อยากแส่หาเรื่องเอง

เมื่อลูก้า บอดี้การ์ดหนุ่มฝีมือดีพาคุณหนูของตระกูลมาถึงบ้านของมิล่าได้ เขาก็เตรียมจะเดินตามพิริสาเข้าไปข้างในบ้านของศัตรูคุณหนูของเขาด้วย

“อยู่ตรงนี้ไม่ต้องเข้าไปค่ะ”

“แต่ว่านายใหญ่สั่งให้ผมดูแลคุณหนูตลอดเวลานะครับ”

“ฉันสั่งให้คุณอยู่ตรงนี้ก็ต้องอยู่ตรงนี้ค่ะ ไม่อย่างงั้นฉันจะรายงานคุณพ่อว่าคุณชอบขัดคำสั่งฉัน”

“โถ่คุณหนู” ลูก้าหน้าเสียจะขัดคำสั่งคุณหนูของตนก็ไม่ได้ หากเกิดอันตรายกับพิริสาเข้า เขาก็ต้องถูกดันเต้เชือดแน่

พิริสาไม่สนใจที่จะฟังเสียงใครทั้งนั้น เธอเดินดุ่มผ่านหน้าเหล่าบอดี้การ์ดที่รักษาความปลอดภัยของบ้านมิล่าเข้ามาได้อย่างง่ายๆ เพราะไม่มีใครกล้าขวางภรรยาหัวหน้ามาเฟียอย่างเธอ

“ถ้าพวกนายตามเข้า ฉันจะให้เซรเกย์ปลดพวกนายออกจากองค์กรให้หมด” เธอพ่นคำประกาศิตกับเหล่าบอดี้การ์ดที่กำลังจับจ้องมายังเธอเป็นตาเดียวเสียงดัง จากนั้นก็เดินดุ่มเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ตะโกนเรียกหามิล่าด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะ

“มิล่า แกอยู่ที่ไหนออกมาหาฉันเดี๋ยวนี้”

เสียงเอะอะโวยวายดังสนั่นไปทั่วโถงใหญ่ ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นหมอสาวที่ใบหน้ายังเหลือร่องรอยคมเล็บของพิริสาก็ค่อยๆ เดินลงมาจากบันได

“โอ้ย...เอายังไงดีวะ” ลูก้ายืนหัวเสีย ตอนนี้สิ่งที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดก็คือการโทรไปรายงานปัญหาใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเซรเกย์

“คนอย่างแกนี่มันหลุดมาจากนรกขุมไหนฮะ! ชั่วช้าใจยักษ์ใจมาร สารเลวที่สุด...” พิริสาชี้หน้าต่อว่ามิล่าอย่างเหลืออด

“จะด่าอะไรฉันก็ตามสบาย ฉันไม่ถือ อย่างน้อยฉันก็ทำให้แกร้องให้ขี้มูกโป่งได้หลายรอบอยู่นะ” มิล่าหรือจะไม่รู้ว่าความลับของเธอได้ถึงหูทุกคนไปแล้ว ไม่เว้นแม้กระทั่งพี่ชาย เธอเลยถูกกักบริเวณด้วยเหล่าบอดี้การ์ดหลายสิบนาย และดูท่าเหยื่อที่เธอต้องการที่จะเอาชนะให้สาแก่ใจก็ดันลอยมาเข้าปากให้เธอได้งับง่ายๆ เองเสียด้วย

“มีอะไรกัน” ราเดนขับรถเข้ามาได้ก็เห็นว่าหน้าบ้านค่อนข้างชุลมุนเป็นพิเศษ

ลูก้าเห็นคนที่เปิดประจกรถทักถาม เขาก็จำได้ทันทีว่าชายหนุ่มเป็นหัวหน้าคลังอาวุธขององค์กรมาเฟีย แล้วก็น่าจะเป็นคนที่ทำให้สถานการณ์ด้านในคลี่คลายได้ “คุณราเดน คุณริสาอยู่ข้างในครับ เธอไม่ยอมให้ผมกับบอดี้การ์ดเข้าไป”

ราเดนรู้เช่นนั้นก็รีบเหยียบคันเร่งขับรถเข้าไปจอดที่หน้าบ้าน จากนั้นก็รีบลงจากรถหมายจะรีบเดินเข้าไปในบ้าน ทว่ายังไม่ทันที่จะก้าวไปไหน เสียงเอะอะโวยวายก็เข้ามากระทบรูหู

เขารีบสาวเท้าสับไปห้ามสองสาวที่กำลังดึงทึ้งผลัดกันวาดฝ่ามือตบตี “หยุดเดี๋ยวนี้เลย” เขาเข้าไปดึงตัวของมิล่าออกมา จากนั้นก็ยืนตรงกลางขวางทั้งสองเอาไว้

“โอ้ย...” พิริสาที่ไม่คิดจะยอมจบง่ายๆ เพราะเธอยังไม่ได้เอาคืนมิล่าจนสาแก่ใจแต่ก็ต้องล้มลงไปกองที่พื้นเสียก่อน

“คุณริสา” ราเดนย่อตัวลงไปประคองหญิงสาวที่กำลังจะล้มไปกับพื้น

“ฉันปวดหัว”

“นี่...” ราเดนเห็นเข็มหมุดเล็กที่ปักอยู่ที่ท้ายทอยของพิริสาก็รีบดึงเข็มนั้นขว้างทิ้งในทันที ก่อนจะหันไปมองน้องสาวตนด้วยสายตาโกรธเคือง ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นพิริสาก็สลบเหมือดคาอกของราเดน

“ทำไมถึงเลวได้ขนาดนี้มิล่า”

“แล้วมึงมาเสือกอะไรกับชีวิตกูล่ะ สมน้ำหน้ามัน อยากแส่มาหาเรื่องเองทำไม”

“ใครอยู่ข้างนอกเข้ามาหาฉันเดี๋ยวนี้”

“มีอะไรครับนาย” บอดี้การ์ดร่วมห้านายรีบกรูกันเข้ามาข้างในเมื่อได้ยินเสียงเรียก

“พามิล่าไปขังไว้ในห้องใต้ดิน ไม่ต้องให้เห็นเดือนเห็นตะวัน ถ้าฉันไม่สั่งก็ห้ามใครปล่อยเธอทั้งนั้น”

“มึงไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับกู” มิล่าชี้หน้าด่าทอพี่ชายที่เธอไม่ได้คิดเคารพ เธอหมายจะวิ่งหนี แต่ก็ถูกเหล่าบอดี้การ์ดหิ้วปีกลงไปที่ชั้นใต้ดินจนได้

“คุณริสา” ราเดนกลืนน้ำลายไม่ลงคอ เขามาที่นี่ช้าไป ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องสาวของเขาถึงได้กล้าทำเรื่องเลวร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

การที่เขาให้คนพาตัวมิล่าไปขัง ไม่ใช่เพื่อดัดนิสัยเท่านั้น แต่เขาหวังว่าที่นั่นจะเป็นที่ปลอดภัยที่จะทำให้มิล่าได้พ้นจากเงื้อมมือคนที่ต้องการเอาชีวิต เพราะเขาเชื่อว่าหากดันเต้รู้ว่ามิล่าทำอะไรกับลูกสาวของเขา มาเฟียอย่างดันเต้ไม่เอามิล่าไว้แน่

ตอนนี้พิริสาถูกราเดนพามาหาหมอโอเว่น เพราะรู้ว่าหมอโอเว่นเป็นคนเดียวที่จะรักษาพิริสาได้ พอทุกคนรู้ว่ามิล่าทำอะไรกับพิริสาก็โกรธจัดจนอยากจะฉีกเนื้อหญิงสาวจนเป็นชิ้นๆ โดยเฉพาะเซรเกย์ ที่ตอนนี้กลับมาจำทุกอย่างได้แล้ว เรื่องราวมันจะจบอย่างสวยงามแล้วแท้ๆ ถ้ามิล่าไม่ทำให้พิริสาได้รับยาพิษ

“คุณมียาถอนพิษไม่ใช่เหรอราเดน” รามิลไม่เห็นว่ามันจะยากอะไร หากพิริสาถูกพิษเช่นเดียวกับเซรเกย์ ตอนนี้ก็แค่ใช้ยาถอนพิษถอนให้พิริสาก็เท่านั้น

“หมดแล้ว ขวดที่ให้คุณลุงมาเป็นขวดสุดท้ายจริงๆ แล้วผมก็ไม่คิดด้วยว่ามิล่าจะเก็บพิษพวกนั้นเอาไว้กับตัวอีก”

“แล้วถ้าเราจะผสมยาถอนพิษใหม่ใช้เวลานานแค่ไหนครับคุณหมอ” เซรเกย์ที่นั่งเงียบอยู่นานก็โพล่งออกมาด้วยเสียงแหบแห้งเพราะยังไม่ฟื้นตัวเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์

“ใช้เวลาสกัดไม่นานครับ แต่การจะหายาถอนพิษต้องใช้เกสรทั้งหมดของพืชสามชนิดมาทำ แล้วมันก็เป็นพืชหายาก อีกอย่างก็อยู่ในป่าลึกด้วย”

“แล้วไอ้สมุนไพรที่ว่ามันอยู่ที่ไหนล่ะคะ” มนต์ธาราเห็นสีหน้าของหมอโอเว่นเธอก็ใจไม่ค่อยดี ทว่าหากแค่รู้ว่าพืชพวกนั้นอยู่ที่ไหน เธอก็พร้อมที่จะตามหามาอย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะช่วยชีวิตพี่สะใภ้ของเธอ

“คุณลุงบอกมาได้เลยครับว่าพืชพวกนั้นอยู่ที่ไหน ผมจะเป็นคนไปตามหาเอง ถือว่าเป็นคำขอโทษที่ผมไม่สั่งสอนน้องสาวให้ดี” ราเดนเอ่ยด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

ทุกคนประชุมกันในการแบ่งหน้าที่กันไปตามหาพืชเพื่อที่จะสกัดมาเป็นยาถอนพิษ รามิลรวมไปถึงราเดนและมนต์ธาราต่างก็ต้องการที่จะเดินทางไปหาของพวกนั้นด้วยตัวเอง

ส่วนวาดิมก็ต้องอยู่ทางนี้เพื่อที่จะบริหารแทนเซรเกย์ไปอีกสักพัก เพราะตอนนี้เซรเกย์ไม่มีแก่ใจที่จะบริหารจัดการอะไรทั้งนั้น หัวใจของเขาพะวงอยู่กับความปลอดภัยของภรรยาตัวเล็กที่นอนหลับไม่ได้สติ

หลังจากนั่งประชุมกันอยู่พักใหญ่เซรเกย์ก็ต้องปลีกตัวมาที่ห้องรับแขก ไม่รู้ว่าลมอะไรหอบเรนมาถึงที่นี่ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็เป็นคนพูดเองว่าจะไม่มายุ่งกับเขาอีก

เซรเกย์ทักทายเรนด้วยถ้อยคำที่ลองเชิงกันอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นการพูดคุยก็เริ่มผ่อนคลายลงเรื่อยๆ เพราะดูแล้วเรนน่าจะไม่ได้มาหาเรื่องอะไร ทั้งเรนเองยังยินดีที่ตอนนี้เซรเกย์กลับมาจำทุกอย่างได้แล้ว

“ฉันดีใจที่นายกลับมาจำทุกอย่างได้”

“แต่ตอนนี้ฉันเสียใจที่เมียฉันกำลังจะจำฉันไม่ได้”

“ทำไม”

“เอาเรื่องนายก่อนดีกว่า ทำไมถึงมาถามหาริโอะที่นี่”