อย่าพรากหัวใจของผมไป

“ฉันติดต่อริโอะไม่ได้ รู้ว่าเธอทำงานกับริสาก็เลยมาหาที่นี่”

“เธอไม่เคยทำงานกับริสา”

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความฉงน เขาเข้าใจมาตลอดว่าตลอดเวลาที่ริโอะออกจากบ้านของเขาไป เธอมาทำงานอยู่กับพิริสา

“หลังจากริสากลับมาเธอก็ทาบทามริโอะ แต่ริโอะก็ปฏิเสธมาตลอด และสุดท้ายก็ติดต่อริโอะไม่ได้เหมือนกัน ตอนนี้ฉันยังคิดว่าริโอะทำงานกับนายอยู่เลย”

“ไม่ ถ้าเธอไม่อยู่ที่นี่แล้วจะอยู่ที่ไหน”

“นั่นสิ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอเป็นแค่คนดูแลบ้านกับช่วยงานนายเล็กๆ น้อยๆ ทำไมนายดูจะสนใจเธอจนกล้ามาหาฉันถึงที่นี่” เซรเกย์พอจะมองออกว่าริโอะกับเรนมีอะไรพิเศษต่อกัน ด้วยดูจากท่าทางของเรน เขาไม่ใช่คนที่จะสนใจใครง่ายๆ อีกทั้งแค่คนดูแลบ้านลาออกแค่คนเดียว ก็ไม่น่าจะเป็นห่วงเป็นใยจนต้องตามหาขนาดนี้

“เรื่องริโอะ ฉันจะให้คนตามหาเอง ส่วนเรื่องริสา นายจะเล่าให้ฉันฟังได้ไหมว่าเธอเป็นอะไร”

เซรเกย์นึกถึงเรื่องภรรยาของตนก็นั่งหน้าห่อเหี่ยว จากนั้นก็เริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้กับเรนได้รับรู้อยู่ครู่ใหญ่ ทางด้านเรนที่รับรู้เรื่องทั้งหมดก็แทบจะกลืนน้ำลายไม่ลงคอ เพราะรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ ที่เป็นต้นเหตุทำให้ครอบครัวของเซรเกย์เกิดปัญหาบานปลายไม่เว้นว่างเช่นนี้

“ฉันจะช่วยนายอีกแรง เพราะฉันเองก็เป็นตัวต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด” หากเขาไม่ทำร้ายเซรเกย์จนเขาต้องได้รับการรักษาจากมิล่า หมอสาวนั่นก็คงไม่มีโอกาสเข้ามาทำร้ายเซรเกย์ได้ รวมไปถึงพิริสาอีกคน เพราะฉะนั้นงานนี้ เขาจะไม่ช่วยเหลือเซรเกย์เห็นจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต

หลังจากประชุมและมอบหน้าที่กันเสร็จเรียบร้อย ตอนนี้ราเดนกับรามิลและมนต์ธาราเดินทางไปที่ทางเหนือของประเทศไทย ส่วนเรนก็กลับไปที่ญี่ปุ่น เขาต้องเดินทางไปที่ย่านชนบทของญี่ปุ่นและไปพบกับฟาเบียนพี่ชายของพิริสาเพื่อรวมตัวกันที่นั่นอีกที

เมื่อทุกคนแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง เซรเกย์ก็เอาแต่เฝ้าภรรยาที่ยังไม่ได้สติอยู่ไม่ห่าง ถ้าเขาตัดใจจัดการขั้นเด็ดขาดกับมิล่าในตอนที่รู้ว่าหญิงสาวต้องการทำลายครอบครัวของเขาก็คงดี

หากภรรยาของเขาตื่นมาแล้วจำเขาไม่ได้ เขาก็คงต้องเจ็บปวดหัวใจไม่น้อยเลย หรือนี่จะเป็นเวรกรรมในตอนที่เขาจำเธอไม่ได้ ฟ้ากำลังลงโทษให้เขาได้รับรู้ความรู้สึกของเธอใช่ไหม

ฟ้าจะลงโทษเขาด้วยวิธีอื่นได้หรือไม่ เพราะหากคนที่เป็นโลกทั้งใบของเขากำลังจะจำเขาไม่ได้ นั่นเปรียบเสมือนกับว่าเขากำลังตกนรกทั้งเป็น

“เธอจะฟื้นตอนไหนครับคุณหมอ”

“อาจจะหลับแบบนี้ไปสองสามวันครับ”

“ถ้าเธอตื่นมา เธอจะจำผมไม่ได้ใช่ไหมครับหมอ” แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าคำตอบจะเป็นเช่นไร แต่เขาก็ยังมีหวังว่าหมอโอเว่นจะเอ่ยตอบกลับมาด้วยคำตอบที่ตรงกับหัวใจของเขา

“ความทรงจำของเธอจะขาดหายแน่นอน แต่ผมก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าหายไปมากแค่ไหน มีอีกวิธีที่ผมจะช่วยได้ แต่ขอบอกก่อนว่ามันก็ไม่ได้ผลดีเท่ากับการได้เกสรของพืชถอนพิษมา”

“ทำยังไงครับ”

“สกัดยาถอนพิษจากเลือดของคุณที่ยังมีสารของยาถอนพิษอยู่”

“ทำตอนนี้เลยสิครับคุณหมอ จะเอาเลือดผมไปเท่าไหร่ก็ได้ ขอแค่ริสาตื่นมาแล้วจำผมได้ก็พอ”

“ผมไม่การันตีว่าคุณริสาจะจำได้ไหม ถ้าเธอจำคุณได้ก็คือผลดี แต่เลือดของคุณจะช่วยทำให้ระบบประสาทของคุณริสาไม่ถูกทำลายไปมากกว่าเดิมเท่านั้น”

“ผมยินดีทำเพื่อเธอทุกอย่าง” แม้จะไม่ได้รับการยืนยันว่าภรรยาจะกลับมาจำตัวเองได้ แต่่เขาก็ยืนยันว่ายังไงก็จะทำทุกอย่างเพื่อยอดดวงใจของเขา

“มีอีกเรื่องที่ผมต้องบอกคุณให้ทำใจยอมรับเสียตั้งแต่ตอนนี้”

“อะไรครับ”

“คุณริสาอาจจะมีลูกไม่ได้ ผู้หญิงที่ได้รับยาถอนพิษแปดสิบเปอร์เซ็นต์ ไม่สามารถมีลูกได้”

วินาทีนั้นเซรเกย์นั่งอ้าปากค้าง หูอื้อไปชั่วขณะ เพราะรู้ว่าพิริสาหวังที่จะมีลูกเป็นที่สุดของชีวิต ทว่าเมื่อดึงสติให้ตัวเองได้คิดในแง่ดี อย่างน้อยก็ยังมีอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์ให้เขาได้มีความหวัง

ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับพิริสาถึงหูของดันเต้ เขาก็หอบเอาภรรยาพร้อมกับแม่ยายขึ้นเครื่องบินมาหาพิริสาทันที

เมื่อทุกคนได้เห็นพิริสานอนเป็นผัก และรู้ว่าหลังจากที่พิริสาตื่นเธอจะเป็นเช่นไรก็เครียดไปตามๆ กัน โดยเฉพาะดันเต้ที่สงสารลูกจนเริ่มรู้สึกเคียดแค้นมิล่าเป็นที่สุด

“ผู้หญิงคนนั้นทำไมถึงได้ใจร้ายใจดำได้ขนาดนี้นะ รู้รึเปล่าว่ามันอยู่ไหน ฉันจะจับมันมาเฉือนเป็นชิ้นๆ”

“มันใช่เวลาที่คุณจะมาฆ่าคนไหมคะ ราเดนก็รับปากแล้วว่าจะไม่ให้มิล่าออกมาจากบ้านอีก คุณอย่าเพิ่งพูดถึงผู้หญิงคนนั้นตอนนี้เลยค่ะ” รสสุคนปรามสามี เพราะตอนนี้เธอไม่อยากได้ยินชื่อของมิล่า เธอเองก็โกรธเคืองผู้หญิงคนนั้นไม่น้อยไปกว่าคนอื่นเหมือนกัน

ทว่าก็ไม่ใช่ที่จะมาสนใจผู้หญิงคนนั้นตอนนี้ สิ่งที่ควรทำก็คือภาวนาให้ทุกคนนำพืชถอนพิษกลับมาได้เร็วๆ เท่านั้น เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง

“บอกให้ครอบครัวเธอเก็บเธอเอาไว้ให้มิดชิด ถ้าหากเธอมายุ่งกับลูกฉันอีก ฉันจะเฉือนเนื้อมันทีละชิ้น ค่อยๆ ให้ตายอย่างทรมาน”

“พี่ชายของเธอรับปากว่าจะไม่ให้เธอมายุ่งกับเราอีกครับ ผมขอโทษครับคุณพ่อที่ดูแลริสาไม่ดี” เซรเกย์ที่กำลังถ่ายเลือดให้หมอโอเว่นสกัด ลงมาจากเตียงแล้วคุกเข่าต่อหน้าดันเต้ เขาเองก็รู้สึกผิดมากที่สุดที่ไม่สามารถปกป้องดวงใจของตัวเองได้

“ฉันคงต้องเอาลูกผมกลับไปดูแลเอง” เปรยเสียงแข็งพร้อมมองค้อนไปยังลูกเขย

“ไม่นะครับ” เซรเกย์ชาวาบไปทั้งตัวหลังสิ้นเสียงประกาศิตของดันเต้ เขาจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นเด็ดขาก

“คุณคะ มันไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องร้ายๆ หรอกนะคะ เซรเกย์เองก็เจ็บหนักไม่น้อยเลย อย่าลืมสิคะว่าลูกเราเข้าไปหาเรื่องเองนะคะ” รสสุคนเริ่มที่จะหงุดหงิดกับความเอาแต่ใจของสามี เรื่องราวมันก็น่าปวดหัวมาพออยู่แล้ว ไม่รู้ว่าดันเต้จะมาหาเรื่องยุ่งกับชีวิตคู่ของลูกสาวอีก

“ใจผมตอนนี้อยากจะเอาลูกกลับไปดูแลเองใจจะขาด ลูกเราต้องเสียน้ำตากับการที่ต้องมาเป็นเมียเซรเกย์มากแค่ไหนคุณก็เห็น”

“ผมสัญญาครับคุณพ่อว่าต่อไปนี้ผมจะดูแลริสาให้ดี อย่าพรากหัวใจของผมไปเลยนะครับ” เซรเกย์ละล่ำละลักพร้อมค้อมหัวลงไปกับพื้นเพื่อขอร้องดันเต้

หญิงชราที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายปีอย่างสอางค์ เห็นลูกเขยเอาแต่ใจไม่เข้าเรื่อง เธอก็ทำเฉยต่อไปไม่ได้

“เราเป็นพ่อเป็นแม่ เป็นที่พึ่งทางใจกับที่ปรึกษาให้ลูกก็พอ ไม่ต้องไปเจ้ากี้เจ้าการกับชีวิตของลูกหรอก ถ้าคุณอยากจะพรากทั้งสองจากกัน ฉันก็จะเอาลูกสาวฉันคืน เพราะฉันก็ไม่อยากให้ลูกสาวฉันอยู่กับคนไม่มีเหตุผลเหมือนกัน”

“คุณแม่ครับ ทำไมพูดกับผมแบบนี้ล่ะครับ” ดันเต้หน้าเสียที่รู้ตัวว่าตอนนี้เหลือหัวเดียวกระเทียมลีบ

“ไม่รู้ล่ะ”

“ก็ได้ครับ ผมยอมก็ได้”

เซรเกย์ถอนหายใจโล่งอก เขาค้อมหัวขอบคุณรสสุคนและสอางค์ที่ช่วยชีวิตของเขาได้ทันเวลา แค่นี้เขาก็เครียดจนแทบจะบ้าอยู่แล้ว หากถูกพรากหัวใจไปอีกคงได้ตายทั้งเป็นแน่