Nagkukumahog na pumasok si Lucine sa loob ng karinderya nang makitang wala ang kotse ng ama sa kahit na saang parte ng kalsada. " Oh, nandito ka na pala. Akala ko hindi ka papasok, " ani Janina na kalalabas lang ng kusina dala ang bandeha na may mga putaheng ibinaba sa isang mesa. " Janina, galing ba dito ang Papa? " kabadong tanong ni Lucine." Ha? Hindi naman. Bakit? Anong mayroon? " sunod-sunod nitong tanong, agad nakaamoy ng tila panibagong ganap sa buhay ni Lucine, kung kaya naman nang matapos ibaba ang huling putahe sa mesa, agad siyang nagtungo sa kahera upang puntahan ang kaibigan na tila hindi mapakali. " May nangyari na naman ba? "Napalunok si Lucine at agad umiwas ng tingin kay Janina. " Kung sakaling magpunta man dito si Papà, puwede bang sabihin niyong—" Kumalansing ang bagay na nakasabit sa itaas ng pintuan hudyat na may nagbukas ng pinto. Tila nag yelo sa kinatatayuan si Lucine nang makita ang kaniyang ama na agad ngumiti sakaniya nang mag tama ang kanilang mata. "
Hindi na mabilang ni Janina kung ilang beses na niyang naibuka ang bibig para maghikab habang pinupunasan ang mga kubyertos na gawa sa plastik. Alas sais pa lamang ng gabi, ngunit pakiramdam niya'y hinahatak na siya ng kama niya upang makapagpahinga. " Pang-limang hikab mo na 'yan, Janina. Pati ako nahahawa na, " saad ng katabi niya na abala naman sa pagbabalot ng tisyu sa kubyertos na galing kay Janina. " Ang aga pa naman, inaantok ka na agad. Puyat ka ba? " " Pinuyat ako ng kapatid ko kagabi. Tinulungan kong gumawa ng project niya sa school..." Napaisip bigla si Janina nang may napagtanto. " Mali pala, ako pala ang halos gumawa ng project niya. " Natawa ang kasama niya sa mesa. " Ganiyan din kapatid ko. Kulang na lang nga ay pangalan ko na ang ilagay ko para ako ang makatanggap ng mga papuri sa teacher niya. Napakatamad kaya, sarap isumbong sa nililigawan para basted-in siya. " " Naku, hindi uubra saakin ang katamaran. Kapatid ko nakatatanggap ng kutos saakin kapag nahuhuli kon
" Mag-isa lang kayong nakatira sa malaking bahay na 'to? " tanong ni Owen habang nililibot ng tingin ang buong salas kung saan sila dinala ni Amelia. Lahat ng mga kagamitan ay ginto ang halaga, maski ang pusa na dumaan sa harap nila ay mababatid ni Owen na hindi ito madaling hanapin at bilhin dahil sa uri nito." Mag-isa lang akong nakatira dito. Pero minsan, nandito rin si Gregorio para samahan ako, " saad ni Amelia saka binaba ang bandeha sa lamesitang nasa harap nina Owen at Morriss na nakaupo sa sopa. " Uminom muna kayong dalawa. Alam kong malayo ang naging byahe niyo para magtungo dito sa bahay ko. Ewan ko ba kay Gregorio, sa dami ng bahay na malapit sa bayan nila, dito pa ako sa malayo dinala. "" Para sa kaligtasan niyo, " saad ni Morriss na ngayon lang nagsalita matapos ng mahigit isang oras na pananahimik. " Maraming koneksyon ang asawa ni Don Gregorio. Siguradong sa isang pitik lang ng kamay niya, mahahanap na kayo. "Kumawala ang tawa sa dalaga saka naupo sa sopa kaharap an
Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ni Amelia habang nakatayo sa harap ng establisyemento kung saan sila madalas nagtatagpo nang patago ni Don Gregorio. Pakiwari niya'y ito na ang huling beses na papasok siya sa lugar na ito dahil sa kasunduan na kaniyang sinang-ayunan. Nagsimula humakbang palapit si Amelia sa pintuan at taas-noong tumingin sa guwardiya na nakabantay sa labas na agad rin naman siyang pinagbuksan. Pagkaapak niya sa loob ng restawran, pasimple niyang inilibot ang tingin sa paligid at nakita sa isang lamesa ang dalawang estranghero na kaniyang nakausap kanina. May dalawang walang lamang baso sa mesa nito na agad naman pinalitan ng lumapit na serbidora ng dalawang bagong alak. " Magandang gabi, Señorita. " Naalis ang tingin ni Amelia sa gawi nina Owen at Morriss nang may isang serbidora na sumalubong sa kaniya. Magalang nitong itinuro ang isang pasilyo kung saan matatagpuan ang mga pribadong silid na laman ng mga taong gusto ng pribadong oras. " Dito po
Hindi alam ni Lucine kung ano ang dapat na gawin sa mga marka sa kaniyang leeg pababa sa kaniyang dibdib. Wala siyang ideya kung ilang araw o linggo itong mananatili sa kaniyang katawan kaya naman namo-mroblema siya kung ano ang mga damit na kailangan niya suotin upang hindi makita ang kahit na anong palatandaan ng kaniyang kasalanan.Huminga nang malalim si Lucine bago alisin ang paningin sa salamin upang buksan ang aparador at kumuha ng damit pantulog. Isang puting bestida ang kaniyang pinili na mayroong mahabang manggas. May kataasan ang kuwelyo subalit kinailangan pa rin niyang ilugay ang mahabang buhok upang itakip ito sa magkabilang leeg.Inangat niya ang tingin sa orasan na nakasabit sa dingding, alas nuebe na ng gabi ngunit iyong antok na nararamdaman niya kanina ay nawala matapos niyang magbabad ng halos isang oras sa banyera. Ang plano niya lang sana ay maglinis ng katawan bago matulog ngunit hindi nasunod dahil sa dami ng tumatakbo sa kaniyang isipan hanggang sa muling mag
Umalingawngaw ang galit na boses ni Logan sa kaniyang opisina matapos ibalita sa kaniya ng sekretarya ang mga sunod-sunod na pag-alisan ng mga empleyado sa bawat depertamento. Nagkalat sa lapag ang mga papel na naglalaman ng mga sulat ng pagbibitiw sa trabaho galing sa mga nagsialisang tao mula sa pinakamataas na posisyon hanggang sa pinakaibaba. " Ang lalakas ng loob nilang lapastanganin ang kompanya ko! Ako ba'y tinatarantad* ng mga 'yan?! " Nanggagalaiting saad ni Logan. Halos hindi naman makagalaw sa kinatatayuan ang sekretarya na sumasalo ng galit at masasakit na salita mula sa kaniyang pinaglilingkuran. " Ipaliwanag mo nga saakin kung paano nangyari 'to?! Ano bang pumasok sa isip ng mga 'yan?! "" Don Banville, halos iisa lang po ang mga dahilan ng mga empleyado..." Nakatungong saad ng sekretarya. " Iyong mga nadadagdag na oras na ginugugol nila sa opisina ay hindi pa rin po bayad. Halos taon na rin po nila itong inirereklamo pero wala pa rin po kasing aksyon na nangyayari sa i
" Puñeta! Anong ibig niyong sabihing hindi makita?! " Nanggagalaiting sigaw ni Logan sa dalawang tao na kaniyang inutusan para hagilapin ang Don Gregorio dahil mahigit isang linggo na itong hindi nagpaparamdam sa kanila. Sa mga pagpupulong ay hindi ito dumadalo kaya doon nagsimula magtaka si Logan sapagkat isa si Don Gregorio sa mga mahahalagang tao sa kompanya na hindi maaaring mawala sa mga importanteng pulong. " Ayon ho sa kaniyang sekretarya, bigla na lang rin daw itong hindi nagpakita sa kaniya. Maka-ilang beses daw ho niyang sinubukang kontak-in ang Don pero hindi na ho aktibo ang numero nito. Nagpunta rin ho kami sa mansyon ng pamilya niya pero wala rin hong alam ang asawa at mga anak niya. Ilang araw na raw ho itong hindi umuuwi sa kanila, " pahayag ng isa niyang tauhan. Naiyukom ni Logan ang kamao at nagsisimula maglabasan ang mga ugat sa sentido. Hindi siya makapagisip nang maayos dahil pinangunahan siya ng matinding galit at kalituhan sa nangyayari. " Iyong babae niya?
" Sister Bella, maghahapunan na po! Kain na po tayo! " Masiglang pagyayaya ng tatlong batang sumundo kay Sister Bella na nasa harapan ng isang altar, inaayos ang ilang palamuti matapos nitong sindihan ang kalalagay lang na bagong dalawang kandila. " Sige mga bata, mauna na kayo sa mesa. Susunod ako, tatapusin ko lang ito, " ani sister Bella. Agad namang nagtakbuhan palayo ang tatlong batang lumapit sa kaniya upang mag una-unahan sa mga puwesto nila sa mesa. Ibinalik ni Sister Bella ang atensyon sa pag-aayos ng altar. Pinunasan niya ang paanan at kinatatayuan ng mga rebulto habang taimtim na nananalangin sa kaniyang isipan. Ilang linggo na ang nakalipas magmula noong huling dalaw ni Lucine sa bahay ampunan subalit hindi pa rin pinatatahimik ang madre patungkol sa iniwan nitong paalala. Palagi niyang pinanonood ang mga galaw ni Aling Josie ngunit wala naman siyang napapansing kakaiba o mga bagay na ginagawa nito na magdadala ng kapahamakan sa mga bata. Ganunpaman, palagi niyang ipin
Unang-una sa lahat, gusto kong magpasalamat sa mga nakaabot sa puntong ito. Maraming salamat po sa mga nagbasa, nagbabasa at babasa pa lamang nitong nobela. Finally, tapos ko na siya at sobrang saya sa pakiramdam dahil ito ang unang pagkakataon na makapagsulat ako ng nobela na mayroong 100 chaptes pataas. Ito rin ang unang pagkakataon na lumikha ako ng akda na napaka komplikado ng daloy ng kuwento at sobrang komplikado rin ng mga tauhan. Pati ako ay sumasakit ang ulo dahil sa mga desisyon nila sa buhay. Lol. Actually, medyo natakot ako habang isinusulat ko ang ilan sa mga mabibigat na eksena dahil ang ilan sa mga 'yon ay alam naman nating lahat na nangyayari talaga sa totoong buhay. Kathang isip lamang ang nilalaman nitong nobela, ngunit hindi ko maiwasang iugnay ang mga totoong kaganapan saating mundo at sa mundo ng mga tauhan dito. Maraming pagkakatulad, ngunit marami ring pagkakaiba. Iyong tungkol sa kabitan, hindi talaga ako ganoon ka-confident na isulat 'yong mga eksena na 'yon
Hindi na halos makita ni Morriss ang mukha ni Janina dahil sa malaking palumpon ng mga kulay pulang rosas na hawak nito. " Bati na tayo? " may lambing na tanong ni Morriss, umaasa na ngumiti na ang asawa kahit na hindi niya ito halos makita. " Huwag ka ng magtampo. Hindi ko naman kasi nakalimutan ang anibersayo ng kasal natin. Ikaw lang ang nag isip noon. " Binaba ni Janina ang palumpon ng rosas sa mesang nasa harap nila saka ito tumayo ay pumamewang sa kaniya. " Huwag mo akong idaan sa bulaklak, Morriss. Alam mo naman na tuwing sasapit ang ala-dose ng hating-gabi, doon natin isini-celebrate 'yong anniversary natin 'di ba? Tatlong taon na natin 'yon ginagawa kaya dapat alam mo na 'yon. Aminin mo na lang kasi na nakalimutan mo. " " Hindi ko nakalimutan, Janina. Maniwala ka, " ani Morriss, " Oo aaminin ko, hindi kita nasamahan sa pagsalubong ng anibersayo natin kaninang madaling araw pero hindi ibig sabihin noon ay nawala sa isip ko ang tungkol dito. " Ipinag-krus ni Janina ang bra
Halos liparin na ni Amadeus ang pasilyo ng ospital kung saan dinala si Lucine. Wala siyang pakialam kung may masagi siyang mga tao sa paligid niya sa kagustuhang makita at malaman kung ano ang kalagayan nito. Hindi niya gustong paniwalaan ang sinabi ni Venice. Ayaw ito tanggapin ng utak niya dahil hangga't hindi niya ito nakikita, wala siyang kahit na sinong paniniwalaan. " Nasa Emergency room na po siya. Maghintay na lang po kayo dito sa waiting area, " pigil ng nars kay Amadeus nang magtangka itong pumasok sa pinto ng silid kung saan naroroon si Lucine. " Kailangan ko siyang makita... " Hinihingal niyang saad saka hinawakan sa magkabilang balikat ang nars. " Pakiusap, hayaan niyo akong makita siya..." " Pasensya na po, pero hindi pa po kayo puwedeng pumasok sa loob. Hintayin niyo na lang po ang paglabas ng Doctor dito, " saad ng nars. Nais pang magpumilit ni Amadeus subalit may humawak sa kaniyang balikat, si Owen at kasama nito si Morriss. " Señor, hintayin na lang natin na l
Walang nagbabantay na guwardiya sa labas noong pumasok ang sasakyan ni Amadeus. Hindi man niya batid kung paano nagawang makapasok ni Logan nang hindi dumadaan sa butas ng karayom, may kutob naman siyang mayroon itong kinasabwat sa loob kaya ganoon na lamang ito nakapuslit nang walang kahirap-hirap. Mabilis na bumaba ng sasakyan si Amadeus nang makarating sa tapat ng mansyon. Hindi na siya nag abalang iparada pa ito sa garahe dahil sa pagmamadaling makaabot sa eksaktong oras na ibinigay sa kaniya ni Logan. " Señor... " Sumalubong ang lahat ng mga kasambahay kay Amadeus nang makapasok ito sa pintuan. Lahat ay nababalot ng takot ang mga mukha, walang magawa kung hindi manatiling tahimik upang masiguro ang kaligtasan ng bawat isa. " Nasaan siya? " tanong ni Amadeus, inilibot niya ang tingin sa kabuuan ng sala at napako ang kaniyang tingin sa sahig nang makitang may basag-basag na gamit. " N-nasa loob po siya ng komedor..." sagot ng isang kasambahay na siyang unang tinutukan ng bar
" Señorita, hindi ho ba't kotse 'yon ng Señora Venice? " saad ng drayber ni Lucine sabay turo sa isang pamilyar na sasakyang lumiko sa looban. Kumunot ang noo ni Lucine, kabisado niya ang pasikot-sikot sa bayan nila at sa loobang pinasukan ng kotse ni Venice, alam niyang lugar ito ng isang inabandunang gusali. " Sundan po natin, " ani Lucine, hindi niya alam kung bakit bigla siyang kinutuban ng hindi maganda. Malapit na sila sa bahay ampunan ngunit nais niyang alamin kung anong dahilan ng pagpunta ni Venice sa lugar na wala namang halos katao-tao. Mabagal ang takbo ng kanilang sasakyan habang lihim na sumusunod sa kotseng pagmamay-ari ni Venice. Ilang sandali lang ay huminto ito sa isang bakanteng lote. Inabangan ni Lucine na may bumaba ngunit ilang minuto na ang nakalipas, nanatili ang sasakyan kung saan ito huminto. Wala siyang nakikitang tao sa paligid, walang lumalapit sa kotse o lumalabas mula rito. Binaba ni Lucine ang tingin sa plaka upang masigurong ito nga ang kotse ni
Nakababa ang tingin ni Lucine sa tiyan ni Venice na nakatayo sa kaniyang harapan. Hindi niya maalis ang tingin rito, ngayon lamang niya napansin ang umbok sa tiyan nito dahil sa damit nitong suot na tila kumo-korte sa katawan dahil sa kanipisan. " Ano ba ang sasabihin mo saakin? " tanong ni Venice, ipinag-krus ang mga braso habang hinihintay ang sasabihin ni Lucine. " Kasi ako wala namang sasabihin sa'yo, kaya magsalita ka na bago pa kita layasan. "Binalik ni Lucine ang tingin sa mga mata ni Venice. " Mahal mo ba si Amadeus? "Kumawala ang sarkastikong ngiti kay Venice. " Anong klaseng pagtatanong 'yan Lucine? Ganiyan ka pa ka-desperadang sirain muli ang relasyon namin? "" Napakarami mong sinabi. Isa lang ang tinanong ko at oo o hindi lang ang isasagot mo, " walang ekspersyong wika ni Lucine dahilan upang mawala ang mapanuyang hitsura sa mukha ni Venice. " At huwag mong isisi saakin kung bakit nagkaganiyan kayo ni Amadeus. Ikaw ang sumira sa relasyon niyong dalawa bago pa ako pumas
" Kumusta naman ang paninirahan mo rito? " tanong ni Don Caruso habang inililibot ang tingin sa kabuuan ng bahay na pagmamay-ari niya. " Mahigit isang taon ko na rin itong hindi napupuntahan. Ngayon na lang ulit ito nabuksan dahil kailangan kong patuluyin ang isang kaibigan. "Ngumiti si Logan, tumayo mula sa silya dala ang kaniyang tsaa. Katatapos lamang nilang mag umagahan at busog na busog siya dahil minsan na lamang sa isang linggo kung makakain siya ng masarap-sarap na ulam. " Maganda ang bahay na ito, Don Caruso. Wala akong nakikitang kalapit na bahay kaya hindi ako nahihirapang makagalaw. Malaya akong nakalalabas kung kailan ko gustuhin. "" Dahil malayo ito sa siyudad. Ang buong lupain din ito ay pag-aari ko kaya walang ibang bahay ang puwedeng itirik dito maliban na lang kung mayroong permiso ko, " ani Don Caruso at nang dumapo ang tingin sa lamesita, napangisi siya nang makita ang dalawang baril na binigay niya. " Mukhang may pinaghahandaan ka na? Nakakasiguro ka bang hindi
" Ate Lucine! " Masayang sinalubong ng mga bata si Lucine nang makita nila itong naglalakad papasok sa bakuran ng bahay ampunan. Hindi nila napigilan ang mga sariling yakapin si Lucine at sabay-sabay na nagsalita upang ito'y kumustahin. " Mga bata, dahan-dahan lang. Huwag niyong ipitin si ate Lucine niyo, " awat naman sa kanila ni Aling Josie. " Magandang tanghali po, Aling Josie. Pasensya na po sa biglaang pagpunta ko, " ani Lucine dahil mukhang nasa kalagitnaan ang mga bata ng isang aktibidad nang pumasok siya sa bakuran. Inabot niya ang supot na dala na naglalaman ng mga prutas na binili niya. " Nasaan po pala si Sister Bella? Nandito po ba siya ngayon? " " Nasa simbahan siya ngayon. Hintayin mo na at pabalik na rin 'yon dito mayamaya lang, " anito saka nagpasalamat sa mga prutas na dinala ni Lucine. Pinadala niya ito sa mga bata na nagmadaling pumasok sa loob ng bahay. Binalik ni Aling Josie ang tingin kay Lucine. " Siya nga pala, gusto kong humingi ng pasensya sa'yo. Naipit
Hindi alam ni Janina kung tatayo na lang ba siya magdamag sa harap ng bahay nina Morriss o papasok siya at gawin ang dating gawi kung saan tuwing linggo, maghapon siyang mananatili sa bahay ni Morriss upang makasama ito. " Huwag na lang kaya? " tanong ni Janina sa sarili, agad siyang tumalikod subalit hindi humakbang ang kaniyang mga paa paalis dahilan upang bumalik ulit siya sa pagkakaharap sa bahay at nagpakawala ng isang malalim na buntong hininga. " Nandiyan kaya siya sa loob? " " Nandito kami sa labas. " Napalingon si Janina sa kaliwang bahagi niya kung saan narinig ang isang hindi pamilyar na boses. Nakita siya si Owen, kasama si Morriss na tila hindi inaasahan na makita siya sa harap ng bahay. " Mukhang ngayon pa lang kayo uuwi? " Nagtatakang tanong ni Janina, saka napatakip sa ilong niya. " Amoy alak rin kayo. " " Ah, pasenya na. Nakainom lang pero hindi kami lasing, " sagot ni Owen saka tinapik sa balikat si Morriss. " Sige na, ipasok mo na 'to sa loob. Kailangan niya n