" Puñeta! Anong ibig niyong sabihing hindi makita?! " Nanggagalaiting sigaw ni Logan sa dalawang tao na kaniyang inutusan para hagilapin ang Don Gregorio dahil mahigit isang linggo na itong hindi nagpaparamdam sa kanila. Sa mga pagpupulong ay hindi ito dumadalo kaya doon nagsimula magtaka si Logan sapagkat isa si Don Gregorio sa mga mahahalagang tao sa kompanya na hindi maaaring mawala sa mga importanteng pulong. " Ayon ho sa kaniyang sekretarya, bigla na lang rin daw itong hindi nagpakita sa kaniya. Maka-ilang beses daw ho niyang sinubukang kontak-in ang Don pero hindi na ho aktibo ang numero nito. Nagpunta rin ho kami sa mansyon ng pamilya niya pero wala rin hong alam ang asawa at mga anak niya. Ilang araw na raw ho itong hindi umuuwi sa kanila, " pahayag ng isa niyang tauhan. Naiyukom ni Logan ang kamao at nagsisimula maglabasan ang mga ugat sa sentido. Hindi siya makapagisip nang maayos dahil pinangunahan siya ng matinding galit at kalituhan sa nangyayari. " Iyong babae niya?
" Sister Bella, maghahapunan na po! Kain na po tayo! " Masiglang pagyayaya ng tatlong batang sumundo kay Sister Bella na nasa harapan ng isang altar, inaayos ang ilang palamuti matapos nitong sindihan ang kalalagay lang na bagong dalawang kandila. " Sige mga bata, mauna na kayo sa mesa. Susunod ako, tatapusin ko lang ito, " ani sister Bella. Agad namang nagtakbuhan palayo ang tatlong batang lumapit sa kaniya upang mag una-unahan sa mga puwesto nila sa mesa. Ibinalik ni Sister Bella ang atensyon sa pag-aayos ng altar. Pinunasan niya ang paanan at kinatatayuan ng mga rebulto habang taimtim na nananalangin sa kaniyang isipan. Ilang linggo na ang nakalipas magmula noong huling dalaw ni Lucine sa bahay ampunan subalit hindi pa rin pinatatahimik ang madre patungkol sa iniwan nitong paalala. Palagi niyang pinanonood ang mga galaw ni Aling Josie ngunit wala naman siyang napapansing kakaiba o mga bagay na ginagawa nito na magdadala ng kapahamakan sa mga bata. Ganunpaman, palagi niyang ipin
" Señorita, gising pa po ba kayo? " tanong ng isang kasambahay matapos kumatok sa harap ng pinto ng silid na pagmamay-ari ni Lucine. Tatlong segundo bago siya muling magsalita. " Mayroon po akong dalang pagkain para po sa hapunan niyo. Baka po kasi nagugutom kayo—" Bumukas nang bahagya ang pinto at sumilip rito si Lucine bago patuluyin sa loob ang kasambahay. Naglakad siya patungo sa isang pabilog na mesa upang ibaba ang bandeha na naglalaman ng pagkain na siya mismo ang naghanda. Matapos ng nangyaring gulo kanina, hindi niya napansing bumaba si Lucine upang makapaghapunan kaya batid niyang gutom na ito. Pasado alas diyes na ng gabi at hindi niya nais matulog na dala sa kama ang pag-aalala. " Kumusta ang lagay ni Papà? " tanong ni Lucine. " Maayos na ba ang lagay niya? " " Maayos na po ang kalagyan ng Don. Bumalik na po sa normal ang presyon niya, " sagot ng kasambahay saka nilingon si Lucine na nasa kaniyang likuran. Malungkot siyang ngumiti. " Señorita, pasensya na po sa nangyari
Hindi malaman ni Lucine kung anong reaksyon ang gagawin niya nang hindi niya mabuksan ang pinto mula sa loob ng kaniyang silid. Ilang beses niyang sinubukang pihitin ang busol at malaya naman niya itong naigagalaw ngunit hindi niya ito magawang hilahin para magbukas. Sa kaniyang inis, padabog niya itong kinatok nang kinatok. " Mayroon bang tao d'yan sa labas?! " sigaw ni Lucine, muli siyang kumatok at sa pagkakataong ito, halos gibain na niya ang pinto. " Ano ba, palabasin niyo 'ko dito! " Ngunit lumipas ang ilang minuto, nanatili pa ring nakasarado ang pinto. Napaatras si Lucine at napahawak sa noo habang nagtatakbuhan sa isip niya ang mga posibleng dahilan kung bakit niya hindi magawang lumabas. Lumakad siya patungo sa balkonahe at halos pagsakluban siya ng langit at lupa nang makitang nakakandado ang pinto mula sa labas. " Anong..." hindi magawang ituloy ni Lucine ang balak na sabihin nang makaramdam siya ng hilo at tila ba may umaangat sa sikmura niya. Akala niya kaya niyang t
" Hayaan niyo siyang magwala. Ibalibag niya kung anong gusto niyang ibalibag dahil wala namang halaga saakin 'yong mga gamit na nasa kuwarto niya, " saad ni Victoria, prenteng nakaupo sa sopa sa sala habang minamasahe ng isang Espesyalista ang sentido niya. " Mamayang alas-dose naman ng tanghali niyo buksan ang kuwarto niya para sa tanghalian niya. Kung itapon man niya, hayaan niyo. Huwag niyong dadalhan ng panibago. " " Masusunod po, Doña Victoria... " saad ng dalawang kasambahay na itinalagang maghahatid ng pagkain kay Lucine nang tatlong beses sa isang araw. " Ah, puwede po ba akong magtanong sainyo, Doña? " Mula sa pagkakasara ng mata, napadilat si Victoria upang tapunan ng tingin ang kasambahay na nakatayo sa gilid niya. " Anong itatanong mo? " " A-ano po kasi...tinatanong ni Señorita kung hanggang kailan daw po siya mananatiling nakakulong sa kuwarto niya... " kita ang takot sa mukha ng kasambahay habang binibigkas ang mga salitang nais rin niyang malaman ang kasagutan. Sinis
" Don Banville, narito na po tayo, " anunsyo ng drayber ni Logan matapos ihinto ang sasakyan sa tapat ng gusaling sinadya niya ngayong umaga. Sumilip siya sa bintana ng kotse bago nagdesisyong bumaba. Mahigpit ang kaniyang hawak sa tungkod na sumusuporta sa kaniyang pagtayo at paglalakad sapagkat matapos ng nangyaring gulo noong isang linggo, inirekomenda ng kaniyang Doktor na gumamit na siya ng pansuporta upang mabalanse ang kaniyang pagtayo. Lumakad si Logan papasok ng establisyemento kasunod ang kaniyang mga tagabantay. Binati sila ng guwardiya na nasa labas ng pintuan, nagtanong kung ano ang kailangan ngunit hindi nag abalang sagutin ito ni Logan. Dumiretso siya sa isang pinto at inutusan ang isang niyang bantay na kumatok. Ilang saglit lang ay bumukas ito at niluwa ang isang tao ni Don Caruso. " Ah, kayo pala. Magandang umaga po, Don Banville. Tuloy po kayo sa loob. " Magalang nitong bati saka nilakihan ang awang ng pinto upang sila'y patuluyin sa loob. " Ang aga niyo po yata
Tahimik na pinagmamasdan ni Amadeus ang malaki at maliwanag na buwan sa kaniyang harapan. Dinadama ang malamig na simoy ng hangin sa kailaliman ng gabi habang hawak ang isang baso ng alak na higit isang oras na niyang iniinom. Hindi alam ni Amadeus kung bakit pa siya umuwi sa mansyon gayong hindi naman niya magagawang makita at kausapin si Lucine. Kung tutuusin ay kayang-kaya niyang ipasira ang mga kandadong nakakabit sa pinto subalit ayaw niyang gumawa ng bagay na muli na namang ikapapahamak ng dalaga. Mahalaga sa kaniya ang kaligtasan ni Lucine at sa dami ng pinagpipilian niyang paraan upang ito'y iligtas, pinili niyang ipagpatuloy ang planong pagpapabagsak sa pinaka punong kalaban, sapagkat sa oras na mawalan ito ng kapangyarihan, mawawalan na rin ng silbi ang mga alituntunin at regulasyon na ipinatupad sa mansyon. Ibinaba ni Amadeus ang tingin sa hawak niyang baso at nilagok ang laman nito. Nakararamdam na siya ng antok ngunit hindi niya pa nais matulog. Kinuha niya ang bote s
Kilala si Victoria Banville na isa sa pinakagalante, pinakamayaman at pinakamagandang babae hindi lang sa iisang bayan kung hindi sa buong bansa. Maraming humahanga sa kaniya dahil tila hindi tumatanda ang kaniyang hitsura. Sa tuwing may nagtatanong sa kaniya kung anong sikreto niya sa pagmumukhang bata, lagi niyang sinasabing wala at natural ang lahat sa kaniya. Madalas na itanggi na wala siyang pinaaayos sa kahit na anong parte ng katawan niya, sapagkat mas malala pa roon ang mga bagay na kaniyang ginagawa para maisakatuparan ang ninanais niyang mangyari mula sa kaniyang mukha at sa pisikal na pangangatawan. " Paanong nangyari ang lahat ng 'to?! " hindi maipinta ang mukha ni Victoria matapos mabasa ang isang artikulo mula sa dyaryong hawak niya. " Paanong...paano sila nagkaroon ng kuha ng litrato ng mga 'to?! " " Hindi ko alam, Victoria! Hindi ko alam! " Nanggagalaiting saad naman ni Logan. Maski siya ay walang ideya kung paano ito nakarating sa medya gayong lahat ng mga bagay na
Unang-una sa lahat, gusto kong magpasalamat sa mga nakaabot sa puntong ito. Maraming salamat po sa mga nagbasa, nagbabasa at babasa pa lamang nitong nobela. Finally, tapos ko na siya at sobrang saya sa pakiramdam dahil ito ang unang pagkakataon na makapagsulat ako ng nobela na mayroong 100 chaptes pataas. Ito rin ang unang pagkakataon na lumikha ako ng akda na napaka komplikado ng daloy ng kuwento at sobrang komplikado rin ng mga tauhan. Pati ako ay sumasakit ang ulo dahil sa mga desisyon nila sa buhay. Lol. Actually, medyo natakot ako habang isinusulat ko ang ilan sa mga mabibigat na eksena dahil ang ilan sa mga 'yon ay alam naman nating lahat na nangyayari talaga sa totoong buhay. Kathang isip lamang ang nilalaman nitong nobela, ngunit hindi ko maiwasang iugnay ang mga totoong kaganapan saating mundo at sa mundo ng mga tauhan dito. Maraming pagkakatulad, ngunit marami ring pagkakaiba. Iyong tungkol sa kabitan, hindi talaga ako ganoon ka-confident na isulat 'yong mga eksena na 'yon
Hindi na halos makita ni Morriss ang mukha ni Janina dahil sa malaking palumpon ng mga kulay pulang rosas na hawak nito. " Bati na tayo? " may lambing na tanong ni Morriss, umaasa na ngumiti na ang asawa kahit na hindi niya ito halos makita. " Huwag ka ng magtampo. Hindi ko naman kasi nakalimutan ang anibersayo ng kasal natin. Ikaw lang ang nag isip noon. " Binaba ni Janina ang palumpon ng rosas sa mesang nasa harap nila saka ito tumayo ay pumamewang sa kaniya. " Huwag mo akong idaan sa bulaklak, Morriss. Alam mo naman na tuwing sasapit ang ala-dose ng hating-gabi, doon natin isini-celebrate 'yong anniversary natin 'di ba? Tatlong taon na natin 'yon ginagawa kaya dapat alam mo na 'yon. Aminin mo na lang kasi na nakalimutan mo. " " Hindi ko nakalimutan, Janina. Maniwala ka, " ani Morriss, " Oo aaminin ko, hindi kita nasamahan sa pagsalubong ng anibersayo natin kaninang madaling araw pero hindi ibig sabihin noon ay nawala sa isip ko ang tungkol dito. " Ipinag-krus ni Janina ang bra
Halos liparin na ni Amadeus ang pasilyo ng ospital kung saan dinala si Lucine. Wala siyang pakialam kung may masagi siyang mga tao sa paligid niya sa kagustuhang makita at malaman kung ano ang kalagayan nito. Hindi niya gustong paniwalaan ang sinabi ni Venice. Ayaw ito tanggapin ng utak niya dahil hangga't hindi niya ito nakikita, wala siyang kahit na sinong paniniwalaan. " Nasa Emergency room na po siya. Maghintay na lang po kayo dito sa waiting area, " pigil ng nars kay Amadeus nang magtangka itong pumasok sa pinto ng silid kung saan naroroon si Lucine. " Kailangan ko siyang makita... " Hinihingal niyang saad saka hinawakan sa magkabilang balikat ang nars. " Pakiusap, hayaan niyo akong makita siya..." " Pasensya na po, pero hindi pa po kayo puwedeng pumasok sa loob. Hintayin niyo na lang po ang paglabas ng Doctor dito, " saad ng nars. Nais pang magpumilit ni Amadeus subalit may humawak sa kaniyang balikat, si Owen at kasama nito si Morriss. " Señor, hintayin na lang natin na l
Walang nagbabantay na guwardiya sa labas noong pumasok ang sasakyan ni Amadeus. Hindi man niya batid kung paano nagawang makapasok ni Logan nang hindi dumadaan sa butas ng karayom, may kutob naman siyang mayroon itong kinasabwat sa loob kaya ganoon na lamang ito nakapuslit nang walang kahirap-hirap. Mabilis na bumaba ng sasakyan si Amadeus nang makarating sa tapat ng mansyon. Hindi na siya nag abalang iparada pa ito sa garahe dahil sa pagmamadaling makaabot sa eksaktong oras na ibinigay sa kaniya ni Logan. " Señor... " Sumalubong ang lahat ng mga kasambahay kay Amadeus nang makapasok ito sa pintuan. Lahat ay nababalot ng takot ang mga mukha, walang magawa kung hindi manatiling tahimik upang masiguro ang kaligtasan ng bawat isa. " Nasaan siya? " tanong ni Amadeus, inilibot niya ang tingin sa kabuuan ng sala at napako ang kaniyang tingin sa sahig nang makitang may basag-basag na gamit. " N-nasa loob po siya ng komedor..." sagot ng isang kasambahay na siyang unang tinutukan ng bar
" Señorita, hindi ho ba't kotse 'yon ng Señora Venice? " saad ng drayber ni Lucine sabay turo sa isang pamilyar na sasakyang lumiko sa looban. Kumunot ang noo ni Lucine, kabisado niya ang pasikot-sikot sa bayan nila at sa loobang pinasukan ng kotse ni Venice, alam niyang lugar ito ng isang inabandunang gusali. " Sundan po natin, " ani Lucine, hindi niya alam kung bakit bigla siyang kinutuban ng hindi maganda. Malapit na sila sa bahay ampunan ngunit nais niyang alamin kung anong dahilan ng pagpunta ni Venice sa lugar na wala namang halos katao-tao. Mabagal ang takbo ng kanilang sasakyan habang lihim na sumusunod sa kotseng pagmamay-ari ni Venice. Ilang sandali lang ay huminto ito sa isang bakanteng lote. Inabangan ni Lucine na may bumaba ngunit ilang minuto na ang nakalipas, nanatili ang sasakyan kung saan ito huminto. Wala siyang nakikitang tao sa paligid, walang lumalapit sa kotse o lumalabas mula rito. Binaba ni Lucine ang tingin sa plaka upang masigurong ito nga ang kotse ni
Nakababa ang tingin ni Lucine sa tiyan ni Venice na nakatayo sa kaniyang harapan. Hindi niya maalis ang tingin rito, ngayon lamang niya napansin ang umbok sa tiyan nito dahil sa damit nitong suot na tila kumo-korte sa katawan dahil sa kanipisan. " Ano ba ang sasabihin mo saakin? " tanong ni Venice, ipinag-krus ang mga braso habang hinihintay ang sasabihin ni Lucine. " Kasi ako wala namang sasabihin sa'yo, kaya magsalita ka na bago pa kita layasan. "Binalik ni Lucine ang tingin sa mga mata ni Venice. " Mahal mo ba si Amadeus? "Kumawala ang sarkastikong ngiti kay Venice. " Anong klaseng pagtatanong 'yan Lucine? Ganiyan ka pa ka-desperadang sirain muli ang relasyon namin? "" Napakarami mong sinabi. Isa lang ang tinanong ko at oo o hindi lang ang isasagot mo, " walang ekspersyong wika ni Lucine dahilan upang mawala ang mapanuyang hitsura sa mukha ni Venice. " At huwag mong isisi saakin kung bakit nagkaganiyan kayo ni Amadeus. Ikaw ang sumira sa relasyon niyong dalawa bago pa ako pumas
" Kumusta naman ang paninirahan mo rito? " tanong ni Don Caruso habang inililibot ang tingin sa kabuuan ng bahay na pagmamay-ari niya. " Mahigit isang taon ko na rin itong hindi napupuntahan. Ngayon na lang ulit ito nabuksan dahil kailangan kong patuluyin ang isang kaibigan. "Ngumiti si Logan, tumayo mula sa silya dala ang kaniyang tsaa. Katatapos lamang nilang mag umagahan at busog na busog siya dahil minsan na lamang sa isang linggo kung makakain siya ng masarap-sarap na ulam. " Maganda ang bahay na ito, Don Caruso. Wala akong nakikitang kalapit na bahay kaya hindi ako nahihirapang makagalaw. Malaya akong nakalalabas kung kailan ko gustuhin. "" Dahil malayo ito sa siyudad. Ang buong lupain din ito ay pag-aari ko kaya walang ibang bahay ang puwedeng itirik dito maliban na lang kung mayroong permiso ko, " ani Don Caruso at nang dumapo ang tingin sa lamesita, napangisi siya nang makita ang dalawang baril na binigay niya. " Mukhang may pinaghahandaan ka na? Nakakasiguro ka bang hindi
" Ate Lucine! " Masayang sinalubong ng mga bata si Lucine nang makita nila itong naglalakad papasok sa bakuran ng bahay ampunan. Hindi nila napigilan ang mga sariling yakapin si Lucine at sabay-sabay na nagsalita upang ito'y kumustahin. " Mga bata, dahan-dahan lang. Huwag niyong ipitin si ate Lucine niyo, " awat naman sa kanila ni Aling Josie. " Magandang tanghali po, Aling Josie. Pasensya na po sa biglaang pagpunta ko, " ani Lucine dahil mukhang nasa kalagitnaan ang mga bata ng isang aktibidad nang pumasok siya sa bakuran. Inabot niya ang supot na dala na naglalaman ng mga prutas na binili niya. " Nasaan po pala si Sister Bella? Nandito po ba siya ngayon? " " Nasa simbahan siya ngayon. Hintayin mo na at pabalik na rin 'yon dito mayamaya lang, " anito saka nagpasalamat sa mga prutas na dinala ni Lucine. Pinadala niya ito sa mga bata na nagmadaling pumasok sa loob ng bahay. Binalik ni Aling Josie ang tingin kay Lucine. " Siya nga pala, gusto kong humingi ng pasensya sa'yo. Naipit
Hindi alam ni Janina kung tatayo na lang ba siya magdamag sa harap ng bahay nina Morriss o papasok siya at gawin ang dating gawi kung saan tuwing linggo, maghapon siyang mananatili sa bahay ni Morriss upang makasama ito. " Huwag na lang kaya? " tanong ni Janina sa sarili, agad siyang tumalikod subalit hindi humakbang ang kaniyang mga paa paalis dahilan upang bumalik ulit siya sa pagkakaharap sa bahay at nagpakawala ng isang malalim na buntong hininga. " Nandiyan kaya siya sa loob? " " Nandito kami sa labas. " Napalingon si Janina sa kaliwang bahagi niya kung saan narinig ang isang hindi pamilyar na boses. Nakita siya si Owen, kasama si Morriss na tila hindi inaasahan na makita siya sa harap ng bahay. " Mukhang ngayon pa lang kayo uuwi? " Nagtatakang tanong ni Janina, saka napatakip sa ilong niya. " Amoy alak rin kayo. " " Ah, pasenya na. Nakainom lang pero hindi kami lasing, " sagot ni Owen saka tinapik sa balikat si Morriss. " Sige na, ipasok mo na 'to sa loob. Kailangan niya n