ni Samantha.

“Yes, Sir?” tanong niya.

“Tapos na ba ang reports ko?” malamig na tanong nito, tila bumalik sa pagiging matigas at walang emosyon.

“Opo, Sir. Nasa email na po ninyo.”

“Good. That’s all.”

Tumango si Trixie at paalis na sana nang muli siyang tawagin ni Dylan.

“Trixie,” anito, mas mahina ang boses.

“Yes, Sir?”

“Thank you. For being professional.”

Hindi alam ni Trixie kung paano sasagutin iyon. Pero sa kanyang puso, alam niyang may ibig sabihin ang pasasalamat ni Dylan na iyon.

Habang pauwi na si Trixie, paulit-ulit niyang iniisip ang mga nangyari. Sino ba siya para makialam sa buhay ni Dylan? Pero bakit ganoon na lang ang epekto nito sa kanya? Hindi niya maiwasang isipin ang mga salitang binitiwan ni Samantha at ang lungkot sa mga mata ni Dylan.

At sa gitna ng lahat ng ito, isang bagay ang sigurado: Hindi magiging madali ang mga susunod na araw para sa kanilang dalawa.