Semua Bab เมียแต่งไร้รัก: Bab 11 - Bab 20

บทที่ ๑๒ (หลักฐานจากพ่อ )"ทับทิม!!!!! .....ทำอะไรวางเดี๋ยวนี้เลย กำลังท้องกำลังไส้..เดี๋ยวจะโดนที่หลังจะทำอะไรบอกแม่นะ ห้ามเด็ดขาดเลยนะรู้ไหม""ค่ะคุณแม่ ทิมแค่ยกกล่องกระดาษเองค่ะ ไม่หนักสักนิดเลย"ฉันยิ้มอ่อนให้คุณยายขี้เห่อ นี้ตั้งแต่รู้ว่าฉันท้อง คุณแม่ไม่ยอมให้ฉันทำอะไรเลย ใช่ค่ะ!!!! ..ฉันท้องตอนนี้ก็ท้องได้ 3 เดือนแล้วค่ะ ฉันหย่ากับพี่เหมแล้วหย่ามาได้1เดือน ก่อนหน้าที่จะหย่าฉันก็ตั้งท้องแล้วล่ะได้ประมาณเดือนกว่ามั้งนะ ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจ ประจำเดือนฉันมันมาไม่ตรงสักเท่าไร ฉันไม่ได้กลับไปอยู่บ้านคุณคุณพ่อหรอก ท่านไม่เห็นด้วยที่ฉันหย่าสักเท่าไรแต่เชื่อไหมถ้ารู้ว่าฉันท้อง ท่านต้องดีใจแน่ๆดีใจที่มีเครื่องมือไว้ใช้ผูกมัดกับตระกูล อัครเดชาวงค์ น่ะสิ ฉันไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นหรอก ป่านนี้พี่เหมคงพาคุณเตยเข้าไปอยู่ในบ้านแล้วล่ะ หึ!! ก็เหมาะสมกันดีจริงไหมล่ะ ฉันยอม..ฉันขอยอมแพ้ถอยออกมาดีกว่า ฉันเชื่อนะว่าคนเราถ้ามันถึงที่สุดมันก็จะตัดใจได้เอง เหมือนฉันไง ฉันว่าตอนที่ฉันอยู่กับเขาฉันก็เต็มที่แล้วนะ ฉันทำทุกอย่างเพื่อหวังให้เขามอบสักเศษเสี้ยวของหัวใจของเขาให้ฉันบ้าง แต่มันก็ไม่เคยมีเลย ไม่เคยมี

บทที่ ๑๔ ( ขัดดอก )ผมลงทุนซื้อบ้านข้างๆ กับบ้านสวนที่ทับทิมอยู่ข้างๆ ชนิดที่ว่ารั้วเดียวกันเลย ผู้หญิงแสนดีที่รักผมมาตลอด แต่ผมกลับโง่งม มองความรักของเธอเป็นเรื่องไร้ค่า กว่าที่ผมจะรู้ตัวว่าเธอมีค่ามากแค่ไหน ก็วันที่เธอเดินจากผมไป ทับทิมดูมีความสุขดีเมื่อไม่มีผม แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมด ผมมั่นใจว่าเธอต้องมีเยื่อใยให้ผมบ้างแหละ เพราะบางครั้งผมก็เห็นทับทิมแอบมานั่งที่ศาลาหลังบ้าน เธอเอามือลูบท้องแล้วร้องไห้เงียบๆ อยู่บ่อยๆ แน่นอนว่าคุณแม่เธอไม่เห็นอยู่แล้ว แต่ผมเห็น ผมอยากเดินเข้าไปกอดไปจูบอยากปลอบอยากเป็นคนเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่ผมยังไม่สามารถทำได้ในตอนนี้ ผมต้องเคลียร์เรื่องใบเตยให้จบก่อน ผมรู้ว่าผมโง่มาก ทั้งเรื่องใบเตย และเรื่องทับทิมผมไปหลงนังอสรพิษอย่างใบเตยได้ยังไง เรื่องจริงที่ผมหลงเตย เตยเอาใจผมเก่ง รู้ว่าผมชอบแบบไหน เรื่องบนเตียงเตยไม่เคยแพ้ผมเลยสักครั้ง สงสัยเพราะเรื่องนี้มั้งเลยทำให้ผมหลงได้ขนาดหูหนวกตาบอดแบบนี้ เฮ้อ!!! ผมไม่มีข้อแก้ตัว ผมคบกับเตยก่อนจะแต่งงานกับทิมด้วยซ้ำ ผมไม่ชอบเลยที่ผมโตขนาดนี้แล้วยังต้องมาโดนพ่อแม่บังคับคลุมถุงชนแบบนี้ ผมเลยต่อต้านทุกวิถีทาง ทำเรื่องแย่ๆ กับท

บทที่ ๑๖ ( สำนึกผิด)ผมขับรถมาจอดหน้าบ้าน ทับทิมออกมายืนรอใส่บาตรหน้าบ้านน่ะ ผมนั่งมองอยู่เงียบๆ น้องดูละมุนมาก กิริยามารยาทสวยงามแบบไม่มีที่ติเลย แสงแดดยามเช้าที่ตกกระทบกับผิวหน้าน้องมันดูสว่าง สว่างซะจนผมตาพร่าไปหมด ผมนั่งมองจนกระทั่งพระให้พรและเดินจากไป ทับทิมค่อยๆ ลุกขึ้นโดยมีคุณแม่ของเธอคอยพยุง เธอหันไปยิ้มให้คุณแม่ของเธอ ผมนั่งยิ้มตามเธออย่างห้ามไม่อยู่ จนกระทั่งเธอกำลังจะเดินกลับเข้าบ้านผมจึงรู้สึกตัว รีบเปิดรถออกไป"ทับทิม""คะ? .....คุณ....คุณมาได้ยังไง...รู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่นี่""ทิมกับลูกเป็นยังไงบ้าง ท้องโตแล้วนะ"มาได้ยังไง ใครบอกเขาว่าฉันอยู่ที่นี่ เขาจะมาทำไม ต้องการอะไรจากฉันอีก ทำไมไม่อยู่กับเมียรักของตัวเองไปล่ะ"ตาเหม มาได้ยังไงลูก""คุณแม่สวัสดีครับ ผมมาหาทิมกับลูกครับ""ไหว้พระเถอะจ้ะ เข้ามาก่อนสิลูก มาทานข้าวเช้าด้วยกันก่อน ตาเหมดูโทรมๆ นะ พักผ่อนบ้างไหม""ผมยังไม่ได้นอนเลยครับ เมื่อคืนจัดการธุระยุ่งๆ เสร็จก็ขับรถมานี้เลย""คุณแม่ค่ะทิมขอตัวนะคะ"ฉันเดินหนีเข้ามาในบ้าน คุณแม่นะคุณแม่ไม่รู้จะไปชวนเขามาทำไมหมับ!!!!"ทิมเดี๋ยวก่อนสิ พูดกับพี่สักคำนะ อย่าเดินหนีพี่

บทที่ 18 ( หายไป )"ใกล้คลอดแล้วนะลูกแม่ อีกไม่นานหนูก็จะออกมาแล้ว เราจะได้เจอหน้ากันแล้วดีใจไหมคะ แต่แม่ดีใจที่สุดเลยล่ะ"ปรีดาภรณ์นั่งลูบท้องคุยกับบุตรตนเองที่อยู่ในท้อง นี้ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วตั้งแต่ออกมาจากบ้านเหมราช อีกแค่ 2 เดือนเท่านั้นหญิงสาวก็จะได้กำหนดคลอดบุตรสักที ข้าวของก็เตรียมไว้ใกล้หมดแล้ว เรื่องเงินหญิงสาวไม่ได้ลำบากอะไรเงินเก็บตนเองก็มี ไหนจะสินสมรสที่เหมราชโอนให้อีก ถ้ามีลูกอีกสัก 5 คนก็ยังเลี้ยงได้สบายๆ เลยล่ะ"มานั่งเหม่ออะไรตรงนี้จ๊ะเจ้าหญิงทับทิมแห่งวังบ้านสวน""อิอิ..เจ้าหญิงอะไรล่ะศิก็แล้วมากับใครล่ะ""จะมากับใครได้ล่ะถ้าไม่ใช่หมาบ้านัท นั่นไงพูดถึงก็มาเลย....ไปไหนมาล่ะคุณนัท""เอ้ารับไป....ก็ไปหาของอร่อยในครัวอ่ะดิ ฝีมือคุณแม่กับป้านิ่มโคตรอร่อยอยากฝากตัวมาเป็นลูกมือจริงๆ ""ตะกละ""งั้นแกก็ไม่ต้องแดกยัยศิยัยทอม""แกดินัทแต๋ว""พอๆๆ ทั้งคู่เลยกัดกันเก่งเกิ๊น"ฉันส่ายหัวให้กับความเป็นไม้เบื่อไม้เมาของเพื่อนสองคนของฉัน วันนี้ศิปิดร้านน่ะก็เลยมาหาได้ ปกติก็มาบ่อยนะ มาทุกครั้งที่ร้านหยุดเลยล่ะ"เดี๋ยวนี้อีเหมยังมากวนใจอยู่รึเปล่าทิม""ยัยศิ แกจะถามทำไมนั่นไงทิมหน

บทที่ 20 (จะไม่ทิ้ง )พี่เหมหายไปเป็นเดือนเขาถอดใจแล้วจริงๆ นะเหรอ เขาจะไม่สนใจเลยว่าฉันจะคลอดลูกเมื่อไร ไหนบอกว่าขอโอกาสไง คนบ้าเอ๊ยไม่มีความอดทนเอาซะเลย เดือนหน้าฉันก็จะคลอดแล้วนะ จะไม่เป็นห่วงกันเลยหรืออย่างไร"ป้านิ่มคะ""ขาคุณทับทิม มีอะไรจะใช้ป้าไหมคะ""เอ่อ...ป้าได้กลับไปดูบ้านโน้นบ้างไหมคะ""เรือนหอคุณนะหรือคะ ไม่ได้ไปเลยค่ะแต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ถึงจะไม่มีใครอยู่ แต่คุณท่านสั่งให้คนไปทำความสะอาดทุกวันเลยค่ะ""ไม่มีคนอยู่หรือคะ แล้วพี่เหมไปไหนคะ""อ้าวคุณทับทิมไม่ทราบหรอกหรือคะ ก็คุณเหมเธอ....""ยัยนิ่ม มีอะไรก็ไปทำเถอะ ""ค่ะคุณหญิง"ป้านิ่มกำลังจะบอกฉันเรื่องพี่เหม แต่คุณแม่มาขัดซะก่อน ฉันไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ หลายครั้งแล้วที่เวลามีคนพูดถึงพี่เหมแล้วคุณแม่จะคอยเปลี่ยนเรื่องตลอด มันต้องมีอะไรสักอย่างที่ทุกคนช่วยกันปิดฉันไว้ และฉันต้องรู้ให้ได้ ฉันไม่ได้จะอะไร ถ้าเขามีคนอื่นแล้วหรือเบื่อที่จะง้อฉันแล้ว ฉันก็ไม่ติดใจอะไร ถึงแม้ลึก ๆ แล้วฉันจะเสียใจแต่ฉันก็เข้าใจได้ แต่ไม่รู้สิความรู้สึกลึกๆ หรือว่าลางสังหรณ์ของฉันมันไม่บอกแบบนั้น ฉันว่าเขาต้องมีอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไร