PAKIRAMDAM NI VIVIENNE ay pinagsakluban siya ng langit at lupa nang malaman niyang mayroong leukemia si Thalia. Nang marinig iyon mula sa mama niya, halos ilang oras siyang tulala bago siya tuluyang bumalik sa sarili niya.Ngunit akala ni Vivienne ay iyon lamang ang magiging dagok sa buhay niya subalit nagkamali siya nang malaman niya na kinuha ni Kairos ang lahat ng pera niya. Ni piso ay wala itong itinira sa bangko niya. At ang mas masakit, kinuha nito ang insurance niya na sana'y para sa pamilya niya. Milyong-milyon ang nawala kay Vivienne—at gusto na lang niyang mawala sa tuwing iniisip niya iyon. Ang bahay naman niya, dahil bigo siyang mabayaran ang mortgage niya, na-foreclose na iyon—ibig-sabihin, kinuha na ng bangko ang karapatan sa bahay niya at ibebenta iyon upang maibalik sa kanila ang natitirang balanse ng mortgage.Masakit kay Vivienne ang mga nangyari. Nawala na lang bigla ang lahat-lahat sa kaniya dahil lang sa isang taong pinagkatiwalaan niya. Hindi niya inaasahan na it
“ARE YOU OKAY, Vivienne?” nag-aalalang tanong ni Rogue sa kaniya.Mabilis na tumango si Vivienne. “Yes, kahit hindi.”“Is there any problem, Vivienne? Tell me.”Bumuntong-hininga si Vivienne. “Kung may problema man ako, I think labas ka na roon.”Maglalakad na sana palayo si Vivienne nang mabilis siyang pigilan ni Rogue sa pamamagitan nang paghawak nito ng braso niya. Pagalit iyong binawi ni Vivienne bago masamang tingin ang ipinukol sa lalaki.“Ano bang kailangan mo, Rogue? Puwede bang lumayo ka na sa akin? Puwede bang kahit ngayon lang ay bigyan mo ako nang kapayapaan? Ang dami-dami ng nangyayari sa buhay ko, Rogue. Hindi ko na alam kung ano ang iisipin ko. Nawala na sa akin ang lahat. As in lahat. Tapos ngayon, may sakit pa si Thalia. She was diagnosed with leukemia, Rogue. Kaya nakikiusap ako sa iyo, layuan mo na ak—”“Tutulungan kita, Vivienne. How much do you need? I can give it to you. Just tell me.”Pinakatitigan ni Vivienne ang mga mata ni Rogue. Inisip niya ang sinabi nito.
NANINIWALA SI VIVIENNE na kapag ang lalaki ay nagsimulang manlamig sa kaniyang asawa—isa lang ang ibig-sabihin noon—may kalaguyo na itong iba. Ilang taon nang pinanghahawakan ni Vivienne ang paniniwalang iyan at laking pasasalamat niya dahil hindi niya pa nararanasan iyan sa asawa niyang si Rogue. They’ve been married for five years, and all she wants is to live happily with him and their twin sons, Quentin and Leander, who are turning four years old this year. It may seem like their love story is almost perfect; however, to this day, Vivienne still doesn’t know why Rogue married her secretly in the U.S. They didn’t make their marriage public—it was an intimate wedding on a private island in Hawaii.“Are you okay, Vivienne?” mayamaya pa'y untag ni Dr. Evans kay Vivienne, ang OBGYN nito.Bumalik si Vivienne sa reyalidad. Isang ngiti ang sumilay sa mga labi niya nang makitang nakabalik na si Dr. Evans. “I'm fine. So, how was the result?” bahagyang kinakabahang tanong ni Vivienne sa do
THREE YEARS LATER…“Ohhh, Rogue… yeah… keep thrústing, baby. Ohhh, yeah… ughmmm… I love your huge cóck…” nababaliw na ungol ni Seraphina.“Like it, huh? You whóre!” kagat-labing usal ni Rogue habang walang humpay niyang bínabayo si Seraphina mula sa likuran.Hila-hila niya ang buhok nito habang patuloy siya sa pag-ulos. Nakatayo siya habang si Seraphina at nakatúwad sa kama. Rinig na rinig sa apat na sulok ng kinalalagyan nilang dalawa ang pagtatama ng mga katawan nila na nagpapadagdag init sa kanilang dalawa.“Yes, baby… keep calling me that. Oh my God… your huge cóck is filling my tight hóle.”Tirik na tirik na ang mga mata ni Seraphina habang wala pa ring kapaguran si Rogue sa paglabas-masok ng kaniyang kárgada sa butas ng babae.“You're so tight, baby. Your pússy is so tight that my huge cóck couldn't fit. I'm gonna destroy your pússy, baby. I'm gonna fúcking destroy it…” wala na sa sariling sambit ni Rogue.Mas lalong lumakas ang mga ungol nila ng sandaling iyon. Hindi iyon alint
NAMAMASA-MASA ANG MGA mata ni Vivienne na lumabas ng emergency room. Kahit sa labas, rinig pa rin ang malakas na pagtangis ng matandang babae na namatayan ng asawa. Sinubukan nilang gawin ang makakaya nila subalit tuluyan na itong sumuko. Isa pa, marami na ring beses itong na-ospital dahil sa sakit nito sa puso. But this time, he already gave up.Hindi na namalayan ni Vivienne na tumulo na ang luha sa mga mata niya. Hinayaan niya lang ang mga iyon na manalantay sa mga mata niya bago siya dahan-dahang dumausdos pababa. Mahina ang puso niya sa mga ganoong senaryo, at hindi lang ito ang unang beses na umiyak siya. Bilang nurse, araw-araw siyang nakakasaksi ng iba't-ibang bagay sa loob ng ospital. At pinakamasakit sa kaniya ang makitang umiiyak ang pamilya nang namayapa. “Tissue?” alok sa kaniya ni Kendy, isa sa mga co-nurse niya at kaibigan din niya.Sumisinghot na kinuha ni Vivienne ang tissue sa kamay ng kaibigan at ginamit iyon upang tuyuin ang mukha niyang animo'y inilubog sa isang
WALANG HUMPAY PA rin ang ulan sa pagragasa mula sa kalangitan. Sinabayan pa iyon ng sunod-sunod at nakakakilabot na kulog at kidlat. Ngunit bilang nurse, walang aatrasan si Vivienne. Pumasok siya kahit nakakaranas ng unos.“Take care, hun.” Isang halik sa kaniyang mga labi ang iginawad ni Kairos nang ihinto nito ang kotse sa harap ng ospital.“Ikaw rin, hun.” At niyakap ni Vivienne ang asawa bago siya tuluyang bumaba ng sasakyan.Kinawayan niya pa ito at nang makalayo na ito, pumasok na siya sa ospital at nagtungo sa kaniyang locker at doon itinabi ang mga gamit niya. Sandaling nag-ayos si Vivienne bago pumunta sa nurse station.“Nurse Vivienne, can you monitor the patient in Room 204? This is her chart. I want you to check her vital signs, heart rate, and oxygen levels,” utos sa kaniya ni Dr. Thompson nang makita siya nito.Nakangiting tumango si Vivienne at kinuha ang chart ng pasyente. Tiningnan niya iyon at nanlaki ang mga mata niya nang makita ang isang pamilyar na pangalan. Mags
PASADO ALAS-OTSO NA ngunit wala pa rin si Kairos. T-in-ext na lang ni Vivienne ang asawa upang ipaalam dito na sasakay na lang siya ng taxi kaysa hintayin pa ito dahil magpahanggang ngayon ay wala pa ring tigil ang pag-ulan. May bagyo pala kaya patuloy na nagngangalit ang kalangitan.Nang makauwi si Vivienne sa bahay nila, agad siyang kumuha ng tuwalya at ginamit iyon upang tuyuin ang katawan niyang bahagyang nabasa. At habang nagtutuyo ay napagpasyahan niyang magtungo sa silid ni Thalia. Natagpuan niya si Manang Nora na pinapatulog ito.“Magpahinga na po kayo, Manang Nora. Ako na po ang bahala kay Thalia,” nakangiti niyang usal.Tumango ang matanda bago lumabas ng silid.“Momm, where's daddy?” tanong ng tatlong taong gulang niyang anak.Ngumiti si Vivienne at umupo sa tabi nito. “Wala pa siya, baby. Alam mo, as a police officer, madami talaga silang ginagawa. Kahit tapos na ang duty nila, may mga pagkakataon na bigla na lang magkakaroon ng urgent matter. But don't worry, daddy will b
HATING-GABI NA SUBALIT hindi pa rin makatulog si Vivienne. Patuloy pa rin ang ulan sa pagragasa mula sa kalangitan at sinasabayan iyon nang walang humpay na pagkulog at pagkidlat. Malakas din ang ihip ng hangin at nagsasayawan ang mga puno at halaman sa labas. Nawalan na rin ng kuryente at mabuti na lang ay may backup silang supply ng kuryente mula sa generator. Nakatayo si Vivienne sa harap ng bintana habang sinusubukang sumagap ng signal. Ilang oras na rin simula nang mawala ang signal at magpahanggang ngayon ay hindi pa rin iyon bumabalik. Hindi na niya tuloy alam kung ano na ba ang lagay ni Kairos ng mga oras na ito. Lubusan na siyang nag-aalala sa asawa niya. At sa gitna nang pag-aalala, bigla niyang narinig ang pag-awang ng pinto. Dali-dali niya iyong hinarap at umaasa siyang si Kairos ang makikita subalit nadismaya si Vivienne nang makita si Rogue. “What are you doing here?” tanong niya sa lalaki.Nakapamulsang pumasok si Rogue sa labas. “Hindi mo pa rin ba makontak ang asaw