บทที่ 62 จุลอยู่เบื้องหลังทุกอย่าง

ลูกศรจับเวลาเอาไว้สักห้านาทีจนแน่ใจแล้วอริสไปออกไปจากบริเวณห้องน้ำแล้วค่อยออกมาแล้วไปทำงานของตัวเองต่อ

ในหัวของเธอก็คิดแต่เรื่องที่พึ่งได้รับรู้คิดว่าเธอควรจะแก้ปัญหานี้เองหรือบอกอาเธอร์ให้เขาช่วยปัญหาแต่อีกใจก็ไม่อยากบอกเขาเพราะกลัวว่าคนใจร้อนจะทำให้เรื่องราวใหญ่ดตอย่างที่อริสเตือนจุลนั้นแหละ

"คุณหมอลูกศรมีสมาธิหน่อยสิค่ะเย็บแผลพลาดขึ้นมาคนไข้จะร้องเรียกเราได้นะคะ" เสียงเข้มของพยาบาลอาวุธโสที่ทำงานมานานนับสิบกว่าปีเตือนน้องหมอใหม่อย่าดุๆ

"อะเอ่อขอโทษค่ะ หมอจะมีสมาธิให้มากกว่านี้" ลูกศรตั้งใจเย็บแผลให้เรียบร้อยที่สุดตัดเรื่องรบกวนภายในจิตใจออกตั้งใจทำงานตามหน้าที่ของตัวเองที่ได้รับมอบหมายตรงหน้าให้ดี

หลังเลิกงานประมาณสี่โมงเย็นลูกศรขับรถตรงกลับบ้านด้วยจิตใจที่ไม่ค่อยมีสมาธิยังดีที่ไม่เกิดอุบัติเหตุขึ้น

"เฮ้อเอาไงดีนะยัยลูกศรบอกอาเธอร์ดีไหมนะ" บ้านของอาเธอร์กับโรงพยาบาลของเขาห่างกันแค่ยี่สิบนาทีก็ถึงแล้วเรียกว่าใกล้กว่าทุกวันมากจะถึงบ้านไวไปไหมเนี้ยคนยิ่งตัดสินใจไม่ได้อยู่ด้วย

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก" เสียงเคาะกระจกรถเรียกให้คนที่กำลังใช้ความคิดอยู่ในหัวสะดุ้งตกใจขึ้นมา อาเธอร์ทำมือท่าเปิดประตูทำให้ลูกศรต้องตัดสินใจเอาน่าค่อยๆกล่อมเขาน่าจะไม่ทำอะไรรุนแรงมากนะปิดวันนี้ได้เกิดวันนึงเข้ารู้เรื่องเขาจะพลอยโกรธหาว่าเธอเข้าข้างจุลแล้วจะทะเลาะกันใหญ่โตอีกคงต้องบอกเขาตอนนี้ดีกว่าเกิดเหตุการณ์มารู้เองทีหลังและลูกศรกลัวจะจัดการให้จุลหยุดไม่ได้ด้วยตัวเอง

"เป็นอะไรมีเคสเยอะเหรอวันนี้หน้าเครียดๆเชียวนะลูกศร"

"ไม่ใช่นายก็รู้ว่าฉันเป็นแค่แพทย์ทั่วไปแถมพึ่งทำงานได้แค่วันที่สองพวกเขาไม่ได้ให้งานยากอะไรฉันหรอกน่าอย่าไปสั่งห้ามพวกเขานะท่านรอง ฉันอยากเก่งก็ต้องเรียนรู้งานเยอะๆนะ"

"ก็ได้ครับเมียท่านรองจะทำตามที่เธอสั่งทุกอย่าง ลูกศรเวลานี้พึ่งสี่โมงครึ่งพาลูกออกไปวิ่งออกกำลังกายที่สวนสาธารณะกันไหม"

"ก็ดีไปออกกำลังกายให้เหงื่อออกจะได้หายเครียดไปเปลี่ยนชุดกันเถอะ"

สามคนพ่อแม่ลูกออกมาวิ่งยังสวนสาธารณะที่เต็มไปด้วยคนในหมู่บ้านในตอนเย็นที่แดดเริ่มจางแล้วทำให้อากาศไม่ร้อนมากอย่างช่วงบ่ายเหมาะกับการออกกำลังกายกลางแจ้ง

"พ่อกัสอยากเล่นกับหมาเหมือนตอนไปบ้านตายาย" ออกัสที่จับวิ่งอยู่ตรงกลางระหว่างพ่อแม่บอกความต้องการของตัวเองออกมาเมื่อมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งจูงมาเล่นอยู่ในสนามหญ้า

"เดียวแม่ไปถามพี่เขาให้นะครับลูกรอดูก่อนว่าพี่เขาจะอนุญาตไหม ถ้าไม่อนุญาตออกัสก็ไปเล่นของเล่นตรงนู้นกับเพื่อนๆหลายคนที่เล่นอยู่ตรงนู้นกันนะครับ"

"ก็ได้ครับแม่" ออกัสพยักหน้าเชื่อฟังว่าแล้วลูกศรก็เดินเข้าไปหาหญิงสาวคนนั้น

"น้องค่ะพี่ขอให้ลูกชายตัวน้อยของพี่มาเล่นกับลูกหมาของน้องด้วยได้ไหมคะ" ลูกศรยิ้มให้กับหญิงสาวน่าจะวัยมหาลัยอย่างเป็นมิตร น้องเขามองไปยังนิ้วที่ลูกศรชี้ให้ดู

"ได้ค่ะพี่ เอ๊ะนั้นใช่น้องออกัสของคุณป้าหลินบ้านเจ้าของโรงพยาบาลไหมคะ"

"ใช่ค่ะน้องรู้จักลูกชายพี่ด้วยเหรอคะ"

"รู้จักสิค่ะก็คุณป้าหลินเป็นเพื่อนของแม่หนู คุณป้าพาน้องออกัสมาเล่นที่บ้านหลายครั้งอยู่"

"ถ้าอย่างนั้นพี่ฝากน้องออกัสให้มาเล่นกับหมาของน้องด้วยนะคะ"

"ได้เลยค่ะพี่เรียกหนูว่าจีน่าก็ได้ค่ะ"

"ขอบคุณมากนะคะน้องจีนาเรียกพี่ว่าลูกศรนะ"

"ค่ะพี่ลูกศร" ลูกศรเดินกลับไปจูงออกัสมาให้เล่นกับหมาของน้องจีน่าตามที่แกต้องการโดยมีพ่อแม่นั่งอยู่ม้านั่งห่างๆแต่ยังอยู่ในระยะสายตาที่มองเห็น

"เล่นกับน้องเบาๆนะออกัส"

"ครับแม่" ลูกศรเดินมานั่งลงข้างอาเธอร์เอาล่ะเวลานี้คงเหมาะสมที่สุดที่จะเล่าเรื่องที่ได้ยินอดีตผู้ช่วยเลขาของเขาคุยโทรศัพท์เมื่อกลางวันนี้"

"อาเธอร์คือว่าฉันมีเรื่องที่จะคุยกับนาย"

"เรื่องอะไรทำไมเธอต้องเกริ่นมาซะยืดยาวเลยลูกศร"

"เรื่องของอดีตผู้ช่วยเลขาของนายกับจุล" อาเธอร์ตวาดสายตามองลูกศรอย่างสงสัย

"เรื่องผู้หญิงคนนั้นมันเกี่ยวอะไรกับไอ้นั้นที่มันตามตอแยเธอ" อาเธอร์มองลูกศรอย่างรอคำตอบ

"ก็เรื่องที่ฉันจะเล่าให้นายฟังต่อจากนี้ขอให้นายใจเย็นๆจะทำอะไรอย่าให้มากเกินไปจะได้ไหมขอร้องเอาไว้ก่อนนะอาเธอร์" ลูกศรจับมือของอาเธอร์เอาไว้อย่างขอร้อง

"พวกมันรวมหัวกันเพื่อทำให้เราผิดใจกันเหรอลูกศร" ลูกศรถอดหายใจพร้อมพยักหน้าแล้วตัดสินใจเล่าเรื่องที่ได้ยินในวันนี้ให้กับอาเธอร์รับฟังทั้งหมด

"ฟังนะที่ฉันบังเอิญได้ยินอริสคุยโทรศัพท์กับจุลที่โรงพยาบาลวันนี้คือ..." ลูกศรเล่าเรื่องทั้งหมดให้กับอาเธอร์ฟังอย่างละเอียด

"แม้งฉันจะไปเอาเรื่องจนกว่ามันจะเลิกสร้างความวุ่นวายให้กับเราสองคนและเลิกคิดจะแย้งเธอไปจากฉันสักที"

"นายไปสืบเรื่องราวให้แน่ชัดแล้วเราค่อยไปหาเขากันนะอาเธอร์" ลูกศรลูบมือของอาเธอร์เพื่อหวังปลอบให้เขาใจเย็นลงค่อยๆคิดแก้ปัญหาด้วยสติในครั้งนี้

"เฮ้อฉันไม่อยากให้เธอเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้แล้วลูกศร เดียวฉันจะจัดการเองคนเดียว" อาเธอร์ไม่อยากให้ลูกศรไปเจอผู้ชายที่คิดจะแย้งเธอไปจากเขาอีกครั้ง กระทืบมันไปครั้งก่อนไม่จำยังจะจองล้างจองผลาญชีวิตคู่คนอื่นเขาอีกมันจะโดนหนักกว่าเดิมเป็นเท่าตัวแน่

"แต่ฉันคิดว่าตัวเองจำเป็นต้องไปคุยกับจุลให้รู้เรื่องนะอาเธอร์เพราะที่จริงมันเป็นเรื่องของฉันกับเขาที่ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง"

"เฮ้อ...เธอแน่ใจเหรอว่าแค่จะไปคุยเท่านั้นใช่ไหมลูกศร" อาเธอร์ถอดหายใจแสดงออกมาว่าเขาไม่อยากยินยอมให้เธอเจอจุลกับเขาด้วยแต่ก็สุดที่จะห้ามปรามเธอได้แล้วตอนนี้

"ใช่แค่คุยเท่านั้นและมีนายอยู่ด้วยใกล้ๆนะอาเธอร์" อาเธอร์ที่ปกติจะใจร้อนตอนนี้ก็ต้องใจเย็นลงเพราะสองแม่ลูกที่เขาต้องเปลี่ยนตัวเองให้เป็นคนที่ดีพอสำหรับพวกเขาทั้งสองคน

"ก็ได้เราจะไปเจอหมอนั้นกันเพื่อพูดคุยอย่างสันติให้เรื่องราวระหว่างพวกเราสองคนกับไอ้นั้นจบลงสักทีนะลูกศร"

"อืมเราสองคนจะไปเคลียร์เรื่องนี้ด้วยกันให้เรื่องมันจบด้วยดีโดยไม่มีผลกระทบร้ายแรงกับทุกฝ่าย" อาเธอร์จับมือของลูกศรกุมเอาไว้มองสบตากันด้วยรอยยิ้มแสดงความเข้าใจกันออกมาให้อีกฝ่ายรับรู้

ผู้หญิงหน้าตาน่ารักแต่ไม่ได้สวยเด่นมากมายอย่างที่หลายคนนิยามกันออกมาแต่กับทำให้หนุ่มฮอตระดับเดือนมหาลัยที่มีผู้หญิงสวยเด่นที่คนต่างยกย่องกันมากมายให้เลือกคบในหลายปีที่ผ่านมาในรั้วมหาลัย แต่ใครจะรู้ว่าผู้หญิงน่ารักคนนี้ทำให้เขารู้สึกรักขึ้นมาทีละน้อยอย่างไม่รู้ตัวตลอดเกือบสี่ปีตั้งแต่เธอมาบอกกับเขาว่าขอความเห็นจะเก็บลูกในท้องเอาไว้ไหมจนถึงตอนนี้ ที่เราช่วยกันเลี้ยงดูสั่งสอนเจ้าหนูจนเป็นเด็กที่ใครๆเห็นต่างก็พากันเอ็นดูเพราะลูกได้รับความรักเต็มเปี่ยมจากพ่อแม่แม้จะไม่ได้อยู่ในสถานะของคนรักกันจนก่อเกิดความรักต่อกันกลายเป็นคู่รักจริงๆ นี้สินะรักที่ไม่ใช่แค่เรื่องหน้าตาภายนอกแต่สำคัญที่เราอยู่กับใครแล้วสบายใจเมื่อทำผิดพลาดก็พร้อมจะปรับปรุงตัวใหม่เพื่อคนที่เรารักอาเธอร์พึ่งจะเข้าใจอย่างลึกซึ้งก็ตอนนี้

"พ่อแม่กัสมาแล้ว" ออกัสที่ร่ำลากับพี่จีน่าเจ้าของหมาน้อยที่แกได้นั่งเล่นกับมันจนพอใจแล้วและพี่สาวบอกว่าต้องกลับบ้านแล้วเจ้าหนูเลยวิ่งกลับมาหาพ่อแม่ที่นั่งคุยกันรอแกอยู่

"ครับลูกกลับบ้านเรากันเถอะค่ำแล้ว" อาเธอร์จับมือเล็กของลูกมากุมลูกศรก็ลุกขึ้นเดินมาจับมือเล็กอีกข้างของลูกมากุมเช่นกันเดินเคียงข้างกันกลับบ้านของพวกเรากัน