บททั้งหมดของ Last chance โอกาสสุดท้ายของนายคนเดียว18+: บทที่ 1 - บทที่ 10

ณ ครัวโรงแรม เอาละทุกคนวันนี้เราจะเลิกงานกันเร็วกว่าทุกวันนะเพราะว่าผู้บริหารคนใหม่จะเข้ามา ทางโรงแรมก็เลยจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับ ให้พนักงานทุกคนเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงเย็นนี้ งานนี้สำคัญมากอยากให้ทุกคนมากัน เพื่อพบกับผู้บริหารคนใหม่ ถ้าเป็นไปได้อยากให้ทุกคนมาให้พร้อมหน้าพร้อมตากันนะ สิ้นเสียงประกาศจากหัวเชฟทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านไม่รู้ว่า ที่รีบแยกย้ายกันนั้นจะรีบไปหาชุดมางานหรือรีบกลับไปนอนกันแน่เพราะว่างานที่ห้องครัวถือว่าเป็นงานที่หนักมากๆ เพราะแทบจะไม่มีเวลาพักเลย ในส่วนของฉันนั้นคงไม่มาหรอกเพราะว่าไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรเลยกับงานเพราะสุดท้ายฉันก็ทำงานแค่ในครัว คงไม่มีโอกาสต้องพบหรือทำความรู้จักใครเขา ฉันรีบแว๊นสองล้อคู่ใจของฉันกลับบ้านด่วนๆ ที่เลือกใช้รถมอเตอร์ไซต์ก็เพราะว่าเวลาเลิกงานถ้าขับรถใหญ่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะฝ่ารถติดของประเทศไทยได้ดังนั้นฉันเลยเลือกที่จะขับรถเล็กแบบนี้แม้จะเสี่ยงแต่ถึงเร็วกว่ามาก เพราะไม่รู้ว่ารีบมากเกินไปหรือเปล่านั้นแหละทำให้ฉันต้องกลับมาที่โรงแรมอีกครั้งทั้งๆที่ฉันนั้นกลับไปจนถึงห้องเปป็นที่เรียบร้อย จะอะไรสะอีกละถ้าไม่ใช่ลืมของฉันคงจะไม่

วันนี้หวังว่าคงไม่มีอะไรมากมาย นอกจากการจัดห้องและเรียนรู้งานอีกนะ เพราะสารภาพเลยว่าเมื่อคืนนอนแทบไม่หลับเพราะกังวลเกี่ยวกับวันนี้ กังวลว่าเขาจะแกล้งย้ายฉันไปทำตำแหน่งไหนอีก ฉันพยายามเดินให้ช้าที่สุดเพื่อยือเวลาเจอหน้าหมอนั่นแต่ก็อย่างว่าหนีให้ตายก็คงหนีไม่พ้นหรอคนอะไรตามยิ่งกว่าเจ้ากรรมนายเวร หรือว่าฉันควรถามเขาอย่างจริงจังว่าแกล้งฉันแบบนี้ทำไมกัน ยังไงก็แล้วแต่ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าหมอนั่นต้องการอะไรกันแน่นอกจากการแกล้งฉันเล่นไปวันๆ"ไงครับคุณเลขา นึกว่าจะไม่มาสะแล้ว ปกติมาเช้าตลอดนิทำไมวันนี้ถึงมาตอนเวลางานเลยล่ะ""ก็ทำงานตามเงินเดือนก็ถูกแล้วไงค่ะมาเร็วหรือมาตรงเวลาเงินเดือนก็เท่าเดิมนิ""คุณคงไม่ทราบจริงๆสินะว่าเลขานั้นจำเป็นต้องอยู่กับเจ้านายตลอดเวลาแต่นี้อะไรไม่มีการเตรียมพร้อมไม่เรียนรู้งานอะไรเลย""ถ้างั้นคุณก็ไปหาคนใหม่สิค่ะเอาที่คุณพอใจเลยฉันจะได้กลับไปทำงานที่ฉันรัก""คุณนี่มันเข้าใจอะไรยากจังเลย ถ้าผมอยากได้คนอื่นหรือผมจะเอาใครก็ได้ผมจะเลือกคุณแต่แรกทำไมล่ะ""แล้วคุณอธิบายเหตุผลที่คุณทำแบบนี้ได้ไหมล่ะ""ก็คุณเรียนจบสายนี้มาไม่ใช่หรอแล้วทำไมจะเป็นเลขาไม่ได้ล่ะ คุณไม่ได้เรียนจ

ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกสนุกกับงานที่ทำแล้วล่ะเพราะมันค่อนข้างท้าทาย ต้องเจอคนมากมายกว่าแต่ก่อน ได้ใช้สิ่งที่ฉันเรียนมาจริงๆ และเวลาก็ผ่านมาเดือนนึงแล้วสำหรับตำแหน่งเลขานี้ ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับคุณเปรมก็ดีขึ้น ดีขึ้นในที่นี้คือไม่ทะเลาะกันบ่อยเหมือนที่ผ่านมา แต่ก่อนที่เราทะเลาะกันก็เพราะเขาเอาแต่ใจตัวเอง และฉันก็ไม่ค่อยยอมใครทำให้เราทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่องทุกที่ เห็นคุณเปรมกวนๆแต่ว่าเวลางานเขาค่อนข้างจริงจังกับมันมากเพราะว่าด้วยความที่ทางครอบครัวนั้นทำมาดีตลอดเขาก็คงกลัวว่าจะทำเสียละมั้ง ด้วยความที่เขาเป็นคนหัวสมัยใหม่ก็ได้มีการปรับเปลี่ยนระบบบางอย่างไป พอมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นบางคนก็รับได้บางคนก็รับไม่ได้กับการเปลี่ยนแปลงโดยเฉพาะคนเก่าคนแก่ของโรงแรมทำให้งานมันเดินช้าเพราะมีคนคัดค้าน ช่วงนี้ฉันกับเขาเลยต้องทำงานหนักหน่อยจนบางครั้งต้องนอนที่ห้องคุณเปรมเพราะมันดึกมากฉันเองก็เวลาทำงานเพลินเพลินก็ไม่ได้ดูเวลาจนมันดึกมาก แต่ก็ไม่ได้นอนบ่อยหรอกถ้าไม่เลยตีหนึ่งตีสองฉันก็ขอให้เขามาส่งเพราะจะขับมาคนเดียวก็กลัว แต่ถ้าดึกมากฉันก็ไม่อยากให้เขามาส่งเพราะกลัวว่าเขาจะหลับในเกิดอะไรขึ้นทำคืนพ่

วันนี้แทนที่ที่ฉันจะได้ย้ายห้องกับกลายเป็นว่าต้องลาพักแบบไม่มีกำหนดเพราะเป็นไข้จ้า ทีแรกคุณเปรมบอกว่าจะมาเยี่ยมแต่ฉันไม่ให้มาเพราะถ้าเขามาเห็นฉันในสภาพนี้ไม่รู้เขาจะคิดยังไงถึงคนที่ทำจะเป็นเขาเองก็ตามแต่ฉันไม่พร้อมที่จะเจอเขาจริงๆ เพราะฉันก็ไม่รู้ว่าเขาจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้หรอเปล่าเขาเมาขนาดนั้นตอนแรกแรกผมกะว่าจะเข้าไปเยี่ยมษาสักหน่อยหลังจากที่เธอบอกว่าไม่สบายแต่เธอบอกว่าไม่ให้ผมไปเพราะกลัวว่าผมจะติดไข้จากเธอ พอผมบอกว่าไม่เป็นไรเธอก็บอกว่าไม่ให้มายังไงก็ไม่ให้มา เธอป่วยหนักอะไรขนาดนั้นเลยรึไง แต่ก็ช่างเถอะตอนนี้ขอผมตามหาผู้หญิงที่ผมนอนด้วยคืนนั้นดีกว่า คิดว่าผมเปิดซิงเธอแน่นอนเพราะดูจากเลือดที่เตียงแล้ว และผมก็กลัวว่ามันจะเป็นปัญหาตามมาที่หลังถ้าหากเธอท้องมาเพราะไม่รู้ว่าผมกับเธอเราได้ได้ป้องกันไหมแล่อีกอย่างคือผมมีแฟนคนที่ผมต้องการจะให้ชีวิตคู่ด้วยแล้ว[ฮัลโหล ไอ้ตั้มวันนั้นใครเป็นคนส่งกูขึ้นรถวะ]ไม่รู้เว้ยวันนั้นกูลากสาวไปกินตั้งแต่เที่ยงคืนล่ะมึงจะอยากรู้ไปทำไม เกิดอะไรขึ้นวะ หรือว่ามึงเผลอลากสาวไปกินแล้วจำไม่ได้ว่าเป็นใคร[เสือก ไม่มีประโยนช์อะไรเลยจริงๆมึงนิ]อ้าว ไอ้น

วันนี้เป็นวันงานแต่งของฉันกับคุณเปรมมันเป็นวันที่ฉันรอคอย ฉันไม่ได้รอคอยที่จะได้แต่งงานกับคุณเปรมหรอกแต่ฉันรอคอยว่าสักวันหนึ่งฉันจะได้แต่งงานกับใครสักคนที่ฉันรักแล้ววันนี้ก็มาถึงงานแต่งงานของเราจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายทางญาติฝ่ายฉันก็มาแค่พ่อแม่และเพื่อนสนิทของฉัน ในส่วนของญาติฝ่ายเขาก็มีพ่อแม่ญาติๆและก็เพื่อนสนิทของคุณเปรมเขาบางคนฉันก็รู้จักและก็ไม่รู้จักคนที่ฉันรู้จักก็มีแค่พี่มาร์คกับพี่บอสที่รู้จักก็เพราะพี่เขาเป็นคนโทรเรียกให้ฉันออกไปรับคุณเปรมวันนั้นแต่ดูเหมือนเขาจะจำฉันไม่ได้ก็ดีแล้วล่ะที่จำไม่ได้เพราะว่าคืนนั้นไม่ใช่คืนที่น่าจดจำสักเท่าไหร่ ฉันหวังว่าหลังจากที่แต่งงานกันได้สักระยะหนึ่งฉันจะบอกความจริงเขาเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ขอเวลาทำใจก่อนไม่รู้ว่าถ้าหากเขารู้ความจริงจะรู้สึกยังไงสถานที่ที่เราใช้จัดงานก็คือที่บ้านของคุณเปรมเราได้เชิญคนที่โรงแรมมาด้วยส่วนใหญ่จะเป็นคนที่แผนกครัวที่เคยร่วมงานกับฉันและก็ให้เข้ามาช่วยดูแลเรื่องอาหารอีกด้วย ถ้าถามว่าทำไมการแต่งงานทั้งทีฉันถึงไม่จัดให้มันยิ่งใหญ่ไปเลยแต่ฉันคิดว่ามันไม่สำคัญหรอกว่างานจะใหญ่แค่ไหนคนมาร่วมงานเยอะแค่ไหนเพราะสุดท้ายแล้วใจความ