ความลับของผู้หญิง

“มนต์ไม่รู้ว่าทำไมพี่มิลถึงกลัวผู้ใหญ่ต้องผิดหวังเรื่องของเรา ทั้งที่เราไม่ได้รักกันแต่เราก็ต้องหมั้นกัน แถมพี่มิลก็ไม่ให้มนต์พูดกับผู้ใหญ่เรื่องการถอนหมั้น ตอนนี้ยังมาพูดเรื่องแต่งงานอีก คนไม่รักกันจะใช้ชีวิตครอบครัวกันอย่างมีความสุขได้เหรอคะ ตอนนี้คุณมารีน่าเธอก็โสดแล้ว ทำไมพี่มิลไม่ลองสานสัมพันธ์กับเธอล่ะคะ”

“ที่พูดมาทั้งหมดก็เพราะอยากให้พี่ออกไปจากชีวิตของมนต์ใช่ไหม”

มนต์ธารานั่งเงียบไม่คิดที่จะหันไปมองรามิล เพราะหัวใจของเธอมันให้คำตอบที่ตรงกันข้ามกับคำถามของเขา ทว่าก็ไม่อยากที่จะพูดออกไป

“โอเค พี่เข้าใจแล้ว”

สิ้นเสียงทุ้มต่ำ รถสปอร์ตราคาแพงก็เริ่มแล่นไปตามถนนอีกครั้ง ไม่นานนักรามิลก็ขับรถมาส่งมนต์ธาราถึงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ของเธอ โดยที่ต่างคนต่างก็ไม่คิดที่จะพูดอะไรกันต่อ

มนต์ธาราน้ำตาไหลลงอาบแก้มขณะมองตามหลังรถสปอร์ตราคาแพงแล่นออกไป ตอนนี้เธอไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง ไม่เข้าใจว่าทำไมรามิลถึงกลัวว่าผู้ใหญ่จะไม่สบายใจหากเธอและเขาต้องถอนหมั้นกัน ไม่รู้หรือยังไงว่าการที่ต้องอยู่ใกล้คนที่ตัวเองรัก แล้วรู้ว่าเขาคนนั้นไม่ได้รักตัวเองมันทรมานหัวใจแค่ไหน

มนต์ธาราเดินปาดน้ำตาจนมาถึงหน้าห้องนอนของเธอ เมื่อเงยหน้าหมายจะแสกนนิ้วมือเข้าห้องนอนพิริสาก็เดินเข้ามาขวางหน้าของเธอเสียก่อน

“คุณริสา”

“คุณมนต์ร้องให้” หลี่สายตามองด้วยความสงสัย ตอนนี้เธอกำลังชั่งใจว่าจะคุยเรื่องรามิลกับหญิงสาวดีหรือไม่ เพราะตอนที่คุยกันเธอยังไม่ได้คำตอบจากมนต์ธาราเลยว่าทำไมเธอและรามิลถึงได้มีความสัมพันธ์เป็นแค่พี่น้อง ทั้งที่สถานะของพวกเขาคือคู่หมั้น

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุณริสามีอะไรหรือเปล่าคะถึงได้มาหามนต์”

“คุยได้แน่นะคะ”

“ค่ะ แต่ว่าเราเข้าไปคุยข้างในกันจะดีกว่านะคะ”

มนต์ธาราแสกนนิ้วมือไม่กี่วินาทีประตูห้องนอนของเธอก็เปิดออก สองสาวเดินตามกันเข้ามาในห้อง จากนั้นพิริสาก็เริ่มเปิดประเด็นถึงเรื่องที่จะคุยกับมนต์ธารา

“ทำไมคุณมนต์ถึงเข้าใจว่าคุณมิลเห็นคุณมนต์เป็นแค่น้องสาวล่ะคะ” เธอคาใจจนไม่อยากจะรอให้ถึงพรุ่งนี้ กลับมาถึงบ้านได้ก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ขอตัวจากเซรเกย์มาหามนต์ธาราโดยที่ยังไม่ได้บอกเหตุผลกับสามีของเธอ

มนต์ธารานั่งลงที่โซฟาข้างๆ พิริสา สายตาของเธอเริ่มไหววูบกำลังจะมีน้ำตาออกมาอีกรอบ แต่ก็ยังพยายามกลั้นเอาไว้

“อย่างที่มนต์บอกค่ะ พี่มิลไม่เคยคิดกับมนต์มากไปกว่าน้องสาว”

“แต่สายตาที่ฉันเห็นเหมือนไม่ใช่อย่างที่คุณมนต์คิดเลยนะคะ ถ้าคุณมิลคิดกับคุณมนต์แค่นั้น เค้าจะหมั้นกับคุณมนต์ทำไมคะ”

“วันเกิดพี่เซรเกย์เมื่อหลายปีก่อนมนต์ฉลองจนเมามาก แล้วก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตื่นเช้าขึ้นมามนต์ก็รู้ตัวว่าตัวเองอยู่บนเตียงเดียวกับพี่มิล คุณแม่ของมนต์กับคุณแม่พี่มิลมาเห็นเข้าก็เลยให้เราสองคนหมั้นกัน ตอนนั้นมนต์กับพี่มิลตกลงหมั้นกันเพราะความสบายใจของผู้ใหญ่”

“ที่คุณมนต์ไม่คิดปฏิเสธเพราะรักคุณมิลใช่ไหมคะ”

มนต์ธารานั่งเงียบครู่หนึ่ง สุดท้ายเธอก็ยอมพยักหน้าน้อยๆ เป็นคำตอบ “แต่มนต์ไม่เคยบอกให้ใครรู้ เพราะหลังจากที่มนต์กับพี่มิลหมั้นกันได้ไม่นาน คุณมารีน่าก็มาอาละวาดว่ามนต์แย่งคนรักของเธอ แต่มนต์สาบานว่ามนต์ไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน พี่เซรเกย์เองก็ไม่รู้ว่าพี่มิลกำลังคบกับคุณมารีน่า”

“น้องสาวมิล่าน่ะเหรอคะ”

“ค่ะ มนต์ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมก่อนหมั้นพี่มิลไม่ยอมบอกทุกคนว่ามีคนรักอยู่แล้ว หากมนต์รู้ มนต์จะไม่ยอมให้งานหมั้นของเราเกิดขึ้นแน่ มนต์พยายามขอให้พี่มิลบอกกับผู้ใหญ่เรื่องยกเลิกงานหมั้นอยู่หลายครั้ง แต่เค้าก็กลัวว่าจะทำให้ผู้ใหญ่ไม่สบายใจ”

“ถ้าเป็นแบบนี้ เป็นไปได้ไหมคะว่าคุณมิลก็รู้สึกดีกับคุณมนต์เหมือนกัน แต่ไม่กล้าบอก”

“คงไม่หรอกค่ะ แต่หลังจากนี้เราคงจะถอนหมั้นกันได้ง่ายๆ แล้ว”

“ทำไมล่ะคะ”

“ไม่รู้สิคะ มนต์คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้น” ก็เพราะก่อนจะกลับมาถึงบ้าน เธอและรามิลได้ทะเลาะกัน แถมชายหนุ่มยังเข้าใจว่าเธออยากให้เขาออกไปจากชีวิต “ขอให้เรื่องที่เราคุยกันเป็นความลับนะคะคุณริสา”

“ค่ะ ฉันรับปาก แต่ฉันอยากจะบอกอะไรกับคุณมนต์ เรารู้สึกอะไร เรารักใคร ชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไร เรามีสิทธิ์แสดงออกมันมาได้นะคะถ้ามันไม่ได้ทำร้ายใคร”

“ขอบคุณนะคะ”

หลังจากพิริสาออกจากห้องของมนต์ธาราไปแล้ว หญิงสาวเจ้าของห้องก็ได้แต่นั่งเหม่อคิดถึงคำพูดของพี่สะใภ้ เธอเองก็อยากแสดงออกทุกอย่างที่เธอรู้สึก แต่เธอก็กลัวว่าผลลัพธ์หลังจากที่เธอเปิดเผยความรู้สึกไปแล้ว มันไม่ได้ผลลัพธ์อย่างที่หัวใจต้องการ และเธอก็จะต้องเจ็บปวดอีกหลายเท่า

ยอมรับว่าเป็นเธอเองที่ขี้ขลาด เพราะในใจตอนนี้ยังไงเธอก็มั่นใจว่ารามิลไม่ได้คิดเกินเลยกับเธอไปมากกว่าน้องสาว

หญิงสาวเดินไปลากกระเป๋าเสื้อผ้าออกมาจากตู้ จากนั้นก็เดินไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อไปเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า การไปอยู่ที่อื่นเงียบๆ สักพักคงจะทำให้เธอสบายใจขึ้นไม่มากก็น้อย

“คุยอะไรกับมนต์เหรอ” เซรเกย์เอ่ยถามภรรยาที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาในห้องนอน

“ไม่บอกค่ะ เป็นความลับของผู้หญิง”

“โอเค ผมไม่อยากรู้ก็ได้ มานี่สิ”

พิริสาเดินเข้าไปนั่งข้างๆ คนเป็นสามี ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาปลายเตียงหน้าระรื่นเมื่อรู้ว่าเขากำลังหายาแก้ฟกช้ำมาทาให้เธอ สาวเจ้าที่เห็นสามีกำลังหมุนเปิดหลอดยาก็รีบยื่นแขนไปให้เขา

“เจ็บมากไหม”

“ก็เจ็บนะคะ แต่ไม่มากเท่าไหร่” อันที่จริงหลังจากเธอได้เอาคืนมิล่าจนหน้าหมอสาวแทบจะเสียโฉมเธอก็ไม่รู้สึกเจ็บเนื้อเจ็บตัวแม้แต่นิดเดียว เพราะสาแก่ใจที่ได้เอาคืนมิล่าอย่างเจ็บแสบ

“อ่อ...พรุ่งนี้คุณหมอจะมาถึงที่นี่แล้วนะคะ”

“เค้าจะรักษาผมยังไง”

“ช็อตไฟฟ้ามั้งคะ”

“จริงเหรอ”

สีหน้าตกอกตกใจของเซรเกย์สร้างความขบขันให้พิริสาไม่น้อย จะว่าไปเสน่ห์ในตอนที่เขาตกใจหลังจากถูกเธอแกล้งตรง ก็เป็นอีกหนึ่งข้อที่ทำให้เธอตกหลุมรักเขาได้ง่ายดาย

“ฉันล้อเล่นค่ะ ถ้าเค้าทำให้คุณต้องเจ็บ ฉันไม่ยอมให้ทำหรอกค่ะ”

“คุณรักผมมากเลยสินะ” เขาเอ่ยขณะก้มหน้าเก็บหลอดยาลงกล่องปฐมพยาบาล

“มากค่ะ มากที่สุด ฉันอยากให้คุณกลับมาจำฉันได้เร็วๆ คุณต้องทำตามที่หมอแนะนำทุกอย่างรู้ไหม” สองมือเรียวยกประคองใบหน้าอันหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยหนวดเคราเฟิ้ม ดวงตาคู่สวยประสานสายตากับสามีของเธอไม่วาง อยากให้เขาได้รับรู้ว่าเธอทำไปทุกอย่างก็เพราะคำว่ารักมากคำเดียว

“แล้วถ้าเค้าช็อตไฟฟ้าผมจริงๆ ล่ะ คุณจะยอมได้เหรอ”

“โห ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงๆ ฉันไม่ให้เค้ารักษาคุณก็ได้” แค่เห็นเขานอนเจ็บนอนเป็นผักอยู่บนเตียง หัวใจของเธอก็เจ็บปวดมากมายอยู่แล้ว ถ้าต้องมาเห็นเขาทรมานต่อหน้าต่อตาก็คงทนไม่ได้แน่นอน

“ไม่ว่าเค้าจะทำยังไงผมก็จะยอมให้ทำ ผมอยากกลับมาจำทุกอย่างได้”

“ฉันดีใจนะคะที่เห็นคุณตั้งใจ เรานอนกันเถอะค่ะ ฉันง่วงแล้ว”

ยังไม่ทันที่พิริสาจะลุกขึ้นเดินไปขึ้นเตียง เธอก็ถูกเซรเกย์รวบอุ้มเธอขึ้นด้วยท่าเจ้าสาว