All Chapters of Last chance โอกาสสุดท้ายของนายคนเดียว18+: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนนี้แขกทุกคนกลับบ้านไปหมดแล้วและตอนนี้ฉันกับคุณเปรมเข้ามาอยู่ในห้องหอของเราฉันกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำเพื่อเป็นการถ่วงเวลาฉันเลยอาบน้ำเป็นเวลาสองชั่วโมง ถ้าหากว่าเขาจะหลับไปเลยยิ่งดีแอ๊ดด...เสียงประตูที่ผมรอมาเนิ่นนานไม่รู้ว่าจะอาบอะไรหนักหนาตัวแค่นี้เอง“มาแล้วหรอที่รักมามะ ที่มาให้พี่กอดสะดีๆครับ”“ไปอาบน้ำก่อนเลยค่ะอยู่ในงานทั้งวันเหนื่อยไคล ไม่เหนียวตัวหรอค่ะไปอาบน้ำก่อน”“โอเคครับถ้าหากพี่อาบน้ำเสร็จแล้วเราค่อยทำกันเนอะ”“ไม่รับปากค่ะ ไปอาบน้ำได้แล้วไป๊” ฉันพูดพร้อมกับดันหลังเขาเข้าห้องน้ำ“อย่าหลับก่อนนะครับ รอพี่แปปเดี่ยวนะครับ”คุณเปรมหันมาพูดก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป“ค่ะๆ ไปอาบน้ำได้แล้ว”ใครจะเป็นบ้ารอให้คุณมาเผด็จศึกฉันแล้วรีบเขี่ยฉันทิ้งกันแหละเพราะฉะนั้นฉันต้องแกล้งหลับค่ะเพราะถ้าฉันหลับไปแล้วเขาคงจะไม่ทำอะไรหรอกมั้งนะ ดังนั้นแล้วตอนนี้ทางออกที่ดีของฉันคือแกล้งนอนหลับได้แล้วเอี๊ยดดด...ทันทีที่เปิดประตูสายตาของผมก็มองทอดไปที่เตียงทันที ในใจคือคิดว่าจะได้เห็นคุณภรรยานอนให้ท่าที่เตียงแบบไม่ใส่อะไร แต่ฝันของผมต้องสลายทั้งหมดเพราะว่าเธอหลับไปแล้ว หรือว่าเธอจะแกล้งหลับเพื่อเร่าอ

หลังจากเรื่องคืนนั้นผ่านไปได้เกือบเดือนเราสองคนก็ไม่ได้มีอะไรกันอีก แล้วช่วงนี้ชอบหายไปตอนกลางคืนกลับตอนเช้าบางวันก็กับมาค่ำๆเลย เราย้ายออกมาอยู่ที่คอนโดแล้ว มันสะดวกเรื่องเวลาทำงานด้วยและอีกหลายๆอย่าง ตอนนี้ฉันเองก็กับไปทำงานแล้วแต่ว่าไม่ได้ทำในตำแหน่งเดิมเพราะว่าคุณเปรมเขาหาเลขาใหม่แล้วเป็นลูกชายของเลขาคนเก่าของคุณพ่อเขา ฉันเองก็ไม่อยากไปก้าวก่ายในส่วนนั้นเพราะถึงเราจะเป็นสามีภรรยากันแต่สิทธิ์ในส่วนของเรื่องงานฉันไม่อยากยุ่งเท่าไหร่ ฉันก็มาทำงานเอกสารต่างๆเล็กๆน้อยช่วยคนในที่ทำงานเพราะว่าไม่อยากอยู่เฉยๆบางวันก็ไปช่วยงานที่ครัวบ้างก็คนมันคิดถึงแน่นอนว่าช่วงนี้ฉันกับคุณเปรมเราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันคนที่ทำงานที่พอจะรู้เรื่องของเราที่ว่าเราสองคนแต่งงานกันก็มีคนแอบซุบซิบนินทาว่าก้นหม้อยังไม่ทันดำก็ดูเหมือนจะหมดไปกันต่อไม่ได้แล้ว ซึ่งมันก็จริงของเขาแหละฉันก็พอจะทำใจอยู่บ้างกับเรื่องนี้แต่ไม่คิดว่ามันจะเร็วถึงขนาดนี้นี่แค่ผ่านมาไม่ถึงเดือนแต่กับแสดงออกชัดเจนขนาดนี้คิดว่าคงไม่เกินเดือนหน้าหรอกความสัมพันธ์ของเราสองคนมันคงจบลงแน่นอน การที่รักใครสักคนชีวิตนี้มันจะไม่ประสบความสำเร็จจริงๆหรือไงต

ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณเปรมจะตื่นหรือยัง ไม่รู้ว่าตื่นมาจะจำเรื่องเมื่อคืนได้ไหม ไม่รู้ว่าเขาเจอข้อความที่ฉันทิ้งไว้ไหม ไม่รู้ว่าเขากินอะไรหรือยัง ทำไมฉันต้องมาเป็นห่วงคนแบบนั้นด้วย คงเพราะว่าเขาได้ชื่อว่าเป็นสามีของฉัน ตอนนี้ฉันอยู่บนเครื่องบินกำลังกลับบ้านอีกชั่วโมงก็น่าจะถึงบ้านล่ะบ้านษา“อ้าวลูกมาทำไมไม่บอกล้วงหน้าก่อนมีเรื่องอะไรหรือเปล่า”ออกมาเปิดประตูให้พร้อมกับทำหน้าแปลกใจ“ษาเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องมาเพิ่งรู้ดึกๆเมื่อคืนพี่ทอม(พี่เขยษา)โทรมาพี่เขาบอกว่ามีเรื่องด่วนให้ช่วย ษาก็ยังไม่ได้คุยรายละเอียดอะไรกับพี่เขาแล้วพี่เขาอยู่ไหนล่ะค่ะ”“ยังมาไม่ถึงมั้ง พ่อก็ไม่รู้นะว่าเขาจะกลับบ้านมาแสดงว่ามีเรื่องสำคัญมากใช่ไหมนิ”“น่าจะอย่างนั้นล่ะค่ะ”หลังจากที่ฉันคุยกับพ่อเสร็จก็ได้ยินเสียงรถเข้ามาจอดที่บ้านน่าจะเป็นรถพี่เขยแน่ๆขับเร็วขนาด”ห้องทำงานทอม“สวัสดีค่ะพี่ทอม มีเรื่องอะไรทำไมถึงดูรีบร้อนขนาดนี้ค่ะ”“พอดีที่ร้านมีปัญหานิดหน่อย พี่อยากให้เราช่วยได้ไหม”“ให้ช่วยยังไงแล้วร้านอาหารสาขาไหนค่ะในหรือต่างประเทศค่ะ”“ร้านที่สิงค์โปร พี่คิดว่าน่าจะมีการยักยอกเงินเกิดขึ้นพี่อยากให้เราช่วยไปดูให้หน่อ

ฉันอยู่ที่บ้านตัวเองมาสามวันแล้วแต่ฉันยังไม่ได้บอกคุณเปรมว่าฉันกลับมาแล้ว ฉันไม่อยากคุยกับเขาเลยแต่ก็กลัวว่าเขาจะสงสัยว่าหายไปไหนนานนาน แต่ว่ารอให้เขาโทรมาก่อนดีกว่าค่อยกับเพราะว่าถ้าหากกลับไปตอนนี้ไม่รู้ว่าจะไปขัดจังหวะอะไรเขาอีกไหม รอให้เขาพร้อมเจอฉันก่อนไม่งั้นก็เอาเป็นอาทิตย์หน้าแล้วกันขออยู่กับตัวเองทบทวนชีวิตสักหน่อยว่าจะเอายังไงต่อดีตอนนี้ผมรอษากับมาเข้าสู่อาทิตย์ที่สามแล้วที่เธอกลับบ้านไปไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่จะโทรไปก็กลัวว่าเธออาจจะติดธุระกับครอบครัวไหมแต่ใจนึงมันก็อยากคุยกับเธอ แต่ผมเองก็ยังไม่รู้ว่าจะคุยอะไรเรื่องที่ผมอยากรู้เรื่องที่อยากถามไม่รู้ว่าถ้าถามไปมันจะโอเคไหมหรือควรปล่อยผ่าน ถ้าหากไม่ติดว่าผมมีคนรักอยู่แล้วเรื่องมันก็คงจะง่ายกว่านี้หรือถ้าหากว่าเธอไม่ได้บริสุทธิ์เหมือนตอนแรกที่ผมเข้าใจผมคงไม่ลำบากใจขนาดนี้แต่ยังไงก็แล้วแต่ผมจะทำให้เวลาที่เหลือที่เราจะอยู่ด้วยกันมันเป็นข่วงเวลาที่ดีของเราสองคนผมอยากให้เราสองคนจบกันด้วยดีนี้ก็เป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์แล้วที่ฉันกับมาอยู่บ้านแต่ก็ไม่มีสักสายจากคนที่ขึ้นชื่อว่าสามีจะโทรหากันก็เขาไม่ได้ให้ความสำคัญแหละเนอะเลยไม่จำเป็นต้อง

แทนที่ทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดีช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ผมกับษาเราห่างกันกว่าเดิมห่างจนผมเกือบลืมว่าผมกับเธอเป็นอะไรกันแล้ววันนี้ผมกะว่าผมจะบอกเลิกเธอสะจะได้จบๆอาทิตย์เราจะได้หย่ากันไปแบบเงียบๆด้วยก่อนที่อันดาจะมาถึง“ฮาโหล ษาครับพี่มีอะไรอยากคุยกับเราสักหน่อยวันนี้กลับบ้านเร็วหน่อยได้ไหมครับ”“พูดตอนนี้เลยไม่ได้หรือไงค่ะทำไมต้องที่บ้านด้วยสำคัญนักหรือไง”“ก็สำคัญอยู่ พี่อยากคุยต่อหน้ามากว่า”“ค่ะๆ ถ้าเสร็จธุระจะรีบกลับนะคะ”“ผมไม่เคยลำบากใจอะไรขนาดนี้เลย”หลังจากที่วางสายจากคุณเปรฉันก็ไปรับยาและก็สมุดสีชมพู สมุดฝากครรภ์ที่แรกจะมาตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้วแต่ติดตรงที่ว่าฉันปลีกตัวออกจากคุณเปรมไม่ได้ดูเหมือนว่าข่วงนี้เขาจะเฝ้าฉันแปลกๆแล้ววันนี้ก็ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรจะสำคัญจะคุยนักหนา ตอนเย็น “ทำไมอันดามาวันนี้ไหนบอกว่าจะมาอาทิตย์หน้าไงครับ”“ก็กะว่าจะเซอร์ไพรไงค่ะเป็นไงดีใจจนพูดไม่ออกเลยใช่ไหมค่ะ”“เอ่อคือ แล้วนี้เราจะไปพักที่ไหนล่ะคืนนี้”“อันดาพักกับเปรมไม่ได้หรอค่ะ”“ทำไมอันพูดแบบนี้ล่ะครับ อันจะนอนกับเปรมได้ไงก็เมื่อก่อนเปรมเคยขอนอนกับเรา เราบอกว่าจะไม่นอนกับคนที่ไม่ใช่สามีไม่ใช่หรอ”“ก็