Chapter Three

“FIFTY guests with bridesmaid's and sponsors.” She writes down her notes. Pagkatapos niyon ay discuss niya na rin ang ibang details para sa kasal ni Sheila. “Kung meron ka pang idagdag at baguhin, please tell me early,” aniya na may ngiti nakapaskil sa kanyang mga labi.

“Maybe wala na, Cath,” naka ngiti rin sabi ni Sheila.

Tiniklop niya na ang notes planner niya. “Bukas pupuntahan naman natin ang cake shop for your cake and free taste na rin,” aniya naupo ng tuwid atsaka isinandal ang likod sa backrest ng silya.

“Yeah,” nakangiti pa rin sabi ni Sheila. “Sa totoo lang sobrang excited ko na para sa big day namin ni Jules,” ang tinutukoy nito ay ang lalaking mapapangasawa nito. “And thank you so much for your help, Cath.”

“You’re welcome, Shie, and I am happy for you atlast ikakasal na rin kayo ni Jules.” Aniya nilaro-laro ang straw nasa basong hawak niya. Magkaibigan silang tatlo si Sheila, Jules at siya. Pareho rin classmates niya ang mga ito noong nasa secondary pa lang sila. At sino ang mag-aakala na sina Shiela at Jules ang magkakatuluyan.

Tumunog ang cellphone ni Shiela. “Sagutin ko muna ang tawag,” ani Shiela na bahagyang pa nitong itinaas ang hawak na cellphone.

Tumango siya. “Sige lang.” Inaayos niya na rin ang mga bridal magazines nasa ibabaw ng lamesa. Inilagay niyon sa bag niya.

Mayamaya ay nagpaalam na rin sila ni Shiela sa isa’t isa.

Tumawid ng pedestrian lane si Catherine upang tumungo roon sa kabilang panig nitong kalsada. Nasa kalagitnaan na siya ng kalsada ng mapansin niya ang sasakyan na rumaragasa sa bilis niyon. Mukhang walang speed limit ang driver ng kotse. Biglang nalito si Catherine, naestatwa siya sa kanyang kinatatayuan. Animo katulad siya sa kandila na itinulos na hindi na niya na magawang kumilos pa.

Ipinikit na lamang ni Catherine ang kanyang mga mata. Inihanda niya na rin ang payat at malambot niyang katawan upang damhin ang mga matitigas na gulong ng sasakyan na sumasagitsit iyon sa bilis ng tumatakbo patungo sa kinatatayuan niya.

Naramdaman na lamang ni Catherine na may malakas at matibay na mga braso ang humatak sa payat niyang katawan. Tila katulad siya sa papel na nahagip ng estrangherong mga braso.

Pakiramdam niya ay naging slow motion ang nasa paligid niya. Atsaka niya lang na realize nakasubsob siya sa matipunong dibdib ng lalaking ito ng tumikhim ito. Nasasamyo niya rin ang pabangong gamit nito na pinuno ng amoy nito ang nostrils niya.

“Magpapakamatay ka ba?” Anito sa mataas na boses. Ngunit hindi nakaligtas sa pandinig ni Catherine ang buong-buo at baritonong boses nito. Animo'y katulad sa radio anchorman.

Teka lang! Hindi naman siya bingi para lang sigawan ng lalaking ito. Itinukod niya ang isang kamay sa dibdib nito para itulak ito palayo mula sa kanya. Ngunit hindi man lang ito natinag. Bagkos mas lalong hinigpitan nito ang pagkakahawak sa bewang niya.

Talagang sumosobra na ang lalaking ito. Di porke tinulungan siya nito pero kung makayakap sa kanya ay wagas. Talagang matatamaan na ito sa kanya.

“Ano ba Mister, bitawan mo ako,” angil ni Catherine. Mukhang walang balak ang lalaking ito na bitawan siya. Jusme! Nasa kalsada sila at tiyak pinagtitinginan na sila ng mga maretis.

“Not so fast, sweetheart.”

Pakiramdam ni Catherine, tila tinatambol ng malakas ang dibdib niya. Hindi niya matukoy kung ang dahilan ay ang aftershock na nararamdaman niya o dahil sa presensya ng lalaking ito.

Nag-angat ng mukha si Catherine, atsaka tumingala para sa gan'on makita niya ang itsura ng lalaki. Walang binatbat ang height niya sa tangkad ng lalaking ito. Diyata’t nasa sex footer ang mokong.

“Ikaw!” Bulalas sabi ni Catherine ng mapagsino ang knight in shining armour niya. Sino ba ang makakalimot sa itsura ng lalaking ito? Ito lang naman ang lalaking minsan pinagnanasaan niya at higit sa lahat ay ginawa siya katawa-tawa.

“Ako nga,” anito na may pilyong ngiti nakapaskil sa mga labi nito. “Hello,sweetheart.”

“Biglang uminit ang ulo ni Catherine. “Hey! sweetheart ka diyan.” Naiinis sabi ni Catherine. “P’wede bitawan mo na ako. Pinagtitinginan na tayo ng mga tao.” Sinubukan niya muling itulak ito palayo mula sa kanya.

“Okay,” anang lalaki, sa wakas binitawan na rin si Catherine.

Walang pasabi na tinalikuran ni Catherine ang lalaki. Ngunit nakailang hakbang pa lamang siya ng kanyang paa, ng narinig niya na muling nagsalita ang lalaki.

Miss, is that the way you say thank you?” malumanay nitong sabi. “Walked away, huh.”

Napahiya naman si Catherine. Hindi nga pala niya nagawang magpasalamat sa lalaking ito. Humugot siya ng malalim na hininga, saka inipon iyon sa kanyang dibdib pagkatapos ay pinakawalan din agad.

‘Face the reality,’ mahinang sambit niya sa kanyang sarili. Pumihit siya paharap sa kinatatayuan ng lalaki.

Nagpaskil siya ng malapad na ngiti sa kanyang mga labi. “Thank you…” Hindi niya na nasabi ang ibang sabihin ng muling nagsalita ang lalaki.

“You’re welcome, Miss.” Nakangiti rin sabi nito. “Lalong gumaganda ka kapag nakangiti.”

Nakasimangot ng lihim si Catherine. Talagang may pagka bolero rin pala ang lalaking ito.

Sa halip na pansinin ang sinabi nito. Tinalikuran niya na lamang ang lalaki. Muli niya hinakbang ang kanyang mga paa.

Hindi na rin narinig ni Catherine na muling nagsalita ang lalaki. Kaya ipinagpatuloy niya na lamang ang paglalakad. Subalit ilang dipa pa lang ang nilakad niya ay muli siya napahinto at lumingon doon sa lalaki. Ngunit katulad niya naglalakad na rin ito. At sa ibang direksyon ang binabaybay ng lalaking iyon.

Nakabalik si Catherine ng opisina niya. Tila walang may masamang nangyari sa kanya. Dalawa lang naman ang magiging posibelidad ang maaaring patutunguhan niya kung nagkataon, hospital na lasug-lasog ang katawan niya o funeral homes at nakahanda ng kunin ang mga laman loob niya. Napangiwi siya sa huling naisip. Pinilig ni Catherine ang kanyang ulo sa isipin iyon. Mukhang kinakalawang na ang utak niya at kung anu-ano na ang iniisip niya. But seriously, natakot siya ng sobra kanina. Ang buong akala niya ay katapusan na ng buhay niya.

Tila tukso naman bumalik at sumiksik sa isip niya ang itsura ng lalaking iyon ng maalala niya ang ginawa nitong pagligtas sa kanya. That man, singkit ang mga mata, matangos ang ilong, manipis na mga labi.

Nasa ibang ibayo ang isip ni Catherine. Hindi man lang niya nararamdaman ang pagpasok ng kaibigan niya rito sa loob ng opisina niya.

“Hoy! Catherine!” Ani Bella sa medyo malakas ang boses. Sabay tapik na marahas sa kamay niya nakapatong sa ibabaw ng lamesa niya.

“Ano ba? Kailangan ba talaga sigawan ako? Kahit kailan ang ingay ng boses mo,” naiinis sabi ni Catherine, na nakataas ang isang kilay niya.

Umupo si Bella sa visitor's chair na katapat lang din ng upuan ni Catherine. Tanging lamesa lang ang nasa pagitan nila.

“Kanina pa kita kinakausap kaso nga lang nasa pluto or jupiter yata namamasyal ang isip mo.” Nakatulis ang nguso sabi ni Bella.

“Iniisip ko lang kasi iyong bagong design ko na wedding gown.” Lihim siyang napangiwi sa pagsisinungaling niya rito sa kaibigan niya.

Naniningkit ang mga mata ni Bella na ipinukol ng tingin si Catherine. “Ang totoo, Catherine?” Nagdududang tanong nito.

“Bell, naramdaman mo na ba attractive ka sa lalaking estranghero, ni pangalan niya ay hindi mo alam. Pero nag-ala superman siya para maligtas ka sa muntik ka ng madisgrasya.”

“Hindi pa Cath,” naiiling pakli sabi ni Bella. “OMG, don't tell me in love ka with the stranger?” Nanlalaki ang mga mata sabi ng kaibigan niya.

“Agad-agad, In love?” kontra niya agad sa iba pang sasabihin ni Bella.

Mayamaya’y narinig nila ang tatlong magkasunod na mahinang katok doon sa dahon ng pinto. Sumungaw mula roon si Lea na secretary ni Catherine.

“Ma’am Cath, may nagpabibigay nito para sa ‘yo.” Ani Lea, nilapag nito ang bitbit na carton sa may ibabaw ng mesa ni Catherine.

“Sige, Lea. Iwanan mo na lang diyan. Thanks.”

Nang nakatalikod na si Lea ay pinasadahan niya lang ng tingin ang nasabing carton.

“Buksan mo na dali,” excited at atat na sabi Bella. Mas excited pa ito kaysa kanya.

“Oo na, ito na.” Aniya sinimulan ng buksan ang carton.

Nang nabuksan na ni Catherine ang carton ay napasigaw ang dalaga sa magkahalong nararamdaman niya. Bigla niya nabitawan ang hawak na carton. Natakot siya ng sobra at higit sa lahat nagimbal siya sa nakita niya.

Nagkalat ang mga petals ng mga red roses sa sahig nitong opisina niya.

“Ano ba Cath, hanggang ngayon nag-iinarte ka pa rin sa nagbibigay sa ‘yo ng mga bulaklak,” sabi ni Bella, nakataas ang isang kilay nito na nakatingin kay Catherine.

“A… ano kasi may patay na pusa ang carton na iyan.” Takot niyang sabi.

“Saan? wala naman, ah.” Sabi ni Bella, lumapit pa roon sa carton.

“Bella, don't.” nagpapanic sabi ni Catherine.

Ngunit hindi nakinig si Bella. Bagkos pinagpatuloy ang paghakbang nito patungo roon sa carton. Saka kinuha ang patay na pusa na punong-puno ng dugo ang ulo ng pusa.

“Bella, huwag!” halos mangiyak-iyak na sabi ni Catherine. Tinakip pa niya ang dalawang palad sa kanyang mga mata.

“Eh, laruan lang pala ito, eh. Hindi totoong pusa.” Sabi ni Bella na mahina tumatawa.

“I love you, Catherine. I love you Catherine.” paulit-ulit na sabi ng laruan. Tila sirang plaka iyon sa pandinig ni Catherine.

“Nagsasalita rin pala ito. Nakakatuwa naman.” Ani Bella na tuwang-tuwa pa rin ito habang hawak ang laruan.

Samantala siya ay halos maihi na sa underwear niya sa sobrang takot na nararamdaman niya ng mga sandaling iyon.

“Bella, please stop.” Aniya sa mahinang boses, tila naninikip ang dibdib niya at hindi makahinga ng maayos.

“Ang OA mo naman Cath, laruan lang ito.” Ani Bella itinaas pa ang laruang pusa.

Lumipad ang tingin ni Catherine roon sa calendar. Biglang sumagi sa kanyang isip ang araw na ito. Insaktong ang petsa at buwan ang pagpapakamatay ni Tristan. At sa loob ng tatlong taon na magkasunod ay nakakatanggap siya ng regalo na kinatatakutan niya. Kanina ay muntik na rin siya mamatay kung nagkataon. Kung hindi siya nagawang iligtas ng lalaki iyon na kahit pangalan ay hindi niya nagawa ng itanong man lang.