เครื่องมือแก้แค้น

“มีคนอื่นแล้วใช่ไหมถึงได้ไล่พี่ให้ไปหาคนอื่น”

“มนต์ไม่มีใครทั้งนั้นค่ะ ถึงมนต์มีก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่มิล ถ้าอยากคุยกันเรื่องของเรา มนต์ก็ขอให้พี่มิลไปพูดกับผู้ใหญ่เรื่องถอนหมั้น พวกท่านจะได้ไม่ต้องหวังว่าเราจะได้แต่งงานกันซะที มนต์ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมพี่มิลถึงได้กลัวนักหนาว่าผู้ใหญ่จะไม่สบายใจ มันเป็นชีวิตของเรานะคะพี่มิล”

สิ้นเสียงหญิงสาวทุกอย่างก็อยู่ในความเงียบ รามิลยังคงจ้องหน้าประสานสายตากับมนต์ธาราอย่างไม่มีใครยอมใคร เธอเอาหัวใจของเขาไปครอบครองแล้ว มีหรือเขาจะยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ ตามที่เธอบอก

“ก็เพราะพี่รักมนต์ไง พี่รักมนต์ได้ยินไหม” เขาเอ่ยเสียงดังฟังชัดจนมนต์ธาราเริ่มอ้าปากค้าง เบิกตาโพลง เพราะไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ออกมาจากปากของรามิล

“ที่พี่ไม่กล้าบอกก็เพราะกลัวว่ามนต์จะมองพี่ไม่เหมือนเดิม เพราะพี่รู้ว่ามนต์ไม่ได้รักพี่” เขากล้าที่จะเผยทุกอย่างที่อยู่ในใจโดยที่ไม่คิดกลัวอะไรอีกแล้ว

“มนต์อยากรู้ว่าพี่มิลคิดแบบนี้กับมนต์ตั้งแต่เมื่อไหร่” เธอจำได้ว่าหลังจากงานหมั้น ชายหนุ่มยังดูฟูมฟายผิดหวังที่ต้องเลิกกับมารีน่า ทำไมตอนนี้เขากลับมาพูดว่ารักเธอ

“หลังจากที่เราหมั้นกันได้ไม่เท่าไหร่ พี่รักมนต์ตั้งแต่มนต์คอยอยู่ข้างพี่ตอนที่พี่กำลังเสียใจของมารีน่า”

“ตอนเราหมั้นกัน พี่มิลยังรักคุณมารีน่ามากใช่ไหมคะ”

“ใช่”

“แล้วบอกเลิกเธอทำไม”

“เพราะเธอมีคนอื่น เรื่องคืนนั้นที่มนต์ตื่นมาแล้วเห็นว่าตัวเองนอนอยู่กับพี่ พี่เป็นคนทำเรื่องทั้งหมด”

“อะไรนะคะ” คิ้วคู่สวยขมวดมุ่นผูกโบว์ เขาเองอย่างนั้นหรือ

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เรื่องคืนนั้นทำให้เธอรู้สึกผิดกับเขามาจนถึงทุกวันนี้ ทุกอย่างมันเป็นความตั้งใจของเขาทั้งหมดเองหรือ...

“พี่ทำไปเพราะต้องการประชดมารีน่า แต่พี่ก็ไม่คิดว่าผู้ใหญ่จะมาเห็น พี่เลยต้องรับผิดชอบมนต์ พี่ขอโทษที่ทำให้มนต์ต้องมาติดอยู่ในความสัมพันธ์ของพี่ แต่หลังจากนั้นหัวใจพี่มันก็กลายเป็นของมนต์ พี่แค่ไม่กล้าพูดเพราะพี่กลัวว่ามนต์จะไม่สนิทกับพี่เหมือนเดิม”

“ใช้มนต์เป็นเครื่องมือแก้แค้นแฟนเก่า แล้วมาบอกว่ารักมนต์เหรอคะ” เธอไม่ได้รู้สึกดีกับคำสารภาพของเขาแม้สักนิด

“เรื่องของเราเอาไว้ก่อนนะคะ มนต์ไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว ตอนนี้เราต้องสนใจแค่การตามหาบัวบุษบันเท่านั้น”

“สัญญากับพี่ได้ไหมว่าถ้าทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว ถ้าพี่ยอมคุยกับผู้ใหญ่เรื่องถอนหมั้นตามที่มนต์ขอ มนต์กับพี่เรายังจะสนิทกันเหมือนเดิม พี่จะทำตัวเป็นพี่ชายให้มนต์ แล้วมนต์ก็ยังเป็นน้องสาวที่น่ารักของพี่ อย่าหลบหน้าพี่ พี่ขอแค่นี้ได้ไหม”

“มนต์ไม่ขอตอบอะไรนะคะ พี่มิลออกไปจากห้องมนต์ได้แล้วค่ะ”

“แต่ว่า”

“ถ้าพี่มิลยังอยากให้มนต์คุยด้วยก็ออกไปค่ะ”

สิ้นเสียงห้วนของมนต์ธารา รามิลก็เดินคอตกออกไปจากที่พักของหญิงสาว เขาถอนหายใจอ่อนด้วยความเหนื่อยใจ แม้จะสนิทกับเธอพอสมควร แต่ก็ไม่รู้เลยว่าหลังจากกลับไป เธอจะยอมรับคำขอของเขาหรือไม่

ประตูไม้ไผ่หน้าห้องปิดสนิทได้ มนต์ธาราก็ฟุบนั่งลงไปกับฟูกสีน้ำตาล เธอรักรามิล รักมาตลอด มองเขาในแง่ดีเสมอมา คำสารภาพรักของเขาเมื่อครู่ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีใจเอาเสียเลย

เพราะก่อนที่เขาจะรักเธอ เขาเพียงแค่ทำทุกอย่างเพื่อใช้เธอเป็นเครื่องมือแก้แค้นมารีน่า แล้วมันก็ทำให้เธอมีความรู้สึกผิดในใจมาตลอดหลายปี เพราะคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้รามิลและมารีน่าต้องเลิกกัน ทว่าสุดท้าย คนร้ายตัวจริงก็คือรามิล ที่เธอยังไม่ให้คำตอบ เพราะเธอยังคงสับสนและยังคิดไม่ออกว่าจะเอาอย่างไรกับเรื่องนี้ดี...

“ทำอะไรอยู่เหรอริโอะ” เสียงทักทายของเพื่อนบ้านขาประจำดังอยู่ไกลๆ

“กำลังลงผักคะน้าค่ะป้าจิต” ริโอะเงยหน้าจากการก้มหน้าลงต้นคะน้าบนแปลงผักเล็กๆ ที่เตรียมเอาไว้

เป็นประจำแทบทุกวันที่เธอจะได้ยินเสียงของสลักจิต สาวใหญ่ชาวไทยที่ได้สามีเป็นคนญี่ปุ่นและย้ายมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่สาวๆ ปกติคนญี่ปุ่นส่วนมากจะให้ความเป็นส่วนตัวของกันและกันแม้แต่ในชนบท ทว่าที่สลักจิตก็ชอบมาทักทาเธอเป็นประจำแทบทุกวันเพราะรู้ว่าเธอเป็นลูกครึ่งไทย และมาอยู่ในบ้านหลังเล็กในชนบทนี้ตัวคนเดียว

“ป้าเอามะม่วงดองมาฝาก แล้วก็เอาต้มจืดวุ้นเส้นหมูสับมาให้ด้วย”

“ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ” สาวเจ้าลุกยืนค้อมหัวให้คนที่เอาของอร่อยมาฝาก

“มีอะไรก็ไปหาป้าที่บ้านได้เลยนะ อ่อ...พรุ่งนี้ป้าอยู่คนเดียว เราไปทำหม้อไฟทานที่บ้านป้าไหมล่ะ”

“ก็ได้ค่ะ แล้วคุณลุงจะไปไหนเหรอคะ”

“จะนำทางคนไปเดินป่าที่ท้ายหมู่บ้านน่ะ น่าจะไปค้างคืนนั่นแหละ”

“อ๋อ... ค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ช่วงสายๆ ริโอะจะไปหาที่บ้านนะคะ”

“จ้า”

ริโอะยืนยิ้มตามหลังสลักจิต มาอยู่ที่นี่ไม่นานนักเธอก็ได้เพื่อนบ้านที่แสนดี นับว่าเป็นโชคดีจริงๆ ที่เธอเลือกซื้อบ้านเก่าในชนบทแถบนี้

“ริสา ริสา ได้ยินแม่เรียกไหมลูก” เห็นลูกสาวเริ่มสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมาได้รสสุคนก็รีบเขย่าตัวของพิริสาทันที จากนั้นทุกคนก็เริ่มกรูกันเข้ามารายล้อมที่รอบเตียงของหญิงสาว

“ทำไมทุกคนมาอยู่ที่นี่ล่ะคะ” ปรับสายตาเป็นปกติได้พิริสาก็เริ่มมีสีหน้าฉงน ทั้งพ่อแม่รวมไปถึงยายของเธอก็อยู่ที่นี่ ทว่าเธอก็ไม่ได้รู้สึกคุ้นเคยกับสถานที่ที่เธออยู่เอาเสียเลย

เธอจำได้ว่าก่อนหน้านี้เธอกำลังทำอาหารอยู่ในครัว แต่ทำไมมาเผลอหลับที่ไหนก็ไม่รู้ “ทำไมริสา...คือ ริสาอยู่ที่ไหนคะ บ้านคุณพ่อเหรอคะ”

“ไม่ใช่จะ จำได้รึเปล่าว่าก่อนหน้าที่จะหลับไปเราอยู่ที่ไหน” รสสุคนเริ่มซักถามความจำของลูกสาว หากเธอจำพ่อของตัวเองได้ ก็เท่ากับว่าความทรงจำของพิริสาคงไม่ได้หายไปมากนัก

“ริสากำลังทำกับข้าวอยู่ที่ครัวบ้านเราค่ะ แต่ที่นี่ไม่ใช่บ้านเรา”

“ที่นี่เป็นบ้านเซรเกย์ สามีลูกไง”

“คะ? สามี” มันเกิดอะไรขึ้น เธองงไปหมดแล้ว

“ริสา” เซรเกย์ที่รู้ว่าพิริสาฟื้นคืนสติก็รีบวิ่งเข้ามากอดคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงแน่น

“คุณฟื้นแล้ว”

“ดีใจอะไรของคุณเนี่ย ฉันตัวจะขาดอยู่แล้วนะ” พิริสาหน้าเหยเกเมื่อถูกกอดรัดจนแน่นเกินไป

“ผมดีใจที่ผมจำคุณได้แล้ว”

“พูดอะไรของคุณ” รีบผลักตัวชายหนุ่มออกด้วยแรงอันน้อยนิด เธอไม่เข้าใจคำที่เซรเกย์และทุกคนกำลังพูดแม้แต่นิดเดียว