Semua Bab BAD GUY โคตรร้ายโคตรรัก.....: Bab 31 - Bab 40

“โรม.....”“......”“โรม.....”“......”“โรมีโอ!” ไมเคิลร้องเรียกชื่อเลขาคนสนิทเสียงดังเมื่อไม่ได้ยินถ้อยคำตอบรับจากอีกฝ่าย จากตอนแรกที่เป็นการเรียกธรรมดาๆ น้ำเสียงก็ค่อยๆ เข้มขึ้นแบบไต่ระดับ จนสุดท้ายความอดทนก็สิ้นสุดลงในครั้งที่ 3 นี้เอง จนทำให้ชายหนุ่มผู้มียศเป็นถึงลอร์ดต้องละปากกาในมือ เงยหน้าขึ้นมาด้วยท่าทีดุดัน“!!!” ไมเคิลถอนหายใจแล้วยกมือขึ้นคลึงนวดขมับของตนเองพลางส่ายศีรษะไปมา ถอนหายใจแล้วก้มลงทำงานของตัวเอง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ไมเคิลเป็นแบบนี้......การทำงานในวันนี้ตลอดทั้งเช้าไมเคิลเป็นแบบนี้ไม่ต่ำกว่า 4 ครั้ง เมื่อร้องเรียกหาผู้ช่วยคนสนิทเมื่อต้องการเอกสาร สอบถามความเห็น หรือแม้กระทั่งต้องการเติมชา แต่ทุกครั้งจะจบลงที่ว่าภายในห้องทำงานของเขาไร้ร่างกายของผู้ช่วยหนุ่มที่คอยติดสอยห้อยตาม เพราะอาการบาดเจ็บที่ตนเป็นผู้กระทำ จนทำให้โรมีโอต้องนอนหลับพักผ่อนอยู่ที่บ้านถึงแม้ไมเคิลจะเป็นพวกเซ็กส์จัดและรักรุนแรงจนเข้าข่ายซาดิสม์ แต่ทุกครั้งอยู่ในระดับที่คู่นอนรับได้ ไม่ได้ถึงกับขนาดเลือดตกยางออกแบบนี้ แต่ที่ทำกับโรมีโอนั้นมันคือการลงโทษ ตามที่ได้บอกกับเจ้าตัวไปแล้ว และเพราะแบบนั้นท

Ava Partเอวาตื่นขึ้นอีกครั้งที่ห้องๆ หนึ่ง ห้องขนาดเล็กที่ปิดทึบทั้งสี่ด้าน มีเพียงเตียงนอนและประตูเท่านั้นเท่าที่เห็น ดวงตากลมโตกลอกกลิ้งไปมา ครางในลำคอเล็กน้อย ความเจ็บที่ข้อมือแล่นริ้วขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนต้องก้มลงมองดู“เป็นแผลเป็นแน่เลย....” เด็กน้อยเอ่ยปากพร้อมกับลูบรอยแผลที่ถูกเย็บเอาไว้อย่างหยาบๆ นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรอีก ไม่มีแม้แต่การทำแผลหรือพันผ้าปิดให้ ทำให้เด็กน้อยแสดงสีหน้ากังวลออกมา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ ตัว“ที่นี่.... ที่ไหน” คิ้วคู่งามขมวดเข้าหากันแน่น ดวงตากลมโตเริ่มเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใส เมื่อนึกถึงใครบางคนที่ทำให้ตนต้องมาอยู่ที่นี่ มาอยู่ในสภาพนี้เอวานั่งร่ำไห้เพียงลำพัง จนเมื่ออาการสะอื้นเริ่มจางไป เด็กน้อยก็ก้มลงมองสำรวจตัวเองหลังจากที่ตื่นมาในคราแรกไม่มีโอกาสได้ทำ สิ่งที่หายไปจากตัวนอกจากเครื่องมือสื่อสารและเครื่องประดับก็ไม่มีอะไรอื่นอีก เอวายังคงสวมใส่ชุดเอี๊ยมน่ารักสดใสชุดเดิม ถุงเท้าและรองเท้าผ้าใบเช่นเดิม เด็กน้อยขยับตัวเข้าไปนั่งชิดมุมห้อง นั่งรอเวลาอย่างเงียบๆเวลาไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้า จวบจนกระทั่งบานประตูถูกเปิดอ้าออก ใครบางคนก้าวเท้าเข้ามาใกล้

Michael Part“อือ......” เสียงครางแหบพร่าดังขึ้นจากในลำคอของชายหนุ่ม ทำให้โรมีโอที่นั่งทำงานอยู่ตรงโซฟาเงยหน้าขึ้นมองในทันที เห็นบอสของตนแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมา คิ้วขมวดหมุน ด้วยความเป็นห่วง จึงถอดแว่นออกวางลงบนโต๊ะ แล้วขยับเดินเข้ามาดูใกล้ๆ เห็นเปลือกตาของคนเป็นนายขยับไปมาคล้ายว่าจะตื่นขึ้นในไม่ช้า ทำให้โรมีโอมองจ้องด้วยใจจดใจจ่อ“อึก เอวา....” เสียงเรียกแหบพร่าแต่ทำให้คนมองเผยรอยยิ้มกว้างด้วยความโล่งใจเพราะไมเคิลไม่ได้อยู่ใกล้กับจุดระเบิด แต่ก็ได้รับผลกระทบไม่น้อย แรงระเบิดนั้นอัดกระแทกร่างจนกระเด็นทะลุหน้าต่างออกมาที่ด้านนอก กระแทกเข้ากับต้นไม้และหมดสติลง ดังนั้นแล้วบาดแผลตามตัวถือว่าไม่ร้ายแรงเท่าไหร่นักถ้าเทียบกับบาดแผลจากการต่อสู้ครั้งที่ผ่านๆ มา เพียงแต่ครั้งนี้ถึงกับหมดสติ จึงใช้เวลาหนึ่งวันเต็มในการฟื้นตื่นขึ้นจากนิทราโรมีโอกุลีกุจ่อหันไปเทน้ำและเสียบหลอดใส่แก้วอย่างว่องไว ปรับเตียงของเจ้านายให้เอนขึ้นเล็กน้อย ขยับเข้าไปใกล้พร้อมร้องเรียก“บอสครับ ดื่มน้ำก่อนครับ” ไมเคิลยอมดื่มน้ำอย่างว่าง่าย เพราะยังคงมึนงงจากการนอนหลับเป็นระยะเวลายาวนาน หลังจากที่ความชุ่มฉ่ำไหลผ่านลงคอไปแล

Michael Part“ใส่ชุดที่เตรียมไว้นะครับ คืนนี้คุณต้อง ปรนนิบัติ ผม.....”ตึง!บานประตูปิดลงไปแล้ว หากแต่ไมเคิลยังคงยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้อง ความโกรธาสุมอกจนแทบคลั่ง จวนเจียนจะระเบิดออกมาอยู่รอมร่อ จนอดไม่ได้ที่จะยกฝ่าเท้าขึ้นยันประตูเพื่อเป็นการระบายอารมณ์อย่างเสียกิริยา ชายหนุ่มกำมือเอาไว้แน่น หมุนกายหันหลังเดินออกเขาเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ มีหรือจะไม่รู้ว่ามีที่ใดให้นอนได้บ้าง ดังนั้นแล้วชายหนุ่มจึงเดินไปทั่วคฤหาสน์ด้วยสีหน้าคร่ำเคร่ง ใครก็เข้าหน้าไม่ติด ยิ่งเมื่อไมเคิลได้ลองบิดประตูลูกบิดในทุกๆ ห้อง ก็พบว่าแต่ละห้องนั้นลงกลอนไปหมดแล้ว ทำให้ไม่สามารถเปิดได้ หากไร้ซึ่งลูกกุญแจ“เหอะ” ไมเคิลแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ ในขณะที่ดวงตาคมกล้าสอดส่ายหาอุปกรณ์ไปทั่วพื้นที่ ขอแค่มีอุปกรณ์ ก็สามารถสะเดาะกุญแจได้ง่ายๆ แต่น่าเสียดายที่มันไม่มี.....ไมเคิลได้แต่เดินหงุดหงิดงุ่นง่านไปทั่วคฤหาสน์ จนสุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่ห้องคิง หยุดยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน เมื่อลองขยับลูกบิดประตูก็พบว่าถูกล็อกไว้อยู่เช่นกัน ดังนั้นแล้วจึงลองเดินไปที่ห้องอัศวิน อันเป็นห้องเดิมของโรมีโอ และผลนั้นก็คือเช่นเดิม.....ไมเค

เอวาใช้เวลารักษาตัวต่ออีก 2 สัปดาห์หลังจากฟื้นขึ้นมาจากการหลับใหล โดยมีโรมีโอและไมเคิลคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ส่วนบารอนนั้นต้องพักรักษาตัวต่ออีก 1 เดือน เพราะมีการตัดอวัยวะภายในออกไปบางส่วน ทำให้ไม่สามารถออกแรงได้ อาหารการกินจำกัดลดลงดังนั้นแล้วไมเคิลและโรมีโอจึงไปๆ มาๆ ระหว่างบ้าน บริษัท และโรงพยาบาล โดยเวลาในช่วงกลางวันจะอยู่ที่บริษัท มีโรมีโอคอยชี้นิ้วสั่งงาน ส่วนไมเคิลนั้นมีหน้าที่ก้มหน้าทำตามคำสั่ง เมื่อมาที่โรงพยาบาล ไมเคิลก็ปรี่เข้าไปดูแลน้องน้อย คอยถามคะขาอยู่ไม่ห่าง นั่งจับมือเอาไว้ตลอดเวลาจนกระทั่งถึงเวลาเดินทางกลับ ส่วนโรมีโอนั้นก็ผละออกไปดูแลบารอนบ้างเล็กน้อย และใช้เวลากับคนทั้งสองในการพูดคุยเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างวันในคราแรกที่เอวาตื่นมาและได้พบหน้าของไมเคิล เด็กน้อยพลันร้องไห้โฮ โผเข้ากอดคนพี่เอาไว้แน่น พร่ำบอกขอโทษไม่หยุดปาก ไม่ต่างกันกับไมเคิล ที่โทษว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นมาจากตนเอง ทำให้น้องน้อยต้องได้รับอันตรายไปด้วย ทั้งสองคนต่างพร่ำขอโทษกันและกันไปมา สลับกับเสียงสะอื้นไห้ของเอวา จนโรมีโออดไม่ได้ที่จะขยับเข้าไปลูบกลุ่มผมนุ่มนั้นอย่างปลอบใจ รอยยิ้มบางเบาถูกจุด