แต่งงานกันนะ

หลังจากที่ฉันกับคุณเปรมเราตกลงคบกันนี้ก็ผ่านมาเป็นระยะเวลาหกเดือนกว่าๆ ชีวิตประจำวันของฉันก็ปกติแต่ส่วนใหญ่จะใช้เวลาอยู่ที่ห้องคุณเปรมมากกว่าห้องตัวเองเพราะงานแค่นั้นนะหลังจากงานเสร็จฉันก็กับมานอนที่ห้องของตัวเอง บางครั้งเขาก็รั้งให้อยู่ด้วยแต่ฉันคิดว่ามันไม่ควรแล้วห้องก็ไม่ได้อยู่ไกลกันมากด้วย ถึงแม้ว่าวันนั้นจะผ่านมานานแต่ฉันยังจำทุกอย่างได้ไม่มีวันลืมแล้วเรื่องอะไรที่ฉันจะไปอยู่ห้องนั้นลำพังกับเขานอกจากเรื่องงานล่ะ ห้องแห่งความหลังแบบนั้น

“ษาครับวันนี้ไปกินข้าวที่บ้านผมนะครับ คุณแม่ท่านอยากเจอ” หลังจากที่เราคบกันได้สักพักคุณเปรมก็ได้พาฉันไปทำความรู้จักกับครอบครัวของเขา มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันตัดสินใจไม่ผิดที่เลือกคบกับเขา ไม่ใช่ที่ฐานะแต่ที่เขาเป็นสิ่งที่เขาปฏิบัติต่อฉัน แล้วฉันก็ได้บอกเรื่องนี้กับครอบครัวของฉันแล้วพวกท่านก็บอกว่าถ้าฉันรักใครพวกท่านก็รักด้วยถึงแม่พวกท่านจะบอกกับฉันเสมอว่าอย่าแต่งงานกับคนรวยเพราะกลัวว่าเขาจะเอาเปรียบ แต่ได้ข่าวว่าพี่เขยฉันรวยมากๆเลยนะเพราะเป็นชาวต่างชาติ ฉันมี่พี่น้องสามคนและฉันเป็นคนกลาง

“โอเคค่ะ งั้นตอนเย็นคุณค่อยโทรหาษานะคะ ษาว่าจะไปพักสักหน่อยวันนนี้คุณใช้งานษาหนักมาก”

“ผมขอโทษก็งานมันเร่งนิครับ”

“ษาเขาใจค่ะ ษาแค่ล้อเล่น แต่ว่าเหนื่อยจริงๆนะคะ ษาขอตัวไปพักแปปนึงนะคะ” เวลาทำงานเราสองคนคือเจ้านายกับลูกน้องที่ทำงานกันอย่างจริงจังก็มีเล่นบ้างบางครั้งแต่ก็ไม่บ่อยเพราะงานมันค่อนข้างเครียดฉันก็ชอบแบบนี้นะมันให้ความรู้สึกว่าฉันได้ทำงานจริงๆไม่ใช่ใช้ตำแหน่งแฟนผู้บริหารมาเบ่ง แล้วไม่ทำงานทำการอะไร

“งั้นถ้าจะไปเดี่ยวผมโทรหาอีกทีนะครับ รักนะครับ”

“พูดแบบนี้อีกแล้วนะคะบอกว่าอย่าพูดบ่อยไงค่ะ เดี่ยวมันจะกลายเป็นคำติดปากไปเฉยๆปราศจากความรู้สึก”

“พี่ก็บอกเราทุกวันไงเราจะได้มั่นใจว่าพี่รู้สึกยังไง” ตอนนี้คุณเปรมเขาจะแทนตัวเองว่าพี่นอกเวลางานแล้วเขาก็ให้ฉันเรียกว่าพี่เพราะเวลาเรียกคุณมันให้ความร็สึกห่างเหินกัน แต่ฉันไม่กล้าเรียกหรอกกลัวติดปากแล้วเวลางานจะเผลอเรียกและอีกอย่างคือฉันเขินด้วยที่จะเรียกแบบนั้น

“โอเคค่ะ แต่ไม่ต้องพูดบ่อยก็ได้ษาก็เขินเป็นนะคะ”

“ไม่ได้พูดให้เขินสักหน่อยพูดให้รู้สึกรักต่างหาก”

“ษาไม่คุยกับคุณแล้วกับห้องดีกว่า ไว้เจอกันตอนเย็นนะคะ”

เปรม part

ผมไม่เคยคิดเลยว่าการที่จะช่วยยัยน้องสาวตัวแสบนี่จะต้องใช้พลังกายพลังใจมากขนาดนี้ ตอนนี้ผมกับษา ผู้หญิงที่จะมาเป็นคนอุ้มบุญให้น้องสาวของผม ด้วยเงื่อนไขที่เธอตั้งไว้มันบีบบังคับให้ผมต้องทำแบบนี้ถ้าหากเธอต้องการที่จะให้สามีในอนาคตของเธอเข้าใจเธอในการช่วยอุ้มท้อง เธอก็เลยต้องการที่จะมีสามีก่อนที่จะอุ้มท้องให้น้องสาวของผม

วิธีนี้ถึงมันจะเห็นก็ตัวไปบ้างแต่ดีกว่ารอจนไม่รู้ว่าวันไหนที่เธอจะมีแฟนมีสามี สู้ให้ผมมาเป็นสามีของเธอแล้วจากนั้นค่อยเลิกกันทีหลังก็ยังไม่สาย เพราะผมคงคบกับเธอตลอดไปไม่ได้เพราะผมเองก็ได้หมั้นหมายกับแฟนผมที่ต่างประเทศแล้วแต่เรื่องที่ผมหมั้นไม่มีใครรู้นอกจากครอบครัวฝังนู้นที่แรกผมกะว่าถ้าหากกลับมาที่ไทยจะบอกพ่อแม่แต่ว่ามีเรื่องสะก่อนเรื่องที่ว่าก็คือเรื่องที่ต้องช่วยน้องสาวที่น่ารักของผมไง

ผมกะว่าหลังจากที่ผมกับเธอแต่งงานกันได้สักสองสามเดือนผมจะหาเรื่องเลิกกับเธอเพราะว่าไม่อยากให้เวลามันนานไปกว่านี้กลัวว่ามันจะทำให้ความผูกพันมีมากขึ้นกลัวว่ามันจะทำให้เธอเสียใจมาก

ตอนเย็น

ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านของคุณเปรมครอบครัวของเขาดีต่อฉันมากทั้งๆที่ฉันเป็นแค่ลูกน้องที่โรงแรม แต่พวกท่านกับบอกว่าดีกว่าให้คุณเปรมใช้ชีวิตไปวันวันไม่มีทิศทาง แล้วพอพวกเขารู้ว่าฉันเป็นแฟนเก่าของลูกเขยเขา และเป็นคนที่จะมาอุ้มบุญให้ลูกสาวพวกท่าน พวกท่านยิ่งดูเหมือนว่าจะเอ็นดูฉันมากแถมบอกว่าโลกมันกลมหรือว่ามันเป็นพรหมลิขิตที่ทำให้เรามาพบกัน ท่านอยากให้ฉันกับคุณเปรมรีบแต่งงานกันรีบมีหลานเพราะว่าตอนนี้ท่านทั้งสองไม่ได้ทำงานเลยทำให้ว่างจนรู้สึกอยากทำอะไรสักอย่าง ฉันก็ได้แต่ยิ้มตอบรับเรื่องแต่งงานมีลูกนั้นมันคงต้องรอให้ฝ่ายชายขอแต่งก่อนไม่ใช่หรอจะให้ฉันเป็นคนทำมันก็ไม่ถูกไหม

“สวัสดีค่ะคุณพ่อ สวัสดีค่ะคุณแม่” ฉันกล่าวทักทายคุณพ่อคุณแม่ของคุณเปรม ที่ฉันเรียกท่านทั้งสองว่าพ่อแม่ก็เพราะว่าคุณแม่บังคับมาเรื่องนี้ทำให้คุณเปรมน้อยใจเป็นอาทิตย์เพราะว่าทีกับเขาฉันกับเอาแต่เรียกคุณๆไม่เรียกพี่สักที่

“ สวัสดีลูกมากันแล้วหรอ หนูษาตามแม่มาที่ห้องครัวเลยลูกวันนี้แม่จะสอนเราทำอาหารที่ลูกชายของแม่ชอบให้อีกสักอย่างสองอย่างเอาไว้หมัดใจสามีตอนแต่งงานกันเป็นไง”

“คุณแม่พูดอะไรก็ไม่รู้พึ่งคบกันได้ไม่นานเอง เรื่องแต่งงานคงอีกนาน”

“ใครว่านานล่ะจ๊ะ ไม่รู้หรือไงว่าวันนี้ที่มานิเพราะว่าพี่เขามีเรื่องจะคุยเรา”

“คุย กับษาหรอค่ะ”

“เอ้าก็คุยกับเรานั่นแหละถึงพาเรามา นี้พี่เขาไม่ได้บอกอะไรเราเลยหรอ”

“เปล่าค่ะคุณเปรมไม่ได้บอกอะไรษา บอกแค่ว่าคุณแม่อยากเจอษาแค่นั้น ว่าแต่มีเรื่องอะไรจะคุยกับษาหรอค่ะแล้วทำไมไม่คุยที่ห้องก็ได้”

“ก็เรื่องนี้มันสำคัญไง”

“คุณแม่พอจะทราบไหมค่ะว่าเรื่องอะไร”ฉันเป็นคนที่ไม่ชอบเรื่องเซอรไพร์ที่สุดเลยไม่รู้สิหลายคนอาจจะชอบแต่ไม่ใช่กับฉันเพราะไม่ว่าเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องดีหรือไม่ดีมันก็สามารถทำให้ฉันร้องไห้ได้เสมอ

“แม่รู้แต่ไม่บอกหรอกรอฟังพร้อมคนอื่นเถอะ ปะเข้าครัวกันเถอะ”

หลังจากที่คุยเรื่องนั้นเสร็จฉันก็ช่วยคุณแม่ทำอาหารอีกสองสามอย่าง จริงๆที่บ้านนี้มีแม่บ้านอยู่แต่แม่อบทำอาหารเองมากกว่า ฉันก็เข้าใจนะเพราะอะไรที่เรารักเราจะทำมันออกมาได้ดีกว่าและก็ภูมิใจกับมัน

ตอนนี้มื้อค่ำก็ได้จบลงแล้วมันเป็นเวลาที่ฉันรอคอยว่าเขามีเรื่องอะไรจะบอกกับฉัน

“เอาละ ทุกคนคงรู้ว่าผมกับษาเราก็คบกันมานานแล้วและผมรู้สึกว่าอยากจะเรียนรู้และใช้ชีวิตร่วมกับคนคนนี้ ผมก็ไม่รู้ว่าที่ทำมันเหมาะไหมก็จากที่เห็นหลายๆคู่เขาไปคุกเข่าขอแต่งงานกันแค่สองคน แต่ผมอยากให้คนที่ผมรักทุกคนได้รับรู้พร้อมๆกันว่าผมอยากที่จะใช้ชีวิตร่วมกับผู้หญิงคนนี้ อยากให้ทุกคนรู้ว่าคนนี้คือคนที่ผมรักและเลือกที่จะหยุดกับเขา ษาพี่รู้ว่าเวลาที่เราคบกันในความรู้สึกของษามันอาจจะไม่นานแต่สำหรับพี่แค่นี้มันก็เพียงพอต่อความรู้สึกของพี่ที่พี่ได้มอบให้กับเราแล้ว พี่อยากจะขอเราเรื่องนึงได้ไหมขอให้เรามาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวพี่ได้ไหม”ที่ผมเลือกจะขอเธอแต่งงานที่นี้ก็เพราะอย่างน้อยถ้าหากเธอจะปฎิเสธพ่อแม่ผมก็คงจะช่วยพูดแล้วก็ไอ้คำพูดที่ผมพูดมาทั้งหมดก็จำมาจากละครหลังข่าวที่เปิดไปเจอโดยบังเอิญไม่คิดว่าจะมีคนอินตามได้ขนาดนี้เพราะตอนนี้นอกจากษาที่ร้องไห้แม่ผมก็อีกคน

“ตอนนี้ฉันพูดอะไรไม่ออก น้ำตาที่ไหลออกมามันไม่ได้มาจากความเสียใจแต่มาจากความดีใจล้วนๆ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีวันนี้กับเขาฉันพูดอะไรไม่ออกได้แต่พยักหน้าตอบรับ”ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไรที่ทำให้สติฉันไม่หลงเหลือขนาดนี้เรื่องนี้ฉันไม่ควรตัดสินใจคนเดียวไม่ใช่หรอฉันควรถามพ่อแม่ฉันก่อนไหมนี้มันเรื่องใหญ่เลยนะเรื่องการแต่งงาน

หลังจากคืนนั้นฉันก็วุ่นวายมากในตอนนี้ที่วุ่นวายไม่ใช่เรื่องที่ทำงานนะแต่วุ่นวายเรื่องงานแต่งเพราะดูเหมือนทุกอย่างมันรวดเร็วมาก ขนาดพ่อแม่ฉันยังตกใจแต่ท่านก็เคารพการตัดสินใจของฉัน ตอนนี้ก็อยู่ในขั้นตอนของการเตรียมการงานแต่งอยู่ที่แรกว่าจะจัดที่โรงแรมแต่ฉันไม่อยากให้มันยิ่งใหญ่เพราะว่าฉันยังรู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับเขาอยู่เลยขอให้จัดเล็กที่บ้านเชิญแขกที่สนิทกันเท่านั้น ซึ่งคุณเปรมเขาก็แล้วแต่ฉันให้ฉันตัดสินใจเองเพราะว่าไม่อยากขัดใจทีแรกว่าจะจัดใหญ่แต่พอฉันขัดเขาก็ให้ฉันเลือกเองทั้งหมด ตอนนี้ฉันชักรู้สึกผิดแล้วสิทั้งๆที่เป็นงานของเราแต่ฉันกับเอาแต่ใจเป็นฝ่ายเลือกอยู่ฝ่ายเดียว

ที่ผมให้เธอเป็นคนเลือกทุกอย่างเพราะว่าผมรู้ว่าเธอจะเลือกอะไรที่ธรรมดาเรียบๆ ซึ่งมันก็ดีต่อตัวผมที่จะทำให้ความลับนี้รั่วไหลไปถึงคู่หนั้นผม....