บทที่ 63 เคลียร์ปัญหากับจุล

"ได้ที่อยู่ของเขาแล้วครับท่านรอง" ผู้ช่วยคนใหม่ของอาเธอร์ที่เขาได้คัดเลือกขึ้นมาเองใหม่มีทั้งฝีมือในการทางวิชาการและมีความรู้เรื่องวิชาการป้องกันตัวทุกแขนงมาได้ถึงสองคนเพื่อเป็นมือซ้ายมือขวา

"ออกไปเตรียมรถและคนรอฉันอีกครึ่งชั่วโมงเราจะเดินทางไปหาตัวมัน" พอผู้ช่วยคนใหม่ออกไปแล้ว อาเธอร์ก็กดโทรหาลูกศรที่น่าจะเลิกเรียนแล้วพอดีและยังไม่ลืมโทรหาคุณย่าให้ท่านพาออกัสเข้านอนก่อนเลยเพราะพ่อแม่มีธุระต้องกลับดึกในคืนนี้

"เตรียมใจของเธอให้พร้อมนะลูกศร" อาเธอร์พูดขึ้นขนาดที่ลูกศรขึ้นมานั่งบนรถข้างเขา ส่วนรถของเธอที่ขับมาเรียนวันนี้ให้คนขับรถของเขาขับตามมาด้านหลัง 

"ไม่ต้องหรอกห่วงน่า นี้นายเอาคนไปด้วยเยอะไปไหมเนี้ยอาเธอร์" ลูกศรมองรถอีกสองคันที่ขับตามมาเห็นคนเต็มคันรถที่ตามมาส่วนคันนี้มีแค่เธอกับเขาและคนขับเพียงสามคนในรถตู้คันหรูนี้

"เอาไปเผื่อไว้ทางนั้นก็ไม่ได้กระจอกอย่างที่คาดคิดเอาไว้แต่แรกหรอกนะลูกศร"

"ก็ได้ฉันเชื่อนาย" 

"เด็กดี" อาเธอร์จับหัวลูกศรซบลงบนอกกอดเธอเอาไว้แน่นหลับตาลง

"อยากให้ถึงที่หมายในเร็วๆเรื่องนี้จะได้จบลงซะที จะได้กลับบ้านไปหาลูกกันเนอลูกศร" อาเธอร์ว่าขึ้นแค่ทำงานบริหารและร่วมสังเกตการผ่าตัดใหญ่เขาก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้วยังต้องมาจัดการเรื่องไอ้นั้นอีกเฮ้ออยากกลับบ้านไปนอนกอดลูกเมียจังโว้ย...

"ใช่คิดถึงลูกไม่ได้เห็นหน้าแกทั้งวันไม่รู้จะเล่นซนได้แผลซ้ำมากี่แผลบนร่างกายนะวันนี้"

"ฝึกความอดทนดีเด็กผู้ชายปล่อยให้ลุยๆอย่างนี้แหละเธออย่าห่วงลูกมากเลยนะลูกศร"

"ให้เลิกห่วงคงไม่ได้แต่จะพยายามลดให้น้อยลงนะอาเธอร์"

"ถึงแล้วครับท่านรอง" ลูกศรผละตัวจากอกอาเธอร์แล้วก็พากันลงรถที่คนขับรถของเขาเปิดเอาไว้ให้ ที่นี้เป็นโกดังใหม่แต่ห่างไกลผู้คนเข้าลึกมาในซอยรอบด้านเป็นทุ่งน้าน่าจะเป็นแถวซานเมืองหนอกจอก

"เข้าไปกันเถอะลูกศรไอ้นั้นมันรออยู่ข้างในแล้ว" ลูกศรเดินพร้อมกับอาเธอร์ เข้ามาด้านในก็เห็นร่างสูงที่คุ้นเคยของจุลที่นั่งอยู่บนโซฟารอบข้างของเขามีผู้ชายในชุดสูทสีดำเต็มห้องต่างยืนคุมเชิงอยู่และฝ่ายของอาเธอร์เองก็มีเหมือนกัน

"ขอฉันคุยกับจุลแค่สองคนก่อนได้ไหมให้ทุกคนออกไปจากห้องนี้ก่อนได้ไหมอาเธอร์ถ้าสถานะการณ์ไม่ดีนายค่อยเข้ามาแค่ออกไปยืนรอที่หน้าประตูสักแปบนะอาเธอร์" ลูกศรกลัวว่าพวกเขาจะชักอาวุธอย่างพวกปืนหรือมีดออกมาต่อสู้กันทำให้ลูกศรจำต้องขอเวลาคุยกันดีๆกับจุลก่อน

"เฮ้อเธอแม้งจะเอาแต่ใจตัวเองเกินไปแล้วเห็นว่าฉันยอมให้บ้างเธอก็ได้ใจใหญ่เลยนะลูกศร" อาเธอร์บ่นออกมาอย่างไม่พอใจที่ลูกศรขอให้เขาทำตามใจเธออีกรอบแล้วแต่ถึงจะบ่นอาเธอร์ก็ยอมเดินออกไปพร้อมกับลูกน้องเขาที่เจ้านายพยักหน้าให้โดยไม่พูดอะไรออกมาก็เป็นการเข้าใจได้แล้ว

"จุลคนของนายด้วยให้พวกเขาออกไปจากห้องนี้" ลูกศรมองคนของจุลที่ยังยืนไม่ยอมขยับออกไปจากห้องสักที

"ออกไปตามที่เธอสั่ง" คนของจุลต่างก็ล่าถอยออกไปจากห้องนี้เหมือนกัน

"เอาล่ะจุลเราสองคนมาคุยกันให้เข้าใจดีๆนะ" ลูกศรนั่งลงบนเก้ากี้อีกตัวตรงข้ามกับเขาแล้วยิ้มบางๆให้เขาอย่างใจเย็นที่สุด

"คุยเหรอลูกศรว่ามาสิ" จุลยิ้มให้ลูกศรอย่างลึกซึ้งแสดงความรู้สึกดีๆของเขาที่มีต่อเธอให้เธอเหมือนเดิม

"ฉันกับอาเธอร์เราสองคนตกลงคบเป็นแฟนกันแล้วตอนนี้ ฉันอยากให้นายตัดใจจากฉันเพื่อตัวนายเองได้ไหมจุล"

"เฮอะ!เพื่อฉันเหรอลูกศรจริงๆแล้วเธอทำเพื่อมันต่างหากทุกอย่างไม่ว่าเรื่องอะไรทำไมว่ะทำไมต้องเสียสละเพื่อผู้ชายคนนั้นทุกอย่าขนาดนี้ ลูกศรทำไมเธอไม่หันมามองคนที่รักและจะทำทุกอย่างเพื่อเธอคนเดียวอย่างฉันบ้าง!"

"เรื่องของความรู้สึกฉันไม่สามารถบังคับตัวเองให้ชอบนายกับได้แต่ฉันก็ขอบคุณทุกความหวังดีที่นายมีให้มาตลอดที่ผ่านมานะจุล"

"ลูกศรก็ไหนเธอบอกว่าหลังจากใช้ทุนหมดเธอจะให้โอกาสฉันอย่างไงล่ะทำไมต้องโกหกให้ความหวังกันอย่างนี้ด้วยว่ะ! ไหนเธอบอกเองว่าโสดไม่ได้มีความสัมพันธ์กับมันแค่รับผิดชอบลูกร่วมกันเท่านั้น เธอแม้งเป็นผู้หญิงขี้โกหกว่ะลูกศร!" จุลตะคอกเสียงดังด้วยความโกรธเกี้ยวขึ้นมาเขาลุกขึ้นจะมาถึงตัวของลูกศรพออาเธอร์ถีบประตูเข้ามาอย่างแรงร่างสูงของจุลก็หยุดซะงักไม่ได้ขยับเข้ามา

"มึงจะมาตะคอกด่าเมียกูเสียงดังอย่างนี้คิดว่ากูจะยอมเหรอว่ะ!" อาเธอร์ถีบประตูเข้ามาด้วยใบหน้าทะมึงทึงเดินเข้ามานั่งข้างลูกศรอย่างปกป้อง

"ใจเย็นอาเธอร์ฉันเป็นคนผิดเองจริงๆ ฉันควรขอโทษจุลจากใจที่เป็นฝ่ายบอกให้ความหวังเขาเอาไว้แบบนั้นจริงๆ" ลูกศรจับมือหนาของอาเธอร์เอาไว้ให้เขาใจเย็น

"ฉันขอโทษนายกับการพูดออกมาครั้งนั้นว่าจะให้โอกาสนายนะจุลคือตอนนั้นฉันไม่ได้โกหกที่บอกว่าตัวเองโสดจริงๆนะเพียงแต่ตอนนี้ฉันกับอาเธอร์ได้ปรับความเข้าใจกันดีแล้ว เราพึ่งตกลงคบกันได้ไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้เองที่ฉันพูดออกมาทั้งหมดคือเรื่องจริงที่ฉันอยากบอกนายนะจุล"

"เธอมาเพื่อจะพูดเยียดยาวสวยหรูแต่สุดท้ายเธอก็จะเลือกมันไม่ใช่ฉันอย่างนั้นสินะลูกศร"

"กะก็ใช่เป็นอย่างที่นายพูด"

"ถ้าฉันไม่ยอมหยุดจะแย้งเธอมาให้ได้ล่ะลูกศร" อาเธอร์สะบัดมือของลูกศรออกพุ่งเข้าใส่จุลอย่างที่ไม่ให้ได้ทันได้ตั้งตัวหมัดหนักๆของอาเธอร์ต่อยเข้าไปยังใบหน้าของจุลจนปากแตกเลือดไหลออกมาจากมุมปาก พอจุลได้สติก็ฉวนหมัดต่อยกับอาเธอร์ทั้งสองคนต่างไม่มีใครยอมกัน

"ว้าย!หยุดนะทั้งสองคน!" ลูกศรตะโกนให้พวกเขาแยกออกจากกันจนเหล่าลูกน้องของเขาต่างก็รีบวิ่งมาช่วยเจ้านายของตัวเอง ลูกศรกลายเป็นคนที่ถูกกันออกมาจากห้องนั้นโดยเฉพาะจากแรงฉุดกระซากแขนให้ออกไปอย่างฝืนแรงของผู้ช่วยคนใหม่ของอาเธอร์เอาไว้ไม่ได้จำเป็นต้องเดินออกไปจากสถานะการณ์วุ่นวายในห้องนี้

"ขอโทษที่เมื่อกี้อาจทำให้คุณลูกศรเจ็บแขนนะครับผมทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาเพียงเท่านั้น ท่านรองสั่งให้คุณลูกศรรออยู่ในรถตู้นี้เท่านั้นห้ามออกมาจนกว่าท่านรองจะกลับขึ้นมาบนรถแล้วกลับบ้านพร้อมกันนะครับ"

"เฮ้อพวกคุณจะไม่ยอมให้ฉันเข้าไปอีกแล้วสินะก็ได้ค่ะ ฉันจะรออยู่ข้างในนี้" ลูกศรยอมนั่งรออยู่ในรถแต่เป็นรอที่แสนกระวนกระวายเป็นห่วงคนในห้องที่เธอพึ่งถูกให้ออกมา

"ออกรถกลับกันเถอะจบเรื่องแล้ว" อาเธอร์ในสภาพบาดแผลมีเลือดออกทั้งมุมปากหางคิ้วและแก้มยังดีที่ดวงตาไม่โดนต่อยไปด้วยเสื้อผ้าเต็มไปด้วยรอยยับคาบเลือดคาบฝุ่นและรอยขาดเต็มไปหมดจนคิดว่าเสื้อเชิ้ตตัวนี้คงต้องทิ้งโดยไม่สามารถซักเอากับมาใส่ได้อีกแล้ว

"นะนี้นายถูกยิงมาเหรออาเธอร์เจ็บมากไหมฮือ" ลูกศรรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ถูกหลังจากเห็นคนเจ็บครั้งแรกในรอบสามปีที่ผ่านการทำงานที่โรงพยาบาลใช้ทุนมาอย่างโหดแค่ไหนแต่พอเป็นคนที่รักเธอกับรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นห่วงเขาจนตั้งสติทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาซะอย่างงั้น น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

"ฉันไม่เป็นอะไรมากแค่แขนถูกยิงเฉี่ยวนิดหน่อยกระสุนไม่ได้ฝังในไปเย็บแผลก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว เธออย่าร้องไห้อย่างนั้นสิลูกศร บาตแผลหนักกว่านี้เธอก็เจอมาแล้วทั้งยังรักษาผ่านมาหมดไม่ใช่เหรอใจเย็นอย่าร้องไห้น่าที่รัก" คนเจ็บกำลังปลอบคนรักที่ดูท่าจะเสียขวัญขึ้นมาระหว่างทางกลับไปโรงพยาบาลของตัวเองอีกครั้ง