Chapter 1: MAKAIBANG MUNDO

Mabilis na lumipas ang unang linggo ni Trixie bilang secretary ni Dylan Montenegro. Sa loob ng limang araw na iyon, pakiramdam niya ay tumanda siya ng sampung taon. Araw-araw, tila laging may mali sa ginagawa niya—mali ang font size sa report, hindi tama ang pagkakaayos ng schedule, o kaya naman ay kulang ang kape ng isang packet ng sugar. Ngunit kahit ganoon, hindi siya nagpatalo.

"Ano bang mali sa taong 'to? Wala na bang tao sa mundo na pasado sa standards niya?" bulong ni Trixie sa sarili habang tahimik na nagta-type sa kanyang computer. Nasa harapan niya ang mahigit limang meeting schedules ni Dylan, lahat may kanya-kanyang detalye at adjustment na paulit-ulit niyang inayos.

"Trixie," malamig na tawag ni Dylan mula sa kanyang opisina.

Agad siyang napatayo, bitbit ang notebook na laging nasa tabi niya. "Yes, Sir?"

"Nasaan na ang updated report para sa meeting mamaya?" Hindi man lang siya nilingon ni Dylan habang abala ito sa pag-check ng mga dokumento sa harap niya.

"Here, Sir. Kakaprint ko lang po kanina." Iniabot niya ang dokumento, pilit na ngumingiti kahit halata namang wala itong epekto kay Dylan.

Kinuha ni Dylan ang papel, pinagmasdan ito saglit, at saka tumingin sa kanya nang matalim. "Hindi ba sinabi ko sa 'yo na ilagay ang mga graphs sa Appendix B? Bakit nasa gitna pa rin ito?"

Napakurap si Trixie, biglang napansin ang kanyang pagkakamali. "Oh, my God, pasensya na po, Sir. Aayusin ko po agad!"

"Next time, make sure it’s perfect," malamig na tugon ni Dylan bago ito muling binaling ang atensyon sa ibang gawain.

Sa labas ng opisina, sumandal si Trixie sa dingding at malalim na huminga. "Grabe, kaloka. Pati graphs, may issue."

Sa tanghalian, nagpunta si Trixie sa pantry, bitbit ang baon niyang adobo at kanin. Doon niya nakilala ang ilan sa mga empleyado ng Montenegro Corporation—sina Jenny, ang HR officer na mahilig sa tsismis; si Marco, ang IT specialist na laging mukhang puyat; at si Liza, ang financial analyst na mahilig sa milk tea.

"Uy, ikaw pala 'yung bagong secretary ni Sir Dylan," bati ni Jenny habang ngumunguya ng chips.

"Oo nga," sagot ni Trixie, sabay upo sa tabi ng mga ito. "And let me tell you, ang hirap niyang i-please! Feeling ko, may checklist siya ng bawat pagkakamali ko."

Tumawa si Marco. "Welcome to the club. Lahat ng naging secretary niya, di tumagal. Last month lang, umalis si Carla kasi halos mag-breakdown na siya."

"Talaga? Bakit naman?" tanong ni Trixie, habang nagsasalin ng sauce sa kanin niya.

"Eh kasi, sobrang perfectionist ni Sir Dylan. Lahat ng bagay, kailangan eksakto. Wala siyang pasensya sa mga pagkakamali. Pero sabi nila, may pinagdaanan daw siya kaya ganyan," sagot ni Liza habang iniinom ang milk tea niya.

Tumingin si Trixie sa kanila. "Pinagdaanan? Anong klaseng pinagdaanan?"

"Wala pang nakakaalam ng eksaktong kwento, pero sabi ng iba, iniwan daw siya ng girlfriend niya noon kaya naging ganyan. From sweet boyfriend to ruthless CEO," dagdag ni Jenny.

"Eh paano kayo nakakatagal dito kung ganun siya?" tanong ulit ni Trixie.

"Basta, huwag mo lang siyang kukulitin at gawin mo nang maayos ang trabaho mo. Kapag ginalit mo siya, good luck na lang," biro ni Marco.

Napangiti si Trixie, pero sa isip niya, Challenge accepted.

KINABUKASAN, mas maaga siyang dumating sa opisina kaysa sa normal niyang oras. Determinado siyang ipakita kay Dylan na kaya niyang maging perpekto sa trabaho. Sinigurado niyang tama ang lahat ng schedule na nasa calendar nito, inayos ang bawat dokumento, at inulit ang report na kailangan para sa meeting.

Ngunit habang abala siya sa pagsa-sort ng mga papeles, biglang bumukas ang pinto ng opisina. Napatigil siya, akala niyang si Dylan ang dumating. Ngunit isang binata ang pumasok—matangkad, naka-casual attire, at may dalang box ng donuts.

"Hi! Ikaw pala ang bagong secretary ni Kuya Dylan?" bati nito, sabay lapit sa desk ni Trixie.

Nagulat siya. "Ah, hello! Secretary nga po ako ni Sir Dylan. Pero... Kuya Dylan?"

Tumawa ang binata. "Oo, ako si Lance, younger brother niya. At ikaw naman siguro si Miss Trixie Lopez."

"H-how do you know my name?" tanong ni Trixie, halatang nabigla.

"Well, ikaw lang ang pinag-uusapan dito ngayon. Sabi nila, you're the longest-standing secretary in weeks," biro ni Lance, habang inilapag ang box ng donuts sa mesa ni Trixie.

Napangiti siya sa sinabi nito. "Oh, hindi pa naman po matagal. One week pa lang ako."

"Well, let’s see if you’ll survive. Pero mukhang kaya mo naman. You seem tough," sabi ni Lance habang nakangiti.

Hindi niya napigilan ang sarili na magtaka. Ang layo ng personality nila ni Sir Dylan. Si Lance ay approachable, palangiti, at halatang chill. Sa kabila ng pagkakahawig nila sa mata at panga, parang magkaibang tao sila.

Habang nag-uusap sila, biglang bumukas ang pinto ng opisina. Dumating si Dylan, may dala-dalang laptop at abalang nagta-type habang naglalakad.

"Lance, what are you doing here?" malamig na tanong nito nang makita ang kapatid.

"Oh, Kuya! Napadaan lang ako. May dala akong donuts, baka gusto mong kumain," sagot ni Lance, hindi man lang tinatablan ng malamig na aura ni Dylan.

"I'm not interested. And you shouldn’t disturb my employees," tugon ni Dylan, bago binaling ang atensyon kay Trixie. "Trixie, is the report ready?"

"Yes, Sir! Nasa desk n’yo na po," sagot niya, pilit na itinatago ang kaba.

Nagpatuloy si Dylan sa paglalakad papasok ng opisina, habang si Lance ay nakangiti lang kay Trixie.

"Good luck," bulong nito bago tuluyang umalis.

Habang tumatagal ang araw, napansin ni Trixie na parang may nagbabago kay Dylan. Oo, malamig pa rin ito, pero may mga pagkakataong nahuhuli niya itong tinitingnan siya. Hindi niya alam kung may mali ba siyang ginagawa o sadyang curious lang ito sa kanya.

Sa hapon, habang magkasama sila sa isang client meeting, naramdaman niyang parang iba ang kilos ni Dylan. Noong una, akala niya ay siya lang ang nag-iisip ng ganito. Pero nang makita niya ang mga tingin nito tuwing may kausap siyang ibang empleyado, tila may kakaibang tensyon.

Pagbalik nila sa opisina, hindi na siya nakatiis.

"Sir, may problema po ba?" tanong niya nang maingat.

Tumingin si Dylan sa kanya, ang malamig na mata nito ay parang nagbabaga. "Bakit mo naitanong?"

"Ah, wala naman po. Napansin ko lang po na parang—uhm—mainit ang ulo n’yo ngayon," sagot niya, sabay iwas ng tingin.

Tumayo si Dylan, naglakad papunta sa bintana, at tumingin sa malayo. "Trixie, do your job and stop asking unnecessary questions."

"Yes, Sir," sagot niya, kahit na sa loob-loob niya ay naintriga siya lalo.

Sa pagtatapos ng araw, umuwi si Trixie nang may halong pagod at saya. Hindi man perpekto ang araw na iyon, naramdaman niya na unti-unti na siyang nasasanay sa trabaho at sa ugali ng kanyang boss. Ngunit sa likod ng lahat, may isang tanong na bumabagabag sa kanya: Ano kaya talaga ang kwento ni Sir Dylan?

Hindi niya alam na sa parehong sandali, si Dylan ay nakaupo sa kanyang opisina, tahimik na tinitingnan ang isang lumang litrato sa kanyang wallet. Sa litrato, makikita ang isang mas batang bersyon niya, kasama ang isang babaeng nakangiti.