ใกล้ชิดพิชิดใจ

วันวินาศสันตะโร

คุณค่ะดิฉันทำงานในครัวมา แล้วอยู่ดีๆให้ดิฉันย้ายแผนกค่ะ ให้ย้ายไปอยู่ต้อนรับ เพื่ออะไรค่ะ ฉันทำอะไรผิดทำไมต้องย้ายฉัน แล้วพอถามใครก็ไม่มีใครรู้ แค่เมื่อเช้าเดินเข้าครัวมาลุงตุ้มหัวหน้าเซฟแกเดินมาบอกว่าเบื้องบนมีคำสั่งมาว่าให้ย้ายฉันไปแผนกต้อนรับ

What the F*ck ใครก็ได้ช่วยอธิบายต้นสายปลายเหตุการณ์ย้ายฉันในครั้งนี้ด้วยเถอะอยากทราบจริงๆ ถ้าหากว่าแผนกนั้นคนไม่พอจริงๆล่ะก็ทำไมไม่เปิดรับพนักงานใหม่ ทำไมถึงย้ายงานมั่วแบบนี้ ถึงแม้ว่างานในจุดนั้นมันจะไม่ยากและฉันเองก็เคยทำมาบ้างบางครั้งที่โรงแรมยุ่งจริงๆ  แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันชอบ และฉันหวังว่าจะได้รับคำตอบ แต่ก็ไม่มีใครรู้แล้วนี้ฉันต้องทำยังไง เพราะถ้าหากย้ายงานฉันก็เหมือนต้องไปเริ่มใหม่ ปรับใหม่หมดทุกอย่าง โอ้ยยยย ฉันอยาก รู้จังใครเป็นคนสั่งย้ายฉัน หรือว่าจะเป็นอีตาผู้บริหารคนใหม่ที่อยากแกล้งฉันเพราะเรื่องเมื่อคืนที่ฉันแอบกลับตั้งแต่ที่เขาเดินแยกออกไป แต่เขาก็ไม่น่าจะรู้ปะคนในงานเยอะแยะจะมาจำฉันได้ยังไง และที่สำคัญเขาคงไม่รู้ชื่อฉันและคงไม่ทำอะไรบ้าๆแบบนี้แค่เพราะเรื่องนั้นหรอก

ตอนนี้ฉันกำลังเดินหน้ามุ่ยไปทำโต๊ะทำงานสำหรับพนักงานต้อนรับ ดูเหมือนว่าพี่ที่เขาทำงานในแผนกนี้จะรู้ว่าจะมีพนักงานคนใหม่มาพี่เขาถึงจัดโต๊ะ

"สวัสดีค่ะพี่ลี่ ฉันทักทายพี่ที่ประจำโต๊ะฝ่ายต้อนรับ จริงๆเราก็รู้จักกันมานานแต่ก็ไม่ได้สนิทอะไรมากเพราะฉันเอาแต่หมกตัวอยู่ในครัวตลอดเวลา"

"สวัสดีจ๊ะ ษา ว่าแต่ทำไมเป็นเรามาประจำตำแหน่งนี้พอดีพี่ได้ยินมาว่าจะมีคนใหม่เข้ามาทำในตรงนี้แต่ไม่รู้ว่าเป็นเรา ว่าแต่เพราะอะไรทำให้เราถูกย้ายมานี้ล่ะ ที่ครัวพนักงานเยอะเกินไปหรอหรือว่าอะไร"

"เยอะกับผีอะไรละพี่แทบจะไม่มีคนเลย ลำพังเท่ามีนะยังแทบไม่ได้พากันพัก ทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตอยู่"

 "แล้วนี้ษาถูกย้ายมานี้คนอ่นจะไม่ทำงานกันหนักกว่าเดิมหรอถ้างั้น"

"ษาก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะพี่ว่าที่เขาย้ายสามามีสาเหตุจากอะไร พี่พอจะทราบไหมค่ะ "

"อืม...พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแต่เราไม่ได้ไปทำอะไรผิดมาใช่ไหม"

"ทำอะไรผิด ษาจะไปทำอะไรผิดได้ไงค่ะษาก็อยู่แต่ที่ครัวไม่เคยไปยุ่งกับส่วนไหนเลย จะมีก็แต่เมื่อคืน"

"เมื่อคืนมีอะไรหรอ?"

"ปะ..เปล่าค่ะพี่ คงไม่ใช่อย่างที่ษาคิดหรอก"

"พี่ว่าอาจจะใช่ก็ได้นะใครจะรู้ "

"พี่ลี่อ่ะ มาสอนษาเลยนี้ไม่ได้ทำแผนกนี้มานานมากแล้ว คงตั้งแต่ฝึกงานนู้นแหละ นานไหมล่ะ

โอเคๆมาๆพี่จะสอนงานให้"

-จากนั้นฉันกับพี่ลี่ก็คุยกันเกี่ยวกับงานที่ฉันต้องทำในตำแหน่งนี้ และฉันขอบอกไว้เลยตรงนี้นะว่าถ้าฉันไม่รู้สาเหตุว่าทำไมฉันต้องถูกย้ายมาแผนกนี้ภายในสิ้นเดือนนี้ฉันจะลาออก เป็นบ้าอะไรมาย้ายฉันสุ่มสี่สุ่มห้า

"อ้าว สวัสดีค่ะคุณเปรม มาทำงานแต่เช้าเลยนะคะ "เสียงพี่ลี่ดังขึ้นดึงความสนใจของฉันให้ล่ะออกจากจอคอมพิวเตอร์

"ครับพอดี มีเรื่องให้ทำนิดหน่อยนะครับ"

"ขยันจังเลยนะคะมาเริ่มงานวันแรกก็ทำงานเลย"

"ครับ ขอตัวก่อนนะครับ อ้อ คุณอุษารบกวนชงกาแฟไปให้ผมที่ห้องด้วยนะครับ มาเร็วๆล่ะ ผมต้องทำงานอีกเยอะ" พูดจบก็เดินจากไปพร้อมกับปล่อยฉันกับพี่ลี่ที่นั่งมึนกับคำสั่งของเขา

"เอ่อ..พี่ลี่ค่ะนี้ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับงานฝ่ายต้อนรับไม่ใช่หรอค่ะหรือมันยังไงกัน"

"อันนี้พี่ก็ไม่รู้นะ เพราะปกติหน้าที่ชงกาแฟนั้นมันหน้าที่ของเลขา หรือเพราะว่าคุณเขายังไม่มีเลขาเลยใช้เรา แต่จะยังไงก็ตามเราก็รีบเอาไปให้เขาเถอะเดี่ยวโดนย้ายไปตัดหญ้า อย่าหาว่าพี่ไม่เตือน"

เราทั้งสองได้แต่ระเบิดหัวเราะออกมาทันทีที่พี่ลี่พูดจบ ไม่คิดว่าพี่แกจะพูดอะไรตลกๆแบบนี้ แต่ถ้าจะย้ายฉันอีกนะฉันลาออกแน่ๆ ขอบอก

ตอนนี้ฉันยืนอยู่ที่หน้าห้องขออีตาผู้บริหารนั้น กำลังเดินเออากาแฟมาส่งตามคำบัญชา

"ขออนุญาตค่ะ จะให้วางไว้ตรงไหนค่ะ ที่แรกฉันกะว่าจะเอาวางไว้บนโต๊ะแล้วเดินออกมา แต่บนโต๊ะของเขามันเต็มไปด้วยเอกสารมากมายก่ายกอง "

"เอาวางไว้ที่โต๊ะหน้าโซฟานั้นก่อน แล้วก็นะเธอควรเอาขนมสักอย่างมาด้วยนะเพราะมันเป็นของคู่กันเธอไม่รู้หรอ"

เอาเข้าไป ใช้งานเข้าไป มันใช่เรื่องไหมนิ ฉันไม่ใช่เลขาคุณนะได้แต่โวยวายในใจแต่ไม่กล้าพูดออกไป

"โอเคค่ะ งั้นรอสักครู่นะคะ โมโหแค่ไหนก็ได้แต่เข็นเขี้ยวอยู่ในใจ"

"ครับผม แล้วจะรอนะครับ"

"โอ้ยยยยยย ทำไมอีตานี้มันกวนตีนจังวะ โดดตบได้ไหมนิ ก็คงได้แต่น่าจะตกงานตลอดชีวิตอ่ะ คิดดูแล้วไม่น่าจะคุ้มกัน"

ฉันต้องเดินกลับออกมาหาขนมในห้องครัวไปเสริฟให้นายนั้น ในขณะที่เดินผ่านห้องครัวฉันก็ต้องมองตาละห้อยอยากกลับมาทำที่เดิมอ่ะ ฮืออออ

ตอนนี้ฉันกลับมายืนจุดเดิมที่เมื่อกี้ฉันจากไปคือห้องตานั้น หลังจากที่วางจานขนมฉันก็รีบขอตัวกลับทันที

แต่ แต่ หมอนี่จะเอายังไงกับฉันก็แน่เรียกหยุดแล้วบอกว่ามีงานให้ทำอีก อะไรอีกล่ะที่นี้จะเอาข้าวเช้าเลยไหมล่ะ

"เธอว่าห้องฉันเป็นยังไง"

"ก็ รกดีค่ะ ทำไมค่ะจะให้เรียกแม่บ้านให้หรอค่ะ เรียกเองก็น่าจะได้มั้งนะแค่นี้เอง อันนี้ได้แต่คิดในใจ"

"เปล่า แต่เธอนั้นแหละที่ต้องช่วยฉันเก็บ"

"ว่าไงนะคะ แต่ฉันต้องไปทำงานในตำแหน่งของฉันนะคะ แล้วนี้ก็ไม่ใช่ตำแหน่งของฉัน"

"แต่ว่าเธอต้องมาทำงานที่ห้องนี้ จะไม่ช่วยกันทำหน่อยหรอ"

"หมายความว่ายังไงค่ะ ที่ว่าต้องมาทำงานในห้องนี้ดิฉันก็มีที่ทำงานแล้วไงข้างล่างนั้น ส่วนห้องนี้เป็นห้องทำงานคุณกับเลขา เท่านั้น"

"ก็นั้นไงเธอก็เป็นเลขาฉันไง"

"ฉันจะไปเป็นเลขาคุณได้ยังไงค่ะฉันเพิ่งถูกย้ายมาทำฝ่ายตอนรับเมื่อเช้า แล้วอีกอย่างเรื่องคุณสมบัติเลขาอีกฉันยิ่งไม่มีเลยคงทำตำแหน่งนี้ไม่ได้หรอกค่ะ"

"ทำไม่จะไม่ได้ เธอยังไม่ลองเลยด้วยซ้ำแต่กลับบอกว่าทำไม่ได้"

"แต่คุณจะมาย้ายฉันแบบนี้ไม่ได้ไง ฉันไม่ชอบห้าที่นี้"

"ทำไมจะย้ายไม่ได้ล่ะ เมื่อเช้าฉันยังย้ายเธอได้เลย"

"นี้เป็นฝีมือคุณเองหรอค่ะ ที่สั่งย้ายฉันนะ"

"ถ้าใช่แล้วจะทำไมก็ในเมื่อเธอไม่ยอมฟังคำสั่งฉันตั้งแต่แรกก็คงต้องจับตาดูอย่างใกล้ชิดสักหน่อย"

"คุณบ้าไปแล้วหรอค่ะ แค่ฉันกลับก่อนเวลาที่คุณสั่งคุณต้องทำขนาดนี้เลยหรอ แล้วฉันต้องทำยังไงคุณถึงจะพอใจแล้วย้ายฉันไปทำงานที่ครัวเหมือนเดิม"

"ก็คงจนกว่าผมจะพอใจนั้นแหละ แต่บอกไว้ก่อนว่าผมไม่ใช่คนที่จะพอใจอะไรง่ายๆ เอาล่ะถ้าเรามัวยืนคุยกันอยู่อีกห้องคงไม่เสร็จสักที ลงมือเลยครับคุณเลขา เดี่ยวมันไม่เสร็จ"

"ถ้าคุณกลัวว่ามันจะไม่เสร็จแล้วทำไมคุณไม่เรียกพวกแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดช่วยล่ะค่ะ"

"คงไม่ได้หรอกครับ เพราะผมเป็นคนโลกส่วนตัวสูง "

"แล้วทำไมฉันถึงมาได้ล่ะค่ะ"

"ก็เพราะผมอยากให้คุณอยู่ในโลกของผมยังไงล่ะ นี้เลิกถามได้แล้ว แล้วทำไวไวเลยครับ"

ทำไมฉันถึงขนลุกแปลกๆกับคำที่ว่า อยากให้คุณอยู่ในโลกของผม ถ้าเป็นคนอื่นพูดฉันคงคิดว่าเขาจีบแน่ แต่เพราะเป็นหมอนี่คงพูดเพราะอยากกวนฉันแค่นั้นละมั้ง

สรุปมันไม่เสร็จจ้าเก็บห้องไม่เสร็จ ตอนนี้ก็เย็นมากแล้วใกล้ถึงเวลาเลิกงานของฉันแล้ว

"คุณค่ะฉันต้องกลับแล้วค่ะ มันถึงเวลาเลิกงานแล้ว"

"โอเค งั้นพรุ่งนี้ค่อยทำต่อ "

"เห็นไหมคุณไม่ยอมเชื่อฉันตั้งแต่ที่แรก ป่านนี้ก็คงเสร็จแล้ว "

"เอาหน่า อย่าบ่นๆ พรุ่งนี้เจอกันใหม่"

"นี้สรุปคุณจะไม่ให้แม่บ้านมาทำจริงๆหรอ แล้วที่ว่าจะให้ฉันเป็นเลขานี้แค่พูดเล่นใช่ไหม"

"เธอคิดว่าฉันเป็นคนชอบพูดเล่นหรอ พรุ่งนี้เธอต้องมาทำงานในตำแหน่งเลขาของฉันเข้าใจไหม แล้วนี้เธอไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้ว่าที่ทำแบบนี้เพราะฉันอยากอยู่กลับเธอแค่สองคน "

ไปไม่เป็นเลยจ้าที่นี้ แล้วฉันเลือกค่ะอะไรได้ไหม เลือกที่จะไม่ทำได้หรือเปล่า โปรดอ่านเป็นทำนองเพลง ได้แต่ตอบรับไปว่าค่ะ

วันนี้ยังขนาดนี้พรุ่งนี้จะขนาดไหน สู้เว้ยไอ้ษาอยู่ได้ก็อยู่ อยู่ไม่ได้ก็ไป ได้แต่ปลอบใจตัวเอง วันนี้คงต้องหอบร่างพังๆกลับไปพักที่ห้องนอนเช่นเคย

บ้านอุษา

ไงเจ้าลอตเตอร์กับลาเต้ ฉันทักทายเจ้าปลาทองที่เลี้ยงไว้และหยุดให้อาหารมันนิดหน่อย ที่ฉันเลี้ยงปลาทองเพราะว่าปลาทองมันความจำสั้น เวลาที่ฉันไปทำงานนานมันจะได้ไม่ต้องรอหรือคิดถึงฉัน

วันนี้เหนื่อยมากๆเลยไม่ทำอาหารแล้วกัน ฉันเดินไปหยิบนมในตู้เย็นมาดื่มแล้วเข้าห้องอาบน้ำนอนเลย ใครที่เข้าใจคำว่าเหนื่อยจนร่างแทบพังคงจะเข้าใจ อาการของฉันดี หมอนั่นใช้ฉันยกลังกลับไปกลับมาใช้งานยังกะฉันไม่ใช่ผู้หญิงเลยละ ดีหน่อยที่ฉันช่วยเซฟยกหม้อบ่อยเลยมีภูมิคุ้มกัน แต่พรุ่งนี้สิของจริง ฉันคงไม่สลบก่อนจบวันใช่ไหมนิ

บ้านเปรม

เป็นไงบ้างค่ะพี่เปรมเจอเธอยังค่ะ คนที่น้องให้ช่วยจีบน่ะ

นี่คือไม่คิดจะถามว่าพี่ทำงานเหนื่อยแค่ไหน เป็นไงบ้าง กินข้าวยัง แต่กับถามเรื่องธุระของตัวเองนี่น่ะ

ก็น้องอยากรู้นี่น่า น้องขอโทษค่ะที่ไม่ได้ถามว่าพี่ทำงานเหนื่อยแค่ไหน เป็นไงบ้างหรือกินข้าวยัง หลังพูดจบยัยน้องสาวตัวแสบก็มุ่ยหน้างอนๆใส่ผม ผมก็คงต้องง้ออีกตามเคยสินะ

โอ๋ๆไม่เป็นไรๆพี่ขอโทษครับที่ดุ ส่วนเรื่องที่ให้ช่วยตอนนี้พี่ให้เธอเข้ามาเป็นเลขาช่วยงานในห้องเดียวกันกับพี่น่ะ

แล้วเขาไม่สงสัยหรอที่พี่ไปย้ายเขาแบบไม่บอกไม่กล่าวล่วงหน้าแบบนั้น

ก็มีโวยวายบ้าง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากเพราะเป็นแค่ลูกจ้างไง

นั่นน่ะสิค่ะ คงสงสัยแต่ทำอะไรไม่ได้ พี่เปรมก็รีบๆทำคะแนนรีบๆจีบเธอให้ติดล่ะ น้องกับสามีอยากมีลูกจะแย่แล้ว

แล้วทำไมเราไม่ไปจ้างคนอื่นให้ทำให้มันจะไม่ง่ายกว่านี้หรอ

น้องก็คิดแบบพี่นั่นล่ะค่ะที่แรกแต่สามีเขาบอกว่ากลัวปัญหาอื่นที่จะตามมาที่หลัง เลยขอให้เธอช่วยดีกว่า

แล้วแน่ใจนะว่าจะไม่ปัญหาตามมาทีหลังแบบที่คิดไว้ถ้าให้ษาเขาท้องให้

สามีน้องเขาบอกว่าไม่มีปัญหาแน่นอน น้องว่าก็คงไม่มีจริงๆล่ะค่ะเพราะเขาสองคนรู้จักกันมานาน ยังไงน้องก็ฝากด้วยนะคะ ไปนอนล่ะค่ะ

ครับผม ฝันดีครับ