ผมขอโทษ

หลังจากใช้เวลาร่วมชั่วโมง หมอโอเว่นก็ได้เลือดของเซรเกย์มาในปริมาณที่เพียงพอ และหลังจากนี้เขาก็ต้องใช้เวลาอีกร่วมวันที่จะสกัดเอาสารของยาถอนพิษจากเลือดของเซรเกย์

ครึ่งค่อนคืนแล้วที่เซรเกย์ยังคงเฝ้าพิริสาที่นอนเป็นผักกันอยู่ไม่ห่าง แม้จะอ่อนเพลียจากการเสียเลือดแต่เขาก็ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ ยิ่งมองไปที่ใบหน้าซีดเซียวของคนที่เขารักหมดหัวใจก็ยิ่งรู้สึกปวดหัวใจ

ทั้งยังโทษตัวเองที่ไม่มีความสามารถปกป้องภรรยาให้ดีเช่นที่เคยสัญญากับเธอเอาไว้ในวันแต่งงาน

“ผมขอโทษ ริสา” เขาก้มจรดหน้าผากกับหลังมือเรียวที่แสนเย็นเฉียบ พร้อมทั้งเอ่ยขอโทษเสียงสั่น

“ผมขอโทษ...” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยขาดๆ หายๆ ทั้งยังสั่นเครือขึ้นเรื่อยๆ ไม่นานนักน้ำตาลูกผู้ชายที่ไหลออกมาจาความรู้สึกผิดที่สุดในหัวใจก็หยดลงบนหลังมือเรียวเล็กที่เขาได้กุมเอาไว้

เซรเกย์ลุกขึ้นโน้มตัวลงพรมจูบที่พวงแก้มนวลไล่ไปยังเปลือกตาที่ปิดสนิท เขาทำให้เธอต้องเจ็บปวดหัวใจจากการที่ไปรู้สึกรักคนอื่นไม่พอ ยังทำให้เธอต้องมาเจอชะตากรรมที่เธอไม่ควรจะได้เจอเพียงเพราะเขาไม่เด็ดขาดในการจัดการกับมิล่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ เขาจะไม่ยอมให้เธอคลาดสายตาไปแม้แต่วินาทีเดียว

เซรเกย์นั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่บนโต๊ะอาหารเช้า ไม่ได้อยากเอาอะไรเข้าปากแม้แต่นิดเดียว ทว่าก็ต้องมานั่งร่วมโต๊ะอาหารกับผู้ใหญ่ตามมารยาท ไม่เช่นนั้นเขาได้โดนพ่อของภรรยาตำหนิอีกแน่

“ใครจะทานก็ทานไป ผมทานไม่ลง จัดการศัตรูมีวิธีตั้งมากมาย ไม่รู้สร้างมาเพื่ออะไรไอ้ยาบ้าบอนั่น” ดันเต้เห็นหน้าหมอโอเว่นและเซรเกย์ก็ยืนกอดอกไม่ยอมมานั่งร่วมโต๊ะ

“ถ้าคุณไม่อยากนั่งที่นี่ก็ไปอยู่ที่อื่นก่อนค่ะ แล้วฉันจะเอาอาหารไปให้” รสสุคนหันไปมองคนเป็นสามีด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้สามีของเธอก็ยังควบคุมอารมณ์ไม่ได้เสียที ทั้งที่ตอนนี้ทุกคนก็ไม่ได้นิ่งเฉยและหาทางช่วยลูกสาวของเธออยู่ ไม่รู้ว่าดันเต้จะพูดจาบั่นทอนให้มันได้อะไรขึ้นมา

“ขอโทษแทนดันเต้ด้วยนะคะคุณหมอ” ให้หลังสามีรสสุคนก็หันมาเอ่ยขอโทษโอเว่น

“ผมเข้าใจครับ ถ้าเรื่องเกิดกับลูกผม ผมก็คงทำใจยากเหมือนกัน”

เซรเกย์ที่กำลังนั่งหน้าห่อเหี่ยว ไม่นานนักอาหารในถ้วยร้อนๆ มีกลิ่นหอมเตะจมูกก็เสริฟอยู่ตรงหน้า

“ต้มเลือดหมูบำรุงเลือด ทานเสียสิ ยายทำเองเลยนะ” สอางค์เอ่ยขึ้นหลังจากบอดี้การ์ดหนุ่มได้วางถ้วยอาหารตรงหน้าของหลานเขยเรียบร้อยแล้ว

“ขอบคุณครับคุณยาย”

“อย่าถือสาดันเต้เลยนะ เค้าก็แค่บ่นไปตามประสา” รสสุคนเอ่ยขึ้น

“ผมเข้าใจคุณพ่อจริงๆ ครับ เอ่อ...คุณแม่ครับ”

“มีอะไรเหรอ”

เซรเกย์หันไปมองหน้าหมอโอเว่นก่อนจะเริ่มพูดคุยกับทุกคนให้รับรู้เรื่องสำคัญ “ถ้าริสาได้รับยาถอนพิษ เธออาจจะมีลูกไม่ได้”

“อะไรนะ เอ่อ... แล้วเป็นไปได้กี่เปอร์เซ็นต์”

“แปดสิบครับ”

“แล้วคุณผิดหวังรึเปล่าล่ะถ้าไม่มีลูก”

“ผมไม่มีปัญหาครับ แต่ริสาเธอเคยบอกกับผมว่าอยากมีลูกมากๆ ผมกลัวเธอผิดหวัง”

“อืม อย่างน้อยก็เหลืออีกตั้งยี่สิบเปอร์เซ็นต์ที่เป็นความหวัง แม่รสก็มีภาวะมีลูกยากเหมือนกัน แต่ก็มีมาได้ถ้าบำรุงดีๆ” สอางค์เอ่ยปลอบใจที่เห็นหลานเขยท่าจะเครียดหนักหลายเรื่อง

“จริงค่ะ ฉันมีได้ริสาก็ต้องมีได้เหมือนกัน คุณไม่ต้องกังวลนะ”

“แล้วเราจะต้องบอกเรื่องนี้กับริสาก่อนไหมครับ แต่ผมคิดว่าถ้าบอกริสา กลัวว่าเธอจะไม่ยอมถอนพิษ”

“ฉันก็คิดอย่างงั้นนะ แต่เพื่อรักษาชีวิตของริสา ฉันว่ายังไม่ต้องบอกดีกว่า หลังจากถอนพิษเรียบร้อยแล้วค่อยพากันไปตรวจร่างกายอีกที บางทีเรื่องการมีลูกก็อาจจะไม่มีปัญหาก็ได้ คุณหมอคิดแบบนั้นไหมคะ” รสสุคนหันมาถามหมอโอเว่นที่ยังคงนั่งเงียบ

“ผมก็อยากให้เป็นอย่างที่คุณโรสพูดครับ แต่อยากให้ทุกคนเผื่อใจเอาไว้หน่อยก็ดี” โอเว่นจะยอมทำตามที่ทุกคนตกลงว่าไม่ให้บอกกพิริสาถึงผลข้างเคียงข้อนี้ ทว่าเขาก็ไม่สามารถให้ความหวังทุกคนได้จริงๆ เรื่องที่พิริสาจะกลับมามีลูกได้หรือไม่

เซรเกย์ได้ยินคำตอบเช่นนั้นก็ได้แต่นั่งก้มหน้า พยายามทำใจเย็นคิดในแง่ดีว่าภรรยาของเขาต้องมีโอกาสมีลูก เพราะเขาไม่อยากเห็นน้ำตาของความผิดหวังของพิริสาอีก

ตอนนี้ราเดนพร้อมกับมนต์ธาราและรามิล พร้อมกับบอดี้การ์ดฝีมือดีอีกสามสี่นายได้เดินทางมาถึงหมู่บ้านเล็กๆ ที่อยู่ชายป่าตามที่หมอโอเว่นได้ให้ข้อมูลมาว่าพรานที่จะพาทุกคนไปยังจุดหมายได้ก็คือพรานปลั่ง พรานฝีมือดีที่อาศัยอยู่ที่นี่ และหมอโอเว่นก็เคยได้พรานปลั่งนำทางเพื่อไปหาบัวบุษบันและไผ่บรรพชิตเพื่อเอามาสกัดเป็นยาถอนพิษ

เมื่อทุกคนมาถึงได้ทักทายและแนะนำตัวกันเป็นพิธี จากนั้นพรานเปรม ลูกชายของพรานปลั่งก็พาทุกคนไปพักผ่อนในกระท่อมที่เพิ่งสร้างขึ้นมาใหม่ในเวลาไม่กี่ชั่วโมงเพื่อต้อนรับทุกคน

หลังจากทุกคนเก็บของเข้าที่เรียบร้อยก็พักดื่มน้ำดื่มท่า เสร็จแล้วก็ไม่รีรอที่จะเข้าไปประชุมเรื่องการแยกตัวกันออกตามหาสิ่งที่ต้องการทันที

“ต้นบัวบุษบันจะอยู่ในป่าต้นน้ำ ห่างจากที่นี่ยี่สิบกิโล ป่าค่อนข้างรกทึบ แล้วก็มีความชื้นมาก ใช้เวลาเดินทางสองวัน ส่วนไผ่บรรพชิตจะอยู่บนเขาอีกลูก ต้องเดินเท้าไปจนถึงป่าไผ่เวิ้งกว้าง เส้นทางไม่ได้ยากลำบากเท่าป่าต้นน้ำ แต่มีสัตว์อันตรายมากมายกว่าจะเข้าไปถึง ข้าจะไปป่านี้ ใครจะไปกับข้า”

“ถ้ามันอันตราย ผมจะไปกับพรานเองครับ” ราเดนเสนอตัวที่จะไปกับพรานปลั่ง เพราะเขาไม่อยากให้คนอื่นต้องเสี่ยงอันตรายมาเป็นอะไรไปเพราะต้นเหตุมาจากน้องสาวของเขาอีก

“อย่างงั้นป่าต้นน้ำผมจะให้ลูกชายผมนำทางกลุ่มของคุณรามิลไป ที่นั่นอาจจะไกลแต่ไม่อันตรายเท่าไหร่”

“ตกลงตามนั้นครับ”

“มนต์ไปด้วยนะคะพี่มิล”

“พี่ว่ามนต์รออยู่ที่นี่ดีกว่านะ” เขาไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งที่จะให้มนต์ธาราเดินทางเข้าป่าไปด้วย เพราะไม่อยากที่จะห่วงหน้าพะวงหลัง

“ไม่ค่ะ มนต์ไปเที่ยวเดินป่าตั้งหลายที่ นอนกลางดินคนเดียวมนต์ก็เคยมาแล้ว ลำบากแค่ไหนมนต์ก็ไม่กลัวค่ะ”

รามิลมองหน้ามนต์ธาราด้วยสายตาอ่อนใจ อยากจะขัดใจเธอเสียให้ได้ ทว่าดูๆ แล้วสาวเจ้าก็คงจะไม่ยอมง่ายๆ

“ทำไมถึงอยากจะไปกับพี่ ไม่อยากเห็นหน้าพี่ไม่ใช่เหรอ” รามิลเดินมาคุยกับมนต์ธาราส่วนตัวอีกรอบ ในขณะที่หญิงสาวกำลังนั่งพักผ่อนอยู่คนเดียวบนชานกระท่อม

“มนต์มาที่นี่เพราะอยากช่วยคุณริสาค่ะ ไม่อยากคิดถึงเรื่องอื่น” เมื่อคนตัวเล็กเริ่มเฉไฉไม่ยอมพูดเรื่องเดียวกับที่เขาต้องการคุยก็เริ่มมีน้ำโห จากนั้นก็ดึงมือมนต์ธาราเข้าไปคุยกันข้างในที่พักของเธอ

“ทำไมต้องทำแบบนี้มนต์”

“ปล่อยมนต์นะคะ”