All Chapters of The Ruthless BILLIONAIRE : Chapter 1 - Chapter 10

Sa isang lungsod na hindi natutulog, kung saan ang ilaw ng mga skyscraper ay parang mga bituin sa lupa, doon matatagpuan ang pinakamalaking negosyo ng Montenegro Corporation. Sa pinakataas na palapag ng isang modernong gusali, nakaupo si Dylan Montenegro—ang CEO na kilala hindi lamang sa kanyang husay sa negosyo kundi pati na rin sa kanyang malamig na ugali."Sir, here’s the report for the third quarter." Ang nanginginig na boses ng kanyang assistant ay tumawag sa atensyon ni Dylan.Tumango lang siya at tinanggap ang dokumento, hindi man lang binigyan ng tingin ang kawawang empleyado. Sa mundo ni Dylan, walang puwang para sa emosyon. Ang lahat ay tungkol sa resulta. Sa bawat pagkakamali, may kabayarang kabawasan sa sahod o mas malala—termination.Ngunit sa likod ng kanyang matigas na anyo, may sugat na hindi na gumaling. Labing-dalawang taon na ang nakalipas mula nang masaktan siya ng babaeng minahal niya ng buo niyang pagkatao. Mula noon, isinumpa niyang hindi na siya magtiti

Matapos ang dalawang linggo sa Montenegro Corporation, tila ba unti-unti na akong nasasanay sa mabilis na takbo ng trabaho. Bagama’t hindi pa rin nawawala ang mga reklamong malamig at mataas ang standard ni Dylan Montenegro, nagagawa ko pa ring tapusin ang lahat ng mga gawain. Ngunit hindi ko maipagkakaila, may mga pagkakataon na parang gusto kong iuntog ang ulo sa dingding tuwing nagkakamali."Sir, here's your coffee," sabi ko habang maingat na inilalapag ang tasa sa lamesa ni Dylan.Hindi man lang ako nilingon nito. "Did you double-check the budget proposal for the board meeting later?""Yes, Sir! Triple-checked pa nga po," sagot ko na may pilit na ngiti."Good," malamig na tugon nito, habang abala pa rin sa pagbabasa ng mga papeles.Habang naglalakad ako pabalik sa aking desk, napadaan ako sa conference room kung saan naroon ang mga miyembro ng marketing team. Narinig kong nagtatawanan ang ilan sa kanila habang nag-uusap tungkol kay Dylan."Grabe, no? Hindi ko talaga maintindihan si

TRIXIEMaaga akong nagising kahit na wala akong pasok ngayon. Balak ko maaga mamili ng mga kailangan ko dito sa apartment. Nagmamadali akong naligo para di abutan ng traffic sa daan.Nang matapos makapamili ay agad akong umuwi sa kakamadali ko ay di ko napansin ang isang taong papalapit sa akin dahil sa laki ng nakabanggaan ko muntikan pa ako mapasubsob mabuti at maagap siya at nahawakan niya ako sa bewang. Nang tignan ko ang lalaking nakabanggaan at sumalo sa akin ay bigla akong napasinghap at napatayo ng tuwid."S-Sir Dylan kayo po pala, pasensya na po di ko po namalayan na may makakasalubong ako." "It's okay, di ko rin naman kasi nakita may nakasalubong ako.""Pasensya na po talaga, amm, s-sige po mauuna na po ako," agad kong paalam sa kanya dahil sa kahihiyan ng pagiging tanga ko.Habang mabilis akong naglalakad papalayo, ramdam ko ang bigat ng tingin ni Sir Dylan na parang sinusundan ako. Kahit hindi ko makita ang ekspresyon niya, para bang dinadala ng hangin ang presensya niya—

Matapos ang masalimuot na pagbisita ni Samantha sa opisina, hindi mapakali si Dylan. Bumalik siya sa kanyang upuan at tumitig sa bintana, tinatanaw ang mga gusali ng lungsod. Sa bawat tingin niya, tila bumabalik ang mga alaala—mga masayang araw nila ni Samantha at ang masakit na gabing iniwan siya nito.Hindi niya mapigilang muling isipin ang sinabi ni Samantha: "I want to fix things, Dylan." Ngunit paano mo nga ba aayusin ang isang bagay na basag na?Sa kabilang banda, si Trixie…Sa pantry, tila hindi pa rin makaget-over si Trixie sa presensya ni Samantha. Nasa harapan niya ang kanyang tasa ng tsaa, pero hindi niya ito naiinom. Nakatitig lang siya sa kawalan, pilit iniintindi ang nararamdaman."Hoy, Trixie!" sigaw ni Lani habang biglang umupo sa tabi niya. "Ano na naman iniisip mo? Si boss? Or ‘yung ex niya?"Napapitlag si Trixie. "H-ha? Wala! Hindi ako interesado!""Eh bakit parang wala ka sa sarili? Halata naman eh. Ang tanong, na-insecure ka ba kay Miss Samantha?" tanong ni Lani n

    Sa araw na ito, tahimik ang buong opisina, ngunit ang tensyon ay tila nananatiling nakabitin sa hangin. Nasa meeting room si Dylan kasama ang mga department heads ng kumpanya para talakayin ang isang bagong proyekto. Pero sa kabila ng mga presentasyon at mga ideya, ang kanyang utak ay wala roon. Patuloy na naglalaro sa isipan niya ang sinabi ni Samantha kagabi.Sa labas naman ng meeting room, abala si Trixie sa pag-aasikaso ng mga papeles na kailangan ni Dylan. Pero habang ginagawa niya ito, hindi niya maiwasang mapaisip sa naging pag-uusap nila ni Samantha. “I hope you take care of Dylan,” muling bumabalik sa isip niya ang mga salitang iyon, tila bumibigat ang kanyang pakiramdam.Pagkatapos ng meeting...Mabilis na lumabas si Dylan mula sa meeting room, deretso ang lakad pabalik ng opisina. Halatang hindi siya kuntento sa mga narinig niya. "Trixie," tawag niya habang papasok sa kanyang office.