ยังไม่ชิน

“ผมคงต้องขอคุยกับคุณริสาอย่างละเอียดอีกพักใหญ่เลยครับ” หมอโอเว่นเอ่ยก่อนที่พิริสาจะรู้สึกฉงนหนักไปมากกว่านี้

“คุณเป็นใครคะ?”

“ผมหมอโอเว่นครับ ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะครับ”

ดวงตาคู่สวยมองจ้องมายังหมออาวุโสแปลกหน้า คำว่ายินดีที่ได้รู้จักอีกครั้ง เขาเคยรู้จักเธอ หรือ เธอเคยรู้จักเขามาก่อนเช่นนั้นหรือ

เมื่อทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา หมอโอเว่นก็เริ่มอธิบายความเป็นมาเป็นไปของอาการหญิงสาว ก่อนจะซักถามความจำของเธอว่าตอนนี้จำอะไรได้บ้าง

สรุปแล้วก็ได้ความว่าตอนนี้พิริสาจำทุกคนที่อยู่ที่นี่ได้ ทว่าเธอก็จำได้เพียงแค่ตอนที่เพิ่งได้เจอกับพ่อของเธอไม่เท่าไหร่นัก ซึ่งนั่นมันก็เป็นช่วงเวลาที่เธอเพิ่งจะเริ่มคบหากับเซรเกย์เป็นแฟน

ทั้งยังตกใจมากที่จู่ๆ รู้ตัวว่าตัวเองได้แต่งงานกับเซรเกย์ในเวลาอันรวดเร็ว จนต้องขอคุยกับเซรเกย์เป็นการส่วนตัวอีกรอบหลังจากคุยกับทุกคนเรียบร้อย

“ฉันแต่งงานกับคุณแล้วจริงๆ เหรอ อะไรที่ทำให้ฉันแต่งกับคุณได้เร็วขนาดนั้น”

“คุณรักผมมากไง”

“ฉันน่ะเหรอคะ ฉันยอมรับว่ารู้สึกดีกับคุณมาก แต่ก็ยังไม่ถึงกับรักมากนะคะ”

“อย่าพูดให้ผมใจเสียสิ”

“ก็ฉันจำไม่ได้จริงๆ นี่คะ แต่จะว่าไปเรื่องราวที่คุณเล่าให้ฟังในตอนที่ฉันจำไม่ได้ ยัยมิล่านั่นสร้างเรื่องราวแสนเลวไว้เยอะเลยจริงๆ” ว่าไปเรื่องที่เธอต้องมาถูกพิษจนความจำเสื่อมเพราะความแส่หาเรื่องไปเอาคืนมิล่าด้วยตัวเองเธอไม่ได้รู้สึกอยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรสักนิด เท่าที่ได้ยินวีรกรรมของมิล่าเธอก็ไม่เสียใจเลยที่ได้เข้าไปหามิล่าในวันนั้น

“เอาเป็นว่าตอนนี้จะไม่มีใครมาทำร้ายคุณได้ ผมจะดูแลคุณอย่างดี เหลือแค่ตอนนี้ต้องรอทุกคนเอาพืชทุกอย่างกลับมาสกัดเป็นยาถอนพิษให้คุณเท่านั้น”

“มันจะทรมานมากไหมคะ”

“เท่าที่ผมสัมผัสมาก็พอสมควร แต่ผมจะอยู่ข้างๆ คุณตลอดนะครับ ถ้าผมเจ็บแทนคุณได้ผมก็อยากเจ็บแทน” เซรเกย์คว้ามือพิริสามากุมเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

“ทำไมต้องมาพูดจาหวานเลี่ยนกับฉันด้วย” สาวเจ้ารู้สึกขนลุก เพราะในสายตาและความรู้สึกของเธอตอนนี้ เขายังคงเป็นคนที่มีความเจ้าเล่ห์อยู่ในตัวไม่น้อย แม้เธอจะเห็นว่าเขาก็มีความอ่อนโยนอยู่มากก็เถอะ

“หึ่... ถ้าคุณจำทุกอย่างได้ คุณจะรู้ว่าคุณชอบฟังคำพูดหวานๆ ของผม”

“เหรอคะ” เคียงคอถามด้วยสีหน้าฉงนหนัก คนอย่างเธอเนี่ยน่ะเหรอจะเป็นเช่นที่เขาพูด

“ครับ คุณคลั่งรักผมมากเลยด้วย เหมือนกับผมที่คลั่งคุณมากเหมือนกัน” พูดจบก็สวมกอดคลอเคลียภรรยาตัวเล็กเอาไว้หลวมๆ

นับว่าฟ้ายังเมตตาที่ยังพอให้เธอได้จำเขาได้บ้าง ไม่เช่นนั้นไม่อยากจะคิดเลยว่าเธอจะหวงตัวกับเขามากแค่ไหน เพราะตอนนี้ถึงจะได้ชื่อว่าเป็นแฟน เธอก็ยังผลักเขาแล้วผลักเขาอีกในขณะที่กำลังกอด แต่มีหรือเขาจะยอมปล่อย

เรนเดินทางมาพบกับฟาเบียนตั้งแต่เมื่อวาน พวกเขาทำความรู้จักกันเรียบร้อยก็เดินทางมาหา ทานากะ คนที่จะนำทางทั้งสองขึ้นเขาไปเก็บดอกไม้ป่าที่หมอโอเว่นต้องการ

เรนกับฟาเบียน พร้อมกับบอดี้การ์ดอีกสี่นายรับประทานอาหารและวางแผนกันกับทานากะอีกรอบ จากนั้นก็เริ่มเตรียมตัวออกเดินทางกันที่หลังบ้าน

“จะออกเดินทางแล้วเหรอคะคุณลุง เดินทางปลอดภัยนะคะ”

“มิจังรออยู่ในบ้านน่ะริโอะ”

“ค่ะคุณลุง”

 เสียงหวานที่คุ้นหูทำเอาคนที่กำลังผูกเชือกรองเท้าให้แน่นหนารีบลุกยืนมองคนที่กำลังพูดคุยอยู่กับทานากะทันที

เมื่อสองสายตาของเรนและริโอะประสานกัน ทั้งสองก็ยืนจ้องหน้ากันแน่นิ่ง “ริโอะ” เมื่อทุกอย่างอยู่ในความเงียบ เสียงเรียกอันแผ่วเบาก็ดูจะก้องกังวาลจนเรียกสติของริโอะกลับมาได้ จากนั้นหญิงสาวก็รีบหันหลังหมายจะเดินหนีหน้าของเรนไปทันที

ทว่าเธอก็ถูกเขารั้งไปคุยกันที่อื่น ท่ามกลางสายตาฉงนของคนทุกผู้ที่มองไปยังทั้งสอง

“สองคนนั้นรู้จักกันเหรอครับ”

“อาจจะใช่ครับ” ให้ฟาเบียนเดาตอนนี้คงเป็นอย่างที่ทานากะสงสัย แค่ทั้งสองรู้จักกันในทางที่ดีหรือไม่ดีเท่านั้น และมันก็ไม่ใช่เรื่องของเขาที่จะต้องก้าวก่าย

“ทำไมฉันติดต่อเธอไม่ได้” พาหญิงสาวออกห่างจากผู้คนมาได้ก็เอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เขาห่วงเธอจนแทบบ้า แต่เธอเลือกที่จะตัดขาดการติดต่อกับเขา มันก็ไม่ผิดที่เขาจะโมโห

“ริโอะไม่ได้อยากติดต่อกับใครค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” เป็นอีกครั้งที่ริโอะเลือกที่จะหันหลังให้ชายหนุ่ม ทว่าเขาก็หน้าด้านยืนขวางหน้าเธอเอาไว้

“เธอสบายดีใช่ไหม”

“ค่ะ”

“ฉันมีธุระต้องทำ กลับมาแล้วหวังว่าจะเจอเธอนะ”

ริโอะยังคงเงียบ ก้มหน้างุดไม่ยอมตอบอะไรกลับ ทางด้านเรนก็ไม่สามารถที่จะเสียเวลาในการเดินทางไปมากกว่านี้ได้ เขาจึงได้ปล่อยเธอไปก่อน เพราะหากเธอดูคุ้นเคยกับทานากะ ก็เท่ากับว่าคงอยู่แถวนี้ เขาเพียงแค่ต้องรีบไปทำภารกิจในการช่วยพิริสาให้เสร็จ จากนั้นก็รีบกลับมาจัดการกับปัญหาของตัวเอง

“ฉันยังไม่ชินที่มีคุณมานอนด้วย ฉันขอไปนอนที่โซฟาได้ไหม” วันทั้งวันที่มีเซรเกย์คอยอยู่ไม่ห่างพิริสาก็รู้สึกอึดอัดด้วยความไม่ชินแทบทั้งวันแล้ว ก่อนจะนอนเธอก็ยิ่งรู้สึกแปลกเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นเซรเกย์มานอนยิ้มอยู่ใกล้ๆ ในขณะที่เธอกำลังจะทิ้งตัวนอนที่เตียง

“ผมเป็นสามีคุณนะ”  

“ก็ ฉันกลัวว่าฉันจะนอนไม่หลับ” เธออ้อมแอ้มพูด ทั้งบุ้ยปากและมองเขาด้วยสายตาหนักใจ คนที่นั่งก้มหน้าบุ้ยปากไม่ทันตั้งตัวก็ถูกเขารวบไปจูบ ทำเอาดีดตัวผึงดิ้นหนีแทบไม่ทัน

“ทำอะไรของคุณเนี่ย”

“เราเคยทำกันมากกว่านี้อีก แล้วคุณก็เคยบอกว่าชอบให้ผมทำด้วย” หมายจะเอื้อมมือคว้าคนตัวเล็กกลับมาไว้ในอ้อมกอด แต่คนที่ใช้ความตัวเล็กปราดเปรียวกว่ารีบหนีไปยืนพิงหลังอยู่กับผนังห้อง

“ฉันเนี่ยนะ” พิริสายกมือจับหน้าตัวเองอย่างเอียงอาย เธอเป็นคนหน้าไม่อายอย่างที่เขาพูดขนาดนั้นเลยเหรอ เขาต้องพูดไม่จริงแน่ๆ

“คืนนี้ยังไงผมก็จะนอนกับคุณ คุณจะได้ชิน เพราะหลังจากนี้ผมจะไม่ยอมอยู่ห่างจากคุณเด็ดขาด อีกอย่างตอนผมจำคุณไม่ได้ คุณยังทั้งกอดทั้งก่ายตัวผม อย่าหวังว่าผมจะยอมไปนอนที่อื่นง่ายๆ”

 และแล้วพิริสาก็ถูกเซรเกย์รวบไปนอนกอดจนได้ คืนทั้งคืนสาวเจ้าเอาแต่นอนทำใจให้ยอมรับกับความเป็นจริง หากเธอตัดสินใจแต่งงานกับเซรเกย์ไปแล้วเขาก็คงจะมีข้อดีอะไรสักอย่างที่ทำให้เธอได้เห็น

ในใจตอนนี้ภาวนาให้ทุกคนหาพืชที่จะสกัดเป็นยาถอนพิษกลับมาได้เร็วๆ หากเธอจำทุกอย่างได้ก็คงไม่ต้องรู้สึกอึดอัดเช่นตอนนี้