คนละครึ่งทาง

“ริโอะ”

ขณะที่กำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ เสียงที่แสนคุ้นหูก็ดังแว่วมาแต่ไกลทำให้ริโอะรีบหันไปยังต้นเสียงด้วยความรวดเร็ว “อ้าวคุณริสา มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”

“เพิ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เอง ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ”

“มานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยค่ะ เราเข้าบ้านกันดีกว่าค่ะ ริโอะทำขาหมูไว้ให้คุณริสาด้วยนะคะ”

“คุณเรนบอกแล้วล่ะ ตอนนี้ฉันยังไม่อยากเข้าไปในบ้าน อยากคุยกับริโอะก่อน”

“มีอะไรเหรอคะ”

“ริโอะกำลังงอนคุณเรนอยู่ใช่ไหม”

สีหน้าที่กำลังเปื้อนยิ้มเริ่มเจื่อนลง ไม่ผิดหรอกที่เรนเข้าใจเช่นนั้น แต่นั่นก็เป็นเพราะเขาสร้างข้อจำกัดให้เธอจนเธอรู้สึกอึดอัด

“ฉันรู้ว่าที่คุณเรนห้ามริโอะทุกอย่างก็เพราะเป็นห่วง แล้วฉันก็รู้ว่าริโอะรู้ตัวว่าริโอะทำทุกอย่างได้ ฉันก็เลยบอกให้คุณเรนกับริโอะแก้ปัญหากันคนละครึ่งทาง”

“ยังไงเหรอคะ” แววตาของริโอะในตอนนี้เต็มไปด้วยความสงสัย การแก้ปัญหาคนละครึ่งทางหมายความว่ายังไง

“ลองคุยกับคุณเรนอีกรอบสิ” พิริสาหันหน้าไปมองเรนที่กำลังยืนดูเธอและริโอะอยู่ห่างๆ

“ฉันขอตัวไปรอในบ้านนะ”

หลังจากพิริสาลุกออกไป เรนก็เข้ามานั่งแทนที่ของเธอ เพราะเรนต้องการที่จะคุยกับริโอะตามที่พิริสาและเซรเกย์แนะนำ

ริโอะยังคงก้มหน้างุด ไม่คิดจะเงยหน้ามองสามีตัวโตที่เข้ามานั่งอยู่ข้างๆ

เรนดึงมือของริโอะมากุมเอาไว้ ก่อนจะพูดในสิ่งที่คิดมาดีแล้ว “ฉันขอโทษที่ทำให้ริโอะอึดอัด แต่ฉันก็เป็นห่วงริโอะเกินกว่าจะยอมให้ริโอะทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียว เอาเป็นว่าเรื่องทำอาหารกับทำงานบ้าน ถ้าไม่หนักมากฉันจะยอมให้ริโอะทำ ส่วนเรื่องร้านขนมหวานฉันก็จะไม่ห้ามให้ริโอะเปิด แต่ริโอะต้องมีพนักงานอย่างน้อยห้าคน ฉันจะเป็นคนจ่ายค่าพนักงานเอง ฉันยอมริโอะครึ่งทางแล้วนะ จะหายโกรธฉันได้รึเปล่า”

ริโอะได้ยินเช่นนั้นเธอก็เริ่มที่จะกลับมามีรอยยิ้มได้อีกครั้ง “แค่คุณเรนยอมให้ริโอะทำอย่างที่อยากทำ ริโอะก็ดีใจมากแล้วค่ะ”

“ฉันรักริโอะนะ ที่หวงห้ามไปทุกอย่างก็เพราะเป็นห่วง แล้วฉันก็รู้แล้วว่าอะไรที่มากเกินพอดีก็อาจจะทำให้ความรักกลายเป็นความทุกข์ได้”

“ริโอะก็รักคุณเรนนะคะ แล้วก็เข้าใจที่คุณเรนทุกอย่าง แต่ริโอะรู้ตัวเองดีค่ะว่าริโอะไหวแค่ไหน อย่าลืมว่าริโอะก็รักลูกไม่แพ้คุณเรนนะคะ”

“ครับ ต่อไปเราจะปรึกษากันทุกเรื่อง เราจะไม่เอาความเห็นของใครคนใดคนหนึ่งเป็นที่ตั้ง โอเคไหม”

“ค่ะ”

หลังปรับความเข้าใจกันได้ ทั้งสองก็โผกอดกันแน่น และรู้แล้วว่าการมีความรัก แล้วก็มีครอบครัวยังต้องมีอะไรให้ต้องเรียนรู้อีกหลายอย่างเลย

เมื่อทุกอย่างกลับสู่สภาวะปกติ ตอนนี้ทุกคนก็มาร่วมวงกันอยู่ที่โต๊ะอาหาร

“ขอบคุณคุณริสามากเลยนะคะที่ทำให้ริโอะสบายใจ”

“เรื่องเล็กน้อยน่า...ตอบแทนที่ริโอะทำขาหมูนุ่มๆ ให้ฉันทานไง แล้วนี่เจ้าตัวเล็กแข็งแรงดีใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ ตอนนี้เข้าเดือนที่สี่แล้ว เจ้าตัวเล็กเริ่มดิ้นแล้วล่ะค่ะ คุณริสาล่ะคะ เมื่อไหร่จะมีเจ้าตัวเล็กคะ”

เมื่อเจอคำถามจี้ใจดำเข้า เซรเกย์และพิริสาก็เริ่มมีสีหน้าห่อเหี่ยวลงจนริโอะและเรนจับสังเกตได้ และเริ่มรู้สึกไม่ดีไปด้วย

“เอ่อ... เป็นอะไรรึเปล่าคะคุณริสา”

“ฉันไปตรวจร่างกายมาแล้ว แต่ว่าระบบเลือดลมฉันไม่ค่อยดี ก็เลยอาจจะมีลูกยากน่ะ”

“อืม... ถ้าเป็นอย่างงั้นลองสมุนไพรที่ริโอะเคยทานไหมคะ เป็นสมุนไพรจีน หมอจีนบอกว่าถ้าต้มดื่มแค่เดือนเดียวก็ทำให้มีลูกได้ง่ายแล้วค่ะ” ริโอะเห็นว่าเรื่องนี้เธอเองก็พอจะช่วยได้ เพราะก่อนที่เธอจะมีลูกก็มีภาวะผิดปกติของมดลูกเหมือนกัน แต่ว่าก็ได้ยาดีจากหมอจีนเลยได้ตั้งท้องสมใจ

“ต้องไปซื้อที่ไหนเหรอริโอะ”

“ร้านอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ค่ะ เดี๋ยวริโอะส่งโลเคชั่นของร้านให้คุณริสานะคะ”

“หมอจีนเค้าเก่งจริงๆ ใช่ไหมริโอะ” เซรเกย์เริ่มเห็นว่าจะมีความหวังเข้ามาในชีวิต เขาจึงละล่ำละลักเอ่ยถามริโอะขณะที่หญิงสาวกำลังกดโทรศัพท์มือถือ

“ค่ะ คนที่มีลูกยากมากๆ ใช้วิธีมาหลายอย่างสุดท้ายก็มามีลูกได้ก็เพราะสมุนไพรของหมอจีนที่นี่แหละค่ะ”

เซรเกย์กุมมือกับพิริสาเอาไว้แน่น ทั้งจ้องตากันด้วยแววตาที่เป็นประกายแห่งความหวัง หลังจากจบมื้ออาหารสองสามีภรรยาก็พากันขับรถไปยังจุดหมายที่ริโอะส่งโลเคชั่นให้ทันที

“ริโอะ” เรนเช็ดไม้เช็ดมือหลังจากล้างจานเสร็จเรียบร้อยก็หันมาเรียกริโอะที่กำลังนั่งเช็ดจานอยู่ด้านหลัง

“คะคุณเรน”

“ริโอะตั้งใจมีลูกกับฉันใช่ไหม”

“เอ่อ... ริโอะ” เขาจับผิดเธอตอนพูดคุยกับพิริสาสินะ เธอค่อยๆ วางมือจากสิ่งที่ทำและเงยหน้ามองเรนหน้าถอดสี เขาจะโกรธไหมถ้ารู้ความจริงว่าเธอตั้งใจ ไม่ใช่พลาดท้องกับเขาแล้วหนีมาอย่างที่เขาเคยเข้าใจ

“ตั้งใจที่จะมีลูก แล้วก็หนีฉันไปใช่ไหม” ดวงตาคมจ้องคนตัวเล็กไม่วางตา ดูอาการของหญิงสาวก็พอจะรู้ว่าเขาเดาเรื่องราวได้ถูกต้อง เธอไม่ได้พลาดมีลูกกับเขาแล้วคิดหนี แต่เธอวางแผนมาดีแล้วว่าจะมีลูกกับเขาแล้วก็หนีไป คิดแล้วก็น่าน้อยใจไม่ใช่น้อย

“คือว่า...เอ่อ...แต่ตอนนี้​เราก็อยู่ด้วยกันแล้วนี่คะ” ริโอะรีบลุกไปกอดชายหนุ่ม หวังว่าเขาจะไม่โกรธเธอจนต้องทะเลาะกันอีกรอบ

“ขอโทษจริงๆ ค่ะ ริโอะไม่รู้นี่คะว่าคุณเรนจะรักริโอะ” ยิ่งเห็นเขาเอาแต่เงียบเธอก็ยิ่งใจไม่ดี หนำซ้ำยังไม่กอดเธอกลับอีก

“สัญญากับฉันว่าต่อไปจะไม่ปิดบังอะไรกันอีก” แม้จะรู้สึกโกรธ ทว่าคิดไปคิดมาก็จริงอย่างที่ริโอะว่า ตอนนี้เธอกับเขาก็อยู่ด้วยกันแล้วทุกอย่างก็กำลังจะไปได้สวย เขาก็คงไม่จำเป็นต้องวางท่าขุ่นเคืองเธอให้มากนัก แต่ก็ต้องเอ่ยให้เธอสัญญาว่าต่อไปจะไม่มีอะไรปิดบังกัน

“สัญญาค่ะ” ริโอะหยักหน้าหงึกๆ ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นแขนแกร่งที่แสนอบอุ่นก็โอบกอดเธอตอบ พอจะทำให้ริโอะเบาใจและมีรอยยิ้มได้อีกครั้ง เคยคิดจะบอกเขาเรื่องที่เธอตั้งใจทำทุกอย่าง แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะมารู้ก่อน แต่เป็นอย่างนี้ก็ดี ต่อไปเธอจะได้ไม่ต้องมีอะไรคาใจ จะเดินหน้าไปทุกย่างก้าวด้วยความสุขเท่านั้น