LOGINShare
Kabanata 14
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Aviona’s POV
“Nagpakasal sila. At sa huli ay nagkaroon sila ng mga anak. Namuhay silang magkasama at masayang-masaya.” Isinara ni Sister Janet ang librong hawak niya. “At d’yan nagtatapos ang kwento natin para sa araw na ito.”
Ang ganda ng kwento! Kwento iyon ng isang prinsesang naligaw at napahamak sa isang syudad tapos ay iniligtas ng isang ordinaryong lalaki. Nahulog iyong lalaki sa prinsesa kaya’t ginawa niya ang lahat para mapasagot ang prinsesa kahit na pinahirapan siya ng amang hari nito.
“Oh, nariyan na pala ang Tata Pedro niyo!” nakangiting sabi ni Sister Janet na nakatingin sa aming likuran.
Napukaw ang atensyon ko dahil sa sinabi ni Sister Janet. Agad kaming napalingon at nakita namin si Tata Pedro na may hawak-hawak na mga supot ng tsokolate.
“Tata Pedro!” excited naming sigaw.
“Na-miss niyo ba ako, mga bata?” nakangiting tanong niya sa amin.
“Tata Pedro!” Muli naming hiyaw saka tumayo sa aming pagkakaupo at patakbong lumapit kay Tata Pedro.
Dahil sa aking kaliitan ay napunta ako sa dulo ng pila.
Ang mga nauna ay pumila agad para hingiin ang kanilang pasalubong.
Ngiting-ngiti ako nang malapit na ako sa susunod na mabibigyan ng pasalubong. Pero agad na nawala ang saya sa aking mukha nang maabutan kong wala nang laman ang supot. Naubos na ang pasalubong ni Tata Pedro. At ako lang ang hindi nabigyan.
Nakaalis na ang mga kasama kong bata dahil nakuha na nila ang kanilang mga pasalubong na tsokolate.
“Ana, lumapit ka rito,” malumanay na tawag ni Tata Pedro.
Nakayuko at malungkot akong lumapit sa kaniya. Ngayon lang kumulang ang mga pasalubong na iniuwi ni Tata Pedro sa amin. Kaya ngayon lang ako hindi nakatanggap ng pasalubong mula sa kaniya. Ramdam ko ang pamumuo ng luha sa aking mga mata. Ayokong magtampo pero hindi ko mapigilan. Bakit hindi sakto ang biniling pasalubong ni Tata Pedro? Nakalimutan niya na ba ako?
Lumuhod si Tata Pedro at ikinulong sa kaniyang mga palad ang aking mukha.
Tumulo na ang kanina’y nagbabadya lamang na luha sa aking mga mata. Kaagad rin akong sinipon kaya napasinghot ako.
Ngumiti si Tata Pedro. “Nagtatampo ka ba sa Tata Pedro, Ana?” masuyong tanong niya.
Umiling ako saka ako nag-iwas ng tingin sa kaniya.
Munting humalakhak si Tata Pedro at saka ipinaling ang aking mukha pabalik sa kaniya. “Masama ba ang loob mo dahil walang natirang pasalubong si Tata Pedro para sayo?” muling tanong niya.
Muli akong umiling. Hindi ako makatingin sa kaniya dahil ang totoo ay tampong-tampo ako sa kaniya.
“Di ba sinabi ko sa inyo na masama ang magsinungaling?”
Napatango ako.
“Tatanungin ulit kita, anak. Magsabi ka ng totoo. Nagtatampo ka ba sa Tata Pedro? Tingnan mo ako sa mata at sabihin mo ang totoo.”
Wala akong nagawa kundi tumingin kay Tata Pedro. “O-opo. N-nagtatampo po ako, T-Tata,” pag-amin ko.
Gumihit ang ngiti sa kaniyang mga labi. “Nako. Napakamatampuhin mo pala, anak,” natatawang asar niya.
Napatungo ako sa hiya. “S-sorry po kung nagtatampo ako dahil wala akong pasalubong galing sa inyo.”
Muli niyang ikinulong ang aking mukha sa kaniyang mga palad. “Akala mo ba ay talagang wala akong pasalubong para sayo?” Hindi mawala ang ngiti sa kaniyang mukha. “Ikaw pa ba naman ang mawawalan ng pasalubong mula sa akin? Syempre may pasalubong ako para sa paborito kong bata rito sa bahay-ampunan.”
Pumalakpak ang aking tenga at umaliwalas muli ang aking mukha dahil sa sinabi ni Tata Pedro. “Talaga po? May pasalubong po kayo sa akin?” masiglang tanong ko.
Ginulo niya ang aking buhok at saka tumayo. “Aba syempre naman! Hindi pwedeng hindi mabigyan ng pasalubong ang isang batang kasing ganda mo!” Yumuko si Tata Pedro para makuha ako at makarga. “Nasa opisina ko ang pasalubong mo. Tara, kunin na natin.”
Masayang tumango ako sa kaniya.
Naglakad si Tata Pedro habang karga-karga ako papunta sa kaniyang opisina.
Ano kayang pasalubong sa akin ni Tata Pedro? Katulad kaya ng mga kasama kong bata na tig-iisang tsokolate? Kahit ano pa iyon ay masayang-masaya na ako dahil hindi ako kinalimutan ni Tata Pedro.
Ibinaba ako ni Tata Pedro nang makapasok kami sa opisina niya para i-lock ang pinto. Nang matapos iyon ay humarap siya sa akin at ngumiti.
Ngumiti ako pabalik. “Nasaan na po ‘yong pasalubong ko, Tata Pedro?” sabik kong tanong.
Natawa ito at hinawakan ang aking kamay at saka ako iginiya palapit sa kaniyang mesa. Binuhat niya pa ako para mapaupo sa silya sa harapan saka siya naglakad papunta sa kaniyang upuan.
Yumuko siya at may kinuha sa ilalim ng mesa.
Hindi ako mapakali dahil sa pagkasabik.
“Wow!” Napanganga ako nang iangat ni Tata Pedro sa aking harapan ang isang napakagandang teddy bear. Kulay brown iyon at may pulang ribbon sa may leeg.
Tumayo si Tata Pedro at bumalik sa aking harapan. Ibinigay niya sa akin ang teddy bear na kasingkalahati ng katawan ko.
Agad ko iyong kinuha at niyakap nang mahigpit.
“Nagustuhan mo ba, Ana?” masayang tanong niya.
Mas pinalawak ko ang aking ngiti. “Opo naman, Tata Pedro! Ang ganda-ganda niya po! Maraming salamat po dito!”
Napatawa siya at muling ginulo ang aking buhok.
Muli kong niyakap nang mahigpit ang teddy bear. Nag-isip ako ng ipapangalan sa kaniya.
Alam ko na! Papangalanan ko siyang Lili!
Inihiwalay ko si Lili sa aking katawan para matitigan siyang mabuti.
Ang ganda-ganda niya talaga!
Nagulat ako nang maramdaman ko ang yakap ni Tata Pedro mula sa aking likuran. “Masaya akong makita kang masaya sa binili kong pasalubong para sayo, anak,” malambing na aniya.
Nakangiting nilingon ko siya. “Syempre naman po! Kahit ano pong regalo at pasalubong niyo sa akin, magiging masaya po ako!”
Napangiti siya at saka ako hinalikan sa noo.
Napapikit ako sa ginawa niya. Buti na lang talaga at may pasalubong ako kung hindi, magtatampo talaga ako sa kaniya!
Muli akong napangiti nang malapad sa aking naisip. Ngunit napawi iyon nang maramdaman ko na gumapang paakyat sa aking dibdib ang kaniyang mga palad. Nakaramdam ako ng pagkailang sa kaniyang ginawa. “T-Tata, b-bakit niyo po pinipisil ang dibdib ko?” nagtataka at nalilitong tanong ko.
Kinilabutan ako nang maramdaman ko sa aking tainga ang kaniyang hininga.
“Alam mo bang mas gusto ng mga lalaki ang may mga malalaking dibdib na mga babae?” pabulong na tanong niya.
Parang nahigit ang hiningang napabalikwas ako sa aking kinahihigaan.
“Avi, anak?”
Nanginginig at naluluhang napalingon ako sa aking tabi.
“Binabangungot ka. Ayos ka lang ba?” Bakas ang pag-aalala sa kaniyang mukha.
Nanginginig at kumikibot ang aking mga labi. “M-manang Eba!” Agad ko siyang niyakap. Napahagulgol ako sa kaniyang balikat.
“Sshh. Tahan na. Nandito na si nanay. Tahan na, anak,” alo niya habang hinahaplos-haplos ang aking buhok.
Lalo akong pumalahaw ng iyak sa kaniyang sinabi.
Takot na takot ako. Takot na takot. Akala ko ay totoo iyon. Akala ko ay bumalik ako sa nakaraan. Akala ko ay nasa kamay na naman ako ni Tata Pedro. Akala ko bumalik na naman ako sa bahay ng demonyo.
Pilit ko na siyang kinakalimutan. Pero bakit hanggang ngayon ay hinahabol pa rin ako ng kaniyang bangungot?
Related chapters
Ang Lihim ni Mrs. Bienvenelo Kabanata 15
Aviona’s POV“Nako kung nakita mo lang ang reaksyon ni Ser Stabros noong dumating siyang hindi pa namin nabubuksan ang pinto ng banyo mo. Para siyang magbubuga ng apoy anumang oras. At noong hindi niya kayang buksan iyong pinto sa pagtadyak, nagpakuha siya ng bareta kay Jessa. Sinira niya kaya ang pinto ng banyo mo para lang mailigtas ka,” masiglang kwento ni Manang Eba na may kasama pang mga aksyon.Lihim akong napabuntong-hininga.“At saka kung nag-alala kami ng mga kasambahay nang makita namin ang kalagayan mo noon, mas grabeng pag-aalala ang naramdaman ni Ser Stabros para sayo,” naging malumanay ang boses na dugtong niya.Tipid ko siyang nginitian. Hindi ko magawang maniwala sa kaniyang ikinuwento. Napakaimposibleng mag-alala si Stavros sa akin ng ganoon. Sa hinuha ko ay sinosobrahan lamang ni Manang Eba ang kaniyan
Ang Lihim ni Mrs. Bienvenelo Kabanata 16
Stavros’ POV Tahimik naming binabaybay ang daan pauwi.Aviona just got discharged a while ago. She had been staying there for three days exactly. Actually, she could already go home a day after the day she was brought in the hospital. But I asked Dr. Cruz to let her stay for another two days to check if her wound was truly fine.Walang umiimik sa aming tatlo. Kami lamang nila Manang Eba at Aviona sa loob ng sasakyan. Ako ang nagmamaneho habang nasa likuran naman silang dalawa.Napatingin ako sa front mirror para tingnan si Aviona. Nahuli ko siyang nakatingin sa akin ngunit agad niyang ibinaling sa may bintana ang kaniyang mga mata nang mahuli ko siya.Napangiti ako sa kaniyang reaksyon.I could say that something about us had improved.Hindi na kasi siya nagwawala sa tuwing nakikita niya ako. Hindi
Ang Lihim ni Mrs. Bienvenelo Kabanata 17
Aviona’s POV“Mahal na mahal ka ng Tata Pedro, Ana.”“Ikaw kaya ang pinakapaborito ko sa lahat! At ikaw din ang pinakamaganda rito.”“Ang ganda mo talaga, anak.”“Akin ka lang, Ana. Akin lang ang katawan mo!” Nasundan iyon ng isang kahila-hilakbot na halakhak.Para akong nakaahon mula sa pagkalunod. Hingal na hingal akong napabangon sa aking kama. Napahawak ako sa aking dibdib. Ang sakit nito. Parang may pumipiga rito. Ang isa kong kamay ay naglakbay sa aking pisngi. Humihikbing pinahid ko ang luhang umagos sa aking pisngi. Pinagsamang luha, pawis, at sipon ang bumasa sa aking mukha.Nagising na naman ako mula sa isang bangungot. Napaatras at napasandal ako sa headboard ng kama. Niyakap ko ang aking mga binti habang walang tigil na humahagulgol. Sa tuwing nagigising ako mu
Ang Lihim ni Mrs. Bienvenelo Kabanata 18
Aviona’s POVNanigas ako sa aking kinatatayuan nang salubungin ko ang seryosong mukha ni Stavros habang siya ay nakapamulsa lang na nakatitig din sa akin.Ilang sandali kaming nagsukatan ng tingin.“What are you doing here?” pagputol niya sa katahimikang namamagitan sa amin.Wala sa oras na napalunok ako dahil sa klase ng tingin na ipinupukol niya sa akin. Galit ba siya dahil lumabas ako sa kaniyang mansyon? Napakagat ako sa aking pang-ibabang labi. “A-ahm…” Hindi ko alam kung paano magsisimulang magpaliwanag. Ayaw kong magkamali dahil baka saktan niya ako.Sa kaniyang itsura ngayon ay hindi malabong ganoon ang mangyari. Ganitong tingin din kasi ang natatanggap ko mula kay Tata Pedro noon bago niya ako umpisahang saktan.“I’m waiting, Aviona,” muling salita niya.&
Ang Lihim ni Mrs. Bienvenelo Kabanata 19
Stavros’ POVPalingon-lingon si Aviona sa paligid.Sa tingin ko ay hinahanap niya ang nakalarong tuta kanina.Naalala ko kung paano ko siya sinundan sa kaniyang paggagala kaninang madaling araw. Noong nagising kasi siya ay eksaktong kagagaling ko lang sa banyo noon para umihi. Kitang-kita ko kung paano siya takot na takot na nagising sa kaniyang pagtulog. Hanggang sa lumabas siya ng kaniyang kwarto sa tulong ng CCTV na naka-install sa kaniyang kwarto.Doon na ako nagpasyang lumabas para sundan siya. Ginawa ko ang lahat para hindi niya maramdaman ang aking presensya. Pinanatili ko ang malayo ngunit sapat na distansya sa pagitan naming dalawa para mabantayan siya.Kaagad akong naalarma nang makita ko siyang napatigil sa tapat ng kusina. Ang nasa isip ko kanina ay mabuti na lamang at sakto ang aking paggising. Dahil baka maisipan na naman niya
Ang Lihim ni Mrs. Bienvenelo Kabanata 20
Stavros’ POV“What happened?” Hindi ko naitago ang interes sa kaniyang ibinalita.Umayos si Denillon sa pagkakaupo. “I visited the orphanage. Nagawa kong makausap ang isa sa mga namamahala doon. She is called Sister Janet. I asked her if there is someone named Tata Pedro living there. She told me that Tata Pedro is the founder of the orphanage, Peter Sarmiento to be exact. But he just died a year ago due to heart attack.”Hindi naituloy ni Denillon ang dapat na idudugtong dahil biglang sumulpot si Aviona mula sa garden. Napatingin siya sa amin kaya’t tinawag ko na rin siya.“Come here,” aya ko.Alanganin siyang lumapit sa kinaroroonan namin. Hindi niya nakalimutang dumistansya sa amin. “B-bakit?”“Aviona, this is Denillon Gomez, one of my friends. And Denillon,
Ang Lihim ni Mrs. Bienvenelo Kabanata 21
Stavros’ POV“How’s everything in the office?” I asked Dominic over the phone. I just finished taking a bath and was now patting my hair with a towel.“Everything’s fine, Mr. Bienvenelo. Mr. Madrigal is taking care of everything.”I could hear the sound of a busy keyboard from the other line. “That’s good. Send me the financial report since I left there then,” I ordered.“Yes, Mr. Bienvenelo. I will send it immediately once I get it from the finance department.”“And also, keep me updated about everything there. Give me a call when something happens.”“Copy, Mr. Bienvenelo.”Ibinaba ko na ang tawag at inihagis sa laundry basket ang ginamit na towel. I walked towards the closet and got some casual clothes.
Ang Lihim ni Mrs. Bienvenelo Kabanata 22
Aviona’s POVCan’t you stay for us? Can’t you stay for the people you’ve just met but truly cared for you?Paulit-ulit kong naririnig ito sa aking utak na dinaig pa ang sirang plaka.Ilang araw na ang lumipas simula noong kumain kami ni Stavros sa hardin ng kaniyang mansyon. Pero hindi na nawala sa isip ko ang kaniyang sinabi. Hindi ko siya nagawang sagutin noon dahil nablangko ang aking utak at talagang nagulat ako sa kaniyang itinanong. Nakadagdag sa pagkalutang ko ang pagkadismayang nakita ko sa kaniyang mukha. Kaya nang makabawi ako ay iniwan ko siyang mag-isa sa hardin. Kaagad akong dumiretso sa kwarto noon at buong araw na nagkulong.Dinalhan na lamang ako ni Manang Eba ng makakain para sa tanghalian at hapunan. Tinanong niya pa ako kung masama ba ang aking pakiramdam kaya ako nagkulong sa kwarto.
Latest chapter
Ang Lihim ni Mrs. Bienvenelo Kabanata 30 (Huling Parte)
"Is Aviona awake already?" naalala kong itanong kay Manang Eba."Ang alam ko ay oo. Sabi nila Magda ay nasa hardin siyang muli," sagot ni Manang Eba na abala sa pagpupunas ng lababo."Did she already eat?""Hindi pa, Ser Stabros. Hindi pa siya pumupunta sa hapagkainan. Baka dumiretso na naman iyon sa hardin para magdilig ng halaman o gumuhit," sagot niya."Oh." Napatango ako sa kaniyang sagot. "Do we still have fresh milk?"Humarap sa akin si Manang Eba at ngumisi. "Oo. Nariyan sa fridge."Kaagad kong inubos ang aking kape at saka nagtungo para kumuha ng tray.Mabuti na lamang at may naluto nang agahan si Manang Eba. Kaya ay naglagay na lamang ako sa plato ng pagkain at naglagay ng gatas sa baso."Para kay Aviona ba 'yan, Ser Stabros?" singit ni Manang Eba nang matapos ako sa paglalagay ng gatas.Napakamot ako sa aking kilay at tipid na napangiti. "Yeah."Narinig ko ang impit na sigaw ni Manang Eba. "Iba ka na talaga, ser!" kantyaw niya.Natatawa akong napailing sa kaniya.Kung dati a
Ang Lihim ni Mrs. Bienvenelo Kabanata 30 (Ika-unang Parte)
"Magandang umaga, Ser Stabros!" bati ni Manang Eba nang makita niya akong papasok sa kusina. "Magandang umaga rin, Manang Eba," bati ko pabalik."Kape?" alok niya sa 'kin. Tumango ako sa kaniya. "Yes, please," sagot ko saka umupo sa high chair. Nangalumbaba ako sa bar counter at tamad na pinanood si Manang Eba sa pagtimpla ng aking kape. Napapapikit-pikit pa ako. At muntik nang masubsob sa counter kung hindi lang ako nagulat sa biglaang pagharap ni Manang Eba. Nagtungo siya sa aking harapan at saka inilapag ang tasa ng kape sa bar counter. "Kape niyo po, ser. Mukhang napuyat po kayo ah," pansin niya. Tipid akong ngumiti at tumango. "Medyo lang, Manang Eba," pagsisinungaling ko. Alas kuwatro na ng madaling araw ako nakabalik sa aking silid. Tandang-tanda ko pa kung paanong nagtapos ang aming usapan ni Aviona. Narinig kong tumikhim si Aviona. Para kasing nabuhol ang dila ko nang matapos niyang sabihin ang napakahalagang katagang iyon sa akin. "A-ahm... M-matutulog na ako, S-Sta
Ang Lihim ni Mrs. Bienvenelo Kabanata 29 (Ika-labingpitong Parte)
"Bago tuluyang malagutan ng hininga si papa, nagawa niya pa ring humingi ng tawad sa akin sa huling pagkakaon." Napalunok ako. "And that's when I realized the consequences of not listening to someone's explanation. Madaming oras ang nasayang dahil sa pagpapadala ko sa aking galit." Natahimik ako saglit. At humugot muna ng panibagong lakas para magsalita. Nanghihina na kasi ako sa sobrang bigat ng emosyon na nailabas ko sa pagkukwento. "But you know what? Minsan, napapatanong pa rin talaga ako sa Diyos. Kung bakit palagi niyang binabawi sa 'kin ang mga taong minamahal ko. Una, si mama. Tapos noong napatawad ko na si papa, saka Niya siya binawi sa akin." Totoo naman. Dumating ako sa punto ng buhay ko na nalugmok ako dahil parehas ng mga magulang ko ang nawala sa akin. Hindi na ako nakabalik pa sa probinsya ni mama kahit na wala na si papa. Kaya sa mansyon ako nagluksa noon. Umabot ako sa hindi pagkain at buong magdamag na pagkukulong sa kuwarto. Walang lumabas na mga luha. Pero sobr
Ang Lihim ni Mrs. Bienvenelo Kabanata 29 (Ika-labing-anim na Parte)
"P-po?" gulantang kong tanong. Nginitian niya lamang ako sa aking reaksyon. "P-pero, bakit po ako? Nariyan naman po ang asawa niyo." Bakit niya ipagkakatiwala sa akin ang isang napakaimportante at napakalaking trabaho? Nahihibang na ba siya? O baka naman dala ng kaniyang unti-unting panghihina? Nanghihina siyang napahalakhak. "Bakit hindi ikaw? Ikaw lamang ang nag-iisa kong anak. Kaya ikaw dapat ang susunod na mamahala n'on," sagot niya. "P-pero po--" "Gusto ko munang magpahinga, Stavros. Huwag na huwag mong sasabihin kay Milagros ang tungkol sa bagay na ito," huling bilin niya bago niya ako palabasin ng kwarto. Matapos ang usapan na iyon, ipinagsawalang-bahala ko na lamang iyon. Baka kasi ay naapektuhan lang siya ng mga iniinom niyang gamot. Hanggang sa isang gabi, balak ko sanang bumaba para uminom ng tubig nang marinig ko ang malakas na boses ng asawa ni Don Steban mula sa kanilang kwarto. Napatigil ako sa akmang pagbaba at pinakinggan ang kanilang usapan. Masama man
Ang Lihim ni Mrs. Bienvenelo Kabanata 29 (Ika-labinglimang Parte)
"That night, I wasn't able to sleep well because of the thoughts that were running inside my head. Pansamantala kong nakalimutan ang pagkadismaya ko sa eskwelahan. And was just thinking about my dad." Napabuntong-hininga ako. "I didn't know that I was able to feel that way for him after all the grudges that I was holding. Milagros told me that if I've made up my mind and chose to stay with them, then I'd just contact her for her to send someone to fetch me. "And after one night of thinking and weighing everything, I've decided to accept the offer. But I told her that I needed to finish my graduation ceremony first before leaving our bario. Milagros really did send someone to fetch me. I was able to bid goodbye to Koi and his family before leaving," patuloy ko. "Naging malungkot sila sa aking pag-alis. Ngunit ipinangako ko naman na babalik din ako sa aming probinsiya kapag natapos na ang lahat. Pero hindi ko alam na hindi na pala ako muling makakabalik pa sa bayang sinilangan ko." Nak
Ang Lihim ni Mrs. Bienvenelo Kabanata 29 (Ika-labing-apat na Parte)
"May dapat tayong pag-usapan," tipid niyang sagot. Nanatili pa akong nakatanga. "Pasok po muna kayo," aya ko nang ako ay matauhan. Binuksan ko ang pinto at saka siya iginiyang pumasok. Tahimik siyang sumunod at inilibot ang kaniyang paningin sa kabuuan ng aming bahay. "Pagpasensyahan niyo na po ang maliit naming bahay," ani ko. Akala ko ay mandidiri siya, ngunit kataka-takang nanahimik lamang siya at tiningnan ako nang diretso. "Upo po muna kayo. Gusto niyo po ba ng kape o tubig?" tanong ko. "Hindi na kailangan," sagot niya. Pinagkrus niya ang kaniyang mga paa at pinagsalikop ang kaniyang mga palad sa ipinatong sa kaniyang tuhod. "Ang pangalan mo ay Stavros, tama ba ako?" Tumango ako. Halatang-halata sa kaniyang mukha na nagtitiis lamang siya na ako ay kausapin. Hindi na naman ako nagtataka. Bakit nga ba naman siya hindi magkakaganoon kung ang kaharap niya ay ang bunga ng pagtataksil ng kaniyang asawa? "Ano po bang sadya niyo sa pagpunta rito?" diretsang tanong ko
Ang Lihim ni Mrs. Bienvenelo Kabanata 29 (Ika-labingtatlong Parte)
"Ayos ka lang ba, Stavros? Kanina ka pa nananamlay ah. Ano ba kasing napag-usapan niyo ni Mrs. Purita?" nag-aalalang tanong ni Koi sa akin habang naglalakad na kami pauwi. Tipid akong napangiti at saka umiling. "Wala lang, Koi. Tungkol lang doon sa pinakiusap niya sa akin noong isang araw," malamyang palusot ko. "Eh bakit ka biglang nanlambot? Okay ka pa naman kanina ah," pagpupumilit niya. Umiling ako sa kaniya. "Wala lang. Bigla lang sumama ang pakiramdam ko. Napasama ata pagbababad ko sa initan kanina. Mukhang hindi na ako makakatulong kina Aling Delia." Napakamot ako sa aking batok. "Nako! Ayos lang 'yon. Sasabihin ko na lang kina nanay. Saka kailangan mo ring magpahinga. Halos hindi ka na nagpapahinga sa kakaaral at kakatrabaho simula nawala si Aling Lourdes," saad niya. Napangiti ako nang mapait sa saad niya. Tumigil ako sa paglalakad nang mapatapat na kami sa daan pauwi sa kanila. Humarap sa akin si Koi at saka ako nginitian. Tinapik niya ang aking balikat at saka sina
Ang Lihim ni Mrs. Bienvenelo Kabanata 29 (Ika-labingdalawang Parte)
“I stood firm with my decision of not living with my father. At the age of 13, I already lived with myself. Aling Delia would always ask me to stay with them instead. But I would always refuse them because I didn’t want to leave my mother’s house.” Ipinikit ko ang aking mga mata. “Pero ang pinakarason nang pagtira ko roon ay dahil nararamdaman ko pa rin ang presensya ni mama.”Napasinghap ako ng hangin dahil pakiramdam ko ay mauubusan na ako ng hininga sa pagkukwento.Nanatili pa ring tahimik lang si Aviona sa kabilang dako.“I strived hard to survive. I worked and study at the same time. Kahit anong trabaho basta marangal ay pinapasok ko. Ipinagpatuloy ko ang pagsama kina Aling Delia tuwing Sabado at Linggo. At kapag naman sa madaling araw bago ako pumasok sa eskwela, pumupunta ako sa palengke para maging kargador. Pagkauwi ko naman sa hapon galing sa paaralan, babalik ulit ako roon para tulungan sina Aling Delia sa pagliligpit ng mga kagamitan.”Binuksan ko ang aking mga mata at tumi
Ang Lihim ni Mrs. Bienvenelo Kabanata 29 (Ika-labing-isang Parte)
“Stavros.”Naramdaman ko ang paglapat ng palad ni Aling Delia sa aking kanang balikat. Napapikit ako nang mariin. Sa kaniyang ginawa ay muli na namang namuo ang luha sa aking mga mata.“Palagi lang kaming narito, anak,” pakikiramay niya sa aking nararamdaman.Ilang beses akong pumikit upang pigilin ang aking luha hanggang sa naramdaman ko ang pangangatal ng aking mga labi. “Sa-salamat—” Napalunok ako dahil sa pagkabasag ng aking boses. Huminga ako nang malalim bago muling magsalita. Ngayon, sa mas maayos na bigkas. “S-salamat po, Aling Delia.”Kakatapos lang na mailibing ni mama. Tatlong araw lamang ang kaniyang naging burol dahil wala namang ibang kamag-anak na hinintay. Sa loob ng ilang araw na iyon ay wala akong tulog na maayos. Kung hindi pa ako pipilitin ni Aling Delia para matulog ay hindi pa ako aalis mula sa tabi ng kabaong ni mama.Sa loob ng tatlong araw na iyon, si Aling Delia lamang ang nagawa kong kausapin. Naroon si Don Steban, sinusubukan akong kausapin, ngunit hindi ko
