บทที่ 10 จ้างพี่เลี้ยงมืออาชีพ

"เป็นไงอร่อยไหมลูก" ตอนนี้ครอบครัวของลูกศรนั่งกินข้าวอยู่ที่บ้านของเธอ 

"อืมหนูคิดว่า..." ลูกศรแกล้งหยุดพูดค้างเอาไว้ทำให้แม่ร้อนรนอยากรู้ว่าฝีมือการทำอาหารของตัวเองตกไปหรือไม่ 

"ว่าอะไรเล่ารีบพูดออกมาเลยลูกศร" แม่เร่งรัดเธออย่างฉุนเฉียว 

"ว่าหนูขอเติมข้าวอีกจานแน่ๆเลยจะกินให้พุงกายไปเลยวันนี้มีแต่ของอร่อยทั้งนั้นลาบปากหนูมาก" พอลูกศรพูดจบแม่กัยพ่อของเธอก็ยิ้มหน้าบานอย่าพออกพอใจที่ลูกสาวชม 

"ดีดีถ้าอยากกินอะไรอีกบอกได้เลยเดียวแม่ทำให้หนูกินทุกอย่างเลย" แม่พูดอย่างตื่นเต้นอย่างยินดี 

"หรือถ้าลูกอยากเปลี่ยนบรรยากาศไปกินร้านอาหารเจ้าประจำที่เราชอบเดียวพรุ่งนี้ไปกันวันนี้เดินทางมาเหนื่อยนอนพักเอาแรงก่อนนะค่อยไปเที่ยวกัน" พ่อพูดขึ้นอย่างนำเสนอ 

"ตกลงค่ะพ่อหนูก็อยากไปเที่ยวเหมือนกันไม่ได้กลับบ้านมาเป็นปีไม่รู้อะไรเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหนแล้ว"

"เดียวแม่ไปชวนน้าเราไปด้วยลูกพี่ลูกน้องเราก็หยุดเสาร์-อาทิตย์พอดีจะไดเไปเที่ยวกันเป็นครอบครัวใหญ่" 

"ดีเลยค่ะศรไม่เจอคะนิ่งนานแล้วคุยกันผ่านแชทก็เกือบครึ่งปีแล้วนะเจอหน้าคงมีเรื่องเมาส์ไม่หยุดแน่" ลูกพี่ลูกน้องที่เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันแต่ก่อนสนิทกันมากแยกกันตอนจบม.6ที่เธอไปเรียนในเมืองหลวงส่วนคะนิ้งเรียนครูมหาลัยในตัวจังหวัดใกล้บ้าน 

"เอาตามนี้เดียวกินข้าวเสร็จแม่จะขี่มอเตอร์ไซค์ไปชวนน้าเรากับคะนิ้งที่บ้าน"

"ดีเลยหนูไปด้วยแล้วกันไม่ได้แว่นมอเตอร์ไซค์นานแล้วเดียวหนูขับเองนะคะ"

"ได้เลยลูก" 

ขนาดที่ลูกศรใช้เวลากับครอบครัวที่ต่างจังหวัดอย่างมีความสุขแต่ว่าคนที่อยู่ทางเมืองหลวงของประเทศนั้นกำลังวุ่นวายเพราะเจ้าหนูออกัสวัยสามเดือนที่เริ่มรู้ตัวแล้วว่าแม่หาย...

"ออกัสครับโอ๋โอ๋กินนมแล้วนอนนะลูก" อาเธอร์อุ้มออกัสเดินวนไปวนมาในห้องนอนแต่เจ้าเด็กทารกน้อยก็ร้องไห้งอแงดิ้นไม่ยอมดื่มนมจากขวดทั้งที่ปกติเป็นเด็กกินจุไม่เลือกมากอย่างวันนี้ 

"สงสัยเขาจะรู้ตัวแล้วว่าแม่เขาหายไปเลยร้องไห้งอแงอย่างนี้" คุณปู่ที่เดินมาดูหลานชายพูดขึ้น 

"จริงครับคุณพ่อจะโทรหาแม่เขาก็กลัวจะเห็นหน้าแต่สัมผัสตัวไม่ได้จะงอแงหนักกว่าเดิมอีก" 

"เธอไปตามคุณผู้หญิงหน่อยแต่งตัวเสร็จหรือยังบอกว่าออกัสน้อยร้องไห้งอแงจนพ่อเขาปลอบไม่ไหวแล้ว" 

"ได้ค่ะคุณผู้ชาย" แม่บ้านสาวรีบขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านโดนเร็ว 

"มาลองให้ปู่อุ้มดูหน่อย" คุณปู่อาสาลองดู อาเธอร์ส่งลูกชายให้กับพ่อของตัวเองลองปลอบเจ้าตัวน้อย 

"โอ๋โอ๋ออกัสตัวน้อยหลานปู่ร้องไห้ทำไมครับ ปู่อุ้มหนูอยู่นี้ไงลูกเงียบนะเด็กดี" คุณปู่ลองเอานมให้ดื่มแต่เจ้าตัวน้อยก็ดิ้นไม่ยอมท่าเดียวแทบร้องไห้เสียงดังกว่าเดียวเสียอีก 

"ออกัสน้อยของคุณย่าโอ๋โอ๋นะลูกมามะย่าอุ้มพาไปดูพี่ปลาสวยๆข้างบ้านดีกว่า" คุณย่าที่แต่หน้าแต่งตัวด้วยชุดราตรีเตรียมออกงานต้องเลื่อนเวลาไปก่อนเพื่อกล่อมหลานชายให้หลับ 

"พออยู่ในอ้อมกอดคุณย่าที่ใช้เวลาทั้งวันกับแกมากกว่าพ่อกับปู่ที่ต้องออกไปทำงานจึงไม่ได้ใช้เวลาด้วนมากเท่ากับคุณย่าพอได้ยินเสียงคุ้นเลยยอมหยุดร้องไห้งอแงเหลือไว้เพียงเสียงสะอื้น 

"กินนมหน่อยนะออกัสน้อยของย่า" ทารกน้อยยกดูดนมจากขวดที่คุณย่าป้อนพร้อมกับดูปลาในบ่ออย่างทุกวันดวงตากลมใสที่มีน้ำตาคลอเบ้ามองปลาว่ายน้ำอย่างสนใจ 

"เอ้าที่แท้ออกัสก็ชอบปลาคาร์ปเหมือนปู่นี้เอง" คุณปู่เดินตามมาดูหลานชายตัวน้อยลูบแก้มใส่ที่พองจากการดูดนมอย่างเอ็นดูรักใคร่ 

"ต้องให้ถึงมือคุณย่าเท่านั้นนะออกัสน้อยของพ่อ" อาเธอร์ก็เดินตามมาและนั่งลงเป็นเก้าอี้ข้างพ่อของตัวเองมองแม่ที่อุ้มลูกชายตัวเองเดินขี้ชวนให้เจ้าตัวน้อยดูปลาว่ายไปมาอยู่ 

"ยังดีที่มีคนปลอบแล้วหยุดได้ไม่งั้นร้องไห้หนักนานๆจะไม่สบายเอาได้"

"จริงครับพ่อ" สองพ่อลูกมองแม่ที่อุ้มหลานกล่อมนอนไปด้วยรอยยิ้ม ไม่นานเจ้าตัวน้อยก็สิ้นฤทธิ์หลับคาขวดนมไปแล้ว 

"แม่กลับเกือบจะเที่ยงคืนต้องอยู่ถึงเวลาเลือกงานประมูลเลยลูกจะดูแลไหมเหรออาเธอร์" พอหลับแล้วคุณย่าก็วักมือเรียกป้าเจี๊ยบมารับตัวหลานชายให้พาไปนอนที่เปลเด็กอ่อนในห้องนอนของแก 

"ไหวครับแม่ไม่ต้องห่วงช่วงนี้ออกัสจะหลับยาว4-5ชั่วโมงคุณแม่กลับมาพอดีอีกอย่างผมก็มีป้าเจี๊ยบช่วยดูแลอีกคนไหวอยู่แล้วแม่ไปงานเถอะครับ" 

"เฮ้อแม่เป็นห่วงจนไม่อยากจะไปแล้ว" คุณย่าไม่แน่ใจว่าจะปล่อยให้หลานชายอยู่กับพ่อได้ 

"ไปเถอะครับแม่วันนี้งานสำคัญไม่ไปไม่ได้" 

"ก็คงเป็นอย่างนั้น แม่กับพ่อไปแล้ว" พอพ่อแม่ออกไปจากบ้านแล้วอาเธอร์ก็เดินไปเอางานที่ทำค้างไว้ในแลปท็อปเข้าไปทำเฝ้าลูกชายหลับให้ป้าเจี๊ยบไปพัก 

จากที่คิดว่าปกติก็หลับยาวตื่นอีกทีก็เที่ยงคืนแต่ไม่ใช่เลยตอนนี้พึ่งสามทุ่มเจ้าหนูออกัสก็ตื่นขึ้นมาร้องงอแงแล้วจนคนเป็นพ่อต้องอุ้มพาเล่นและพอดีกับที่ลูกศรโทรเข้ามาพอดี 

"ฮัลโหลอาเธอร์ลูกเป็นยังไงบ้าง" 

"ฮัลโหลลูกศรตื่นแล้ว" 

"หะเป็นไปได้ไงปกติเขาจะนอนยาวไปเกือบเที่ยงคืนค่อยตื่นมาดื่มนมอีกครั้งนี้น่า ดูซิอึหรือเปล่า" เสียงลูกศรสงสัยเร่งให้อาเธอร์สำรวจลูกว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่าทำไมนอนไปแค่ชั่วโมงเดียวเอง 

"เดียวแปบนะดูก่อน" อาเธอร์เปิดแพมเพิสดูว่ามีอึหรือเปล่าแต่ว่าก็ไม่มีอะไรทารกน้อยมองของเล่นที่ห้อยอยู่พร้อมขว้ามาจับไม่ได้สนใจพ่อที่อยู่ก็จับตัวเขา 

"ไม่มีนะลูกศรเมื่อหัวค่ำร้องไห้งอแงหนักมากฉันกับคุุณปู่ช่วยปลอบยังไงก็ไม่สุดแต่พอคุณย่ามาอุ้มพาไปดูปลากับหายเป็นปิดทิ้งเลยฮ่าๆ" 

"ลูกชอบดูปลามากเวลางอแงหายตลอดถ้าไปอยู่ใกล้บ่อปลาของคุณปู่" 

"จะจำไว้เอาไว้ใช้หลอกล้อเวลาแกงอแงไม่หยุดนะ" 

"อืมนายก็ปิดไฟกล่อมลูกดูอีกรอบเผื่อหลับอย่าปล่อยให้เล่นนานเดียวจะชิน ไม่ยอมนอนจะปรับเวลายากแค่นี้แหละวางสายแล้ว" 

"โอเคแค่นี้แหละ...ดะเดียวลูกศร..."

"มีอะไรอีกเหรออาเธอร์" ลูกศรที่กำลังจะกดวางสายค้างไว้ถามอย่างสงสัย

"ปะเปล่าแค่นี้แหละ" อาเธอร์ยั้งคำพูดบอกฝันดีเอาไว้เมื่อคิดได้ว่าไม่เหมาะกับความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนตอนนี้

พอวางสายจากแม่ของลูกก็มองไปยังเจ้าเด็กทารกที่ตื่นมาเล่นกลางดึกกวนพ่อในคืนนี้อย่างหมั่นเขี้ยว 

"ออกัสไปนอนกันเถอะลูกเดียวพ่อกล่อมหนูนะ" อาเธอร์อุ้มลูกขึ้นไปนอนบนเตียงปิดไฟเหลือเพียงโคมไฟแล้วกล่อมทารกน้อยที่มองพ่อตาแป๋วพร้อมดูดนมจากขวดอยู่ไม่ยอมหลับ 

ใช้เวลาร่วมชั่วโมงสุดท้ายออกัสก็หลับ 

"สำเร็จสักทีกว่าจะหลับนะลูก" อาเธอร์บ่นแล้วอุ้มให้แกไปสางไว้บนเปลเด็กแล้วขึ้นมานอนบนเตียงแทนหลับไปด้วยความอ่อนเพลียจากการเลี้ยงลูกมาทั้งวัน

พอตอนเช้าที่โต๊ะอาหาร 

"เมื่อคืนหนักเลยเหรอลูก" คุณย่าถามเมื่อเห็นสภาพลูกชาย 

"ตื่นทุกสองชั่วโมงเลยครับแม่"

"โอ้สงสัยจะไม่ไหวเอาแบบนี้เดียวพ่อจะโทรหาเลขาให้จัดหาพี่เลี้ยงมืออาชีพจากเอเจซี่ชื่อดังมาให้วันนี้เลยแล้วกัน"

"ดีเลยค่ะเพราะวันนี้ฉันก็มีงานสังคมที่ขาดไม่ได้ ไม่มีเวลาอยู่เลี้ยงแกเลยสรุปอาทิตย์นี้มีแต่งานที่ไม่ไปไม่ได้เด็ดขาดทั้งนั้นเลย เฮ้อพวกเราขาดหนูลูกศรไปแค่วันสองวันก็เริ่มจะวุ่นวายไปหมดแล้วนะคะ" 

"นั้นสิครับแม่ เมื่อไหร่จะครบกำหนดหนึ่งอาทิตย์..." อาเธอร์เองก็รู้สึกคิดถึงแม่ของลูกขึ้นมาแปลกๆ