บทที่ 9 ลูกศรกลับบ้านต่างจังหวัด

ตอนนี้เรียกว่าเธอกำลังกินข้าวกับน้ำตาอย่างที่เคยได้ยินคนพูดกันจริงๆ พอลับร่างสูงของอาเธอร์ลูกศรก็กับมาร้องไห้อีกครั้งเมื่อได้อยู่ตามลำพังร้องไห้พอเพื่อเป็นการชดใช้ความรู้สึกที่โกหกพ่อแม่ไม่รู้เมื่อถึงเวลารู้ความจริงพวกท่านจะเสียใจสักแค่ไหนกัน 

"ร้องออกมาให้พอเลยลูกศรเอ้ยฮื่อฮึก" กว่าจะตั้งสติให้หยุดร้องไห้ได้ลูกศรก็ใช้เวลาอยู่ห้องอาหารไปเป็นชั่วโมงจนรู้สึกถึงความหนักอึ้งของดวงตาทำให้เธอตัดสินใจหยุดลุกขึ้นไปนอนยังห้องที่คุณน้าบอกเอาไว้ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่จนรู้สึกตื่นขึ้นเพราะเสียงปลุกของป้าเจี๊ยบ

"คุณลูกศรค่ะตื่นค่ะน้องออกัสร้องไห้งอแงไม่หยุดสงสัยคิดถึงคุณแม่ใครพูดกล่อมก็ไม่ยอมฟังเลย" ลูกศรเบิกตากว้างทั้งที่ยังหนักอึ้งจากตาที่บวมผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก 

"ค่ะป้าเจี๊ยบหนูจะไปเดียวนี้เลยค่ะ" ลูกศรรีบบุกขึ้นตามไปยังห้องเด็กที่มีประตูเชื่อมกันไปหาออกัสน้อยที่ร้องไห้งอแงอยู่ในอ้อมแขนของคุณย่าของเขาและมีเหล้าแม่บ้านอีกสามคนนั่งลุ้นไปด้วยดูอยู่ 

"มาแล้วค่ะคุณน้า" ลูกศรรีบเอาไปอุ้มเอาทารกน้อยที่งอแงร้องไห้ไม่หยุดจนตัวแดงก่ำอยู่ 

"โอ๋โอ๋ออกัสน้อยของแม่ร้องไห้ทำไมครับฮึคนเก่งแม่มาแล้วนะ" พอได้ยินเสียงอันคุ้นเคยของผู้เป็นแม่ทารกน้องก็หยุดร้องขึ้นมาทันทีอย่างกับรู้ความ 

"พอคุณแม่อุ้มก็เงียบทันทีเลยนะเด็กน้อยคนนี้" คุณย่าเอ๊ะเสียงเข้มใส่ทารกน้อยที่กำเสื้อของลูกศรบริเวณหน้าอกเหมือนจะบอกว่าอยากเข้าเต้า 

"หิวนมเหรอลูก" ลูกศรจัดท่านั่งพาเด็กทารกน้อยดื่มนมจากเต้าของแม่พอได้สมใจก็ดูดอย่างแรง 

"เอ้าทีย่าเอานมที่ฟรีซไว้มาละลายใส่ขวดให้กินกับไม่ยอมที่แท้ก็อยากกินจากแม่เราเท่านั้นเหรอลูก" คุณย่าเดินมานั่งข้างลูกศรแล้วลูบหัวทุยเล็กของหลานชายอย่างเอ็นดู 

"สงสัยต้องหัดอีกนานกว่าจะยอมกินนมจากขวดได้ค่ะ" ลูกศรคุยกับคุณย่าของลูกชายด้วยรอยยิ้มเอ็นดูเจ้าตัวน้อยที่รู้จักเลือกตั้งแต่ไม่รู้จักประสาแล้ว 

"ค่อยๆเป็นค่อยๆไปแล้วกันแค่อาทิตย์เดียวเองนี้เนอะ" คุณย่าอยู่พูดคุยกับลูกศรอีกเล็กน้อยแล้วขอตัวไปพักผ่อนหลังจากเลี้ยงหลานชายมาหลายชั่วโมงแล้ว 

ชีวิตประจำวันของลูกศรที่ต้องเลี้ยงลูเป็นคุณแม่ฟูลไทม์ผ่านมาจนครบสามเดือนและรู้ว่าคงถึงเวลาที่เธอจะต้องห่างจากลูกครั้งแรกเพื่อกลับบ้านต่างจังหวัดไปหาพ่อแม่ 

"เธอจะกลับต่างหวัดหนึ่งอาทิตย์เหรอลูกศร" อาเธอร์ที่อุ้มหนูน้อยออกัสวัยสามเดือนอยู่ในอ้อมแขนได้ยินเรื่องที่แม่ของลูกบอกถึงกับขมวดคิ้วด้วยความไม่ชอบใจที่ต้องห่างกับเธอโดยไม่รู้ตัว 

"ใช่ฉันตกลงกับพ่อแม่เอาไว้นี้ก็เป็นเวลาเกือบปีแล้วที่ฉันไม่ได้กลับบ้านจำเป็นต้องกลับบ้างเดียวพวกท่านสงสัย" ลูกศรบอกอาเธอร์ไปตามความจริงที่เกิดขึ้น 

"แล้วลูกล่ะ" อาเธอร์ยกตัวออกัสน้อยมาตรงหน้าพร้อมกับชี้ไปที่เจ้าเด็กตัวอวบจากการกินนมเยอะไปหน่อยบนตักของเขา 

"เอาไว้ที่นี่ยังไงล่ะ" ลูกศรตอบอย่างไม่คิดอะไรมากเพราะตัวเธอคิดมาดีแล้วและลูกก็ติดทั้งพ่อแม่ปูย่าและยังป้าเจี๊ยบออกัสน้อยสามารถอยู่กับทุกคนในบ้านนี้ได้อย่างคุ้นเคยดีหลังลูกเกิดมาสามเดือนนี้ 

"แต่ว่า..." ทีแรกอาเธอร์ทำท่าฮึดฮัดเหมือนจะเถียงไม่ยอมรับแต่ก็พยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ 

"ได้เธอกลับบ้าน เดียวฉันอยู่กับลูกเอง" อาเธอร์กอดกระซับออกัสน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดบนตักของเขามองพ่อกับแม่คุยกันตาแจ๋วใสพร้อมยิ้มโชว์เหงือกอย่างอารมณ์ดีเพราะกินนมอิ่มใหม่ๆ 

พอตกลงกันได้ตามนั้นแล้วลูกศรก็เก็บจองเตรัยมกลับบ้านที่ต่างจังหวัดแม้ตอนแรกจะดีใจที่จะกำลังได้เจอพ่อแม่ที่ไดแค่คุยกันผ่านโทรศัพท์แต่ตอนนี้กำลังจะได้กลับไปกอดท่านแล้ว 

แต่ใจเจ้ากรรมก็รู้สึกโหวงเหวงที่ต้องห่างกับลูกน้อยครั้งแรกตั้งแต่ออกัสเกิดก็นะเธออยู่กับลูกตลอดเวลาที่ผ่านมาพอต้องไม่ได้เจอกันเป็นอาทิตย์ไม่ได้กอดเจ้าตัวนุ่มนิ่มแขนเป็นมัดป้อมไม่ได้ฟัดแก้มป่องก็อดที่จะใจหายไม่ได้เลย 

"อะไรทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ" อาเธอร์กับลูกมาส่งลูกศรที่สนามบิน เขาบอกลูกจะไม่ได้เจอหน้าแม่ตั้งอาทิตย์ต้องออกมาส่งถึงสนามบินหน่อย 

"ก็คนมันใจหายที่ต้องห่างกับลูกครั้งแรกเลยนะอาเธอร์" ลูกศรหอมแก้มออกัสที่ตอนนี้มองหันซ้ายหันขวาไม่ได้สนใจแม่เลยเพราะเป็นครั้งแรกที่ทารกน้อยได้ออกมาเจอผู้คนมากมายขนาดนี้นอกจากเจอคนที่บ้านไม่กี่คน 

"หรือเธอจะไม่ไปแล้ว" อาเธอร์ถามหลุดยิ้มเหมือนกำลังรอคอยอย่างตื่นเต้น 

"ไปสิพ่อแม่รอรับฉันอยู่ที่บ้านนะนาย ไปแล้วใกล้เวลาขึ้นเครื่องแล้วดูแลลูกดีๆด้วยนะ แม่ไปก่อนนะออกัสน้อย" ลูกศรโบกมือลาพ่อลูกแล้วหันหลังเดินไปเข้าเกต

ส่วนสองพ่อลูกที่มองตามร่างเล็กของแม่หายไปจากระยะสายตาแล้ว

"แม่กลับบ้านตายายแล้วนะลูก อาทิตย์นี้ห้ามงอแงเพราะมันเปล่าประโยชน์เข้าใจไหมเจ้าเด็กขี้แงของพ่อ" ออกัสซบใบหน้ากับอกพ่อเหมือนเด็กง่วงอย่างว่าง่ายไม่ได้สนใจพ่อจะบ่นเหมือนคนกำลังน้อยใจหรือแม่ที่ไปต่างจังหวัดแล้ว 

ลูกศรลงเครื่องมาก็โทรหาพ่อแม่ที่บอกว่ามารอรับเธอแล้ว มองหาไม่นานก็เจอชายหญิงที่คุ้นเคยนั้นก็คือพ่อกับแม่ของเธอนั้นเอง 

"พ่อแม่!หนูกลับมาแล้วค่ะ" ลูกศรลากกระเป๋าและบนบ่าสะพายเป้ใบเล็กเดินไปหาพวกท่านที่เปิดกระจกจอดรถรออยู่พอดีอย่างคนกะเวลามาถูกแล้ว 

"ลูกผอมลงมากเลยโถงานคงหนักมากจริงๆ" แม่พูดขึ้นขนาดที่น้ำตาเริ่มคลอแล้ว 

"เอ้าแม่จะมาร้องไห้อะไรหน้าประตูทางเข้าอย่างนี้ไปๆรีบขึ้นรถแล้วกลับบ้านเรากันเถอะ

"ก็คนดีใจที่ลูกสาวกลับมาชะทีนี้เกือบปีเลยนะที่เราไม่ได้เจอแก" แม่บนพ่อแต่ก็ยอมขึ้นรถเพื่อกลับบ้านเรากัน 

"หนูก็คิดถึงพ่อกับแม่มากๆเลยค่ะ" ลูกศรยิ้มไม่หยุดดีใจที่ได้กลับบ้านที่แสนอบอุ่นของตัวเอง 

"แม่เขาทำของโปรดเอาไว้เยอะแยะเลยนะลูก" พ่อที่ขับรถอยู่บอกลูกศร 

"เหรอคะโหอย่างนี้หนูต้องอ้วนขึ้นแน่ๆเลยเพราะแม่ทำอะไรก็อร่อยที่สุดเลย" ลูกศรพูดพร้อมกับหอมแก้มแม่อย่างคิดถึง 

"ทำเป็นพูดไปอ้วนน่ะสิดีแล้วดูสิแขนเล็กลงจนเหลือสองนิ้วแล้วลูกศร" แม่จับแขนจับมือของเธอลูบคลำไปทั่วอย่างสำรวจ 

"ต่อไปหนูจะกินให้เยอะขึ้นเพื่อไม่ให้ผอมขนาดนี้นะคะ" 

"ดีมากเพราะผอมไปเดียวป่วยง่ายนะลูก คนเป็นหมอเอาเวลาไปดูแลแต่คนไข้ไม่ได้ต้องอย่าลืมดูแลสุขภาพตัวเองด้วยเข้าใจไหม" 

"เข้าใจแล้วค่ะแม่ หนูจะทำตามนะ" 

"ว่าแต่ช่วงนี้งานในไร่เป็นยังไงบ้างคะพ่อ" ลูกศรคุยกับพ่อของเธอบ้าง 

"ลำไยกำลังออกลูกเต็มเลยส่งโรงงานอบแห้งก็ได้กำไรมาเยอะกว่าปีที่แล้วอยู่นะลูก" 

"โหอย่างนี้พ่อก็รวยเป็นเถ้าแก่แล้วสิ" 

"ก็พอมีเก็บเอาไว้ให้เด็กแถวนี้ไว้เปิดคลินิกกลางอำเภอใกล้บ้านเรานี้แหละ" พอพูดเรื่องนี้ลูกศรก็รู้สึกสลดใจและคิดไม่ตกเพราะมีห่วงแล้วไม่รู้ในอนาคตจะเอายังไงออกัสจะมาอยู่กับเธอได้ไหมแต่อยู่ท่าคงยากยิ่งครอบครัวอาเธอร์ไม่ต้องถามใครก็ไม่น่าจะยอมให้หลานมาอยู่กับแม่แน่ๆ 

"อ้าวเงียบไม่ดีใจเหรอลูก หนูใช้ทุนจบสามปีก็กลับมาแล้วตึกเก่าที่เป็นสมบัติของปู่กลางตลาดในตัวอำเภอของเรายังไงละพ่อคิดว่าจะรีโนเวทเป็นคลินิกสมัยใหม่ให้ลูกดีไหม" 

"กะก็ดีค่ะ" ลูกศรพยักหน้ารับพูดไม่เต็มเสียงนักแต่ไม่กล้าขัดอะไรตอนนี้ จากนั้นก็เปลี่ยนเรื่องคุยจนถึงบ้านของเรา