Chapter 1: Let's Get A Divorce

NANINIWALA SI VIVIENNE na kapag ang lalaki ay nagsimulang manlamig sa kaniyang asawa—isa lang ang ibig-sabihin noon—may kalaguyo na itong iba.

Ilang taon nang pinanghahawakan ni Vivienne ang paniniwalang iyan at laking pasasalamat niya dahil hindi niya pa nararanasan iyan sa asawa niyang si Rogue.

They’ve been married for five years, and all she wants is to live happily with him and their twin sons, Quentin and Leander, who are turning four years old this year. It may seem like their love story is almost perfect; however, to this day, Vivienne still doesn’t know why Rogue married her secretly in the U.S. They didn’t make their marriage public—it was an intimate wedding on a private island in Hawaii.

“Are you okay, Vivienne?” mayamaya pa'y untag ni Dr. Evans kay Vivienne, ang OBGYN nito.

Bumalik si Vivienne sa reyalidad. Isang ngiti ang sumilay sa mga labi niya nang makitang nakabalik na si Dr. Evans. “I'm fine. So, how was the result?” bahagyang kinakabahang tanong ni Vivienne sa doktora.

Dr. Evans smiled. “Based on the results of your urinary test, I am happy to inform you that you're pregnant.”

Vivienne’s eyes widened. “Talaga po? B-Buntis ako?” Hindi mapagsidlan ang kasiyahan niya ng sandaling iyon.

Nakangiting tumango si Dr. Evans. “Yes, Vivienne. For sure matutuwa ang asawa mo,” saad nito. “Pangalawang pagbubuntis mo na ito. Noong una ay twins, baka this time, triplets na,” pagbibiro pa ni Dr. Evans na ikinangiti na lang ni Vivienne.

Nagpaalam na rin si Vivienne rito dahil sabik na siyang ibalita sa asawa niya na magkakaroon na ulit sila ng anak. Finally, magkakaroon na rin ng kapatid sina Quentin at Leander.

Sumakay si Vivienne ng cab at nagpahatid sa bahay nila. Nang makarating ay natagpuan niya ang mga katulong na naghahanda na ng pagkain para sa hapunan nila.

“Magandang gabi po, Ma'am Vivienne,” bati sa kaniya ni Manang Elsa, ang mayordoma sa bahay nila.

Ngumiti si Vivienne. “Wala pa ba sina Ross, Manang Elsa?” tanong niya dahil hindi niya napansin ang asawa at mga anak niya.

Ross ang palayaw ni Rogue—mas prefer nitong tawagin itong Ross kaysa sa Rogue, naaasiwa kasi ito kapag pinapakinggan iyon.

“Dumating po kanina si Sir. Rogue, kinuha po ang mga bata. Babalik din daw po sila,” tugon ng matanda.

Napakunot-noo si Vivienne. Bakit hindi man lang siya tinawagan ng asawa niya at ipaalam sa kaniya na kukunin nito ang mga bata? At hindi man lang nito sinabi kung saan sila pupunta.

Nakangiting tumango si Vivienne sa matanda at nagpaalam na rito. Pumanhik siya sa ikalawang palapag at nagtungo sa kuwarto nilang mag-asawa. Umupo siya sa kama at tinawagan ang numero ni Rogue.

Pero napakunot-noo si Vivienne dahil hindi man lang iyon nag-ring. Pero hindi siya sumuko, tinawagan niya ulit ito pero ganoon pa rin. Naiiling na pinatay ni Vivienne ang tawag at tinawagan na lang ang sekretarya nitong si Natalie.

“I’m sorry, Ma'am Vivienne, pero hindi ko na po alam kung nasaan si Sir. Rogue ngayon, eh,” sagot ni Natalie nang tanungin niya kung alam ba nito kung nasaan ang asawa at mga anak niya.

Nagpasalamat si Vivienne kay Natalie at sunod-sunod na nagpakawala ng hangin sa bibig. Inilapag niya sa nightstand ang cellphone niya at ibinagsak ang sarili sa kama saka sinapo ang tiyan niya.

Ayaw niyang mag-overthink ngayon—iniisip na lang niya na babalik agad si Rogue kasama ang mga anak nila. Pero lumipas na isa, dalawa, at tatlong oras ngunit wala pa ring Rogue ang dumadating sa bahay nila. Unti-unti nang nabahala si Vivienne kaya muli niyang tinawagan ang numero nito pero ganoon pa rin, hindi pa rin nagri-ring.

Ngunit sa gitna nang pagtawag dito, nakatanggap siya ng mensahe sa kaibigan niyang si Maeve. Tiningnan niya iyon at bumungad kay Vivienne ang isang link. Naiiling niyang pinindot ang naturang link at napunta siya sa isang video na may pamagat na ‘A Happy Family’.

Lumunok si Vivienne bago sinimulang panoorin ang video. Nagsimula iyon sa pagkanta ng happy birthday at masayang-masaya ang mga tao. Pero mabilis na nadurog ang puso ni Vivienne nang makita si Rogue at ang mga anak niya. Sa tabi ni Rogue, nakaupo ang isang babae kung saan kalong nito si Quentin, at sa tabi ng babae ay nakaupo si Leander.

Masaya silang lahat, pumapalakpak pa ang magkambal. Malapad ang ngiti sa mga labi ni Rogue at paminsan-minsan ay sumasandal pa ang babae sa balikat ng asawa niya.

Nakaramdam agad ng inggit si Vivienne. Hindi na niya namalayan na unti-unti nang dumadausdos pababa ang luha sa mga mata niya.

Nang matapos ang pagkanta, nag-focus ang camera sa magkambal.

“Aunt Celeste, can you put the sushi in my mouth?” nakangiting hiling ni Quentin sa babae.

“Don't you have a hand, son?” tanong ni Rogue dahilan para maghalakhakan ang mga tao sa background.

“Sure, baby,” wika ng babaeng tinawag ni Quentin na Aunt Celeste bago kumuha ng sushi at isinubo iyon sa bibig ng anak niya.

Doon na pinatay ni Vivienne ang cellphone dahil hindi na niya kinaya ang mga nakikita niya. Napakasakit noon sa kaniya. Hindi niya inaasahan na kaya siyang lokohin ni Rogue. Hindi man ito nanlamig sa kaniya, pero malinaw kay Vivienne na niloloko siya nito.

Umiiyak na lumabas si Vivienne sa kuwarto nilang mag-asawa at nagtungo sa guest room upang doon manatili dahil hindi niya kakayaning makatabi si Rogue kung sakali mang uuwi ito.

Nakahiga si Vivienne sa kama habang patuloy na umiiyak. Sa sobrang pagdaramdam, hindi na niya namalayan na ilang oras na siyang nasa ganoong lagay. Narinig na lang niyang bumukas ang pinto at pumasok ang sunod-sunod na yabag ng mga paa.

“What are you doing here, Vivi?” tanong ng isang tinig.

Pero hindi siya umimik si Vivienne. Nanatili siyang tahimik habang nananalantay pa rin sa mga mata niya ang luha. Mayamaya pa, bahagyang bumaba ang espasyo sa likuran niya—umupo roon ang asawa niya.

“Manang Elsa told me you didn't eat. You need to eat, Vivi,” kalmadong saad ni Rogue saka sinapo ang likod ng asawa at bahagyang hinagod ang palad doon.

“Kailan pa, Ross?” Sa wakas ay nakapagsalita na rin si Vivienne.

“What do you mea—”

“Kailan mo pa ako niloloko?” putol niya sa asawa bago bumaba sa kama at masamang tingin ang ipinukol nito. “Napanood ko iyong video, Ross. Bakit… bakit hindi mo man lang ako sinabihan? Asawa mo ako, at ina ako ng mga anak natin, pero bakit hindi ka man lang nagsabi sa akin na may pupuntahan kayo? At sino iyong Celeste sa buhay mo? Bakit… bakit parang close na close kayong dalawa at ng anak natin lalo na si Quentin? Bakit, Ross?”

“Calm down, Viv—”

“Calm down? Paano ako kakalma kung niloloko mo ako?” Tumalikod siya at humarap sa bintana.

“You know our situation, Vivi. It's my mom's birthday, and… and Celeste is just a friend.”

“A friend? Eh, bakit siya sumasandal sa iyo? Ganoon ba ang friend? Bakit ayaw mo na lang sabihin na niloloko mo ak—”

“I'm not cheating on you, Vivi. I love you, okay?”

Umiling si Vivienne bago humarap sa kaniyang asawa. Patuloy pa rin ang pananalantay ng luha sa mga mata niya ng sandaling iyon.

Lumunok siya. “Let's get a divorce, Ross…”

Nang marinig iyon ni Rogue, napa-amang siya dahil sa gulat.