MY BILLIONAIRE HUSBAND WANTS ME BACK

TWO YEARS LATER“TRISTAN,no!”Napabalikwas ng bangon si Catherine. Napanaginipan niya na naman si Tristan. Simula nang nangyari ang trahedyang iyon. Dalawang taon na ang nakalipas ay paminsan-minsan naging laman ng panaginip niya si Tristan.“Im sorry, Tristan,” mahinang usal niya sa kanyang sarili. Pinunasan niya malapot at malamig na pawis sa kanyang noo.“Gising ka na pala,” sabi ni Lea. Kakapasok lang dito sa cottage nila.“Kagigising ko lang din,” bali-walang sagot niya.“Get-up, Catherine. Marami ng mga guwapo roon sa labas,” nakangisi turan ni Lea.Naniningkit ang mga mata pinukol niya ng tingin si Lea. “Walang laman iyang isip mo at bukang bibig ang lalaking guwapo at katakam-takam.”“Sympre naman daiza. Ako pa ba ang aayaw kung naka balandra na sa harapan ko.” Ani Lea, tila kinikilig pa.“Iwan ko sa ‘yo,” sabi ni Catherine, pumasok na rin siya roon sa loob ng banyo para mag toothbrush at maghilamos.“Kailan mo balak magkaroon ng jowa?!” Pasigaw tanong ni Lea.Tumirik ang mga

TRAVIS MONTEIRO- A young President of Monteiro Construction firm and shipping line. Ngunit hindi iyon naging madali para kay Travis. Nang namatay ang kanilang mga magulang sa plane crash. Naging automatic naisalin ang posisyon sa kanya ang pagiging presidente ng dalawang company na pagmamay-ari ng kanyang pamilya.Simula nawala na ang kanilang mga magulang. Naging ama’t ina na rin siya sa nag-iisang nakababatang kapatid niyang si Tristan. Tanging si Tristan na lamang ang nag-iisang pamilya meron siya. Ngunit sa pagmamahal nito sa isang babae ay nangyari ang trahedyang hindi inaasahan. Kasalukuyang nakaupo si Travis sa mataas na upuan at nakaharap sa bar counter ng mini bar niya. Nasa ikatlong palapag ng mansion na pagmamay-ari ng kanyang pamilya. Nilaro-laruan niya ang hawak na baso na may lamang whiskey at yelo. Naka ilang shot na rin siya ngunit hindi mawaglit-waglit sa kanyang isipan ang maganda at maamong mukha ng dalagang kinamumuhian niya. That lips… Ang mapupulang mga

“ANYWAY feel comfortable here,” nakangiti pa rin sabi ni Travis. “Anything you want, you can tell my secretary. Nasa labas lang siya.”Nagpaskil ng mabining ngiti sa kanyang mga labi si Catherine. “Thank you, and Travis sorry sa abala.”“No worries, pero mamaya na natin pag-usapan ang tungkol sa sadya mo, Cath. For now, I need to go back at the boardroom,” anito tiningnan saglit ang suot na writch watch. “We still have a meeting and I'm sure they are still waiting for me to come back there.”“Sige na bumalik ka na roon.”“Bata, kung may kailangan ka. Sabihin mo lang sa secretary ko. Okay.”“Okay,” sabi ni Catherine. “Umalis ka na,” natatawang pagtataboy niya kay Travis. Nakailang beses na rin kasi itong magpaalam pero hindi pa rin umaalis.‘Im go ahead,” ani Travis atsaka hinakbang ang mga paa paalis dito sa loob ng opisina nito.Nang nakaalis na si Travis. Naiwan naman si Catherine dito sa loob ng opisina ni Travis. Iginala niya ang kanyang paningin sa loob ng opisina ng lalaki. Sa

KINABUKASAN ng pumasok si Catherine sa kanyang main branch boutique sa Makati ay nagtataka siya sa kanyang nabungaran ng buksan niya ang dahon ng pinto. Maraming pongpong ng mga red roses ang nakapatong sa mahabang mesa. “Good morning, Cath.” Masiglang bati ni Lea na may malapad na ngiti nakapaskil sa labi nito ng makita si Catherine na nagtataka ang nakalarawan sa itsura.“Good morning. Lea, wala tayong event for today, bakit maraming red roses?” Tanong ni Catherine na nakakunot ang noo habang palipat-lipat ang tingin niya roon sa mga fresh roses. Halatang bagong pitas lamang ang mga iyon.“Para sa ‘yo ang mga iyan, Cath,” nakangiting saad ni Lea. “Mas nauna pa ngang dumating dito ang delivery boy ng mga roses na ‘yan dito.”“Huh? Sa ‘kin?” sabay turo ni Catherine sa kanyang sarili. Tila ayaw pa rin niya maniwala. Pilit niya hinahalungkat sa kanyang isip kung meron okasyon sa araw na ito. Ngunit wala siya may natatandaan. “Kanino naman kaya galing ang mga iyan?” curiou

“SAAN tayo?” Tanong ni Travis,saglit itong bumaling sa gawi ng dalaga nakaupo sa tabi niya. Nasa passenger seat si Catherine at parehas sila lulan ng sariling kotse ng binata. “Dampa,” baliwalang sagot ni Catherine nakatingin doon sa unahan ng kalsada. “Dampa?” alanganin ang boses na tanong ni Travis. Saglit sinulyapan ni Catherine ang binatang nasa driver seat. Nakakunot-noo at nag-iisang linya ang makapal nitong kilay. Sa itsura ng lalaki ay mukhang hindi pa ito nakaapak ng dampa. “Ayaw mo? Baka gusto mo diyan na lang tayo kakain?” Sabay turo niya sa mga nakahilirang mga turo-turo na nadaraanan nila nasa tabi ng kalsada.“Sabi ko nga doon na tayo sa dampa.” Ani Travis na iniliko ang kotse minamaneho nito sa intersection ng Macapagal at Arroyo avenue patungong dampa. Napapangiti na lamang ng lihim sa sarili niya si Catherine ng nakikinita niya ang biglang pag-iba ng facial expression ni Travis. Halatang hindi pa nga ito nakaapak ng dampa sa tanang buhay nito.Nang narati