Namamangha ako na nakatingin sa dagat na tinatanaw ko mula rito sa private jet na sinakyan namin ni Lucas."Beautiful isn't it?" nakangiting tanong niya nang sandali akong mabalingan.Bahagya akong tumango at panay pa rin ang tanaw sa kalawakan ng isla. Hindi ko alam kung nandito na kami sa isla na sinasabi niya but still kung saan man iyon ay panigurado na mag-eenjoy pa rin ako kahit papaano kung sakaling iwan niya ako sa kung saan kung may meeting siyang aattend-an.-flashback-"No, hindi ako sasakay sa'yo, Lucas. Next month pa ang petsa ng kamatayan ko tapos papaagahin mo?" pagtanggi ko nang sabihin niya na siya ang magmamaneho noon nang makita ko siya na sumakay sa pilot seat."Wala ka bang tiwala sa'kin?" tanong niya."Wala," direktang sagot ko.Paano ako magtitiwala sa kaniya kung sa una pa lang ay hindi ko naman siya nakita na nagpaandar ng kung ano man na sasakyan panghihimpapawid. Pangalawa, aware ako na may galit siya sa akin paano kung ihulog na lang niya ako basta? Pangatl
"Lucas," halinghing ko nang hindi niya tigilan sa pagdila ang pagkababae ko.Napasabunot na lang ako sa ulo niya at pilit iyon na inilayo sa hiyas ko. Nanginginig na ang mga laman ko. Naninigas na ang mga hita ko at bumabaluktot na ang mga daliri ko sa paa dahil sa sensasiyon na muli ay pinararamdam niya sa akin."Release it, Aurora!" utos niya.Hindi ko na rin napigilan pa nang hindi ko na iyon kayang pigilan na lumabas."Ahh..." daing ko nang paluin niya ang hiyas ko.Kagigising ko lang pero nakararamdam na naman ako ng antok dahil sa ginawa niya."Lucas!" suway ko nang galawin niya ang daliri niya na nasa loob ko na naging dahilan ng muling panginginig ng katawan ko.Tatawa-tawa siya na gumapang pataas. Hindi ko na siya matingnan pa nang yakapin niya ako. Ramdam ko ang mga mata niya na naghihintay sa pagsalubong ko sa mga mata niya ngunit hindi ko iyon ginawa."Do you want to swim?" halos pabulong na tanong niya."Bwisit ka," inis na sagot ko at saka nagpumiglas upang umalis na siy
Tinapatan ko ang mapaghanap na halik ni Lucas. Buhat-buhat niya ako habang pabalik na sa tabing dagat. Hindi ko na alam kung paano kami napunta sa sitwasyon na ito basta ang alam ko lang ay sa isang iglap ay buhat na niya ako at wala sa huwisyo na sinasabayan ang mga halik niya. Nagtaasan ang balahibo ko nang marinig ang mahina niyang ungol. Muli kong inulit ang pagkuskos ng hiyas ko sa pagkalalaki niya na nakatago sa loob ng kaniyang short na suot. "Damn it, Aurora!" gigil na aniya. "Ahh..." daing ko nang bahagya niya na panggigilan ang hiyas ko na malaya niyang nahahawakan dahil wala akong suot na kahit anong pang-ibaba. Malamlam ang mga mata ko nang magmulat ako matapos maramdaman ang buhangin sa likod ko. I silently watched him as he took off his shirt and deep his head down to claim my lips once again. Ramdam na ramdam ko ang pagkabasa ng pagkababae ko habang bahagya niya na kiniskiskis ang kaniyang pagkalalaki roon. "Lucas...." Hinayaan ko siya na itaas ang dam
Madaling araw na nang magising ako dahil sa ingay na nagmumula sa pinanonood ni Lucas. "Kanina ka pa gising?" naalimpungatan na tanong ko sa kaniya. Salubong na salubong ang mga kilay niya na nakatingin sa pinanonood. Bakas ang pagkaseryoso kaya naman nang hindi niya ako pansinin ay binaling ko na lang din sa harapan ang atensiyon ko. "Sa ngayon ay iniimbistagahan pa ang nangyaring trahedya para sa mga kalunos-lunos na sinapit ng mga bata sa kamay ng mga hindi matukoy kung sino ang may kasalanan. Ayon sa mga pulisya ay kinikilala na ang may gawa nito ay walang iba kung hindi ang kinikilalang Red na noon ay naipabalita na rin dahil sa pagkawala ng mga menor de edad na bata sa iba't-ibang sulok ng ating bansa," pagbabalita noon. Nagsalubong ang mga kilay ko at umayos ng pagakakaupo. "Si Red," bigkas ko at binalingan si Lucas ngunit mayroon na pala siyang kausap sa cell phone niya. Hindi ko makumpirma kung ang Red na kakilala ko ang siyang tinutukoy sa balita ngunit base sa pagmum
"Morning," bati sa akin ni Lucas nang magmulat ako ng aking mga mata. Napakurap ako at inabot ang mukha niya. Bahagya lang siya na natawa at saka ako pinatakan ng halik sa labi. Nahihiya na lumubog ako dahil hindi pa ako nakakapagsepilyo. "Sabi mo kinabukasan ang dating mo," nagtatampo na sambit ko. "Na-miss mo 'ko?" nakangisi na tanong niya. Mabilis ako na umiling. "Bakit naman kita mami-miss. Inaalala ko lang baka hindi na ako makauwi at makita pa ng mga magulang ko," sagot ko. Lumabi siya at nagkibit-balikat. Inalis ko ang braso niya nakapatong sa braso ko at bumangon na mula sa pagkakahiga. "Dinalhan na kita ng mga damit mo." Ramdam ko ang presensiya niya sa likod ko. Inayos ko ang gulo-gulo na buhok ko bago nag-asikaso sa kusina upang makakain kami na dalawa. Muling sinakop ng kaniyang malalaking braso ang baywang ko. Binigyan ko ng space ang ulo niya sa pagitan ng balikat at pisngi. "Ang baho mo na," aniya. Kahit alam kong nagbibiro lang siya ay napaamoy rin ako sa sa
Mabilis ako na bumangon mula sa pagkakahiga nang animo'y hinahalukay ang tiyan ko. "Lucas," kinakabahan na tawag ko sa kaniya nang makita siya na nakatayo sa hamba ng pinto ng banyo. "Nakauwi ka na pala," dagdag ko at saka mabilis na naghilamos ng mukha upang maitago ang pamamasa ng gilid ng mga mata ko. Hindi ko na siya naabutan pa nang magising ako. Wala na akong katabi pa sa kama kanina. Itinulog ko na lang muli ang sakit ng ulo ko kanina. Mukhang nakuha ko ito noong nagpaulan kami sa Isla Juancho. Napalitan na ang pinto ng condo niya at secure na secure na iyon kaya tiwala siya na iwan na ako rito mag-isa. Hindi rin kasi siya makaalis dahil nag-aalala rin siya sa akin na baka may mangyari na naman na hindi inaasahan. "Kumain ka na ba?" tanong ko muli nang hindi siya sumagot. Napakurap ako nang kapain niya ang leeg ko. "I bought medicine," aniya at tinalikuran na ako. "Hindi mo sinagot ang tinanong ko," pagsunod ko sa kaniya nang iwan niya ako rito sa kwarto. "Dumaan na ako
Halos iluwa ko na ang bituka ko kakasuka. Nangangasim na ang panlasa ko ngunit puro tubig lang ang isinusuka ko. Naghilamos ako ng mukha ko upang maibsan ang hilo na nararamdaman. Nahihilo na umupo ako sa dining table. Inabot ko ang tubig na kanina ko pa hawak-hawak. Gusto ko nang magpahinga ngunit hindi ko magawa. Ininom ko na ang gamot na kasama sa pagkain na binigay ni Lucas na para sa lagnat ngunit hindi pa rin umeepekto iyon. Ilang sandali nang magpasiya ako na pumunta sa veranda. Bahagya pa akong napatigil nang madaanan ang pinto ng silid ni Lucas. Mula rito sa labas ay dinig na dinig ko ang pinanonood nila. Napailing na lang ako at tuluyan na tinahak ang veranda. Napapikit na lang ako nang salubungin ng malamig na hangin ang mukha ko. Iris is still here at pakiramdam ko ay wala siyang balak na umalis. Wala na rin akong karapatan na kuhain si Lucas sa kaniya dahil tulad ng sinabi ni Iris, approved na ang annulment paper namin. Basically, I don't have any rights to interfer
"Are you feeling well now?" pagkumusta sa akin ni Mommy nang maabutan ko sila sa dining room at nag-uusap. Tipid ako na ngumiti. "Pasensiya na po at naabala ko pa kayo kagabi," paghingi ko ng paumanhin. "What happened?" tanong ni Daddy at ibinaba na ang diyaryo na hawak niya. Pinalobo ko ang mga pisngi ko at nangungusap ang mga mata na tiningnan ko si Mommy. Hindi ko rin alam kung paano magpapaliwanag at alam ko rin na wala akong maayos na sasabihin. Nagkibit-balikat si Mommy dahilan upang bumagsak ang mga balikat ko. "Nag-away kayo ng asawa mo?" "Divorce na po kami ni Lucas. Approve na rin po," walang magawa na sagot ko sa tanong ni Daddy. "What?" salubong ang mga kilay na tanong ni Daddy. "What are you thinking, Aurora?" tanong niya at mukhang hindi natutuwa sa nalaman niya. "Kailan ito nangyari at bakit hindi namin alam? Hindi niyo pinaalam sa amin ng Mommy mo." Napalunok na lang ako at tumungo. "Maayos naman ang pagsasama niyo, Aurora. Bakit naman humantong sa ganito?" m
AURORA'S POVI was sore down there. Nang gumising ako ay mahimbing pa rin ang tulog ni Lucas.Nangialam na lang ako sa lagayan niya nga mga damit upang iyon ang isuot at ipantakip sa katawan ko. Nasira ang suot ko mula sa panlabas hanggang sa underwear ko. He was a beast!Kahit na halos hindi na makalakad nang maayos ay wala naman akong pagsisisi na nararamdaman. Ginusto ko iyon at hindi ko ipagkakaila.Hindi niya ako tinigilan hangga't hindi nagmamakaawa na tumigil na siya. Nakapagpahinga lang ako nang makaidlip pero nagising din na niroromansa na naman niya ang katawan ko.Dumiretso ako sa kusina at kumuha ng tubig. Naubusan yata ako ng tubig sa katawan dahil sa pianggagawa niya. Pinipigilan pa niya sarili niya kanina pero nang ibaba naman niya ako sa kama niya ay kulang na lang wasakin na ako.Napaubo ako nang maramdaman ang pagpulupot ng braso sa aking baywang at pagsiksik ni Lucas ng kaniyang mukha sa aking leeg."One more?" tanong niya at bahagya pa na hinila ako, dahilan upang
"Gusto mo pa?" Nilapit ko sa kaniya ang pasta na hindi ko naman nagalaw.I was busy watching her enjoying the food that I cooked. Nagdadalawang-isip niya iyon na tiningnan."Ayaw mo ba?" tanong niya.Umiling ako. "Hindi ako gutom," sagot ko."Nagsasayang ka ng pagkain. Dapat hindi ka nagluto nang marami," pagbubunganga niya kahit na nakangiti nuyang kinukuha ang plato ko."Hinay-hinay sa wine. You have low alcohol tolerance," paalala ko sa kaniya.Ngumiti lang siya sa akin at binigay ang kaniyang buong atensiyon sa pasta na kinakain."Alam ba ng mapapangasawa mo na ako ang pupuntahan mo rito? Do he even know me? Kung sino ako sa buhay mo?"Matagal siyang napatitig sa akin habang mabagal na ngumunguya. Animo'y nag-iisip."Of course," sagot niya kalaunan."Do I know him?""You do," tumatangong sambit niya."Magpapalit lang muna ako ng damit," paalam ko at iniwan siya roon.How I envy her for being able to moved on and healed her heart that fast while here I am, still stuck on the day wh
"Ibaba mo ako!" reklamo niya nang buhatin ko siya na para bang isang sako ng bigas."Huwag ka nga malikot!" nagsisimula na rin na mainis na sambit ko.Nang mabuksan ko ang sasakyan ko ay saka ko siya pinasok sa loob. Kulang na lang ay patayin na niya ako sa sama ng kaniyang mga mata."Subukan mo lumabas. Hindi na ako natutuwa sa'yo," seryosong sambit ko."Bakit ba kasi pinipilit mo ako na sumama sa'yo? Sinabi na gusto ko na umuwi—""Ako ang maghahatid sa'yo. Mag-uusap muna tayo.""Wala tayong dapat na pag-usapan, Lucas."Umikot ako papunta sa driver seat."Yes, mayroon. Hindi mo pa sinasabi sa akin kung bakit ka pa pumunta rito? Was it too important at lumipad ka pa patungo kahit na puwede mo naman ako tawagan—"Tumawa siya na naging dahilan upang balingan ko siya. "Tawagan para ano? Para hindi ko makita 'yung girlfriend mo?""She's not my girlfriend," pagtatama ko."Naghalikan kayo tapos ngayon hindi mo siya girlfriend? Tangina, ano? Pati girlfriend mo ipagtatabuyan mo?""That was an
I gasped a breath before facing her. Tahimik lang siya sa harapan ko habang nakatingin sa akin. Pinaghalong kaba at takot ang kumain sa sistema ko pero hindi ko iyon ipinahalata."Aurora," banggit ko sa pangalan niya."Lucas," tawag niya sa akin. Kita ang gulat sa kaniyang mga mata na animo'y hindi ako inaasahan na makita sa harapan niya ngayon.Tumagos ang mga mata niya mula sa akin patungo sa likod. Kahit hindi ko tingnan ay alam kong si Justine ang tinitingnan niya."Naiwan mo 'yung girl friend mo," aniya na ngayon ay hindi makatingin ng diretso sa mga mata ko."What are you doing here?" tanong ko sa kaniya.After four years, here she is... in front of me. I don't know how to act dahil masiyado akong nagulat sa mga pangyayari at sa hindi pa magandang sitwasyon niya ako nakita. If... If I can just hug her tight, I would.Nalipat ang atensiyon ko sa kaniyang labi nang kagatin niya iyon, bagay na ginagawa niya tuwing pinipigilan niya ang sarili niya na may masabi na kung ano. Hinabol
Matagal ko na tinitigan ang mukha niya. I was controlling myself to make a move just not to scare her.Iyak siya nang iyak sa harapan ko and God knows kung gaano ko pinigilan ang sarili ko na hatakin siya at kulungin sa bisig ko. Seeing her crying in front of me makes me want to cry my heart too.As much as I don't want to see her crying in front of me, wala akong magawa. Hindi ko siya masisisi dahil alam kong sobrang bigat din ang dinadala niya sa kaniyang puso.Umalis siya ng Pilipinas nang walang kalinawan sa mga nangyari noon. Nagtanim siya ng galit at hanggang ngayon ay tila hindi naman iyon nawala.I am not asking her to forgive me anytime soon now. I just want to apologize for what I did. Alam ko rin na hindi ganoon madali magpatawad.Wala sa plano ko ang magpaalam sa kaniya. It was never on my list to talk to her before I go pero wala akong pagpipilian dahil sadyang mukhang ito ang nakatadhana na mangyari."Goodbye," I love you.Hindi ko na napigilan pa ang mga luha na lumadas
"Aurora left her kids here. Hindi ko maiwanan," bungad ni Chris nang sagutin niya ang tawag ko."Where did she go?" salubong ang mga kilay na tanong ko.Hindi pa rin siya nadala sa nangyari noon. She still left anywhere our kids."I told you hindi ko maiwanan ang mga bata. I am here in front of Aurora parents house. The kids where playing outside," balita niya."Diyan na ako didiretso," sagot ko at pinatay na ang tawag.Niliko ko ang manibela upang bumalik. Nagpaalam na may pupuntahan si Christian at hindi ko rin naman kayang iwan ang mga anak ko na walang bantay ang mga iyon. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kapag may nangyaring hindi maganda sa kanila.This is the only way, I can do for them. To secure their safety. Matagal akong nawala sa tabi, though not literally since there are times that I visited in Seattle even they weren't aware."Thanks," pagpapasalamat ko aky Chris nang magpaalam na siyang aalis na."Superman!" sigaw ng isang pamilyar na boses ng bata na naging dahilan n
"What are you doing here?" tanong ni Noah.He is in front of me. If eyes could kill baka kanina pa ako nakahilata at pinaglalamayan.May mga pulis lang sa paligid namin and I know how does it feels like. Ang pinagkaiba lang ay nakulong ako dahil sa kagustuhan ni Aurora na makulong ako at itong nasa harapan ko ay dahil sinubukan na pumatay ng isang tao."Did Aurora visited you?" tanong ko kahit alam ko naman na ang sagot.Nakararating sa akin ang mga nangyayari kay Aurora. Chris was helping me to keep an eye with Aurora. It's not that I want to invade her privacy but I need to. The last time that I decided to stop checking on her, in just a span of fucking second nasa panganib na naman ang buhay niya."Nakalabas na siya ng hospital for your information. It seems your mother didn't tell you nor give any update about Aurora yet," dagdag ko.Napangisi ako nang makita na mukhang naging interesado siya sa pinagsasasabi ko. Awang-awa na ako rito sa kaibigan na ito ni Aurora. Noon pa ay pinap
Naiwan ako na nakaupo rito sa labas ng bahay. Ilang oras na ang nakalilipas at hanggang ngayon ay wala pa rin bumabalik na Lucas at mga anak ko.Ilang beses na akong panay ang silip sa mga sasakyan na dumaraan. Umaasa na isa sa mga sasakyan noon ay sakay sina Luna at Liam.Gusto ko na magpahinga pero hindi ko magawa. Hihintayin ko na makabalik sila rito. Hindi ko kakayanin kung maging ang mga anak ko ay mawawala pa sa akin. Sila na lang ang tanging pamilya na mayroon ako.Lucas cannot just stole my kids away and hide it from me. Ako ang mas may karapatan sa aming dalawa sa mga bata pero ano rin ang magagawa ko kung tuluyan na niyang inilayo sa akin ang mga anak ko.Pinunasan ko ang luha na tumulo mula sa aking mga mata. Napapagod na ako umiyak. Kung alam ko na ganito ang mangyayari ay nanatili na lang kami sa loob ng bahay.Kung alam ko lang na ang pag-iwan ko na iyon sa mga anak ko para lang makausap ang ama nila ay kapalit naman ng pagkawalay ko sa mga anak ko ay hindi ko na sana si
Kulang na lang ay paliparin ko ang sasakyan ko. Ang problema ko pa ay nang dahil na rin sa rush hour ay nahihirapan akong sumingit-singit.Kanina pa ako binubusinahan ng mga sasakyan na ino-overtake-an ko pero mas nanaig sa akin ang kagustuhan na maabutan si Lucas.Hindi ko rin maipaliwanag kung bakit may kaba akong nararamadaman. Kasasabi ko lang kanina na ilalayo ko ang mga anak ko sa kaniya pero heto ako at halos ibangga na ang sinasakyan makarating lang sa condo building niya.Bakit hindi niya sinabi sa akin na aalis siya? Kung hindi pa sasabihin sa akin ni Noah ay wala akong kaalam-alam.Pagkatapos ng lahat ay aalis siya? Iiwan niya at ibabaon na lang ang lahat? Gusto na niya magbagong buhay at mamuhay nang mas tahimik?Labas sa ilong ang pagbuga ko ng hangin. Napasabunot na lang din ako sa buhok ko habang nakatingin sa sasakyan na nasa harapan ko. Ang ilang segundo na iyon ay parang ilang minuto na."Damn you, Lucas," inis na bulong ko.Panay ang sulyap ko sa cellphone. Hindi ak