All Chapters of หมออาเธอร์พ่ายรัก: Chapter 1 - Chapter 10

"เอ้าไม่เคยดื่มก็ต้องลอง พวกเรากำลังจะเป็นหมอเต็มตัวกันแล้วกลัวอะไร" เธอพยายามดันแก้วออกหากจากตัวแต่เหมือนว่าเพื่อนสาวในกลุ่มจะไม่ยอมให้ปฏิเสธพยายามยื้อจะให้เธอดื่มเข้าไป "ไม่เอาเดี่ยวเมาแล้วกลับหอไม่ได้""กลัวอะไรมีแต่เพื่อนร่วมรุ่นทั้งนั้น อีกอย่างเธอต้องออกไปทำงานก็ต้องมีงานเลี้ยงสรรค์สังเข้าสังคมเรื่องดื่มต้องหัดเอาไว้ศร" "กะก็ได้"ลูกศรจำใจยกแก้วกลั่นใจดื่มแอลกอฮอล์ที่ตัวเองไม่เคยแตะต้องมาก่อนในชีวิตรสชาติคอมบาดคอจนแทบกลืนลงไม่ไหวแต่ก็ขืนแรงยุของกลุ่มเพื่อนไม่ได้แล้วมีแต่ต้องฝืนดื่มให้หมดแก้ว "เก่งมากเพื่อนสาวชะนีน้อยผู้เรียบร้อยของกลุ่มเรา" หนุ่มตี๋เพื่อนเก้งในกลุ่มของลูกศรปรบมืออย่างถูกอกถูกใจที่ยุยงลูกศรดื่มได้สำเร็จ "ศรรู้สึกว่าแผ่นดินกำลังไหว ทำยังไงดี!" คนที่โดนเพื่อนแกล้งมอมเหล้าตะโกนโวยวายขึ้นมาดังรั้นโต๊ะในงานเลี้ยงรุ่นของพี่ปีสุดท้ายในการเรียนหมอของคณะ "ฮ่าๆไอ้ศรใจเย็นแก้วเดียวถึงกับเมาโวยวายเลยเหรอเพื่อน" สาวน้อยชื่อว่าลูกศรหันไปมองเพื่อนผ่านเลนส์แว่นตาหนาเตอะของเธอพยายามเพ็งเล็งคนพูดว่าคือใครเพราะสมองของลูกศรตอนนี้มันเบลอไปหมดจนคิดอะไรไม่ออกแล้ว "แกเป็นใคร" คนเมา

"เรื่องจริงเหรอ" เสียงของอาเธอร์สั่นอย่างคนที่ได้ฟังเรื่องตลกร้ายที่กำลังพยายามควบคุมอารมณ์ให้มันเป็นแค่เรื่องแกล้งหยอกกันเล่นไม่เป็นความจริง "จริงนี้ผลตรวจ" ลูกศรหยิบเอกสารใบรับรองพร้อมกับยาพร้อมกับยาบำรุงครรภ์ที่ได้มาวันนี้ "เชี้ยเรื่องจริงวะ" อาเธอร์หยิบเอกสารขึ้นมาอ่านให้ละเอียดไม่ต้องถามอะไรก็รู้ว่าเด็กมาในคืนงานเลี้ยงรุ่นแน่นอน "ระเราอยากถามอาเธอร์ว่าจะทำยังไงกันดีกับเด็กในท้องที่มาถามความเห็นเพราะเราสองคนเป็นคนทำให้เขาเกิดมาเลยต้องถามความเห็นของนายด้วย" ร่างสูงรู้สึกเหมือนกำลังโดนต่อยเพราะตอนนี้ในหัวของเขามันมึนไปหมดจนแทบจะคิดอะไรไม่ออกแล้ว "เดี๋ยวขอตั้งสติสักยี่สิบนาทีไม่สิสามสิบนาทีเลยแล้วกัน" อาเธอร์ยกมือขึ้นห้ามไม่ให้ลูกศรพูดอะไรอีกเมื่อเห็นอาการของอาเธอร์ที่ไม่ต่างจากจินตนาการของตัวเองที่คิดมาแล้วว่าเขาต้องเป็นแบบนี้ทำให้ลูกศรยกน้ำผึ้งมะนาวขึ้นดื่มรอเวลาที่เขาจะตั้งสติได้แล้วให้คำตอบกับเธอ เราทั้งสองคนต่างก็เงียบทั้งสองฝ่าย ลูกศรมองคนที่เดินผ่านไปมานอกร้านผ่านกระจกร้านคาเฟ่เป็นการฆ่าเวลาและคิดเอาไว้ว่าจะเลือกทางไหนให้กับตัวเองจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับตัวเอง "เธอ

“เดี๋ยว” อาเธอร์พูดขึ้นขนาดที่ลูกศรกำลังจะเปิดประตูลงจากรถเพื่อขึ้นห้องในหอของคณะแพทย์ที่อยู่ข้างโรงพยาบาล “มีอะไรอีก” ลูกศรรู้ว่าตัวเธอกำลังพาลอย่างคนไม่มีเหตุผลแต่มันก็อดไม่ได้ที่จะอ่อนไหวและไม่พอใจกับข้อตกลงที่ว่าเขาสามารถมีแฟนหรือแม้กระทั้งแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ “ถ้าฉันเสนอให้เธอย้ายไปอยู่คอนโดด้วยกัน” “ไหนนายบอกว่าเราจะไม่เกี่ยวข้องกันนอกจากเรื่องลูก” “อย่าพึ่งเข้าใจผิด ฉันแค่กลัวว่าเธอจะไม่สะดวกยิ่งเวลาที่ท้องเริ่มโตกว่านี้จะลำบากและรบกวนคนอื่นหรือเปล่า” พอได้ยินแบบนั้นไม่ใช่ว่าตัวเธอจะไม่ได้คิดเอาไว้แต่ตอนนี้คิดว่าอยู่หอจะสะดวกในการไปฝึกงานในโรงพยาบาลมากกว่าในช่วงนี้ “อีกเดือนเดียวก็เรียนจบแล้ว ฉันทนได้ค่อยไปหาเช่าข้างนอกอยู่ก็ได้” “เอาแบบนี้ถ้าจบแล้วเธอก็ย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกับฉันจะได้สะดวกและช่วยดูแลเธอตอนท้องแก่ใกล้คลอด”“อืมเอาอย่างนั้นก็ได้ ขอบคุณที่มาส่งนะไปแล้ว” ลูกศรเปิดประตูลงจากรถขึ้นห้องความจริงหอพักแพทย์ของมหาลัยเธอก็สะดวกสบายดีห้องพักมีให้แบบเดี่ยวไม่ต้องนอนกับใครมีห้องครัวสำหรับเอาไว้ทำอาหารเล็กๆด้วยถือว่าครบไม่ต่างกับลูกในคอนโดข้างนอกราคาแพงๆเล

"ขออนุญาตพาน้องมาส่งคุณแม่นะคะ" พยาบาลสาวเข็นรถพาเด็กทารกน้อยออกจากตู้อบมาส่งครอบครัวที่นั่งรออยู่ภายในห้อง "เชิญค่ะ" คุณย่ายิ้มหน้าบานรีบลุกขึ้นเข้าไปดูหลานตัวน้อยใกล้ๆด้วยความตื้นตันดีใจยิ่งกว่าใคร "ได้เวลาให้น้องดื่มนมแล้วค่ะ" พยาบาลสาวอุ้มเด็กทารกน้อยส่งให้กับคุณแม่ที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้พร้อมอธิบายท่าอุ้มที่ถูกต้องในการให้นมเสร็จแล้วก็ออกไปจากห้องพัก "สงสัยจะอิ่มแล้วค่ะ" พอทารกน้อยคล้ายจะอิ่มแล้วก็ส่งให้กับคนเป็นย่าที่มายืนใกล้ๆพูดสอนเรื่องวิธีดูแลเด็กกับเธอ"โอ๋โอ๋นะลูกมามะมาให้ย่าอุ้มหน่อยเร็ว" คุณย่ารีบรับหลานชายตัวน้อยมาโอบอุ้มอย่างถนุถนอมเป็นที่สุด "ไหนๆขอปู่ดูหน้าหนูหน่อย" คุณปู่ก็มีอาการไม่ต่างกับคนเป็นย่ามากนักพวกท่านพาหลานเดินวนรอบห้องพูดคุยกับทารกน้อยที่กำลังบิดตัวกางแขนกางขาไปมาแต่ไม่ได้ร้องไห้ "เฮ้อคนเป็นพ่อยืนอยู่ตรงนี้นะครับ คุณพ่อคุณแม่ไม่คิดจะให้ผมอุ้มลูกตัวเองบ้างเลยเหรอ" อาเธอร์พูดขึ้นแทรกด้วยน้ำเสียงออกจะน้อยใจใส่พ่อแม่ของเขา "ก็เกือบลืมแล้วเหมือนกันเห็นแกยืนเงียบอยู่ดูเหมือนคนไม่สนใจลูกตัวเองเลยเหอะ" คุณแม่ของอาเธอร์พูดเหน็บแหนมใส่เขา "ใครว่าจะไม่สนใจละผ

ตอนนี้เรียกว่าเธอกำลังกินข้าวกับน้ำตาอย่างที่เคยได้ยินคนพูดกันจริงๆ พอลับร่างสูงของอาเธอร์ลูกศรก็กับมาร้องไห้อีกครั้งเมื่อได้อยู่ตามลำพังร้องไห้พอเพื่อเป็นการชดใช้ความรู้สึกที่โกหกพ่อแม่ไม่รู้เมื่อถึงเวลารู้ความจริงพวกท่านจะเสียใจสักแค่ไหนกัน "ร้องออกมาให้พอเลยลูกศรเอ้ยฮื่อฮึก" กว่าจะตั้งสติให้หยุดร้องไห้ได้ลูกศรก็ใช้เวลาอยู่ห้องอาหารไปเป็นชั่วโมงจนรู้สึกถึงความหนักอึ้งของดวงตาทำให้เธอตัดสินใจหยุดลุกขึ้นไปนอนยังห้องที่คุณน้าบอกเอาไว้ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่จนรู้สึกตื่นขึ้นเพราะเสียงปลุกของป้าเจี๊ยบ"คุณลูกศรค่ะตื่นค่ะน้องออกัสร้องไห้งอแงไม่หยุดสงสัยคิดถึงคุณแม่ใครพูดกล่อมก็ไม่ยอมฟังเลย" ลูกศรเบิกตากว้างทั้งที่ยังหนักอึ้งจากตาที่บวมผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก "ค่ะป้าเจี๊ยบหนูจะไปเดียวนี้เลยค่ะ" ลูกศรรีบบุกขึ้นตามไปยังห้องเด็กที่มีประตูเชื่อมกันไปหาออกัสน้อยที่ร้องไห้งอแงอยู่ในอ้อมแขนของคุณย่าของเขาและมีเหล้าแม่บ้านอีกสามคนนั่งลุ้นไปด้วยดูอยู่ "มาแล้วค่ะคุณน้า" ลูกศรรีบเอาไปอุ้มเอาทารกน้อยที่งอแงร้องไห้ไม่หยุดจนตัวแดงก่ำอยู่ "โอ๋โอ๋ออกัสน้อยของแม่ร้องไห้ทำไมครับฮึคนเก่งแม่มาแล้ว