พยายาม 1/5

โต้ง

ผมเดินออกมาจากร้านของมิรินด้วยอารมณ์ที่ยังเดือดไม่หาย ผมกะจะชกมันให้หนักกว่านี้อีก ถ้ามิรินไม่เข้ามาขว้างก่อนนะ มันได้สลบคาตีนผมแน่

ตุบ!! ตุบ!!

เมื่อเดินมาถึงรถผมก็เหวี่ยงแข้งใส่ยางรถไปสองทีติดๆ แต่อารมณ์ผมก็ยังเดือดอยู่ดี เธอคอยแต่ว่าผมอย่างเดียว ทั้งที่ผมไม่ได้เริ่มก่อน ไอ้หมอนั่นก็สำออยฉิบหาย แม่ง!! เกิดมาเป็นผู้ชายได้ไงวะ โดนชกแค่นั้นร้องอย่างกับควายถูกเชือด

“แม่งเอ๊ย!!” ผมสถบคำหยาบออกมาเสียงดังลั่นลานจอด

“ใจเย็นๆ ไอ้โต้ง” ราเรซเดินเข้ามาตบบ่าผม

“กูเย็นได้แค่นี้แหละ” ผมหันไปตอบเพื่อน

“เฮ้ออออ ผู้หญิงนี่ เข้าใจยากเนอะ กูว่า กูชิวๆ แบบนี้แหละดีล่ะ ไม่ปวดหัวเหมือนพวกมึงดี” เลโอพูด

“ถ้ามึงเจอคนที่ใช่ มึงจะเลิกคิดแบบนี้ทันที” บิ๊กไบค์บอกเลโอ

“ไม่มีทาง กูไม่สนใครหรอก” เลโอบอก

“เออๆ กูจะคอยดู” บิ๊กไบค์พูดกับเลโอ

“ถ้าคนนี้มันยากนัก มึงก็หาคนใหม่ดิว่ะ ไอ้โต้ง” เลโอหันมาพูดกับผม

“พูดนะมันง่าย แต่ทำยากนะโวย เปลี่ยนใจไม่ใช่เรื่องง่าย กูเองก็ยังทำไม่เคยได้เลย” ราเรซตอบเลโอแทนผม แล้วมันก็หันมาสบตากับผมก่อนจะแกล้งหันไปมองทางอื่น

มันคงคิดว่าผมไม่รู้ล่ะสิ ว่าสิ่งที่มันพูดออกมาเมื่อกี้อ่ะ มันหมายถึงอะไร ผมรู้... ว่ามันยังลืมน้องสาวของผมไม่ได้ ทั้งที่ตอนนี้ต้าหนิงก็มีแฟนอยู่แล้วด้วย

“ที่มึงบอกว่าจะหยุดอ่ะ จริงหรือเปล่า” บิ๊กไบค์ถามผมบ้าง

ผมเอียนหลังไปยืนพิงรถของตัวเอง ก่อนจะหันมามองเพื่อนๆ ที่พูดกับมิรินไปเมื่อกี้นะเหรอ ผมพูดจริง... แต่ไม่รู้ว่าจะทำได้ไหม ถ้ามิรินไม่ต้องการผมจริงๆ ผมก็ควรจะหยุด แต่ผมก็จะพยายามให้เต็มที่ก่อน จะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลัง และหลังจากที่พยายามเต็มทีแล้วนั้น ถ้ามิรินยังเหมือนเดิมอยู่ ยังไม่รู้สึกอะไรกับผมจริงๆ ก็คงต้องปล่อยเธอไป

“ไปเอสทีผับกัน” ราเรซพูดขึ้น เมื่อเห็นผมเงียบไป

“กูกำลังอยากพอดี” ผมหันไปบอกเพื่อน ก่อนจะเดินขึ้นรถของตัวเองแล้วขับออกมาอย่างรวดเร็ว

ผมกลับมาอาบน้ำเปลี่ยนชุดที่คอนโดของตัวเองก่อนที่จะไปเจอเพื่อนในกลุ่มที่เอสทีผับ พวกผมนัดไปเจอกันที่นู่นเลย

พอแต่งตัวเสร็จผมก็มองหาโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ซึ่งวางอยู่ข้างเตียงนอน ผมเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมา แล้วมือก็ไปโดนหน้าจอทำให้ภาพพักหน้าจอแสดงขึ้นมา ผมจึงย่อตัวนั่งลงกับเตียงนอนเพื่อดูรูปพักหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองที่เป็นคนตั้งไว้นานแล้ว มันเป็นรูปผมกับมิรินที่เพื่อนของผม...ราเรซ เป็นคนแอบถ่ายไว้ ตอนที่มิรินทำแผลให้กับผม

สี่ปีที่แล้ว.....

ในตอนนั้น..ผมเรียนอยู่ชั้นมอสี่ ป๊าใช้ให้ผมไปรับน้องสาวที่โรงเรียนประจำหญิงล้วน ต้าหนิงจะได้กลับบ้านทุกๆ วันศุกร์ของสัปดาห์ เมื่อเรียนคาบสุดท้ายเสร็จ ผมก็แวะไปรับน้องทันที พร้อมกับราเรซ ซึ่งมันขอไปด้วย

ในวันนั้น...น้องสาวตัวดีเกิดอยากกินลูกชิ้นปิ้งที่ด้านหลังโรงเรียน ซึ่งมันติดกับโรงเรียนชายล้วน ต้าหนิงกับแก้มใสพากันเดินออกมาจากโรงเรียนก่อนที่ผมจะไปถึง ทำให้ไปเจอกับพวกเด็กจากโรงเรียนชายล้วน ซึ่งพอพวกมันเห็นเด็กหญิงหน้าตาน่ารักเข้าหน่อย พวกมันก็เข้ามาทำรุ่มร่ามอย่างกับไม่เคยเจอเห็นผู้หญิงมาก่อน พวกมันมากันสี่ถึงห้าคน พากันลากแขนน้องสาวของผมกับแก้มใสให้เดินไปกับพวกมัน ดีที่ผมกับราเรซไปถึงพอดี ก็เลยมีเรื่องชกต่อยกันเกิดขึ้น ผมมันคนอารมณ์ร้อนอยู่แล้ว ยิ่งเห็นต้าหนิงร้องไห้ ยิ่งทำให้อารมณ์ผมเดือดเข้าไปอีก จนเผลอกระทืบสลบคาตีนไปสี่คน อีกคนหนึ่งวิ่งหนีไปได้

สภาพร่างกายของผมก็ดูไม่จืดสักเท่าไร ก็โดนพวกมันสวนกลับมาไม่ใช่น้อย ราเรซก็พลอยเจ็บตัวไปด้วย แต่ถึงพวกผมจะเจ็บยังไง ก็ยังหล่ออยู่ดี ^_^

ผมพาต้าหนิงไปส่งที่บ้าน แต่ผมไม่กล้าเข้าบ้านเพราะกลัวป๊าดุ เมื่อส่งน้องสาวถึงบางอย่างปลอดภัย ผมก็แอบไปนอนบ้านราเรซ เพราะแม่ไลลาท่านใจดี พ่อเรย์ก็แสนจะเข้าใจวัยรุ่น มันก็เลยทำให้ผมกล้าที่จะไปบ้านราเรซมากกว่าบ้านของตัวเอง ผมกับราเรซนั่งผลัดกันทำแผล เพราะแม่ไลลาทำกับข้าวอยู่ในครัวเลยไม่มีใครว่างมาทำแผลให้

“ราเรซ..”

ในระหว่างที่ผมกำลังทำแผลให้ราเรซอยู่นั้น ก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งเรียกทักราเรซขึ้น ผมหันไปมองตามเสียงเรียกนั่นก็เจอกับผู้หญิงใบหน้ารูปไข่ ผิวขาวอมชมพู่ เธออยู่ในชุดนักเรียนมอปลายที่แสนจะเรียบร้อยทั้งที่ตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ในโรงเรียนแล้ว แต่เธอก็ยังแต่งตัวเรียบร้อยอยู่ดี เธอส่งยิ้มหวานมาให้ ผมถึงกับมองค้างอย่างลืมตัว เธอยิ้มสวยมาก...

“พี่มิริน มาได้ไงอ่ะ” ราเรซหันไปถามเธอ

และนั่นก็ทำให้ผมได้รู้ชื่อของเธอ ชื่อมิรินสินะ น่ารักโคตรๆ หน้ามองไปทุกสัดส่วน? นี่ผมเผลอคิดนอกทางไปล่ะ ^_^

“หน้าไปโดนอะไรมา”

ทันทีที่ราเรซหันหน้าไปหา มิรินก็เดินเข้ามาถามอย่างตกใจ เธอจับหน้าราเรซพลิกไปพลิกมาอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร แค่มีเรื่องนิดหน่อย” ราเรซหันไปตอบ

“พี่มาก็ดีล่ะ มาทำแผลให้ไอ้โต้งหน่อย เรซปวดฉี่” ราเรซยื่นกล่องปฐมพยาบาลไปให้มิริน ซึ่งเธอก็ยื่นมือมารับอย่าง งงๆ แต่ก็แค่แป๊บเดียว เธอก็หันมาสนใจแผลบนใบหน้าของผม

“ทำไมเด็กผู้ชายชอบมีเรื่องกันนักนะ ไม่เจ็บเหรอ เวลาที่ชกต่อยกันน่ะ” ริมฝีปากบางเอ่ยถาม พร้อมกับเอื้อมมือมาทายาบริเวณที่มุมปากของผม

“ไอ้พวกนั้น มันมาหาเรื่องก่อน” ผมตอบเธอ พร้อมกับลอบมองหน้าของมิรินเป็นระยะๆ

“แล้วจำเป็นต้องใช้กำลังตอบโต้กันด้วยเหรอ มีวิธีอื่นตั้งเยอะแยะ ที่ไม่ต้องทำให้เจ็บตัว” เธอยังบ่นไม่เลิก

“ทำไง”

“ก็...พูดคุยไง ต่อรองด้วยเหตุผล” มิรินตอบ

“แต่กับคนบางประเภท เหตุผลก็ใช้ไม่ได้หรอกนะ”

มิรินหยุดทายาแล้วมองหน้าผมนิ่ง เหมือนเธอไม่พอใจที่ผมแอบเถียง

“แล้วเธอล่ะ จัดว่าอยู่ในประเภทไหน” มิรินถามกลับ

“บางสิ่งบางอย่าง มันก็ไม่จำเป็นต้องมีเหตุเสมอไป” ผมจ้องหน้ามิรินด้วยแววตาที่อ่อนโยนพร้อมกับรอยยิ้ม นี่ผมไม่เคยยิ้มแบบนี้ให้ใครมาก่อนเลยนะ นอกจากคนในครอบครัว นี่สินะ... ที่เขาเรียกว่า... ตกหลุมรัก

“ไม่เห็นจะเข้าใจเลย” มิรินทำหน้ามุ้ยใส่ แลดูน่ารักเข้าไปอีก

นับจากวันนั้น...มิรินก็เข้ามาอยู่ในใจของผม เวลาเจอกันเมื่อไร ผมก็พยายามทำเหมือนไม่มีอะไร พยายามทำตัวให้ดูปกติที่สุด แต่ก็ไม่พ้นสายตาของไอ้ราเรซไปได้ แล้วมันก็เอารูปที่แอบถ่ายได้มาให้ ผมจึงใช้ตั้งพักหน้าจอเอาไว้ เวลาคิดถึงมิรินทีไรผมก็จะเปิดขึ้นมาดู เพียงแค่ได้มองรอยยิ้มของเธอมันก็ทำให้ผมยิ้มตามได้อย่างน่าอัศจรรย์

“เมื่อไรนะ เมื่อไรกัน เมื่อไร...มิรินจะยอมรับรักโต้งสักที” ผมนั่งพูดกับโทรศัพท์ของตัวเอง ที่แสดงรูปของมิรินกับตัวเองอยู่

.

.

.