All Chapters of The Ruthless BILLIONAIRE : Chapter 21 - Chapter 30

Malalim ang katahimikan sa loob ng kwarto ni Trixie. Hindi pa rin siya makapaniwala sa nangyari kanina. Si Dylan… nagsabi ng "I’m sorry." At hindi lang iyon sa unang pagkakataon, nakita niya ang takot sa mata nito. Takot na mawala siya.Pero… bakit?Bago pa siya makapag-isip ng sagot, bumukas ang pinto. Si Adrian. May dalang tray ng pagkain at isang banayad na ngiti sa labi."Hey, kumusta ang pakiramdam mo?" tanong niya, inilapag ang tray sa lamesa."Medyo okay na," sagot ni Trixie, pinilit ngumiti."Good. You need to eat para mas bumilis ang paggaling mo." Umupo si Adrian sa tabi niya at inabot ang kutsara. "Ako na ang magsusubo sa'yo."Nanlaki ang mata ni Trixie. "H-ha? Hindi na! Kaya ko naman!"Napangiti lang si Adrian. "Gusto ko lang alagaan ka. Hindi ko nagawa noon, Trix. At ayokong maulit 'yon."May kung anong bumigat sa dibdib ni Trixie. Noon pa man, may espesyal na lugar si Adrian sa buhay niya. Pero nagbago na ang lahat. Tama ba na pabayaan niyang muli itong mapalapit sa kany

Matapos ang ilang araw ng pagpapagaling sa ospital, pinayagan na ring makalabas si Trixie. Wala na ang mga gamot na nakalagay sa kanyang IV, at ang mga sugat niya ay mabilis nang maghihilom. Ngunit sa kabila ng pisikal na paggaling, ang mga emosyon na nararamdaman niya ay nananatili pa ring magulo.Si Dylan ay nasa tabi niya, hindi na kailanman iniwan. Ang kanilang mga mata ay nagkakasalubong sa bawat hakbang nila palabas ng ospital. Hindi maitatanggi na kahit may tensyon sa kanilang pagitan, ramdam niya ang alaga at proteksyon ni Dylan na para bang hindi niya kayang maglakbay mag-isa.Dahil sa bilis ng mga pangyayari, hindi pa niya kayang mag-isip nang maayos. Ang mga salitang binitiwan ni Dylan "Mahal kita, Trixie" ay paulit-ulit na umiikot sa kanyang isipan. Hindi niya alam kung ano ang gagawin sa nararamdaman niyang hindi maipaliwanag. Puno siya ng takot, kalituhan, at hindi pagkakatiwala sa sarili.Habang naglal

Hindi mapakali si Trixie habang nakatanaw sa malawak na dagat mula sa balkonahe ng kanyang kwarto sa resort. Ang hampas ng alon at ang malamig na simoy ng hangin ay dapat na nagbibigay sa kanya ng kapayapaan, pero ang isip niya ay mas magulo pa kaysa dati.Dito siya dinala ni Dylan matapos siyang makalabas ng ospital—isang pribadong resort na pag-aari ng Montenegro Corporation. Aniya, kailangan daw niyang magpahinga, lumayo sa stress, at makabawi mula sa aksidente. Ngunit kahit gaano kaganda ang tanawin, hindi niya magawang pakalmahin ang pusong bumibilis ang tibok tuwing kasama si Dylan.“Trixie, hindi ko alam kung kailan ko naramdaman ito. Pero alam kong mahalaga ka sa akin at ayaw kong mawala ka.”Paulit-ulit niyang naaalala ang sinabi ni Dylan. Ramdam niyang totoo ito, pero takot siyang bumigay.Hindi ba ito ang matagal na niyang gustong marinig? Hindi ba noon pa man, may lihim na siyang damdamin para kay Dylan?Napabuntong-hininga siya at bahagyang napailing. Hindi siya pwedeng ba

Trixie swallowed hard, pilit pinapanatili ang composure niya kahit na parang gusto niyang sumabog sa halo-halong emosyon. Hindi niya alam kung ano bang mas nakakainis ang pagiging sobrang possessive ni Dylan o ang epekto nito sa kanya.Hindi siya dapat natataranta. Hindi siya dapat kinikilig.Pero heto siya ngayon, nakatitig kay Dylan habang ang buong sistema niya ay tila natutunaw sa intensity ng mga mata nito.Pinilit niyang bumuntong-hininga at hinawi ang kamay ni Dylan sa pulso niya."Dylan, hindi kita pag-aari. Hindi mo rin ako pag-aari. Kung gusto kong kausapin si Adrian, wala kang magagawa."Nagtagilid ang ulo ni Dylan, waring iniisip kung paano siya sasagot. "Sa tingin mo ba, masaya akong malaman na may ibang lalaki na gustong bumalik sa buhay mo?""At ano naman ngayon?" taas-kilay niyang sagot.Dylan smirked, pero halatang wala siya sa mood makipagbiruan. "Ikaw, masaya ka bang malaman na may ibang babaeng gusto akong balikan?"Nanigas ang katawan ni Trixie. "Anong ibig mong s

Maagang umagang umalis sina Dylan at Trixie sa resort, dalawa lang sila na babalik ngayon sa Maynila dahil nagpaiwan nanaman si Lance. Tahimik lang si Trixie habang nasa sasakyan, pero hindi dahil inaantok siya—kung hindi dahil hanggang ngayon, hindi niya makalimutan ang nangyari kagabi.Sinabi ko na.Napakagat siya sa labi.Inamin ko na kay Dylan na may nararamdaman ako para sa kanya.At pagkatapos nun? Wala namang nagbago sa kanya. Pero si Dylan? Mas lalo siyang naging clingy. Mas lalo siyang naging confident.Napatingin siya sa lalaking nagmamaneho. Kahit naka-shades ito, ramdam niyang ilang beses na siya nitong nililingon.“Anong tinitingin-tingin mo?” inis niyang tanong.Dylan smirked. “Ikaw.”Tumaas ang kilay ni Trixie. “Bakit? May dumi ba ako sa mukha?”“Nope,” he answered casually. “Gusto ko lang tignan kung iwas ka pa rin ng tingin.”Her heart skipped a beat.Alam niyang tinutukso lang siya ni Dylan, pero ang nakakainis? Tama siya.Hindi siya makatingin nang diretso dito nang