บทที่ 1 บอกรัก

“ข้ารักเจ้า” 

เสียงของหญิงสาวผู้ที่ปกติน่ารักอ่อนหวานและขี้อายอยู่เสมอ พูดบอกรักอย่างไม่อายปาก นางโยนทิ้งสิ้นทั้งสามคุณธรรมสี่คล้อยตาม ครั้งนี้นางตัดสินใจเด็ดขาด จะไม่ยอมปล่อยเขาไป

“ข้าจะอยู่กับเจ้า ตายพร้อมเจ้า” หมิงอันประกาศกร้าวต่อหน้าเขา

คุณชายเยว่สือ มองตอบหญิงสาวตรงหน้าด้วยใบหน้าเงียบขรึม ก่อนจะถอนหายใจและหันหลังเดินต่อไป ไม่สนใจสิ่งที่หมิงอันพึ่งจะใช้ความกล้าทั้งหมดพูด

“เจ้าห้ามเดินหนีนะ! ข้าเอาจริงนะ!” หมิงอันพูด 

ที่จริงแล้ว นางอยากไล่ตามจับมือเขาให้เขาหยุดเดิน แต่นางไหนเลยจะกล้าแตะต้องตัวเขา ได้แต่ใช้สองเท้าเดินให้เร็วขึ้นเพื่อไปขวางทางเดินเขาเอาไว้ น่าเสียดายที่เขาทั้งขายาวทั้งเดินเร็ว ต่อให้นางวิ่งแล้วก็ยังตามไม่ทันฝีเท้าของเขา หมิงอันไล่ตามเท่าไหร่ก็ยังตามไม่ทัน จึงตะโกนออกไปสุดเสียง

“เจ้าหยุดนะ!” 

คุณชายเยว่สือหยุดชะงัก ไม่กล้าก้าวเดิน บางอย่างบีบรัดในอกของเขา ได้ยินเสียงฝีเท้าของหญิงสาวเดินเร็วๆตามมา นางใกล้เข้ามาแล้ว.. เขากำหมัดแน่น วิ่งทะยาน เหินขึ้นไปบนยอดไผ่ แตะปลายเท้าเบาๆและบินหนีไป

หมิงอัน ยืนมองเขาหนีไปด้วยความโกรธจัด นางไม่ยอมรับ พื้นที่แถวนี้ นางวิ่งไปมาเป็นร้อยๆครั้ง นางไม่เชื่อว่าตัวเองจะตามเขาไม่ทัน เพียงแต่หมิงอันไม่มีวรยุทธเช่นเขา ได้แต่ต้องเดินด้วยเท้าเท่านั้น

หมิงอันเดินตามจนสุดป่าไผ่ เห็นหน้าผาสูงชันตระหง่านตรงหน้า มีบันไดเชือกสำหรับใช้ปีนขึ้นไปข้างบน แม้หน้าผาจะสูงชัน แต่ถ้าปีนบันไดนี้ขึ้นไปจนถึงด้านบนก็จะเจอกับเรือนไม้ไผ่ที่งดงาม ท่ามกลางสายลมเย็นสบาย ที่นั่นเป็นที่พักของเขา หมิงอันตัดสินใจแน่วแน่ นางจับเชือกและเริ่มปีน แม้ในใจจะสั่นกลัวแต่นางยอมแพ้ไม่ได้

คุณชายเยว่สือ เห็นเรือนไม้ไผ่ของตัวเองอยู่ตรงหน้า เขาถอนหายใจอย่างยากลำบาก เดินเข้าไปในเรือนก่อนจะถอดเสื้อตัวนอกออก ใช้เสื้อตัวนั้นเช็ดคราบเลือดที่ปาก เยว่สือมองคราบเลือดแล้วโมโหสุดขีด ถอดเสื้อผ้าทั้งหมดโยนทิ้งลงเตาไฟ เดินไปหลังบ้านเพื่อตักน้ำจากถังเก็บน้ำขึ้นมาล้างเนื้อตัว ลงไปแช่น้ำเย็นจัดในถังอาบน้ำใบใหญ่ เขาล้างทำความสะอาดอยู่นาน แม้ตามเนื้อตัวของเขาจะสะอาดและขาวเนียนแล้ว แต่เขาก็ยังคงขัดตัวหลังจากนั้นอีกนาน

ในที่สุดเขาก็เดินตัวเปลือยเปล่ากลับเข้ามาในบ้าน หยิบผ้าที่วางเป็นระเบียบตรงทางเข้าประตูมาเช็ดตัวและเอาผูกเอวบิดบังท่อนล่างไว้ เขาเดินไปที่เตาไฟ จุดไฟเผากองเสื้อผ้า เขามองกองไฟลุกไหม้เสื้อผ้าราคาแพงที่ใช้เวลาเป็นปีกว่าจะสามารถทอได้ผืนหนึ่งด้วยความรู้สึกสงบนิ่ง เปลวไฟที่เผาไหม้อยู่ กลายเป็นแสงสว่างและความร้อน อย่างน้อยเสื้อผ้าชุดนั้นก็ได้ทำประโยชน์

“ว้ายยยย” 

เยว่สือหันควับไปยังเสียงกรี๊ดนั้น เห็นประตูบ้านตัวเองเปิดอ้า เป็นคุณหนูหมิงอันที่กำลังหันหลังให้ ใช้สองมือปิดหน้าด้วยความอับอาย สองใบหูแดงก่ำ 

“เจ้า ..เจ้า..เจ้า เจ้ารีบใส่เสื้อผ้าเร็วเข้า” นางพูดตะกุกตะกัก

“ข้าไม่ได้ปิดประตูไว้หรือ?” เขาถามเสียงเรียบ

“คือข้า..เจ้านั่นแหละ เอ่อ..คือ..เจ้าปิดแล้วล่ะ แต่ไม่ได้ลงกลอนไว้ ข้าไม่ได้ตั้งใจ คือ..มันแค่ คือข้าเห็นว่ามันเปิดไว้เล็กน้อย ข้า...ข้า” หมิงอันพยายามแก้ตัว แต่ก็ยอมแพ้ในที่สุด สองมือยังคงยกปิดหน้าตัวเองไว้

เขาเดินไปหยิบเสื้อนอกตัวใหม่ที่แขวนอยู่มาสวมง่ายๆ เดินไปหลังบ้านหยิบขวดยาสองสามขวด และเดินกลับเข้าเรือนไผ่ นั่งลงโต๊ะเล็กกลางบ้าน

“มานั่ง” เยว่สือสั่งเสียงเรียบ มือยังคงวุ่นวายจัดเตรียมยา

หมิงอันรู้สึกผิดและอับอาย แต่ไม่กล้าขัดคำสั่งของเขา นางยังคงใช้สองมือปิดหน้า ค่อยๆถอยมานั่งลงบนเก้าอี้ข้างโต๊ะ เปิดนิ้วมือเล็กน้อยเพื่อให้ตัวเองมองเห็น แต่พอเห็นอกขาวๆของชายหนุ่มก็รีบปิดอีกครั้ง ทั้งยังหลับตาปี๋ กลัวว่าจะเห็นอะไรที่ไม่ควรเข้า

“ยื่นมือมา” เขาสั่งอีก

หมิงอันค่อยๆ ยื่นมือข้างหนึ่งให้เขา หลับตาปี๋หันหน้าไปทางอื่น มีคราบเลือดจากฝ่ามือติดบนแก้มของนางด้วย

เขามองฝ่ามือเล็กที่เป็นแผลถลอกบ้าง มีเลือดซึมเล็กน้อยบ้าง และเป็นรอยแดงเต็มไปหมดบ้าง ก่อนจะใส่ยาให้อย่างทะนุถนอม ไม่ต้องสงสัยว่าได้แผลมาจากไหน นางปีนหน้าผาขึ้นมา!

หน้าผานั่น ทั้งสูงชันและอันตราย นางยังคงดื้อดึงปีนขึ้นมา แน่นอนย่อมต้องมีแผล เขาไร้คำจะต่อว่า ได้แต่ทำแผลให้ นางเป็นเช่นนี้เสมอ และเขาต้องทำแผลให้นางเช่นเดิม เสมอ

เยว่สือใส่ยาด้วยความรู้สึกหนักหน่วง บางสิ่งในอกบีบรัดจนเจ็บปวด เขาไม่แน่ใจว่าควรรู้สึกเช่นไร เขารู้เพียงเวลานี้ เขาโกรธนางมากจริงๆ แต่ใบหน้าของเขายังคงนิ่งเฉย ซึ่งเป็นผลจากการที่เขาฝึกฝนควบคุมอารมณ์มานาน

“ซี๊ด..” หมิงอันเจ็บแสบจากฤทธิ์ยา แต่ไม่กล้าร้องโวยวาย ได้แต่กัดริมฝีปากตัวเองแน่นๆ กลัวเขาจะโกรธและหนีไปอีก นางต้องอดทนให้ได้

เยว่สือเห็นท่าทางของเด็กสาวตรงหน้าแล้ว ได้แต่ระอาใจ 

‘นางต้องการสิ่งใดกันแน่ ทำราวกับไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง ทั้งที่รู้ทุกอย่างดี’ เขาคิด