PROLOGUE

       

        Sa isang lungsod na hindi natutulog, kung saan ang ilaw ng mga skyscraper ay parang mga bituin sa lupa, doon matatagpuan ang pinakamalaking negosyo ng Montenegro Corporation. Sa pinakataas na palapag ng isang modernong gusali, nakaupo si Dylan Montenegro—ang CEO na kilala hindi lamang sa kanyang husay sa negosyo kundi pati na rin sa kanyang malamig na ugali.

"Sir, here’s the report for the third quarter." Ang nanginginig na boses ng kanyang assistant ay tumawag sa atensyon ni Dylan.

Tumango lang siya at tinanggap ang dokumento, hindi man lang binigyan ng tingin ang kawawang empleyado. Sa mundo ni Dylan, walang puwang para sa emosyon. Ang lahat ay tungkol sa resulta. Sa bawat pagkakamali, may kabayarang kabawasan sa sahod o mas malala—termination.

Ngunit sa likod ng kanyang matigas na anyo, may sugat na hindi na gumaling. Labing-dalawang taon na ang nakalipas mula nang masaktan siya ng babaeng minahal niya ng buo niyang pagkatao. Mula noon, isinumpa niyang hindi na siya magtitiwala sa kahit sino. Ang kanyang mundo ay umiikot na lamang sa negosyo, pera, at tagumpay.

Samantala, sa kabilang bahagi ng lungsod, sa isang simpleng apartment, nagmamadaling nagbibihis si Trixie Lopez. Ang matamis niyang ngiti ay bumabagay sa kanyang maamong mukha. Kahit pa simple lang ang kanyang suot na corporate attire, parang nagkakasilipan ang araw dahil sa kanyang saya at enerhiya.

"Good luck, self! First day mo today!" sabi niya sa salamin bago sumubo ng isang malaki’t mabilis na kagat ng sandwich.

Bagong trabaho, bagong simula. Ito ang mantra ni Trixie sa tuwing haharap siya sa panibagong yugto ng kanyang buhay. Sa kabila ng lahat ng pagsubok—mula sa mga dating boss na wala nang ginawa kundi pahirapan siya, hanggang sa mga kaibigan na minsang sumuko na sa kanya—hindi niya kailanman hinayaang mawalan siya ng pag-asa.

Pagdating niya sa lobby ng Montenegro Corporation, hindi maiwasang bumagal ang kanyang hakbang. Parang isang pelikula ang paligid—malalaki ang chandelier, ang marmol na sahig ay kumikislap, at ang mga empleyado ay nagmamadaling naglalakad habang may hawak na mga dokumento.

"Grabe, ganito pala dito! Parang nasa ibang planeta," bulong niya sa sarili.

"Miss, may kailangan ka?" tanong ng receptionist na halatang kinabahan nang makitang medyo clueless si Trixie.

"Ah, yes po! Ako po yung bagong secretary ni Mr. Montenegro!" proud na sagot ni Trixie, sabay abot ng identification card na ibinigay sa kanya noong interview.

May halong awa at kaba ang naging tingin ng receptionist. "Good luck, miss. Sana magtagal ka."

Hindi napansin ni Trixie ang ibig sabihin ng receptionist. Sa halip, sinabayan niya ito ng tawa. "Ay, salamat po! Mukhang mabait naman si Sir, eh!"

Kung alam lang niya.

Pagdating ni Trixie sa 30th floor, agad niyang nakita ang opisina ni Dylan. Malamig ang paligid, hindi lang dahil sa aircon kundi pati na rin sa aura ng mga empleyado. Wala ni isa ang nagkakalokohan o nag-uusap nang malakas. Lahat ay naka-focus sa trabaho, takot na makagawa ng kahit kaunting pagkakamali.

"Okay, self. Kaya mo 'to!" bulong ni Trixie bago siya kumatok.

"Come in," malamig na sagot mula sa loob.

Pagpasok niya, bumungad agad ang isang matangkad at guwapong lalaki na naka-black suit. Pero ang kanyang mata—o, ang malamig nitong titig—ay parang nag-freeze ng buong kwarto. Sa sandaling iyon, biglang nag-flashback sa isip ni Trixie ang insidenteng nangyari kaninang umaga.

FLASHBACK

Habang tumatawid si Trixie sa pedestrian lane, nagmamadali siya dahil malapit nang mag-stop ang timer ng ilaw. Hindi niya napansin ang paparating na black luxury car.

"Hey! Watch where you’re going!" sigaw ng driver.

Tumingin siya sa loob ng sasakyan, at ang nakita niya ay isang gwapong lalaki na mukhang naistorbo niya sa kanyang mabilis na takbo. Hindi siya nakapagsalita sa kaba.

"S-sorry po!" sagot niya, sabay alis sa daan.

Hindi niya alam na ang lalaking iyon ay si Dylan Montenegro—ang CEO na magiging boss niya.

Ngayon, kaharap na niya ito sa opisina. Ang kanyang boss na sa unang araw pa lang ay tila gusto nang ibalik siya sa HR.

"So, you’re the new secretary?" malamig nitong tanong, habang pinagmamasdan siya mula ulo hanggang paa.

"Yes po, Sir!" sagot ni Trixie na pilit na pinapalabas ang kanyang natural na sigla.

"Let me get this straight. Wala akong oras para sa mga incompetent. If you can’t handle this job, pack your things and leave."

Napakurap si Trixie. "Opo, Sir. I’ll do my best."

Ngunit sa likod ng kanyang maamong ngiti, iniisip na niya: Naku, mukhang masamang balita ‘to.

Sa mga susunod na araw, napatunayan ni Trixie kung gaano kahirap maging secretary ni Dylan. Masyado itong perfectionist, at kahit ang pinakamaliit na pagkakamali ay parang malaking kasalanan. Pero sa kabila ng lahat, hindi siya natitinag. Sa bawat sigaw at galit ng kanyang boss, natutunan niyang ngumiti at magpatawa sa mga sitwasyon.

Hanggang sa unti-unti, napansin ni Dylan ang kakaiba kay Trixie. Ang lakas ng loob nitong tumayo sa harapan niya, kahit pa parang gusto na niyang paalisin ito araw-araw. Hindi tulad ng ibang empleyado, hindi ito natatakot sa kanya.

Sa kabila ng kanyang malamig na anyo, naramdaman ni Dylan ang init ng presensya ni Trixie. Hindi niya maintindihan, ngunit sa tuwing magkasama sila, tila may liwanag na pumapasok sa kanyang madilim na mundo.

Dito magsisimula ang kwento ng dalawang magkaibang tao—isang CEO na nasanay sa lamig ng mundo, at isang sekretaryang puno ng sigla’t saya.

Sa kanilang hindi inaasahang paglalakbay, mahahanap kaya nila ang bagay na matagal nang nawawala sa kanilang dalawa?