วันที่ควรมีความสุข

วันนี้เป็นวันงานแต่งของฉันกับคุณเปรมมันเป็นวันที่ฉันรอคอย ฉันไม่ได้รอคอยที่จะได้แต่งงานกับคุณเปรมหรอกแต่ฉันรอคอยว่าสักวันหนึ่งฉันจะได้แต่งงานกับใครสักคนที่ฉันรักแล้ววันนี้ก็มาถึง

งานแต่งงานของเราจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายทางญาติฝ่ายฉันก็มาแค่พ่อแม่และเพื่อนสนิทของฉัน ในส่วนของญาติฝ่ายเขาก็มีพ่อแม่ญาติๆและก็เพื่อนสนิทของคุณเปรมเขาบางคนฉันก็รู้จักและก็ไม่รู้จักคนที่ฉันรู้จักก็มีแค่พี่มาร์คกับพี่บอสที่รู้จักก็เพราะพี่เขาเป็นคนโทรเรียกให้ฉันออกไปรับคุณเปรมวันนั้นแต่ดูเหมือนเขาจะจำฉันไม่ได้ก็ดีแล้วล่ะที่จำไม่ได้เพราะว่าคืนนั้นไม่ใช่คืนที่น่าจดจำสักเท่าไหร่ ฉันหวังว่าหลังจากที่แต่งงานกันได้สักระยะหนึ่งฉันจะบอกความจริงเขาเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ขอเวลาทำใจก่อนไม่รู้ว่าถ้าหากเขารู้ความจริงจะรู้สึกยังไง

สถานที่ที่เราใช้จัดงานก็คือที่บ้านของคุณเปรมเราได้เชิญคนที่โรงแรมมาด้วยส่วนใหญ่จะเป็นคนที่แผนกครัวที่เคยร่วมงานกับฉันและก็ให้เข้ามาช่วยดูแลเรื่องอาหารอีกด้วย ถ้าถามว่าทำไมการแต่งงานทั้งทีฉันถึงไม่จัดให้มันยิ่งใหญ่ไปเลยแต่ฉันคิดว่ามันไม่สำคัญหรอกว่างานจะใหญ่แค่ไหนคนมาร่วมงานเยอะแค่ไหนเพราะสุดท้ายแล้วใจความสำคัญของการแต่งงานก็แค่ต้องการจะบอกทุกคนว่าเราสองคนนั้นรักกันและต้องการจะใช้ชีวิตร่วมกัน

หลังจากที่งานในตอนเช้าคืองานหมั้นและตอนเย็นคืองานแต่งผ่านไปตอนนี้เราก็มีปาร์ตี้เล็กที่ข้างสระน้ำก็จะมีแต่เพื่อนๆของเราที่ยังอยู่แขกคนอื่นๆได้กลับไปหมดแล้ว

“นี้ เพื่อนๆของพี่ษาอาจจะเห็นพวกมันมาแล้วแต่พี่จะแนะนำอย่างเป็นทางการอีกทีนะครับ มีไอ้บอสไอ้มาร์ค ไอ้ตั้ม และก็ไอ้พร้อม พวกเราสนิทกันมาตั้งแต่เรียนมอปลายด้วยกันแล้วครับ”จริงๆผมไม่จำเป็นต้องให้พวกมันมาก็ได้หรอกเพราะงานวันนี้ไม่ได้มีความหมายอะไรกับผมขนาดนั้นแต่ว่าพวกมันพนันกันไว้ไงว่าผมจะจีบษาติดไหมนี่ไงเลยชวนพวกแม่งมาสะเลยจะได้รู้ว่าระดับผมไม่มีพลาด

“สวัสดีค่ะพี่ๆยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”

“นี่ น้องษาไปโดนมันหลอกมาอีท่าไหนนี่ถึงได้มาแต่งงานกับมัน เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะครับ”พี่คนที่พูดกับฉันคือพี่บอสมั้งนะถ้าจำไม่ผิด

“นั่นนะสิค่ะ ไม่รู้ไปโดนหลอกอีท่าไหนเหมือนกันค่ะ 5555”

พวกเราคุยกันจนดึก บางคนก็เมาร่วงไปแล้วก็มีพอมันดึกมากเพื่อนฉันก็ขอตัวกลับฉันก็เลยต้องขอตัวออกมาส่งเพื่อน

“แกกลับดีๆนะ ถึงแล้วไลน์มาบอกด้วยนะ”ฉันบอกมะนาวเพื่อนสนิทสมัยเรียนมหาลัยมะนาวมาหาฉันก่อนวันแต่งสองวันมาช่วยเตรียมงานต่างๆละยังช่วยเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้อีกด้วยฉันกับมะนาวเราสนิทกันมาก เวลาที่ฉันมีเรื่องทุกข์ใจอะไรคนที่คอยให้คำปรึกษาก็มีแค่มะนาวถึงแม้เราจะไม่ได้อยู่ใกล้กันแต่เรายังคงติดต่อกันตลอด แม้กระทั่งเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในช่วงที่ผ่านมาของชีวิตฉันที่ไม่มีใครรู้แต่มีแค่มะนาวคนเดียวที่รู้และให้กำลังใจฉัน

“ไม่ต้องห่วงฉันหรอกน่าห่วงตัวเองก่อนเถอะคืนนี้ไม่รอดแน่”

“ก็หวังว่านะ เพราะดูจากที่คุณเปรมดื่มเหล้าแล้น่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่คืนนี้”ไม่รู้ทำไมฉันเห็นคุณเปรมดื่มเอาดื่มเอาเหมือนคนเครียดๆเลยได้แต่เป็นห่วงไม่อยากห้ามเขามากเกินไป

“แกจำไม่จำไม่ได้หรอว่าคืนนั้นที่แก...”

“นาว! พูดอะไรอ่ะเดี่ยวก็มีคนได้ยินหรอก”

“โทษทีๆ แกส่งฉันแค่นี้ก็พอแล้วเข้าไปได้แล้วเดี่ยวถึงหอฉันจะโทรบอก”

ฉันเดินกลับเข้ามาข้างในหลังจากที่ส่งมะนาวเสร็จแต่ไม่เห็นคุณเปรม ไปไหนของเขานะ

“เอ่อพี่ค่ะ คุณเปรมไปไหนหรอค่ะ”

“เราเรียกไอ้เปรมว่าไงนะ คุณงั้นหรอ นั่นสามีเรานะทำไมไม่เรียกพี่ล่ะ”พี่พร้อมถามขึ้นหลังจากที่ฉันถามหาคุณเปรม

“เอ่อ...คือษาไม่ชินน่ะค่ะเคยเรียกแต่คุณๆเลยติดปาก”

“มึงนี้ก็ไปเสือกกับเขาเนอะไอ้พร้อมน้องเขาจะเรียกว่าอะไรก็เรื่องของน้องเขาป่ะนั่นเมียไอ้เปรมไม่ใช่เมียมึง มึงจะไปเดือดร้อนอะไรแทนเขา”

“เอ้าไอ้นี้กูก็หวังดีกับน้องเขาป่ะ มาเรียกคุณๆได้ไงเป็นสามีภรรยากันแล้ว”

“อย่าทะเลาะกันเลยค่ะ เดี่ยวษาจะพยายามเรียกใหม่นะคะ ว่าแต่คุณเปรมไปไหนหรอค่ะ”ฉันก็ไม่ได้อยากตามอะไรขนาดนั้นหรอกแต่ว่าเห็นเขาดื่มไปเยอะไม่รู้ไปล้มที่ไหนหรือเปล่า

“มันบอกว่าจะไปห้องน้ำ ษาเดินไปดูหน่อยสิว่ามันตกส้วมตายหรือยังทำไมนานจัง”

“ค่ะ งั้นขอตัวสักครู่นะคะ”

ฉันเดินหาคุณเปรมเกือบทั่วบ้านทำไมไม่เจอไหนว่ามาห้องน้ำไปดูไม่เห็นเจอเลย

“พี่ชายอย่าลืมนะว่า อย่าให้มันนานถ้าหากว่านานพี่อาจจะรักเธอเอา”

“รักบ้ารักบออะไรล่ะพี่บอกเรากี่ครั้งแล้วว่าพี่มีคนรักอยู่แล้วที่ทำทุกอย่างก็เพราะว่าต้องช่วยเรา”

“นั่นแหละรีบๆทำให้เธอเป็นของพี่ แล้วพี่ก็รีบๆหย่าล่ะเดี่ยวติดใจ”

“ครับๆ รับรองว่าไม่นานเกินรอ แต่ตอนนี้พี่ต้องกลับไปก่อนล่ะออกมานานล่ะเดี่ยวคนอื่นสงสัย”

ฉันกำลังจะเดินผ่านห้องของคุณปลายฟ้า แต่กลับได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นทีแรกก็ว่าจะเดินกลับแล้วมาตามใหม่ให้เขาสองคนได้ใช้เวลาได้กันตามประสาพี่น้องแต่สิ่งที่ทำให้ขาของฉันมันก้าวไม่ออกคือสิ่งที่เขาคุยกันนั้นมันมีชื่อของฉันอยู่ และที่บอกว่าเขามีคนรักอยู่แล้วนี้คืออะไรหลอกฉันเพื่อที่จะให้ฉันรีบท้องให้แค่นั้นเองหรอตลอดเวลาที่ผ่านมามันมีอันไหนเป็นความจริงบ้าง นอกจากความรู้สึกของฉัน ทันทีที่เขาเปิดประตูออกมาฉันรีบไปหลบทันที ในเมื่อคิดจะหลอกฉันงั้นฉันก็จะยอมให้หลอกให้พอใจ ก่อนที่คุณจะเลิกกับฉันฉันจะทำทุกอย่างให้คุณรักฉันให้ได้ ต่อให้คนอื่นจะมองว่าโง่ที่คิดจะทำแบบนั้นแต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่นถ้าหากว่าฉันทำให้เขารักฉันได้ชีวิตครอบครัวของฉันก็สมบูรณ์แต่ถ้าทำไม่ได้ก็แค่กับไปอยู่คนเดียว

ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าควรจะก้าวขาไปทางไหนดีเรื่องที่ฉันรับรู้วันนี้มันแย่มากที่ฉันจะแบกรับน้ำตาที่ควรจะไหลมันกับไม่มีออกมาสักหยดหัวใจของฉันตอนนี้มันจุกไปหมดแล้ว แต่ก็คงบอกใครไม่ได้ โทษใครก็ไม่ได้เพราะฉันเลือกเองทั้งสิ้น ก็คงแค่หาคำแก้ตัวกับครอบครัวฉันในวันที่เขาทิ้งฉันเอาไว้ดีที่สุด

หลังจากที่ฉันสงบสติอารมณ์ได้ฉันก็เดินกับมาที่ข้างสระที่เราจัดปาร์ตี้เพื่อไม่ให้น่าสงสัย

“อ้าวมาแล้วหรอ ทำไมไปตามแต่มากันคนละรอบล่ะ”

“ษาไปตามพี่หรอ ทำไมพี่ไม่เห็นเราล่ะ”ชิบหายเธอไปตามผมที่ไหนแล้วไปได้ยินที่ผมคุยกับน้องหรือเปล่า

“ใช่ค่ะ ษาไปหาพี่พี่ๆเขาบอกว่าคุณไปห้องน้ำษาเลยไปหาที่ห้องน้ำแต่ว่าษาไม่เจอเลยเดินกลับมา”

“อ่อ หรอครับพอดีพี่ไปเข้าเสร็จแล้ว แล้วก็เดินไปคุยธุระนิดหน่อย”

“ค่ะ ษาไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”

“พี่ทำเราเสียเวลาตามหาเลยนะ พี่ขอโทษครับเดี่ยวคืนนี้จะไถ่โทษทั้งคืน”

“พูดบ้าอะไรของพี่เพื่อนๆพี่ก็อยู่กับเต็ม”ฉันเอ็ดไปที

“ก็พูดความจริงนิครับ พวกมึงกลับกับไปได้แล้วกูจะไปทำผัวทำเมียกัน”คุณเปรมตอบฉันก่อนหันไปไล่เพื่อนๆ ไล่แบบนี้ก็ได้หรอ

“ไอ้ห่า ไล่กันแบบนี้เลยหรอวะ เออๆพวกกูกลับก็ได้ พวกพี่กลับก่อนนะครับ”พี่บอสด่าคุณเปรมก่อนหันมาบอกลาฉัน

“ค่ะขับรถดีๆนะคะ”

“นี้จะไปส่งสายตาให้มันทำไมนักหนา ไม่ต้องลามันแล้วเข้าหอกันดีกว่าครับ”

“พูดบ้าอะไรนิ ส่งเพื่อนพี่ก่อนไม่ได้หรือไง”

“ไม่ต้องสนใจพวกมันหรอกมาสนใจพี่ดีกว่าตั้งเยอะ”

“คนบ้า”

หลังจากที่เราส่งเพื่อนๆคุณเปรมเสร็จเราก็เข้าห้องนอนเอาตรงๆถ้าฉันไม่ได้รู้ถึงแผนการที่เขากับน้องคุยกันวันนี้ฉันคงยอมมีอะไรกับเขาแน่ แต่ว่าในเมื่อเขาต้องการเร่งฉันก็จะเป็นฝ่ายรั้งเอง....