บทที่ 64 อยากเป็นสามีที่ดีเพิ่ม

ไม่นานรถตู้ที่นั่งกันมาก็จอดลงบนชั้นในชั้นวีไอพีที่มีลิฟต์ส่วนตัวเอารถขึ้นมายังชั้นวีไอพีได้เลยไม่ต้องผ่านประตูหน้าโรงพยาบาลเพื่อปิดไม่ให้เรื่องราวเล็ดรอดออกไปให้คนนอกรับรู้เหตุการณ์ที่เกิดในขึ้นครั้งนี้

"เตียงผู้ป่วยมาแล้วค่ะท่านรอง" อาเธอร์เดินลงมายืนเองยกมือห้ามทีมแพทย์ที่กำลังจะเข้ามารุมล้อมแผลภายนอกเล็กน้อยให้ดูเป็นเรื่องราวบาตเจ็บสาหัสใหญ่โตไปได้

"อย่าโทรไปรายงานท่านประธานนะเดียวผมกลับบ้านไปบอกท่านเองพวกคุณไม่ต้องโทรไปรบกวนเวลาพักผ่อนเข้าใจไหม ถ้าไม่เชื่อฟังคำสั่งของผมจะตัดเงินเดือนพวกคุณทุกคนที่รู้เรื่องนี้" 

"รับทราบค่ะครับท่านรอง" ทีมแพทย์ไม่ว่าคนหนุ่มหรือคนแก่ต่างก็กลัวลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลในโหมดหน้าตึงสั่งเสียงเฉียบขาดอย่างนี้ทุกคน

"พวกคุณไม่ต้องมารักษาผมจะให้ภรรยาของผมเป็นคนดูแลเองเธอก็เป็นหมอเหมือนกันไม่ต้องห่วงนะแยกย้ายกันไปทำงานตามหน้าที่ของตัวเองเถอะ"

"เอ่อถือว่าลุงขอร้องนะอาเธอร์ควรจะแสกนตรวจดูภายในว่าเป็นอะไรหรือเปล่าให้ละเอียดก่อนนะ" หัวหน้าทีมแพทย์ที่อาวุธโสที่สุดเอ่ยออกมาอย่างไม่ไว้ในด้วยคนตรงหน้าเป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้ถึงไม่รายงานเจ้านายแต่ก็ต้องเน้นย้ำความปลอดภัยเป็นพิเศษกับอาเธอร์

"ก็ได้ครับลุงหมอ" อาเธอร์นั่งให้ลูกศรช่วยเย็บแผลที่แขนและทำแผลที่ได้รับบาตเจ็บจาการต่อยตีกันมาเสร็จแล้วก็ยอมเดินไปห้องตรวจเอกซเรย์ดูภายในร่างกายว่ามีอะไรได้รับบาตเจ็บถึงข้างในไหม

สองชั่วโมงต่อมาผลตรวจก็ออกมาว่าทุกอย่างปกติดีไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วนอกจากบาตแผลภายนอกเล็กน้อยที่เห็นเท่านั้น

"นอนให้น้ำเกลือสักคืนหน่อยนะอาเธอร์ถึงแม้จะไม่ได้เป็นอะไรก็ตามแต่เพื่อความสบายใจของฉันนะ" ลูกศรจับมือคนรักอย่างขอร้อง

"เฮ้อก็ได้ลูกศร"

"เดียวฉันจะนอนเฝ้านายเองนะคืนนี้"

"ตามใจเธอทุกอย่าง" ลูกศรเดินไปบอกพยาบาลให้เข้าน้ำเกลือให้อาเธอร์บอกว่าเขาจะนอนพักหนึ่งคืนที่นี้

"เธอไปนอนได้แล้วไม่ต้องมานั่งเฝ้าฉันก็จะหลับเหมือนกัน" อาเธอร์ไล่คนตัวเล็กให้ไปนอนบนเตียงเสริมที่มีในห้องพักวีไอพีเพื่อเฝ้าไข้

"ก็ได้ปิดไฟแล้วนะนายนอนหลับเถอะ" ลูกศรยอมเชื่อฟังอาเธอร์ขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างว่าง่าย

อาเธอร์เหลือบมองไปยังลูกศรที่นอนลืมตาอยู่หันมามองเขาเช่นกัน

"ฉันจะไม่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นต่อจากที่เธอออกมาจากห้องนั้นนะลูกศรไม่ต้องมาถามเข้าใจไหม ลืมเรื่องไอ้หมอนั้นมันไปซะฉันจัดการทุกอย่างให้จบได้แล้ว"

"นายจะปิดบังฉันทำไมเนี้ยอยากรู้ก็ไม่ได้เหรอ"

"ไม่ได้เลิกพูดถึงเรื่องนี้กันเถอะ ฉันเพลียมากแล้วนอนก่อนนะ" อาเธอร์ตัดบทสนทนาจากลูกศรเพื่อหลีกเลี่ยงที่จะคุยเรื่องนี้ให้จบ เมื่อเขาไม่ยอมบอกให้เธอรู้ด้วยลูกศรก็ไม่สามารถบังคับเขาได้เลยเลิกสนใจอย่างที่เขาบอกเธอ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูปลุกคนทั้งคู่ให้รู้สึกตัวตื่นจากการหลับใหล

"พ่อแม่กัสมาแล้วครับ" เจ้าหนูสะพายกระเป๋าในชุดนักเรียนเข้ามาในห้องพักไข้ของพ่อ จากทีแรกที่กำลังทานข้าวเช้าปู่ก็ได้รับโทรศัพท์จากคนที่โรงพยาบาลว่าพ่อนอนอยู่โรงพยาบาลส่วนสาเหตุให้ปู่มาถามเอากับพ่อต่อหน้าเอาเอง ทำให้เจ้าหนูที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยเตรียมจะไปโรงเรียนต้องขาดเรียนเพื่อมาหาพ่อที่อยู่ๆก็ถึงกับต้องนอนโรงพยาบาล

"อะอ้าวออกัสมาได้ไงเนี้ยลูกไม่ไปโรงเรียนเหรอ"

"ปู่ย่าพากัสมาเยี่ยมพ่อครับแม่" เจ้าหนูเดินเข้าไปใกล้ทำท่าให้แม่อุ้มขึ้นไปนั่งบนเตียงที่แม่นั่งอยู่

"แม่พึ่งตื่นเดียวขอไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วก็ลงไปซื้อของบำรุงให้กับพ่อด้วย ออกัสไปกับแม่ได้ไหมครับ" ลูกศรกำลังเปิดทางให้อาเธอร์ได้อธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้กับพ่อแม่ของเขาได้รับรู้

"ได้ครับแม่กัสไปด้วย" จากนั้นสองแม่ลูกก็ลงไปหาซื้อของด้านล่างโรงพยาบาลโดยปล่อยให้พ่อปู่ย่าได้คุยกันตามลำพัง

"ว่ามาเกิดอะไรขึ้นแล้วแขนแกไปโดนอะไรมาเจ้าอาเธอร์" 

"ผมถูกยิงครับพ่อแม่คือเรื่องที่เกิดขึ้นจาก..." อาเธอร์เล่าเรื่องทุกอย่างให้พ่อกับแม่เขาฟังโดยไม่ปิดบัง

"ลูกก็ยังใจร้อนเหมือนเดิม พ่อคิดว่าแกมีออกัสแล้วจะเลิกใจร้อนได้เด็ดขาดที่ไหนได้ก็ยังฟิวขาดไปต่อยดีกับเขาจนเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทางนี้จะแจ้งความอะไรไหม"

"มันไม่กล้าหรอกครับเพราะตัวมันเองก็มีความผิดเหมือนกันพ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นกังวลว่าจะเกิดข่าวลือจนเสียภาพลักษณ์ของผมในฐานะผู้บริหารนะครับ"

"ถ้าแกแน่ใจก็พักเถอะพ่อต้องไปประชุมต่อแล้ว" ท่านประธานเจ้าของโรงพยาบาลเมื่อแน่ใจแล้วว่าลูกชายไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วก็ไปทำงานของตัวเองต่อ

"ออกัสซื้อของกินมาแล้วครับพ่อ" ออกัสเปิดประตูถือถุงอาหารถุงเล็กเข้ามานำหน้าแม่ที่เดินตามหลังแกมา

"แม่ก็ต้องเข้าไปดูบัญชีที่ร้านเสื้อเหมือนกันไปก่อนนะลูก" 

"ครับแม่ไปเถอะไม่ต้องเป็นห่วงผมอีกหน่อยก็ถอดสายน้ำเกลือได้แล้วจะกลับไปพักหยุดงานสักหนึ่งวันรู้สึกปวดแขนคงทำงานไม่ไหวแน่วันนี้"

"จ้าแม่ไปแล้ว หนูลูกศรแม่ฝากดูแลอาเธอร์ด้วยนะจ๊ะลูก"

"ได้ค่ะคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ" จากร่ำลาว่าที่ลูกสะใภ้แล้วคุณย่าก็รีบออกไปตอนนี้ในห้องเหลือเพียงสามคนพ่อแม่ลูก

"ออกัสซื้ออะไรมาฝากพ่อด้วยครับลูกเอามาดูซิ" จากนั้นคนป่วยอย่างพ่อก็เป็นฝ่ายป้อนของกินที่ซื้อมาให้กับลูกชายตัวน้อยแทนอย่างงงๆตกลงใครป่วยกันแน่เนี้ยเจ้าหนูจอมกินจุ

ในห้องนอนของเราออกัสที่ว่าง่ายเพราะรู้ว่าพ่อป่วยเลยไม่งอแงจะเล่นซนเหมือนทุกวันนอนเฝ้าไข้พ่อไม่นานก็หลับสนิทแทนพ่อไปเรียบร้อยแล้ว

"ลูกศร" 

"ว่าไง" ลูกศรเงยหน้าทำงานอยู่ถึงแม้วันนี้จะขาดเรียนแต่ก็ยังเอางานมาทำเพื่อเคลียร์ให้เสร็จไวๆ

"ฉันคิดว่าตัวเองเป็นพ่อที่ดีแล้ว"

"ใช่นายเป็นอย่างนั้นจริงๆนะอาเธอร์เป็นพ่อที่ดีของออกัสมากๆเลย" ลูกศรยิ้มเห็นด้วยกับคนป่วยที่พูดออกมา

"แต่ตอนนี้อยากเป็นสามีที่ดีเพิ่มจะได้ไหมลูกศร" อาเธอร์ลุกขึ้นจากเตียงนอน เขาเดินไปหาลูกศรที่นั่งทำงานอยู่หน้าคอมพร้อมกับคุกเข่าลงตรงหน้าเธอจุมมือเอาไว้ทั้งสองข้าง

"เราแต่งงานกันนะลูกศร" อาเธอร์เอากล่องแหวนขึ้นมาเปิดตรงหน้าสายตาเว้าวอนหวานซึ้งมองมายังเธอ

"ฮึกนายแน่ใจจริงๆเหรอ"

"ฉันไม่เคยแน่ใจอะไรเท่านี้แล้วลูกศร ถึงแม้ว่าสถานที่ตอนนี้จะไม่เหมาะเท่าไหร่แต่ฉันไม่อยากรอสถานที่อะไรนั้นแล้วอยากเร่งถามเธอในตอนนี้ให้ได้คำตอบ"

"อืมถ้านายแน่ใจ ฉันก็ตกลง" ลูกศรยิ้มน้ำตาแห่งความยินดีไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

"อย่าร้องไห้สินี้มันเป็นเรื่องน่ายินดีของเราสองคนนะที่รัก"

"แน่นอนว่าเป็นเรื่องที่ดีของเรามากๆที่รัก แต่ว่าคนมันซึ่งจนน้ำตาไหลนายเคยได้ยินไหมอาเธอร์" ลูกศรอดที่จะบ่นอาเธอร์ไม่ได้ขึ้นมา

"โอเคเธอร้องไห้ก็เพราะกำลังดีใจนะ"

"ดีใจที่สุดอยู่แล้วอาเธอร์ใครจะรู้ว่าฉันจะถูกนายขอแต่งงานจริงๆอย่างนี้"

"ฉันก็ดีใจมากเหมือนกัน รักเธอมากนะลูกศร"

"ฉันก็รักนายมากเหมือนกันอาเธอร์" 

"สวมแหวนกันเถอะที่รัก" อาเธอร์สวมแหวนให้กับลูกศรพร้อมกับก้มจูบนิ้วที่สวมแหวนเนินนาน ก่อนจะผละออกแล้วรั้นใบหน้าของลูกศรเข้ามาใกล้ประกบปากจูบอย่างดูดดื่มลิ้นเกี่ยวพันกัน

"พ่อกัสปวดอึครับ พาลูกไปห้องน้ำด้วย" ร่างเล็กของเจ้าหนูมาเขย่าขากางเกงพ่อ

"โอ้ยระบบขับถ่ายของลูกมันจะมาได้จังหวะทุกครั้งไปไหนเนี้ยออกัสขัดจังหวะพ่อแม่ประจำเลยนี้นะลูก" ถึงปากจะบ่นแต่พ่อก็ต้องทำหน้าที่พาลูกไปเข้าห้องน้ำโดยด่วนกลัวว่าจะราดก่อนถึงโถส้วม