Chapter 5:

KINABUKASAN di ko namalayan na nasa opisina ni sir Dylan si Lance kaya nagulat nalang ako pagpasok na nandun ito.

"Hi, Miss Secretary," bati nito.

"Lance?! bakit ang aga mo ata dito wala pa si sir Dylan."

"It's okay aantayin ko nalang siya dito."

"Ah, okay gusto mo ba ng coffee?" tanong ko bago lumabas sa opisa ni sir Dylan.

"No, thanks," maikling tugon niya.

Habang nag-aayos ako ng akin desk ay napansin ko ang paparating na si sir Dylan at nagulat ako sa babaeng kasunod niya. Naalala ko ang yung nasa picture na nakita ko siya yung babaeng yun.

"Good morning sir." bati ko kay sir Dylan na di man lang tumugon at halata sa mukha nito na wala sa mood.

Deretso lamang ito sa kanyang opisina at kasunod ang babaeng kasama nitong dumating. Hindi ko mapigilang magtanong sa isip ko: Sino siya? At ano ang ginagawa niya dito kasama si Sir Dylan?

Napabuntong-hininga ako. Ano bang pakialam ko? Trabaho lang ang dahilan kung bakit nandito ako, hindi para mag-usisa sa personal na buhay ng boss ko. Pero bakit parang may gumuguhit na kakaibang kirot sa dibdib ko?

Pagkatapos nilang pumasok sa opisina, napansin ko si Lance na nakangiti pa rin habang nakaupo sa couch. Nakapamewang siya at parang naaaliw sa mga nangyayari.

"Interesting morning, isn't it?" tanong niya sa akin, na may ngiti sa labi.

"Ha? Anong ibig mong sabihin?" tugon ko, pilit na umiwas sa tingin niya.

"Hindi mo ba napansin ang babae kanina? Mukhang big deal siya kay Kuya Dylan," sagot ni Lance, tila may halong biro ngunit may pagkaseryoso rin.

Big deal? Napalunok ako. Totoo kayang big deal si babae kay Sir Dylan?

"Uh, wala akong alam diyan. Hindi naman trabaho kong alamin ang personal na buhay niya," sabi ko, pilit na ipinapakita ang pagiging professional.

Tumawa si Lance. "Talaga ba, Trixie? Kasi parang—"

Biglang bumukas ang pinto ng opisina ni Sir Dylan. Lumabas ang babae, nakangiti at parang nagmamadaling umalis. Tumigil siya sa harap ko.

"Excuse me, ikaw ba ang secretary ni Dylan?" tanong niya, malumanay ngunit may tonong mayabang.

"Ah, opo, Ma'am," sagot ko, pilit na nakangiti.

"Good. Siguraduhin mong ayusin mo ang schedule niya. Ayoko ng delay," sabi niya bago naglakad palabas, hindi man lang naghintay ng sagot.

Natigilan ako. Ayoko ng delay? Ano siya, CEO?

Dylan

Pagpasok ko sa opisina, pakiramdam ko ay may bumara sa lalamunan ko. Alam kong nandito si Lance, pero ang hindi ko inaasahan ay ang ekspresyon ni Trixie. Hindi man siya nagsalita, ramdam ko ang kakaibang aura niya—parang may bumabagabag sa isip niya.

Alam ko kung bakit.

Alam kong nakita niya si Samantha.

Pilit kong binalewala ang inis na naramdaman ko. Wala akong dapat ipaliwanag. Pero nang makita kong nakayuko siya, na tila pilit iniiwasan ang tingin ko, hindi ko maiwasang mapikon.

Bakit siya umiwas? Bakit parang may kung anong bumago sa kanya?

Mabilis akong pumasok sa opisina at sinundan ako ni Samantha. Kahit anong gawin ko, hindi ko maalis sa isip ko ang mukha ni Trixie bago ako pumasok—ang pagpipilit niyang panatilihing normal ang sarili niya, pero halata namang hindi siya komportable.

"Hindi mo sinabi sa akin na may bago kang secretary," sabi ni Samantha habang inaayos ang buhok niya.

"Ano naman kung may bago akong secretary?" malamig kong sagot habang umupo sa upuan ko.

"Nothing. She's cute," sabi niya, may bahagyang ngiti sa labi. "Mukhang bagay siya rito."

Hindi ako sumagot. Pero ang tono ng boses niya, alam kong sinusubukan niya akong basahin. Kilala ko si Samantha—hindi siya basta-basta nagtatanong nang walang dahilan.

"Huwag mong paglaruan si Trixie, Samantha," diretsong sabi ko.

Napataas siya ng kilay. "Oh? So protective. Interesting."

Bumuntong-hininga ako. "Huwag kang mag-assume. Trabaho lang."

"Really? Well then, bakit siya parang apektado sa akin?" tanong niya, nakapamewang.

Hindi ko alam kung dahil ba sa sinabi niya o dahil sa tono niya, pero hindi ko nagustuhan ang sinabi niya. Ano bang pakialam niya?

Napansin niyang hindi ako sumagot, kaya ngumiti siya. "You're changing, Dylan."

"Don't overthink it, Samantha. Hindi kita tinawag dito para pag-usapan ang secretary ko," sagot ko, malamig pa rin ang tono.

Ngumiti siya, pero alam kong nakuha niya ang gusto niyang impormasyon.

Nang lumabas siya ng opisina ko, hindi ko naiwasang lumapit sa bintana at tingnan si Trixie mula rito. Nakaayos na siya ng gamit sa mesa, pero pansin kong panay ang pagbuntong-hininga niya.

Hindi ko dapat iniisip ‘to. Hindi ko dapat siya iniintindi.

Pero bakit parang hindi ko matanggap ang ideya na iniisip niya si Samantha?

At bakit biglang bumigat ang loob ko sa ideya na nag-alala siya sa relasyon ko sa babaeng iyon?

"Focus, Dylan," bulong ko sa sarili habang binubuksan ang laptop ko. Pero kahit anong gawin ko, ang imahe ni Trixie ang paulit-ulit na pumapasok sa isip ko.

TRIXIE

Pagkalabas ni Samantha, ramdam ko ang init sa pisngi ko. Hindi ko maipaliwanag kung bakit naiirita ako sa presensya niya. Siguro dahil sa paraan niya akong kinausap, parang wala akong halaga. Pero higit sa lahat, sa paraan ng pakikitungo niya kay Sir Dylan.

Napatingin ako kay Lance na tila nagpipigil ng tawa habang tinitignan ako. "You okay, Miss Secretary?" tanong niya, nakataas ang kilay.

"Oo naman. Ano bang problema mo?" balik ko, medyo mainit ang tono ko.

Ngumisi siya at tumayo mula sa couch. Lumapit siya sa mesa ko at yumuko nang bahagya, ang mukha niya halos ilang pulgada lang ang layo sa akin. "Relax, Trixie. Halata kasi sa mukha mo."

"Halata ang ano?" tanong ko, pilit na itinatago ang inis.

"Baka… selos?" mahinang bulong niya, pero sapat para marinig ko.

Nagulat ako at halos malaglag ang ballpen na hawak ko. "Selos?! Sa boss ko?!"

"Relax, hindi ko naman sinabing ikaw," sagot niya, sabay ngiti. "Pero kung ako sa'yo, ingat ka. Baka masyado kang mahulog."

Hindi ko alam kung anong ibig niyang sabihin, pero ramdam ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko. Sinubukan kong mag-focus sa ginagawa ko, pero parang may bumabagabag sa akin. Ano nga bang ginagawa ng babaeng iyon dito? At bakit parang masyadong malapit sila ni Sir Dylan?

Bandang hapon, habang tahimik akong nag-aayos ng files sa desk ko, napansin kong palabas si Sir Dylan sa opisina niya. Nakatingin siya sa akin, pero mabilis din siyang umiwas ng tingin.

"Miss Trixie, ihanda mo ang mga kailangan ko para sa meeting bukas. At siguraduhin mong tama ang mga schedules ko," malamig niyang sabi.

"Yes, Sir," sagot ko, pilit na kalmado.

Pero bago siya tuluyang makalayo, huminto siya at saglit na tumingin sa akin. "Trixie…"

"Po, Sir?" tanong ko, medyo naguguluhan.

Sandali siyang nag-alinlangan, pero bumuntong-hininga rin siya. "Huwag mong intindihin si Samantha. Wala siyang karapatang pagalitan ka."

Nagulat ako sa sinabi niya. Hindi ko inaasahan iyon. "Ah… Opo, Sir. Salamat po."

Tumango siya at tuluyang lumakad papalayo. Pero naiwan akong nagtataka. Ano ba talaga ang relasyon nila ni Ma'am Samantha? At bakit parang may ibang ibig sabihin ang sinabi niya?

Habang papunta ako sa pantry para kumuha ng kape, narinig kong nag-uusap sina Sir Dylan at Lance. Mababang tono, pero sapat para makarinig ako ng ilang salitang ikinagulat ko.

"...hindi mo dapat tinawag na big deal," mariing sabi ni Sir Dylan kay Lance.

"Relax, Kuya. Wala naman akong sinasabi na hindi totoo," sagot ni Lance, halatang nagpipigil ng tawa.

Bumalik ako dala ang kape ni Sir Dylan. Nang iniabot ko ito sa kanya, saglit niyang tiningnan ang mukha ko. Para bang may hinahanap siya.

"May problema ba?" tanong niya, diretso.

"Ah, wala po, sir."

"Tinitingnan mo kasi ako na parang may gusto kang itanong," sabi niya, ngunit ang tono niya ay tila may halong pagsusuri.

"N-Nagkamali lang po siguro kayo," sagot ko, pilit na iniiwas ang mata ko sa kanya.

Napansin ko namang ngumisi si Lance. "Kuya, mukhang kinakabahan ang secretary mo sa'yo. Masyado ka kasing intimidating."

Hindi ko alam kung magpapasalamat ba ako o magagalit kay Lance sa komentong iyon.

"She knows how to do her job, Lance," malamig na sagot ni Sir Dylan, ngunit halatang may tensyon sa boses niya.

"Of course," tugon ni Lance habang ngumingisi pa rin. "Pero parang mas interesting kung—"

"Lance," putol ni Sir Dylan, tila nagpapaalala na tumigil na ang kapatid niya.

Dahil sa eksenang iyon, biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung bakit, pero may kakaiba sa paraan ng pagsalita ni Sir Dylan. May diin, pero may bahid ng proteksyon.

Pagbalik ko sa desk ko, hindi ko maiwasang lingunin ang opisina ni Sir Dylan. Naroon pa rin sina Lance, nag-uusap. Pero ang isip ko, nasa mga salita ni Sir Dylan kanina. May kahulugan ba ang mga iyon, o iniisip ko lang?

Sa kabila ng lahat, hindi ko maiwasang mapabuntong-hininga. Hindi ko dapat iniisip ang mga ganito. Hindi ako dapat nadadala.

Pero paano kung hindi ko na kayang pigilan?